Blogs van monique3

Voor alles is een tijd

Geluk afdwingen
Zoveel profielen, zoveel mannen en vrouwen die op deze datingsite het beste beentje voorzetten om zich te profileren. Allemaal naar het geluk zoeken en allen hier aanwezig om het geluk weer opnieuw te kunnen ervaren. Tenminste dat moet wel zo zijn, anders vertoef je niet op een datingsite, denk ik zo. Opnieuw te mogen ervaren in het happy voelen met een partner. Het verlangen naar de liefde tussen twee mensen. De gevoelens nog eens mee te maken van wederzijds vertrouwen, wederzijdse verbondenheid, veiligheid, intimiteit. Tenminste deze laatste zin is vooral de reden waarom ik op een datingsite aanwezig ben.

Ik begon deze blog met de aanhef: Geluk afdwingen. Kun je geluk afdwingen? Ik denk van wel. Er naar streven om in situaties welke niet zo goed uitpakken het positieve ervan proberen in te zien. Oké. Ik heb ervan geleerd en morgen is er weer een nieuwe dag, een nieuwe, of een andere mogelijkheid. Het glas altijd halfvol en nooit half leeg. Gedurende het hele leven maak je keuzes. Keuzes die van invloed kunnen zijn. Inschrijven op een datingsite bijvoorbeeld om het geluk in de liefde te vinden. Er is echter ook durf en moed voor nodig nadat de eerste stap op een datingsite is gezet om verdere stappen te ondernemen. Het lef hebben om wat meer van jezelf in het profiel te omschrijven. De termen in veel profielen: een terrasje pikken, op de bank hangen om een film te kijken, er zijn veel goede boeken en veel goede films, die zeggen niet zoveel over een persoon. Maar ook de durf en de moed hebben om iemand in een leuk, interessant en persoonsgericht bericht uit te nodigen. Geen, zoals ik al zoveel heb ontvangen, nietszeggende interesseberichtjes. We hebben het dus wel degelijk zelf in de hand om het geluk dat wordt gezocht te sturen.

Wanneer we over 'zich gelukkig voelen'

Wat je ook zegt…
het is zoveel als de ander kan begrijpen. Vrij vertaald naar een uitspraak gedaan door Mevlana. Deze uitspraak werd gedaan door een Turkse cursist naar aanleiding van het deel luisteren bij het leren van de Nederlandse taal. ‘Luisteren’ en de context van de tekst begrijpen en verstaan is zoveel moeilijker dan het lezen van de tekst. Aansluitend op zijn citaat haalde ik de wijsheid aan: ‘Luisteren is ook horen wat er niet gezegd wordt. Ik weet niet of het wijsheid is, maar voor mij blijft het een belangrijk issue, omdat communiceren met iemand empathie en aandacht vereist, nodig is naar die ander om tussen de regels te horen wat er werkelijk gezegd, of bedoelt wordt. Er ontspon zich tussen ons een interessante discussie. Hij liet mij een blog lezen van A. Selim Tuncer waarin een soortgelijke uitspraak van Mevlana: ‘Je kennis is in verhouding tot de geest van de persoon met wie je praat”.

Ik ben zo vrij om het zo uit te leggen: Zoeken we niet onbewust bij het vinden naar een partner naar gelijkwaardigheid.? En dan bedoel ik gelijkwaardigheid in kennis, in achtergrond, in milieu en niveau van communicatie.

Dat er door communicatie in een relatie wederzijds begrip is naar elkaar. Maar ook non-verbale communicatie (zonder woorden) draagt bij aan iemand verstaan, iemand begrijpen. Wikipedia legt het mooi uit: Non-verbale communicatie omvat elke vorm van boodschappen tussen mensen via niet-talige signalen. Luisteren en iemand proberen te lezen. Met iemand lezen bedoel ik dan, lichaamstaal herkennen en begrijpen. Gezichtsuitdrukkingen en gebaren. Tijdens het praten ondersteunen we vaak de woorden door gebaren, door te lachen, of het maken van grimassen, het geven van een knipoog bijvoorbeeld. Het versterkt nog eens hetgeen we willen zeggen. Soms doen we dat onbewust, denk ik. Tijdens de taallessen maak ik meer gebruik van gebaren heb ik opgemerkt.

