Blogs van sixty

Bij het invullen van je profiel komt er een vraag met 3 keuze-mogelijkheden : 1) relatie,2) vriendschap, 3) maakt niet uit. Hoezo maakt niet uit? Ik zie wel degelijk verschil in het hebben van een relatie of vriendschap. Bij een relatie draait het toch vooral om die ene, waarmee ik graag een toekomst wil opbouwen, hopelijk ook oud mee kan worden. Bij vriendschap blijft dat nog altijd maar de vraag. Goede vrienden hebben veel 50plusleden soms allang. Tenslotte hebben we al een heel leven achter de rug voor je lid werd van deze datingsite.

Het woord reuring heeft meerdere betekenissen. Het betekent meestal drukte en bedrijvigheid in positieve zin, een levendige sfeer, zoals op een feestje. Maar het kan ook ophef betekenen over iets, of een gevoel van onrust. Ook is het vaak een opwindend gevoel, veroorzaakt door een mix van geluid en beweging bij een evenement. In ieder geval duidt het altijd op veel activiteit. In dit blog is het een straattheater festival in Purmerend, genaamd : Reuring.

Het is amper 7 weken geleden dat we in Nederland tachtig jaar vrijheid vierden. In de nacht van 4 op 5 mei werd er een bevrijdingsvuur ontstoken in Wageningen, waar tachtig jaar geleden in hotel de Wereld het vredesverdrag werd getekend, wat het einde van de 2e wereldoorlog betekende in Europa, dus ook voor ons land.

Afgelopen zaterdag ging ik al vroeg naar de groentekraam op de parkeerplaats bij de supermarkt. In verband met het warme weer wilde ik niet het risico lopen dat de groente(s) die in de aanbieding waren en niet overdekt lagen uitgestald door de zon zouden uitdrogen. Aangezien ik nog een dinergast kreeg en de groenteman ook niet eerder dan woensdag daar weer zou staan, kocht ik vier verschillende groentes. Het was erg druk bij de kraam, daarom borg ik mijn portemonnee en groentes enkele stappen verwijderd van de kraam op in mijn boodschappentas.

Na 2 dagen regen was 2e Pinksterdag eindelijk droog en zonnig. Weliswaar stond er veel wind, maar de Pinksterfair in Limmen was niet ver weg en goed te bereiken met mijn fiets. Helaas waren er weinig bijzondere kraampjes. Het geheel had meer weg van een normale markt. Veel rekken met kleding, parfum en drogist spullen uitgestald op de kraam zelf en natuurlijk ook veel etenswaren. In 3 kwartier had ik het rondje gelopen. Het was net na de middag en nog te vroeg om alweer naar huis te gaan Wat nu?

Ik liep de supermarkt van Castricum uit, gelegen aan een winkelplein, toen ik een hartverscheurend gehuil hoorde. Op een stenen bank vlakbij de ingang van de supermarkt, zat een wat slordig uitziend stel. Zij huilde aan een stuk door en schreeuwde tegen hem. Hij zat onverstoorbaar een sigaret te roken en keek recht voor zich uit. Hij bekommerde zich totaal niet om haar. Ik ving in het voorbij gaan deze zin op : hoe kan je me dat verbieden, als je weet dat ik dat nodig heb? Ik wist niet of zij hulp nodig had, maar durfde me er niet mee te bemoeien.

Ik kijk graag naar natuurdocumentaires. De zorgzaamheid waarmee veel dieren hun jongen groot brengen en beschermen tegen alle gevaren van de buitenwereld verbaast me iedere keer weer opnieuw. Ik snap ook dat de instandhouding van de soort, vooral in het wild, soms offers eist en zwakkere dieren ten prooi kunnen vallen aan andere dieren, want in de natuur geldt van oudsher de wet: eten of gegeten worden.

Dit verhaal gaat over Klaas en Kees Zwarthoed en is gebaseerd op historische feiten. Er bestaat een overzichtsboek : Martelaren voor de paus (Prometheus 2023), geschreven van historicus Koen de groot. Op een meidag in 1866 nemen Klaas(22) en Kees Zwarthoed (32) afscheid van hun dorp Volendam. Waarom? Giuseppe Garibaldi en zijn nationalisten bedreigen paus Pius IX van alle kanten om heel Italië onder EEN vlag te krijgen, door bestaande staten zoals het Vaticaan, omver te werpen.

Zijn wij hoor/wederhoor aan het kwijtraken door WhatsApp, Twitter en Facebook? Het heeft er alle schijn van, zo makkelijk is het om even je hart te luchten op een van deze media. Het wakkert soms ook tegengestelde reacties of meningen aan. Hoe komt dat toch? Dat is inherent aan een forum. Iemand plaatst een quote, een spreuk, of een mening. Daaronder staat : antwoorden... plus het aantal lettertekens. Onder een blog staat : reactie. Dan heb je meer lettertekens ter beschikking maar het nodigt wel uit tot een mening, jouw mening.

