Blogs van Pelgrim

Volgende maand mag ik voor het eerst mijn aow pensioen in ontvangst nemen. Daarmee heb ik dus formeel de fase van Ouderdom bereikt. Wat? Ouderen, dat waren toch altijd anderen?

Een dipje. Kan de beste overkomen, dat het anders loopt dan voorzien, dat het even niet wil vlotten mer de energie.

Een nogal... turbulent? Nee dat is het niet, misschien beter: afwisselend liefdesleven, als eufemisme bedoeld. Ik heb daar niet voor gekozen, maar zo kan het nou eenmaal lopen door de omstandigheden waar we het mee moeten doen. Het is ook niet nodig om er treurig over te doen, elk nadeel heeft z’n voordeel immers.

Voor de aardigheid heb ik ChatGPT gevraagd om een verhaaltje te maken: schrijf een blog voor een dating-site met als onderwerp: “De kunst van het luisteren” en een inhoud van ongeveer 600 woorden.

Mansplaining, had iemand daar wel eens van gehoord? Ik wilde iets schrijven over de kunst van het luisteren. Het lijkt erop dat vooral vrouwen daarmee zijn gezegend; ik ben zelf ook geen natuurtalent wat dat betreft. Maar het kan allicht geen kwaad als wij ons daarvan tenminste bewust zijn en oefening baart kunst. Toen ik er wat over ging lezen kwam dus dat woord 'mansplaining' voorbij, een samentrekking “man” en “uitleggen”. Het bleek te gaan over de neiging van sommige mannen om het sowieso altijd beter te weten dan een vrouw tegenover hem, ongeacht het onderwerp. Er is dan sprake van een behoorlijk ernstig seksistisch vooroordeel. Op het www zijn hilarische voorbeelden te vinden van hoe zo iemand op z'n bek gaat. De vrouw blijkt zijn baas te zijn. of de vrouw is schrijver van het boek waar hij zo gewichtig over doet, van die dingen.

Mansplaining, dus op grond van vermeende superioritiet, is niet hetzelfde als 'explaining'. Dat laatste zou ik willen vertalen als interessant doenerij. Daar lijken ook vooral mannen mee behept te zijn.

Een verhaaltje van lang geleden. Ik was toen net twintig en nog lang niet 'droog achter de oren' zoals dat toen heette.

Ik was een maand lang op vakantie dit jaar. Het was een heerlijke tijd, genoten van een fijne reisgezel en veel indrukken opgedaan. Maar aan alles komt een end en zo ben ik weer terug beland in mijn vertrouwde huis.

Het is vele jaren geleden alweer, dat ik het laatst écht met een vrouw op vakantie was. Dus niet zo'n stedentripje van een paar dagen, maar serieus op reis.

Ik heb aangegeven in mijn voorkeurenlijst dat iemand maximaal even oud mag zijn als ikzelf. Is dat seksistisch? chauvinistisch? gewoon ijdel?

“Kom je naar mijn postzegelverzameling kijken?” in onze jeugd was dat een gevleugelde uitdrukking, code voor een spannend ohlala in de tienerkamer.

Op een zonnige lentedag kwam ik tijdens mijn omzwervingen aan bij een mooi stukje natuur om uit te rusten. Het was een zwoele namiddag, een lieflijk glooiende teletubbie-wei vol bloemenpracht en gonzend van de bijtjes en de hommeltjes trok mijn aandacht.

Ik leerde eens een aantrekkelijke vrouw kennen. Wij konden het prima met elkaar vinden, heel liefdevol en inspirerend allemaal. Maar zij hield ook van honden en poezen, en van konijntjes en ponies…

Ik had het woord ‘damesbezoek’ laten vallen. De vrouw in kwestie reageerde daarop met de overdenking, of zij zich daardoor wel aangesproken moest voelen, en of zij wel een dame wilde zijn.

Zij was een dame die veel had gereisd, las ik in haar profiel. Op de foto zag ik een elegante vrouw met een zelfbewuste uitstraling. Zonder meer aantrekkelijk.

Mensen in mijn kringetje van bekenden zijn wel vaker nieuwsgierig naar mijn dating ervaringen, ik heb het daar al eens over gehad in verband met gespreksstof op feestjes. Maar het kan ook serieuzer.

‘Je wordt ouder papa geef het maar toe’ zong Peter Koelewijn in 1977. En die moest toen nog veertig worden! Alles is relatief, blogger Rodejas schreef ergens dat ze wel weer 60 jaar zou willen zijn ‘de rotonde met de juiste afslag’.

Ik was aan het werk achter (of voor?) mijn beeldscherm, ik was wat foto’s aan het bekijken die een klant, een architect, mij had gestuurd, het ging over kleuren. En het schoot mij zomaar te binnen: deze persoon is verliefd op die kleuren.

In zekere zin ontmoet ik ook iemand wanneer ik een boek lees. Ik denk dan aan reisboeken of een biografie, een boek over echte mensen in ieder geval. Ik verplaats me dan direct in de gedachtenwereld van de auteur, althans dat verbeeld ik mij.

Met de feestdagen ga ik op visite bij familieleden. Voor mij is het altijd gemakkelijk om de deur achter mij dicht te doen en het is ook gemakkelijk om aan te schuiven en mij te laten trakteren.

De Sint, ik dus, kan makkelijk bedenken
wat ik aan jullie zou willen schenken:

Wij hadden afgesproken voor een gezellig diner, ik en een stel huisgenoten van vroeger. - Ik kan hier rustig daarover schrijven want allen zijn zij tot op heden - afkloppen - voorzien van stabiele langjarige relaties, dus op deze site zullen ze vermoedelijk niet komen.