Toen ik op 10 jarige leeftijd verhuisde van een klein dorp naar de ‘grote’ stad kreeg ik andere vriendjes en vriendinnetjes. En één daarvan werd mijn beste vriendje. We trokken veel met elkaar op. Dat veranderde en verdiepte zich op onze tienerleeftijd. Ik mocht wat langer buiten zijn na het avondeten in de zomer. We zonderden ons af van de anderen en we praatten urenlang. We begrepen elkaars taal. Ik werd eigenlijk in deze periode van mijn leven verliefd. Verliefd door het wederzijds van elkaar begrijpen mede door de communicatie, die naadloos op elkaar aansloot.

In 2018 schreef ik onderstaand gedicht uit “Wolken die gedachten toveren”

Pure Liefde
Ik moet jullie iets vertellen
Het is al heel lang gelee
Er woonde in de straat
een vriendje daar speelde ik mee
Elke ochtend stond hij
aan het hekje bij mijn huis
Samen lopend naar school
en ook weer terug naar huis
Dan ineens naar school alleen
snapte niet waarom hij ineens verdween
Jaren later zag ik hem weer
Niets was veranderd sinds de vorige keer
Zo verliefd, zo jong, zo pril
Op het gras in het zwembad
Opgewonden maar o zo stil
Liggend zij aan zij
Ik dacht hij en hij dacht mij
Zo mooi, zo puur, zo rein
Een beleven van intimiteit
Die later nooit meer zo zou zijn

“Sen ne söylersen söyle, söylediğin, karşındakinin anladığı kadardır.”
Mevlana Celaleddin-i Rûmî
Wat je ook zegt, het zoveel als de ander kan begrijpen.

Tijdswaarnemingen
Gisteren was het de dag, dat het elf jaar geleden was, dat mijn man overleed. Herinneringen daaraan worden weer deel van het heden. Tijd is verleden, heden en toekomst, maar eenmaal gestorven houdt de tijd voor degene die sterft op. Allerlei gebeurtenissen, gevoelens, muziek enz. uit de verleden tijd maken dat ik ben en leef zoals ik met deze momenten nu ben en de verleden tijd niet is los te koppelen van het heden. Gewoon omdat ik leef in mijn tijd.

Gelukkig maakt dat in het verloop van de tijd de scherpste randjes van pijn en verdriet wat afzwakken. “De tijd heelt alle wonden” een veel gebruikt gezegde. Of het alle wonden heelt, daar ben ik niet direct van overtuigd, maar in ‘het de tijd geven’ maakt dat het in die periode de mogelijkheid biedt om alles een plek te geven.

Nu ik gisteren op Tv het schaatsen op natuurijs in Winterswijk zag, moest ik weer denken aan de wintertijd 1955-1956. Ik heb het even opgezocht. Volgens het KNMI was deze winter op één na de ergste koudegolf in de 20e eeuw. Iedere keer komt de herinnering weer boven hoe ik als achtjarig meisje terug liep naar huis nadat ik was wezen schaatsen op het Overijssels kanaal nabij Schalkhaar. In mijn beleving geen geringe afstand. Het was bitterkoud en kon met moeite mijn tranen bedwingen door mijn koude benen, handen en voeten. Mijn moeder had mij nylons van haar, vastgemaakt met jarretels, nog geen panty, aangetrokken, maar veel hielp dat niet. De veters van de schaatsjes die bevroren waren en ik met mijn koude handen moeilijk los wist te maken, zorgen dat deze herinneringen aan schaatsen en erge kou mij altijd bijblijven uit herinneringen van de verleden tijd.

