Blogs van PlanB

Mijn eerste auto was een Opel. Daarna heb ik de rest van mijn leven in Franse auto's gereden.

De tijdspanne die mijn herinneringen beslaan, is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid groter dan de tijd die mij is gegeven om ze te maken.

Herinnering: zit wezenloos achter mijn laptop. Koud terug van een warm overzees verblijf. Te wachten totdat mijn jetlag in alle hevigheid zal toeslaan. Die dat allang heeft gedaan, omdat ik mezelf tijdens het ontwaken uit een volledig uit de hand gelopen hazenslaapje zit af te vragen hoe laat het in Nederland zou zijn waar ik alweer vijftien uur ben.

Het is alweer twee jaar geleden dat ik hier verhaalde over een relatie die eindigde zonder ooit begonnen te zijn.

Ik had vandaag mijn derde les met Mohamed, het Nederlandse equivalent van Jan, zeg maar.

Nou, met wie van jullie zal ik eens op stedentrip gaan?

Waar moet ik over schrijven, vroeg ik mijn muze?

Ik ben net verhuisd en zou kunnen zeggen: ik ben gelukkig.

Het kan raar lopen. Ik was gevraagd voor een privétraject en haar naam kwam me al bekend voor.

Zoeken. Gevonden willen worden.

Dingen raken moeiteloos in de war.

Laat ik nu jaren hebben gedacht dat ik mijn status als alleenstaande te danken heb aan bindingsangst.

Ja, die van die tinten. Deze week kreeg ik een melding van Netflix dat, naar hun zeggen, een van meest populaire en pikante filmseries ooit binnenkort te zou zijn.

De titel had net zo goed 'Alleen' kunnen zijn, maar dit geheel terzijde.

In de diverse uitverkiezingen van Woord van het Jaar in 2012 viel het woord pandapunten overal in de prijzen.Dat had misschien ook wel te maken met het aangekondigde einde der tijden, waar ik een paar weken geleden over schreef.

‘Heb je condooms bij je?’ Ik schrik van de vraag. Impertinent is misschien te sterk uitgedrukt, het is meer de timing die me dwarszit. Prematuur wil ik de vraag wel noemen.

Ik doe qua wat blogs betreft aangaat af en toe een tussendoortje.

Als het einde van het jaar nadert, denk ik er altijd onwillekeurig aan terug. We schrijven november 2012.

Ik zat thuis het huiswerk van een van mijn beginnersgroepen na te kijken.

‘Zen, voor! Kom voor Zen, voor! Aan de voet!’

Gemiste kansen. Ik tel ze net zo talrijk als de afwijzingen.

Ik krijg ze aan de lopende band.

Die picnic had nog wel wat voeten in de aarde.

Dat heb je al gauw natuurlijk in Frankrijk. Daar hebben ze het uitgevonden.

Het ligt niet aan jou. Als dit tegen je wordt gezegd, dan weet je dat het foute bingo is.

Ik vroeg een vriendin of ze nog 'en route' was'.

Daar lijkt een relatie wel op. Als hij tenminste stroomt.

Leeftijd is maar een getal. Zeggen ze. Ik weet het niet.

Zonder -ol. Maar dat geheel terzijde. Maandag valt die brief weer op de mat: schrijf je weer een leuk blog?

De op een na laatste etappe van mijn Tour de France brengt me dit jaar naar de Gard.

Treden in de voetsporen van Cees Nooteboom is wel het laatste wat ik wil met de titel van dit krabbeltje.

Voor mij stamt het beeld uit mijn adolescentie.

Paddenstoelen in mei.

Ja, ik weet het, chérie is met een accent aigu, zoals nu, maar in de blogtitel wordt dat accentteken iets heel raars, vandaar zonder.

Vorm of inhoud? Een even zinloze als zinvolle discussie en alleen om die reden al de moeite van het voeren waard.

Het begon al voor de eerste pauze op deze paaszaterdag.

Het zal zo rond mijn veertigste zijn begonnen.

Wanneer je als taaldocent zelf in de schoolbanken plaatsneemt, krijg je dubbel, misschien wel driedubbel waar voor je geld.

Dat je misgrijpt is één ding, maar de gevolgschade kan aanzienlijk zijn.

Ik ben stiekem altijd wel jaloers op mensen die de wereld om zich heen verklaren met behulp van modellen en theorieën. Heerlijk overzichtelijk. Rustgevend ook.

Sinds een jaar heb ik iets met een strelitzia. Je moet ergens beginnen.

Ja, ik weet het, daar doen we niet meer aan, aan goede voornemens. Dat is ook zo, in elk geval voor zeven op de tien van ons. Het is vast niet toevallig dat dat getal in de buurt komt van het aantal mensen dat ze elk jaar wel maakt, maar er niet in slaagt om ze waar te maken.

Na de verkiezingen volgden er nog allerlei andere, meer voorspelbare.

Hebt u de kerstboom al opgetogen, vroeg een cursist me gisteren.

De zoektocht naar intelligent buitenaards leven is van alle tijden.

Het schijnt dat we op moeten passen voor ons. We blijken lang niet altijd te zijn wie we zeggen te zijn.

Liefde is een werkwoord, zeggen veel mensen. Het zal wel. Als we nu toch onzin aan het verkondigen zijn: weet je wat ik echt een werkwoord, zeg maar gerust een zwoegwoord vind? Samen. Vooral de eerste persoon meervoud: wij samen.

Laatst vroeg iemand zich hier weer eens af wanneer een match een match is.

Afgelopen weekend was het tropisch en aan zee was het navenant druk. Zelfs op mijn stille strand overstemde mensengeluiden het ruisen van de branding.

Ga je voor een relatie of vriendschap, kun je het goed uitmaken, hoe zit dat met de zoenbare mond in veranderende tijden? Het houdt de gemoederen hier in deze of andere bewoordingen flink en altijd bezig. Het valt allemaal niet mee mensen.

Over het algemeen zijn liefdespartners ongeveer even aantrekkelijk, maar, zo blijkt uit onderzoek, dat is geen wet van Meden en Perzen.

Regelmatig zijn mensen hier op zoek naar ledematen en andere lichaamsonderdelen. Zo las ik laatst weer dat iemand een arm om zich heen zocht.

Je moet wel van koffie of iets anders drinken houden en goede wandelschoenen hebben, als je mee op date wilt. Het bubbelbad en de sauna komen ook voorbij, maar altijd bij de mannen.

Ik kreeg een leestip: Single on purpose, find yourself first. En ik was net op zoek naar jou.

Enkele dagen nadat ik weer voorzichtig toenadering had gezocht en zij die even voorzichtig had beantwoord, ontving ik kort na elkaar twee lange berichten. Lange berichten brengen meestal geen goed nieuws.