Blogs van Pelgrim

Ik had het woord ‘damesbezoek’ laten vallen. De vrouw in kwestie reageerde daarop met de overdenking, of zij zich daardoor wel aangesproken moest voelen, en of zij wel een dame wilde zijn.

Zij was een dame die veel had gereisd, las ik in haar profiel. Op de foto zag ik een elegante vrouw met een zelfbewuste uitstraling. Zonder meer aantrekkelijk.

Mensen in mijn kringetje van bekenden zijn wel vaker nieuwsgierig naar mijn dating ervaringen, ik heb het daar al eens over gehad in verband met gespreksstof op feestjes. Maar het kan ook serieuzer.

‘Je wordt ouder papa geef het maar toe’ zong Peter Koelewijn in 1977. En die moest toen nog veertig worden! Alles is relatief, blogger Rodejas schreef ergens dat ze wel weer 60 jaar zou willen zijn ‘de rotonde met de juiste afslag’.

Ik was aan het werk achter (of voor?) mijn beeldscherm, ik was wat foto’s aan het bekijken die een klant, een architect, mij had gestuurd, het ging over kleuren. En het schoot mij zomaar te binnen: deze persoon is verliefd op die kleuren.

In zekere zin ontmoet ik ook iemand wanneer ik een boek lees. Ik denk dan aan reisboeken of een biografie, een boek over echte mensen in ieder geval. Ik verplaats me dan direct in de gedachtenwereld van de auteur, althans dat verbeeld ik mij.

Met de feestdagen ga ik op visite bij familieleden. Voor mij is het altijd gemakkelijk om de deur achter mij dicht te doen en het is ook gemakkelijk om aan te schuiven en mij te laten trakteren.

De Sint, ik dus, kan makkelijk bedenken
wat ik aan jullie zou willen schenken:

Wij hadden afgesproken voor een gezellig diner, ik en een stel huisgenoten van vroeger. - Ik kan hier rustig daarover schrijven want allen zijn zij tot op heden - afkloppen - voorzien van stabiele langjarige relaties, dus op deze site zullen ze vermoedelijk niet komen.

Een tijdje terug ging ik uit eten met een aardige vrouw; dat had ik via de datingsite met haar afgesproken.

Het komt wel eens voor dat een correspondentie plotseling stokt. Geen sjoege meer en geen idee wat de reden is. Het kan zijn dat het gesprek nooit echt op gang was gekomen, dan kan ik het afdoen met een ‘het zij zo’ - al is dat ook niet fijn. Maar het speelt natuurlijk vooral als ik er al het een en ander was uitgewisseld en er reden was voor optimisme.

Wat van ver komt is lekker, volgens het spreekwoord. En je komt nog eens ergens. Het staat wel vast dat ik door de afspraakjes her en der in het land op allerlei plaatsen ben gekomen die ik anders nooit had ontdekt! En dat heeft invloed gehad op de manier waarop ik naar de omgeving kijk.

Een van de belangrijkste verworvenheden van de digitalisering is de ‘undo’-optie. Daarmee kun je de laatste handeling ongedaan maken en vaak ook een aantal stappen verder terug gaan. Het kan nauwelijks overschat worden wat voor een enorme impact dat heeft op ons (digitale) leven!
In een ver verleden kwam mijn correspondentie nog uit een typemachine. Een tikfoutje kon nog worden hersteld met typex maar vaak zat er niks anders op dan oprnieuw te beginnen als ik halverwege een fout had gemaakt. Of dat ik met radeermesjes in de weer moest om een fout in een werktekening te corrigeren - als dat al mogelijk was.

Het was dus een geweldige verademing toen de pc kwam. Dat ik gerust een fout kon maken, want die was gemakkelijk te herstellen. En dankzij de ‘undo’ kan ik ook gemakkelijk eens iets uitproberen. Niet goed? Undo!

Single
Ontmoetingen, dat is toch waar het hier om draait. Zo zie ik het. Op deze plek worden ontmoetingen gefaciliteerd met een specifiek doel en het heet daarom een date. Laagdrempelig en duidelijk. Maar ook daarbuiten ben ik voortdurend bezig met ontmoeten.

Om de vakantieperiode in stijl af te ronden nog een romantisch reisavontuur. Ik moest eraan denken toen ik laatst het advies kreeg om eens een busreis te gaan maken.

Toen ik een twintiger was, vond ik het geen enkel probleem om alleen op reis te gaan, de wijde wereld in. Het alleen zijn loste ik op door het schrijven van reisverslagen. Ik deed veel indrukken op en ontmoette regelmatig andere mensen, locals en mede-avonturiers. Genoeg uit te wisselen met min-of-meer leeftijdsgenoten, allemaal vol van enthousiasme, hoopvolle verwachting, alles nog voor de boeg. Met het alleen zijn viel het dus ook wel mee.

Donald Jones had je het liefste in een doosje willen doen en daarna zong Conny Vink ook nog dat ze mij in een zilveren kooitje wil (ook een soort van emancipatie? :-) Dat kon nog in 1970, ach wat lief... zeiden ze toen. Toen had je ook nog kanaries in een kooitje of een goudvis in een kom, dat was toen heel gewoon, om met Gerard Cox te spreken. Tegenwoordig is het wel anders gesteld. Wij willen wel graag een partner om te beminnen, en alle plezierige bijkomstigheden ook op sociaal vlak, maar over het algemeen zijn wij toch ook bijzonder gesteld geraakt op onze vrijheid.

Ik probeer hier luchtig en beschouwend wat af te wisselen, deze keer een filosofisch getint stukje.

Het daten noopt ons telkens om te beslissen, wel of niet, stoppen of door. En het zijn geen alledaagse beslissingen, zo van wat zullen we straks eens op tafel zetten.

Ik had onlangs een date in de natuur. Het was op een van mijn favoriete plekjes hier in de buurt, een simpele beek, maar nu aan het begin van de zomer omgetoverd tot een paradijselijk oord. Een orgie van riet en lissen, fluitekruid, akkerwinde, weegbree, chicorei en mimosa. Tussen het uitbundige groen had ik ook al wat insecten gespot: sprinkhanen, lantaarntjes, een heerlijke dag dus en het mooiste moest nog komen.

Het is heel prettig om wat te fantaseren over het vooruitzicht van een liefdevolle relatie, het fijne samenzijn en het sociale aspect, ook niet onbelangrijk. Maar daarnaast zijn er de dagelijkse routines. Niet het eerste waar je aan denkt, als je net je eerst afspraakjes achter de rug hebt... maar het kan snel gaan.

Toch vreemd eigenlijk, een blog op een datingsite. Ik zit hier immers niet met de bedoeling om lange tijd aanwezig te zijn. Integendeel, als ik hier van wal steek is het toch met de stiekeme hoop, dat het zal beklijven. En in dat geval word ik geacht om hier weer te vertrekken. Het voelt dus een beetje eigenaardig om hier te schrijven, alsof een volgende ontmoeting al op voorhand materiaal is voor een verhaaltje, een observatie, een reflectie.

Jezelf zijn, jezelf blijven wordt hier vaak genoemd als belangrijke eigenschap. Maar wat bedoelen we nou eigenlijk met ‘jezelf’ zijn’? Ben ik mezelf als ik me goed voel, in mijn element? Ben ik mezelf als ik zelfvertrouwen uitstraal, of ben ik mezelf als ik geen kapsones heb?...

Het was een heerlijke dag geweest, met het prettige vooruitzicht om aan het eind van de middag de vrouw te ontmoeten met wie ik sinds kort correspondeerde. We hadden afgesproken op een mooie plek aan de rivier.