Afgelopen week viel er dan in deze winter eindelijk een beetje sneeuw en vroor het tijdens het enkele nachten. Enkele dagen scheen de zon volop en dan vind ik het heerlijk weer om een wandeling te maken. Maar ik houd niet van kou. Alles wat ik aanraak voelt koud aan. Ondanks handschoenen aan tijdens het fietsen zijn mijn handen nog koud. De kou in mijn huis heb ik het afgelopen weekend ervaren. Door de hogere gasprijzen wilde ik de thermosstaat van mijn vloerverwarming wat lager zetten. Zeker in deze momenten mis ik mijn technische man. Natuurlijk probeer ik eerst alles zelf op te lossen, maar in dit geval had ik iets verkeerd gedaan en ik kreeg mijn huis niet meer op temperatuur. Uiteindelijk heb ik dan toch maar hulp ingeroepen. Een buurman was zo lief om op zondagmorgen mij te helpen.

Natuurlijk is het fijn, dat er in je omgeving mensen zijn die behulpzaam zijn, maar het liefst zou ik het zelf allemaal regelen. In veel dingen vind ik mijzelf best handig en inventief, maar ik vind het ook normaal, dat ik nou eenmaal niet alles kan. Dat vind ik het lastige aan single zijn. Aan de andere kant heeft het ook veel voordelen heb ik gemerkt nadat ik het tweezijn los had kunnen laten. Want ook het gemis van het tweezijn na een scheiding, of overlijden speelt een belangrijke rol. Het missen van een vertrouwde partner in het delen van emoties. Het vertrouwde naast elkaar dingen doen in en rondom het huis. De tijd heeft mij geleerd daarmee om te gaan. Ik denk, dat ik bij het aangaan van een nieuwe relatie, ik, om alles met iemand anders weer te moeten gaan delen, ook daaraan weer zal moeten wennen. En de verleden tijd bepaalt nu eenmaal in het heden hoe we over de dingen denken en voelen uit de tijd van onze herinneringen. En ik heb al een tijdje geleefd om veel herinneringen te hebben. Maar ik blijf positief denken, want ook de tijd uit het verleden kan mij helpen om hiermee om te gaan wanneer ik überhaupt een nieuwe liefde zou ontmoeten.

Uitdagingen en keuzes

Je moet niet verdrietig zijn…

Klavertje vier

Wat een stem kan zeggen

Momenten van geluk

In de diepste herinnering

 

Geborgenheid

Soms gebeuren er dingen in het leven, verdrietige, maar ook zorgwekkende situaties die onverwachts je leven binnen vallen. Dikwijls in het verleden, kroop ik dan achter mijn computer en begon te schrijven. Niet altijd voor de openbaarheid geschikt, maar ik kon de woorden vinden. Afgelopen periode is mij dat niet gelukt. Mijn gedachten tolden en beelden in mijn hoofd liepen over. Wanneer je gaat schrijven, is het nodig om met woorden zinnen te vormen. Zinnen die pas ontstaan nadat je de gedachten over een onderwerp, of een gebeurtenis ordent en vastlegt. Hetzij op papier, of d.m.v. de letters op een toetsenbord. Echter gebeurtenissen worden door de zichtbaarheid van het geschrevene extra bevestigd, worden meer werkelijkheid. Het maakte mij alleen maar angstiger en verdrietiger. Ik kon de woorden niet vinden.

Anders is het bij de taalcursisten die proberen nieuwe woorden en de betekenis daarvan in een voor hen andere taal te leren. Het enthousiasme waarbij ze dit doen, ondanks de moeilijke situatie waarin ze soms verkeren, geeft mij de energie om ze daarin te ondersteunen. Onlangs vertelde een Syrische vader mij, dat de vrouw van zijn zoon, die bij hem verblijft, door een ongeluk in Syrië was overleden. 23 Jaar oud. Over twee maanden zou ze naar Nederland zijn gekomen. “Mijn zoon doet niets anders dan huilen” vertelde hij. Vaak zijn gezinnen nog niet compleet en verblijven de partner en eventuele kinderen nog in het onveilige land. Ieder geval is apart, hoe de discussie over immigratie op dit moment ook wordt gevoerd. Ieder mens wil zich geborgen en veilig voelen.