Dicht bij mij in de buurt woont een ruig uitziende man, ik schat hem begin veertig. Hij heeft het uiterlijk van een voetballer, veel tatoeages en een hoog opgeschoren kapsel. Hij woont al enige jaren samen met een gescheiden vrouw en haar 2 kinderen. In het begin dacht ik : hoe lang zal het duren voor dit nieuwe stel gaat botsen met de buurt, maar het viel mee. Zoals te verwachten hadden ze wel een eigen leefstijl en toonden ze wat afwijkend gedrag. Hij parkeerde bijvoorbeeld zijn bedrijfsbus vol met klusspullen regelmatig op de openbare weg vlak onder mijn zijraam, terwijl de reguliere autoparkeervakken nog geen 8 meter verderop in de straat waren. Hij was bang voor diefstal van zijn gereedschap, dus dat snapte ik wel.

Babyboomers zijn kinderen die na afloop van de 2e wereldoorlog geboren zijn in de tijdsperiode tussen 1945 en 1955. Ze zijn nu allemaal tussen de 70 en 80 jaar oud en met pensioen. Natuurlijk zijn er nog enkelen die niet van ophouden weten en naast pensioen of AOW nog een betaalde bijbaan hebben. Vaak zie je dat in een familiebedrijf waar vader of moeder nog een belangrijk onderdeel van de zaak is. Maar parttime gaan werken bij een heel ander soort bedrijf komt ook voor, gewoon omdat ze dat werk leuk vinden, of om wat extra geld in handen te hebben. Met vrijwilligerswerk ligt dat vaak weer anders, dat doen ouderen meestal om andere mensen te helpen en nuttig bezig te zijn.

Trends zijn van alle tijden. Wie herinnert zich niet de kledingtrends uit lang vervlogen tijden? Hotpants, mini-rokjes, broeken met wijd uitlopende pijpen. Daarna spijkerbroeken die zo strak zaten dat je ze haast niet op een normale manier aan kon trekken. Ook was het heel belangrijk welke schoenen je droeg als kind, het moesten bij voorkeur merkschoenen zijn. Voor veel ouders een dure aangelegenheid, want de kindervoeten waren nog volop in de groei, dus erg lang gingen die schoenen niet mee. Toch waren deze trends redelijk onschuldig.

Gisteren had ik een afspraak met een man aan die ik redelijk goed ken van een politieke partij in mijn dorp. Ik wilde hem spreken over het ontwerpplan van een aantal nieuw te bouwen huizen op een stuk grond tussen bestaande bebouwing bij mij in de buurt.

Daten is een persoonlijke aangelegenheid, het begint gelijk al met het invullen van het profiel. Ga ik eerlijk zijn over mijn leeftijd, mijn postuur. mijn hobby's? Welke foto's ga ik van mezelf plaatsen. Is die stoere foto, gemaakt bij een bergtocht, nog wel van toepassing? Of wil ik daarmee indruk gaan maken of uitstralen hoe avontuurlijk ik "ooit" was?

De tijden zijn veranderd, we hebben het goed in Nederland. Niet helemaal waar, welvaart is niet overal in ons land, de voedselbank is daar het grootste bewijs van. Maar over het algemeen hebben we niet te klagen. Met het mooie weer in aantocht zitten de meeste terrassen in het weekend weer bomvol.

Eigenlijk weten we allemaal zelf ook wel dat je niet steeds stil kan blijven staan in denken en doen. Niet voor niks bestaat er dit gezegde : Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Mijn hele leven ben ik als vrouw omringd door andere vrouwen. Ik was de middelste van vijf zussen, zat op de lagere school alleen tussen vrouwen, want de jongens zaten in het gebouw ernaast. Idem dito was het geval op de Middelbare school. Mijn ouders deden dit met opzet, want op school moest je leren, jongens zouden maar teveel afleiden.

Makkelijk een partner vinden op een datingsite die ook met pensioen is, om samen te gaan genieten van alle mooie en goede dingen des levens? Was het maar waar! Ik lees in veel profielen dat sommigen het nog drukker hebben als in de tijd dat ze nog werkten. Doordeweekse dagen zijn bijna helemaal ingevuld met hobby's, clubactiviteiten, oppassen op kleinkinderen, vrijwilligerswerk, of een bijbaan om de AOW wat aan te vullen. Tja, als je single bent, kan je lekker doen wat je zelf leuk vindt en hoef je met weinig mensen meer rekening te houden.

Vorige week heb ik weer een bezoek gebracht aan mijn oudste zoon en zijn vrouw om even mijn kleinzoon te zien. Hij is nu ruim 9 maanden oud en kan sinds kort kruipen. Daar hadden ze me al een video van gestuurd, maar ik had het nog niet in het echt gezien. Nou, hij heeft inmiddels enorme vorderingen gemaakt, de inspanning van het begin is weg. Hij kruipt nu vrolijk rond en doet al pogingen om zichzelf op te trekken om (met wat hulp) te gaan staan. Ik heb er met volle teugen van genoten.

Afgelopen zondag was het heerlijk wandelweer. Mijn museummaatje en ik vonden het dan ook zonde om toch naar een museum te gaan. Ik stelde voor om in natuurgebied het Guisveld rondom de waterplas met rietstengels te gaan lopen. Het onverharde graspad was in het begin nog goed te doen Waar het water het pad kruiste, waren vlonders gemaakt, waar we met droge voeten overheen konden lopen. Halverwege de plas werd het graspad toch wel erg drassig en moesten we slalommen om de modderplekken heen.

