Blogs van monique3

Virtueel chatten

Aan huis gekluisterd

Match

Uitglijden en vermomde waarheden

Mijn vreemdeling

Ik ging zitten en opende het deksel van de piano,
plaatste mijn vingers op de toetsen.
Meer dan ‘Vader Jacob’ wordt het niet.
Dan jij…, jij nam plaats naast mij.

De openbare ruimte vol met divers publiek.
Je begon te spelen en nam mij mee
In een melodie vol hartstocht, verlangen en heimwee.
Klanken over het land waarin je woonde, over het huis waarin je droomde.

Ik voelde de warmte van onze billen.
Twee onbekenden op een te kleine kruk.
In de cultuur kunnen we verschillen.
Het is de muziek die ons verbindt.

Twee mensen, elk uit een ander land.
Je nam mijn hand, donker op wit
leidde mijn vingers, Ik mocht het ritme volgen
in de emotie die in jouw verleden zit.

Misschien kom ik je op straat nog eens tegen.
Al ben je steeds verder weg van wat ooit eens is geweest,
laat het geluk in jouw muziek blijven stromen.
In mijn herinnering luister ik met je mee.

Blij dat ik je mocht ontmoeten.

 

Met dit gedicht wens ik alle lezers een mooi, maar vooral vredig Kerstfeest toe.

 

Liefs,

Monique

 

Spinnen en minnen

 

I missed you…

APK

Dauwtrappen en “Stars in Heaven’

Wat is er belangrijker…

Toeval. Toeval bestaat!? Toevallig

‘Alles komt goed?!’

Landje-pik
Vroeger speelde ik het spel “Landje-pik”. Ik vermoed, dat velen zich dat nog wel kunnen herinneren. We tekenden een cirkel in het zand en verdeelden het in gelijke vlakken Met een zakmes gooiden we dan in ons eigen deel en trokken een lijn. Nu kinderen een zakmes mee geven is niet meer zo verantwoord, maar vroeger was men daar wat vrijer in. In het echte leven wordt nog steeds aan landje-pik gedaan. Doorheen de geschiedenis is de mensheid bezig geweest om landen, of stukken grond te veroveren. Ook nu is er groot leed door een oorlog. Mensen zijn niet zo lief voor elkaar. Zoveel mensen, zoveel gedachten. Als men maar bereid is om tot een compromis te komen is er niets aan de hand, echter wat is het dikwijls moeilijk om tot een overeenkomst te komen.

De wereld staat nu op zijn kop. Allerlei sancties worden genomen om verdere escalatie te vermijden en te voorkomen. Want uiteindelijk is alles in deze wereld met elkaar verbonden waardoor we allen er hinder van ondervinden. Toch gaat het leven in mijn omgeving nog gewoon zijn gangetje. Ik volg het nieuws, maar ook nu weer treedt er gewenning op. Net zoals bij het begin van de corona epidemie. We klapten voor het zorgpersoneel en leefden met hen mee. We deden dit vooral, denk ik, omdat er een gevaar wel erg dichtbij kwam.

Mensen zijn niet zo lief voor elkaar!. Ik herhaal nog maar eens wat ik eerder schreef. Mensen vormen het liefst groepen met gelijkgestemden. Daar is op zich niets mis mee als het tot een positief resultaat leidt. Helaas vormen zich ook groepen om een persoon, of personen te beschadigen, of samen andere doelen te vernietigen. Het komt voor in het groot en het klein. Op het werk, in de politiek enz..

Hier op 50+plus zijn er door mijn al geruime tijd van lidmaatschap, al ‘bekenden’, tenminste zo noem ik het maar even, aanwezig. En dan vooral door mijn activiteit als blogger. Het is totaal niet mijn bedoeling om mij als blogger van andere niet bloggers te onderscheiden. Ik vind het gewoon leuk om te schrijven en dan vooral over een actualiteit. Dat ik toch bij een ‘groep’ bloggers schijn te horen is dan ook opmerkelijk en niet door mij verzonnen. Ik houd mij aan de officiële regels die door de redactie aan mij worden gesteld, maar ben niet gehouden aan de regels die de groep zich zelf stelt. Mijn mening is nog altijd, laat iedereen in zijn waarde. Ik maak dus op deze site geen onderdeel uit van een groep, maar ben en blijf zelf verantwoordelijk voor mijn eigen schrijven met in achtneming van de officiële regels.

Dat mensen zoveel verschillend zijn in hun denken en hun doen blijkt ook steeds weer uit reacties die ik krijg wanneer ik geen vervolg wens op een verdere voortzetting. Dat kan zijn n.a.v. een ontmoeting, of na een communicatie via de berichten box. Niet zo aardig en soms vreemde reacties. En waarom leden een onjuiste leeftijd geven, of zich hier nog steeds anders voor doen dan ze zijn, blijft voor mij nog steeds een raadsel, misschien wel met slechte bedoelingen. De waarheid zal toch een keer aan het licht komen.