Tijdens een taalcursus vroeg ik aan de cursisten om  een verhaaltje te schrijven. Eén van de cursisten schreef: ‘Ik kwam aan op een station in Nederland. Het was een raar gevoel. Ik wist niet waarheen en kon niemand verstaan. Ik hoorde mensen praten en lachen en wist niet waar ze het over hadden. Maar nu ben ik gelukkig. Mijn gezin is bij mij. We wonen in een klein huis. Het huis heeft een prachtig dak.” Deze zin intrigeerde mij en heb hem er naar gevraagd. Hij wilde ermee zeggen, dat hij zich veilig voelde.
“Thuis is denk ik, slechts het idee van een kind. Een huis in de nacht, en een lamp in huis. Een plek om je veilig te voelen.” Quote van V.S. Naipaul

Wanneer de wind rondom het huis waait en de regen tegen de ruiten klettert voel ik mij binnen veilig, ook al leven we in de tegenwoordige tijd in een onzekere wereld. Ik voel mij geborgen achter de gesloten gordijnen. Veilig onder de deken in mijn warme bed. Dikwijls denk ik nog aan de tijd dat mijn man en ik nog samen waren. Aan het veilig en geborgen voelen naast hem. Het gaat niet alleen om die arm om mij heen, maar weten dat er iemand is die vertrouwd is, waar je je zorgen, angsten en verdriet bij kwijt kunt. Dat is wat ik nu wel mis nu ik alleen ben.

Geborgen voelen, net zoals ik als kind mijn handje in mijn vaders hand legde.

Mijn vader
Mijn grote sterke beer, dat kind in mij hoe ik je zag.
Jij liet de wereld aan mij zien,
een buiten dat nog geheel voor mij open lag.
Jij kon dan weliswaar niet alles voorzien,
je begon mij te leiden over mijn levenspad.
Nam mijn handje in jouw grote hand,
leerde mij hoe bloesems appels worden,
de blaadjes tellen van het klaverblad.
Ik schaterde toen je nadeed hoe varkens knorden.
Samen op de schommel aan de appelboom.
Hoger papa, hoger in de lucht, ik kan er bijna bij!

uit ‘Wolken die gedachten toveren’

Lady Bird,
zo wordt de zwaluw ook wel genoemd. Wanneer ze in Maart arriveren kondigen ze het voorjaar aan. Ik word daar altijd heel blij van. In grote aantallen vullen ze op dit moment boven mijn omgeving het luchtruim op zoek naar insecten. Het wordt de laatste jaren steeds vroeger in het jaar, dat ze weer naar warmere oorden vertrekken, vorig jaar waren ze rond deze tijd al verdwenen, maar nu zijn ze er gelukkig nog. Misschien om de reden, dat er te weinig insecten aanwezig waren. Ik merkte het overigens zelf aan de voorkant van mijn auto en op de voorruit . Er waren maar heel weinig insecten die ik met de auto heb geraakt, trouwens dit jaar hetzelfde beeld. Op de één of andere manier stemt mij dat dan weer enigszins droevig, om dat er in op gesloten zit, dat er weer een periode is afgesloten en we, zij het langzaam aan, weer op weg zijn naar een ander seizoen, de Herfst.

Voor mij staat de zwaluw symbool voor vrijheid, loyaliteit, vriendschap, liefde voor het leven, monogaam. Ieder jaar keert het vrouwtje met haar mannetje van een verre reis terug, meestal naar hetzelfde nestje. Ikzelf draag al jaren een hanger met daaraan een zwaluw om mijn hals. Gewoon omdat de symbolen van de zwaluw bij mij passen.

