Een overvolle agenda

Ik ben datemoe. Niet zo gek, als ik bedenk hoe lang ik het al doe. Daten bedoel ik.
De gedachte aan de koffiehoek, waar dezelfde mensen elke dag dezelfde mensen ontmoeten die elkaar elke dag dezelfde verhalen vertellen, dringt zich ook steeds vaker aan me op, maar het zou te makkelijk zijn om het alleen daarop te gooien.
Nee, ik ben weer eens aanbeland op een kruispunt in mijn leven. Het overkomt me tot mijn grote opluchting niet al te vaak. Als ik een kruispunt kan ontwijken, zal ik het niet laten en opzoeken doe ik het al helemaal niet, maar van tijd tot tijd is er ook voor mij geen ontkomen aan. Dat alle kruispunten waarop ik in mijn leven ooit heb gestaan een grote gelijkenis vertonen, beschouw ik trouwens als een verontrustende bijkomstigheid.
Ook dit kruispunt lijkt weer sprekend op de andere en stelt me in wezen dezelfde vraag als alle andere: wat wil je nu eigenlijk met de rest van je leven? Een in zijn allesomvattendheid bepaald verlammende vraag, maar het weerhoudt me er blijkbaar niet van de vraag te blijven stellen. Ik wijt het maar aan de hardleersheid die op grote schaal voorkomt in de familie aan moeders kant.
De chef van de stadsredactie, die mij als beginnend verslaggever bij het plaatselijke katholieke dagblad onder zijn hoede had genomen, placht me voor te houden: 'Jongen, als je iemand eigenlijk hoort zeggen, heb je een verhaal te pakken.' Maar dit geheel terzijde.
Er is nog een woord dat me verontrust. Dat is het woord rest. Die wordt namelijk per kruispunt overzichtelijker en doet het gewicht van de vraag omgekeerd evenredig toenemen. Is er wel een antwoord dat het gewicht van deze vraag überhaupt kan dragen?
Eigenlijk weet ik het antwoord wel. Eigenlijk weet ik wel waarom datemoe ben.
En nu doorvragen jongen, hoor ik de chef van de stadsredactie zeggen.
Nou, eigenlijk heb ik weinig te klagen. Ik doe leuk werk, bewoon een nederige stulp op een benijdenswaardige locatie, heb niet al te veel vrienden en een abonnement op Netflix. Eigenlijk heeft die vraag alleen betrekking op de liefde. En weet ik dondersgoed wat ik wil. Eigenlijk.

Snelle ontbranding of…
Anderhalve week terug kwam ik weer in een versnelling van transformatie door meerdere factoren.
Gedurende de eerste hoogtij dagen van die periode kwam ik deze vraag tegen: Wat heb je liever, een acute vonk of een langzame(re) ontbranding?
Een aantal mensen antwoordden dat snelle ontbranding alleen maar lust is en dat ze liever het laatste hadden.
Dat zette me aan het denken, niet zeker of ik het daar wel mee eens was.

Dat vooral omdat een langzame ontbranding mij finaal niet aanspreekt. Klinkt mij als saai in de oren, niet als iets waar ik warm voor loop. Ergens hoef ik dan al niet meer.
Peinzend over de andere optie, snelle ontbranding, realiseerde ik me dat ik dat meermalen heb meegemaakt. En dat het helemaal niet perse lust is.

De meest intense ontmoeting waarbij de vlam in de pan sloeg, op het moment dat ik de voordeur voor hem open deed, was helemaal niet op lust gebaseerd.
Het was de meest diepe connectie en klik die ik ooit heb meegemaakt. En dat was wederzijds. Een diepe Zielsverbinding.
Het was de meest romantische ontmoeting die ik ooit heb ervaren.
De relatie heeft niet mogen duren, maar dat had niets van doen met het feit dat het zo snel ontbrandde.
En eerlijk gezegd was die acute verbinding er al vóór ontmoeten. Het ontstond ter plekke tijdens getypte uitwisseling op een datingsite, en toen we elkaar voor de eerste keer belden, elkaars stem hoorden, waren we beiden al ‘verkocht’.

Zo nadenkend over andere vorige relaties, of mannen waar ik wat voor heb gevoeld, kwam ik tot de slotsom dat het voor mij echt alleen lijkt te werken als er direct een diepe klik is.
Soms kan dat wel meer seksueel zijn, maar is dat dan perse kortdurend? Seks en intimiteit kan ook een enorme krachtige ‘lijm’ zijn in een relatie. Mits er meer is dan alleen dat uiteraard.

Grappig genoeg zie ik ook in mijn horoscoop terug hoe ik wat dit betreft in elkaar zit. Ergens wist ik dat allang, maar soms vallen de puzzelstukjes toch ineens beter in elkaar.
De Stier in mij wil veiligheid en vastigheid. Los geflodder is daarmee niets voor mij. Maar ik ben ook Paard (Chinese astrologie) en Paard wil vrij zijn, galopperen en genieten. En ja, dat heb ik ook. Binnen die stabiele basis die ik nodig heb, wil ik niet verstikt worden. Dan gaat het Paard in me wild bokken en steigeren!
En dan is er nog Venus, die staat voor liefde, erotiek, intimiteit, esthetica. De mijne staat in Ram, wat zich vertaalt naar iemand die snel in vuur en vlam staat.
Dat klopt precies bij mij! Wat meteen verklaart waarom bij mij met een langzame opbouw de temperatuur (steeds verder) onder 0. Ontbranding komt er dan niet. Wat wel gebeurt is dat ik interesse verlies.
Als alleen de Stier in mij ontvangt wat ie nodig heeft, is dat niet genoeg. Venus wil ook geprikkeld en gevoed worden.
Voor mij ging dat hele stuk -door andere factoren nog veel verder- waarna ik een nog helderder beeld kreeg van wat voor man bij mij past dan ik al had, en waarom.