Wanneer we allemaal wat liever voor elkaar zouden zijn, zou de samenleving er heel wat vriendelijker uit zien en misstanden kunnen worden voorkomen.

‘Je leert mensen pas echt kennen wanneer je een keer ‘nee’ tegen ze zegt”.

Liefs,

Monique

Afscheid

“Patir c’est mourir un peu”

Verliefd. Verliefd op een land, verliefd op elkaar…

Warme vriendschap

Elkaar vinden

Etiquette voor zoenen

Diamant

Duizend kussen

Zwaluw

De dag nadat…

Vaccineren

Geluksfactoren

La casa de…

Dromen…

Zomaar een ontmoeting…

Vriendschap

Knuffelen

Impulsuitje

Sociale onthouding

Als ik…wij wordt…
Daarom zit ik op deze Dating-site om ‘ik’ weer het ‘wij’, weer het ‘ons’ te laten worden. Hoezeer ik ook naar een relatie, in wat voor vorm dan ook uitkijk, besef ik terdege, dat hoe langer ik nu alleen ben, wat een nieuwe relatie voor impact zou kunnen hebben. Niet alleen op mijn leven, maar ook op al mijn vrienden, mijn kinderen en familie. En toch weet ik zeker, wanneer die bekende vonk overslaat, ik grotendeels lak zal hebben aan wat de omgeving hier over denkt, Ik de beren op de weg zal zien verdwijnen. Alhoewel ik wel mijn gezonde verstand zal blijven gebruiken. Ik verblijf hier al enige jaren, echter ik moet helaas constateren dat die bekende “klik” nog steeds achterwege is gebleven. Heb diverse ontmoetingen meegemaakt, Leuke mannen gesproken. Gezellige, vriendelijke, serieuze mannen, maar ook minder leuke afspraken, waarbij ik bijna overvallen werd door fysieke behoeftes van enkele mannen, die het spel van verleiden duidelijk vergeten waren. Maar ik blijf ontmoetingen als een uitje zien en ben steeds weer benieuwd naar welke mens achter dat digitale profiel zit. Ben door al die afspraakjes in steden geweest, die ik anders nooit bezocht zou hebben. Heb interessante plaatsen, musea, concerten bezocht, zelfs aan een diner gezeten van een sterren kok. Al die gebeurtenissen leidden tot fijne, boeiende gesprekken waar ik nog leuke herinneringen aan heb.

Ik kijk wel eens naar het Dating-programma op NPO3. Vaak zie ik ook hier, lettende op de match die dan door de makers gecreëerd is, ondanks al dat voorwerk, er geen verder contact tot stand komt. Ook hier op de site merk ik op, dat profielen net zolang hier verblijven, dan ik. Zoals ik in het in het begin, net nadat ik was ingeschreven, het allemaal enorm spannend vond, ben ik er nu aan gewend. De grootste spanning is er af en ben ik vertrouwd geworden met de omgeving. De mensen, die er al langer op zitten, de reacties, de gesprekken op th4share zijn herkenbaar geworden door hun eigen inbreng, waarbij de persoonlijke mening duidelijk zichtbaar wordt.
Dat het niet zo gemakkelijk is om een nieuwe relatie aan te gaan blijkt wel uit het feit, dat diverse profielen na enige tijd van afwezigheid weer een poging wagen en hier weer terug verschijnen. Hieruit blijkt, dat het merendeel toch blijft zoeken naar die levensgezel, verlangt naar dat samenzijn.

Laat ons wezen
Zie je mij, zoals ik ben
in al mijn doen en laten?
Zie je de glans in mijn ogen,
bereikt het licht jou?

Voel je mij, zoals ik ben,
wanneer ik je nader?
Raakt de warmte jouw hart
zoals ik de warmte ervaar van jou?

Luister je mij, zoals ik ben
en hoor je ook wat ik niet zeg?
Spreekt de melodie van mijn stem je aan
erken je mij in mijn gesproken woorden?

Ervaar je mij, zoals ik ben
In samensmeltende harmonie met heel mijn ‘zijn’?
Overheers je niet, wat niet van jou kan zijn,
wat van mij is en nooit van jou kan wezen?

Vertrouw je mij, zoals ik ben
in al de vrijheden die ik wens?
Leg je jouw achterdocht opzij,
bereikt jouw jaloezie die grens?

Laat mij wezen
de mens die ik wil zijn.
Ik laat jou wezen
de mens die jij wilt zijn.

Beiden in samensmeltende harmonie in heel ons ‘zijn’.

Liefs,

Monique