In mijn vorige blog vertelde ik over de taallessen die ik geef aan vluchtelingen. Een man (voorheen advocaat in zijn thuisland) die met zijn gezin hier woont en een moeder uit Oekraïne die met haar zoon is gevlucht met achterlating van de rest van haar gezin. Van het taalhuis krijg ik divers lesmateriaal. O.a. een aantal eenvoudige verhaaltjes met verschillende onderwerpen. Op een ochtend ging een verhaaltje over Internet en daten. Interessant vond ik het gesprek over deze materie die daarop volgde. De discussie die daarop ontspon was opmerkelijk i.v.m. vooral het cultuurverschil dat daarbij aan de oppervlakte kwam. Hoe er over monogamie en polygamie verschillend werd gedacht door de afkomst, uit de landen van hen, door hen geloof, maar ook door mijn idee over dit onderwerp. Zo is mensen ontmoeten met andere achtergrond van culturen interessant, leerzaam, maar kan ook lastig zijn om begrip te hebben voor een andere levensopvatting.

De zwaluw is overigens monogaam, evenals andere dieren, zoals de Zwaan. Levenslang zoals de relatie wordt beschreven. In een serie op Netflix zag ik een leuke opmerking voorbij komen betreffende de invalshoek dat een relatie niet altijd van een leien dakje gaat. Er problemen kunnen ontstaan, er tegen de stroom in moet worden geroeid. Otters doen het zo: Ze houden elkaars hand (poot) vast, zodat tijdens hun slaap de stroming ze niet uit elkaar haalt. Ottens zijn trouwens ook monogaam.

In de Westerse landen is polygamie volgens de wet verboden anders dan in niet Westerse landen. De discussie die ik als taalgever had over dit onderwerp heeft mij nog eens extra aan het denken gezet. Er zijn diverse relatievormen mogelijk, maar Juridisch is het allemaal niet zo eenvoudig. Wanneer je intens van iemand houdt is er dan ruimte in je hart voor nog één persoon, of meerdere? Ik weet wel, alles is mogelijk. Net zoals bij veronderstelde monogame dieren die ook wel eens een uitstapje maken naar een andere partner, maar die volgen hun instinct. Ik zou in elk geval op mijn gevoel afgaan.

Verbindding, emotionele intimiteit

Virtueel chatten

Aan huis gekluisterd

Match

Uitglijden en vermomde waarheden

Mijn vreemdeling

Ik ging zitten en opende het deksel van de piano,
plaatste mijn vingers op de toetsen.
Meer dan ‘Vader Jacob’ wordt het niet.
Dan jij…, jij nam plaats naast mij.

De openbare ruimte vol met divers publiek.
Je begon te spelen en nam mij mee
In een melodie vol hartstocht, verlangen en heimwee.
Klanken over het land waarin je woonde, over het huis waarin je droomde.

Ik voelde de warmte van onze billen.
Twee onbekenden op een te kleine kruk.
In de cultuur kunnen we verschillen.
Het is de muziek die ons verbindt.

Twee mensen, elk uit een ander land.
Je nam mijn hand, donker op wit
leidde mijn vingers, Ik mocht het ritme volgen
in de emotie die in jouw verleden zit.

Misschien kom ik je op straat nog eens tegen.
Al ben je steeds verder weg van wat ooit eens is geweest,
laat het geluk in jouw muziek blijven stromen.
In mijn herinnering luister ik met je mee.

Blij dat ik je mocht ontmoeten.

 

Met dit gedicht wens ik alle lezers een mooi, maar vooral vredig Kerstfeest toe.

 

Liefs,

Monique

 

Spinnen en minnen

 

I missed you…

APK

Dauwtrappen en “Stars in Heaven’

Wat is er belangrijker…

Toeval. Toeval bestaat!? Toevallig

‘Alles komt goed?!’