Ik blijf het altijd geweldig vinden hoe astrologie inzicht en verheldering kan geven als je er een beetje induikt.

Het antwoord op de vraag of je liever een trage(re) ontbranding hebt of de vlam in de pan zal voor iedereen anders zijn, denk ik.
Ik schat dat het ook meespeelt hoeveel aspecten je mee laat spelen die eigenlijk op zich niets met je persoonlijkheid van doen hebben. Angst bijvoorbeeld door slechte ervaringen en daardoor meer op zeker willen spelen.
Ik kan me ook voorstellen dat leeftijd een rol speelt. Dat je op een bepaald moment meer gaat denken en voelen van, “beter iets dan niets!”
Dat zal heel persoonlijk zijn, ook of vanuit dat gedachtegoed kiezen je werkelijk gelukkig gaat maken of niet.

Zelf zit ik niet op die leeftijd en ik kan ook niet zeggen of ik ooit die gedachte zal gaan hebben. Zoals ik voel, is het “Ik blijft liever alleen dan genoegen nemen met iets waar ik niet echt gelukkig van wordt.”
Als ik dat had gewild, had ik net zo goed getrouwd kunnen blijven.

Mijn antwoord op de vraag is: snelle ontbranding, maar wél met substantie.

Vorig jaar heb ik al eens in een blog even gememoreerd, hoe een intercomboodschap van een conducteur van een trein bijzonder positief over kan komen bij de reizigers. Maar dat voerde terug op een gebeurtenis van jaren daarvoor.
Ik was afgelopen weekend een paar uur op visite geweest bij twee van mijn beste vrienden in het Gooi. De vrouw van dit stel maakt het niet goed, zij lijdt aan dementie en haar partner heeft na een korte periode, waarin zij op doordeweekse dagen in een zorginstelling verbleef, toch besloten haar weer zelf thuis te helpen. Wel heeft een ongelukkige val thuis haar nog meer narigheid bezorgd. Hij is (82) een stuk ouder dan zijn vrouw en mist een oog. Dat is op zich ook al een beperking.

Mijn treinreis van vandaag (terug) vanuit het Gooi via Amsterdam naar Haarlem prikkelde mij om iets te schrijven over een aspect, dat velen in hun broekzak kunnen steken.
Ik werd tussen Amsterdam en Haarlem helemaal blij over de aankondigingen van de conducteur. Kortom: voor hem gold: ((he) maked my day)... De man is zo positief, dat heb ik nog nooit zo ervaren. Zowel de passagiere, die naast mij zat als ik waren heel blij over zijn oppeppers. Ik zag op een gegeven moment een lange slanke getinte conducteur door het gangpad lopen, aan het accent van de stem, die uit de intercom had geklonken wist ik vrijwel zeker, dat hij het was.

Lang leve Google op internet. Want thuis gekomen zocht ik op vrolijke conducteur en bingo: zijn naam (Robbert van Callias) en zijn leeftijd (59), ik had hem veel jonger geschat rolden er zo uit. Er bleek dat zowel de EO als KRO/NCRV hem op tv hebben geïnterviewd en dat er ook artikelen over hem in landelijke bladen hebben gestaan. Door deze info kreeg ik een goed beeld van de man en vooral wat hem beweegt zich zo positief op te stellen.

Hoewel het een fijn bezoek was bij mijn vrienden ging ik er toch wat droevig vandaan. Als ik in het verleden hen mocht meemaken waar ze net als ik graag uit dansen gingen, gingen varen met hun eigen boot en allerlei andere dingen samen buitenshuis deden raakte het mij diep te zien, hoe het nu gesteld was. Daarom fleurde de conducteur met zijn omroepberichten mij op.

Is het misschien zo, dat iedereen regelmatig een oppepper nodig heeft in zijn of haar leven? Soms komt dat stukje vreugde door wat men zelf doet, en wellicht vaker zijn er mensen op ons pad, die ons die vreugde helpen te (her-) ontdekken. De passagiere naast mij verwoordde haar gevoel met “een hart onder de riem steken”. En dat kon ik enkel beamen.

Er zijn natuurlijk niet alleen tijdens een treinreis maar ook in het leven van alledag momenten, waarop een oppepper helpt, waardoor je uit je ellende omhoog getild wordt. Denk aan een date, die – opnieuw – op niks uitgelopen is, als je dan een goede vriend of vriendin tegenkomt, waarmee je wat gaat drinken en bij wie je jouw verhaal kwijt kunt, dan helpt dat enorm. Een nog belangrijker moment: Het bezoek aan een arts, die een niet zo fijn bericht voor je had. Een geliefde, die na een lang ziekbed of juist heel plotseling overleden is. Zo’n klein zonnestraaltje kan dan niet uit jezelf komen. Er moeten mensen in jouw omgeving zijn, die begrip voor je hebben, die weten hoe ze je uit de put kunnen halen.

Even een voorbeeld van de boodschap van de conducteur:
‘Beste reizigers, we naderen station …. een leven zonder liefde is als een landschap zonder zon. Daarom is het van groot belang om van uzelf te houden. Ik wens u een geweldige dag’

Zou u – zou jij ook blij zijn of glimlachen na zo’n treinreisje als ik beschreef? Ik denk dat velen van deze conducteur heel wat kunnen leren. Ik probeer op Things2share nog een filmpje over deze conducteur te plaatsen.
Ik wens iedereen een mooie levensreis!