Een tijdje terug ging ik uit eten met een aardige vrouw; dat had ik via de datingsite met haar afgesproken.

Het komt wel eens voor dat een correspondentie plotseling stokt. Geen sjoege meer en geen idee wat de reden is. Het kan zijn dat het gesprek nooit echt op gang was gekomen, dan kan ik het afdoen met een ‘het zij zo’ - al is dat ook niet fijn. Maar het speelt natuurlijk vooral als ik er al het een en ander was uitgewisseld en er reden was voor optimisme.

Wat van ver komt is lekker, volgens het spreekwoord. En je komt nog eens ergens. Het staat wel vast dat ik door de afspraakjes her en der in het land op allerlei plaatsen ben gekomen die ik anders nooit had ontdekt! En dat heeft invloed gehad op de manier waarop ik naar de omgeving kijk.

Een van de belangrijkste verworvenheden van de digitalisering is de ‘undo’-optie. Daarmee kun je de laatste handeling ongedaan maken en vaak ook een aantal stappen verder terug gaan. Het kan nauwelijks overschat worden wat voor een enorme impact dat heeft op ons (digitale) leven!
In een ver verleden kwam mijn correspondentie nog uit een typemachine. Een tikfoutje kon nog worden hersteld met typex maar vaak zat er niks anders op dan oprnieuw te beginnen als ik halverwege een fout had gemaakt. Of dat ik met radeermesjes in de weer moest om een fout in een werktekening te corrigeren - als dat al mogelijk was.

Het was dus een geweldige verademing toen de pc kwam. Dat ik gerust een fout kon maken, want die was gemakkelijk te herstellen. En dankzij de ‘undo’ kan ik ook gemakkelijk eens iets uitproberen. Niet goed? Undo!

Single
Ontmoetingen, dat is toch waar het hier om draait. Zo zie ik het. Op deze plek worden ontmoetingen gefaciliteerd met een specifiek doel en het heet daarom een date. Laagdrempelig en duidelijk. Maar ook daarbuiten ben ik voortdurend bezig met ontmoeten.

Om de vakantieperiode in stijl af te ronden nog een romantisch reisavontuur. Ik moest eraan denken toen ik laatst het advies kreeg om eens een busreis te gaan maken.

Toen ik een twintiger was, vond ik het geen enkel probleem om alleen op reis te gaan, de wijde wereld in. Het alleen zijn loste ik op door het schrijven van reisverslagen. Ik deed veel indrukken op en ontmoette regelmatig andere mensen, locals en mede-avonturiers. Genoeg uit te wisselen met min-of-meer leeftijdsgenoten, allemaal vol van enthousiasme, hoopvolle verwachting, alles nog voor de boeg. Met het alleen zijn viel het dus ook wel mee.

Donald Jones had je het liefste in een doosje willen doen en daarna zong Conny Vink ook nog dat ze mij in een zilveren kooitje wil (ook een soort van emancipatie? :-) Dat kon nog in 1970, ach wat lief... zeiden ze toen. Toen had je ook nog kanaries in een kooitje of een goudvis in een kom, dat was toen heel gewoon, om met Gerard Cox te spreken. Tegenwoordig is het wel anders gesteld. Wij willen wel graag een partner om te beminnen, en alle plezierige bijkomstigheden ook op sociaal vlak, maar over het algemeen zijn wij toch ook bijzonder gesteld geraakt op onze vrijheid.

Ik probeer hier luchtig en beschouwend wat af te wisselen, deze keer een filosofisch getint stukje.

Het daten noopt ons telkens om te beslissen, wel of niet, stoppen of door. En het zijn geen alledaagse beslissingen, zo van wat zullen we straks eens op tafel zetten.

Ik had onlangs een date in de natuur. Het was op een van mijn favoriete plekjes hier in de buurt, een simpele beek, maar nu aan het begin van de zomer omgetoverd tot een paradijselijk oord. Een orgie van riet en lissen, fluitekruid, akkerwinde, weegbree, chicorei en mimosa. Tussen het uitbundige groen had ik ook al wat insecten gespot: sprinkhanen, lantaarntjes, een heerlijke dag dus en het mooiste moest nog komen.

Het is heel prettig om wat te fantaseren over het vooruitzicht van een liefdevolle relatie, het fijne samenzijn en het sociale aspect, ook niet onbelangrijk. Maar daarnaast zijn er de dagelijkse routines. Niet het eerste waar je aan denkt, als je net je eerst afspraakjes achter de rug hebt... maar het kan snel gaan.

Toch vreemd eigenlijk, een blog op een datingsite. Ik zit hier immers niet met de bedoeling om lange tijd aanwezig te zijn. Integendeel, als ik hier van wal steek is het toch met de stiekeme hoop, dat het zal beklijven. En in dat geval word ik geacht om hier weer te vertrekken. Het voelt dus een beetje eigenaardig om hier te schrijven, alsof een volgende ontmoeting al op voorhand materiaal is voor een verhaaltje, een observatie, een reflectie.

Jezelf zijn, jezelf blijven wordt hier vaak genoemd als belangrijke eigenschap. Maar wat bedoelen we nou eigenlijk met ‘jezelf’ zijn’? Ben ik mezelf als ik me goed voel, in mijn element? Ben ik mezelf als ik zelfvertrouwen uitstraal, of ben ik mezelf als ik geen kapsones heb?...

Het was een heerlijke dag geweest, met het prettige vooruitzicht om aan het eind van de middag de vrouw te ontmoeten met wie ik sinds kort correspondeerde. We hadden afgesproken op een mooie plek aan de rivier.