Landje-pik
Vroeger speelde ik het spel “Landje-pik”. Ik vermoed, dat velen zich dat nog wel kunnen herinneren. We tekenden een cirkel in het zand en verdeelden het in gelijke vlakken Met een zakmes gooiden we dan in ons eigen deel en trokken een lijn. Nu kinderen een zakmes mee geven is niet meer zo verantwoord, maar vroeger was men daar wat vrijer in. In het echte leven wordt nog steeds aan landje-pik gedaan. Doorheen de geschiedenis is de mensheid bezig geweest om landen, of stukken grond te veroveren. Ook nu is er groot leed door een oorlog. Mensen zijn niet zo lief voor elkaar. Zoveel mensen, zoveel gedachten. Als men maar bereid is om tot een compromis te komen is er niets aan de hand, echter wat is het dikwijls moeilijk om tot een overeenkomst te komen.

De wereld staat nu op zijn kop. Allerlei sancties worden genomen om verdere escalatie te vermijden en te voorkomen. Want uiteindelijk is alles in deze wereld met elkaar verbonden waardoor we allen er hinder van ondervinden. Toch gaat het leven in mijn omgeving nog gewoon zijn gangetje. Ik volg het nieuws, maar ook nu weer treedt er gewenning op. Net zoals bij het begin van de corona epidemie. We klapten voor het zorgpersoneel en leefden met hen mee. We deden dit vooral, denk ik, omdat er een gevaar wel erg dichtbij kwam.

Mensen zijn niet zo lief voor elkaar!. Ik herhaal nog maar eens wat ik eerder schreef. Mensen vormen het liefst groepen met gelijkgestemden. Daar is op zich niets mis mee als het tot een positief resultaat leidt. Helaas vormen zich ook groepen om een persoon, of personen te beschadigen, of samen andere doelen te vernietigen. Het komt voor in het groot en het klein. Op het werk, in de politiek enz..

Hier op 50+plus zijn er door mijn al geruime tijd van lidmaatschap, al ‘bekenden’, tenminste zo noem ik het maar even, aanwezig. En dan vooral door mijn activiteit als blogger. Het is totaal niet mijn bedoeling om mij als blogger van andere niet bloggers te onderscheiden. Ik vind het gewoon leuk om te schrijven en dan vooral over een actualiteit. Dat ik toch bij een ‘groep’ bloggers schijn te horen is dan ook opmerkelijk en niet door mij verzonnen. Ik houd mij aan de officiële regels die door de redactie aan mij worden gesteld, maar ben niet gehouden aan de regels die de groep zich zelf stelt. Mijn mening is nog altijd, laat iedereen in zijn waarde. Ik maak dus op deze site geen onderdeel uit van een groep, maar ben en blijf zelf verantwoordelijk voor mijn eigen schrijven met in achtneming van de officiële regels.

Dat mensen zoveel verschillend zijn in hun denken en hun doen blijkt ook steeds weer uit reacties die ik krijg wanneer ik geen vervolg wens op een verdere voortzetting. Dat kan zijn n.a.v. een ontmoeting, of na een communicatie via de berichten box. Niet zo aardig en soms vreemde reacties. En waarom leden een onjuiste leeftijd geven, of zich hier nog steeds anders voor doen dan ze zijn, blijft voor mij nog steeds een raadsel, misschien wel met slechte bedoelingen. De waarheid zal toch een keer aan het licht komen.

Wanneer we allemaal wat liever voor elkaar zouden zijn, zou de samenleving er heel wat vriendelijker uit zien en misstanden kunnen worden voorkomen.

‘Je leert mensen pas echt kennen wanneer je een keer ‘nee’ tegen ze zegt”.

Liefs,

Monique

Afscheid

“Patir c’est mourir un peu”

Verliefd. Verliefd op een land, verliefd op elkaar…

Warme vriendschap

Elkaar vinden

Etiquette voor zoenen

Diamant

Duizend kussen

Zwaluw

De dag nadat…

Vaccineren

Geluksfactoren

La casa de…

Dromen…

Zomaar een ontmoeting…

Vriendschap

Knuffelen

Impulsuitje

Sociale onthouding

Als ik…wij wordt…
Daarom zit ik op deze Dating-site om ‘ik’ weer het ‘wij’, weer het ‘ons’ te laten worden. Hoezeer ik ook naar een relatie, in wat voor vorm dan ook uitkijk, besef ik terdege, dat hoe langer ik nu alleen ben, wat een nieuwe relatie voor impact zou kunnen hebben. Niet alleen op mijn leven, maar ook op al mijn vrienden, mijn kinderen en familie. En toch weet ik zeker, wanneer die bekende vonk overslaat, ik grotendeels lak zal hebben aan wat de omgeving hier over denkt, Ik de beren op de weg zal zien verdwijnen. Alhoewel ik wel mijn gezonde verstand zal blijven gebruiken. Ik verblijf hier al enige jaren, echter ik moet helaas constateren dat die bekende “klik” nog steeds achterwege is gebleven. Heb diverse ontmoetingen meegemaakt, Leuke mannen gesproken. Gezellige, vriendelijke, serieuze mannen, maar ook minder leuke afspraken, waarbij ik bijna overvallen werd door fysieke behoeftes van enkele mannen, die het spel van verleiden duidelijk vergeten waren. Maar ik blijf ontmoetingen als een uitje zien en ben steeds weer benieuwd naar welke mens achter dat digitale profiel zit. Ben door al die afspraakjes in steden geweest, die ik anders nooit bezocht zou hebben. Heb interessante plaatsen, musea, concerten bezocht, zelfs aan een diner gezeten van een sterren kok. Al die gebeurtenissen leidden tot fijne, boeiende gesprekken waar ik nog leuke herinneringen aan heb.

Ik kijk wel eens naar het Dating-programma op NPO3. Vaak zie ik ook hier, lettende op de match die dan door de makers gecreëerd is, ondanks al dat voorwerk, er geen verder contact tot stand komt. Ook hier op de site merk ik op, dat profielen net zolang hier verblijven, dan ik. Zoals ik in het in het begin, net nadat ik was ingeschreven, het allemaal enorm spannend vond, ben ik er nu aan gewend. De grootste spanning is er af en ben ik vertrouwd geworden met de omgeving. De mensen, die er al langer op zitten, de reacties, de gesprekken op th4share zijn herkenbaar geworden door hun eigen inbreng, waarbij de persoonlijke mening duidelijk zichtbaar wordt.
Dat het niet zo gemakkelijk is om een nieuwe relatie aan te gaan blijkt wel uit het feit, dat diverse profielen na enige tijd van afwezigheid weer een poging wagen en hier weer terug verschijnen. Hieruit blijkt, dat het merendeel toch blijft zoeken naar die levensgezel, verlangt naar dat samenzijn.

Laat ons wezen
Zie je mij, zoals ik ben
in al mijn doen en laten?
Zie je de glans in mijn ogen,
bereikt het licht jou?

Voel je mij, zoals ik ben,
wanneer ik je nader?
Raakt de warmte jouw hart
zoals ik de warmte ervaar van jou?

Luister je mij, zoals ik ben
en hoor je ook wat ik niet zeg?
Spreekt de melodie van mijn stem je aan
erken je mij in mijn gesproken woorden?

Ervaar je mij, zoals ik ben
In samensmeltende harmonie met heel mijn ‘zijn’?
Overheers je niet, wat niet van jou kan zijn,
wat van mij is en nooit van jou kan wezen?

Vertrouw je mij, zoals ik ben
in al de vrijheden die ik wens?
Leg je jouw achterdocht opzij,
bereikt jouw jaloezie die grens?

Laat mij wezen
de mens die ik wil zijn.
Ik laat jou wezen
de mens die jij wilt zijn.

Beiden in samensmeltende harmonie in heel ons ‘zijn’.

Liefs,

Monique