In een regionale krant zag ik een foto van een aantal weeshandschoenen, ieder apart geprikt op een bamboestok. Een kleurrijke, bonte verzameling. Het waren alemaal verloren handschoenen die door fotografe Marjolein Lensink-Neijzing pal voor haar huis geplant zijn naast een boom. Ze fungeren als "winterbloeiers" in een mini-plantsoentje voor haar eigen deur van 1 otober tot 1 mei, tijdens de kale winterperiode. Ze raapt die handschienen op tijdens het uitlaten van haar hond. Dat doet ze al meer dan 10 jaar. De teller staat inmiddels op 1311. Ze kan blij worden van een echt mooie handschoen, Dan denkt ze, die zal je toch maar verloren zijn.

Vorige week vertelde ik jullie over Wim, die tijdelijk bij zijn vriendin Martha was ingetrokken om haar 7 weken mantelzorg te verlenen na haar heupoperatie. Nu wil ik graag de rest van zijn verhaal vertellen (met zijn toestemming!). Wim is altijd heel openhartig naar mij geweest omtrent zijn omgang met vrouwen en zijn gevoelens voor de vriendinnen die hij voor kortere of langere tijd had.

Een goede vriend van mij, Wim (niet zijn echte naam) heeft al drie jaar een LAT-relatie met Martha (verzonnen naam). Hij heeft haar ontmoet toen hij tijdelijk lid was van een popkoor. Hij is dol op haar omdat ze zo makkelijk is in de omgang. Een hemel op aarde vergeleken met zijn ex-vriendin Jolanda (onechte naam) van 10 jaar geleden, die best lastig was in de omgang. Wim en Martha gaan overal enthousiast op af, zijn in elkaars familie-en kennissenkring helemaal ingeburgerd en als extra bonus wonen ze niet ver bij elkaar vandaan. Zodoende houden ze genoeg tijd over om apart ook hun eigen ding te kunnen doen.

Om maar met de deur in huis te vallen : een afwijzing is voor niemand leuk, niet voor degene die afgewezen wordt, ook niet voor degene die de afwijzing doet. Het maakt wel verschil in welk stadium van contact dat gebeurt.

Na een lange pauze ivm de beperkingen aangaande het ontvangen van visite in de Corona-tijd ontving ik via een kerstkaart een uitnodiging voor een Nieuwjaarsborrel bij een oude kennis thuis. Ik noem hem Kees, niet zijn echte naam. Het was tevens een verlate viering van zijn verjaardag, stond er op de uitnodiging. Ik zocht een mooi cadeau voor hem uit, want ik had Kees al jaren niet meer gezien. We hadden wel soms telefonisch contact gehad en we stuurden elkaar trouw ieder jaar een Kerstkaart. Zijn feestjes zijn altijd heel gezellig.

De feestdagen zijn voorbij, de Kerstvakantie ook bijna. Aanstaande maandag begint voor veel mensen de normale routine weer. Traditiegetrouw hebben veel mensen weer voornemens gemaakt om het nieuwe jaar goed te beginnen. De kreet "dry january" heb ik alweer voorbij zien komen.

Het voornemen om eens drastisch te kijken wat er zoal uit mijn huis naar de kringloopwinkel kon, had ik al een hele tijd. Maar ja, waarmee ga ik beginnen? Losse spullen die al jaren ongebruikt in de schuur en/of op zolder staan, geeft ruimte dacht ik. Maar de eerste 2 grote dingen die nog niet kapot waren en die ik daar naartoe bracht wilden ze niet eens hebben : een losse centrifuge en een kleine analoge tv. Brengt U dat maar naar de milieustraat mevrouw, dit soort dingen kunnen we zelfs aan de straatstenen niet meer kwijt, zeiden ze. Ach ja, best logisch dat ze zo reageren, dacht ik.

Lang voor het digitale tijdperk, toen er nog in guldens betaald werd, had je de rubriek "huwelijk en kennismaking" in de zaterdagkrant. Daar stonden veel contactadvertenties in. Ik werkte toen in de infohoek folders en tijdschriften van onze bibliotheek.

Het is alweer bijna Kerst. Voor de een voelt het als een eeuwigheid geleden, de ander vindt het jaar snel voorbij gegaan. Hoe komt dat? Dat heeft alles te maken met hoe je hersenen omgaan met het begrip tijd. Een ouder persoon die weinig onderneemt heeft vaak het gevoel dat de dag langzamer voorbijgaat dan een jongere die het druk heeft op school. Aan het eind van de dag heeft de scholier het gevoel dat de tijd is omgevlogen, doordat er zoveel nieuwe indrukken op hem zijn afgekomen.

Het is 10,00 uur in de morgen en ik heb nog steeds 3 lichtsnoeren aan, want het is buiten nat en somber. Het lijkt wel of het expres langer donker blijft vandaag, omdat het 5 december is. Ik heb allang niet meer het sinterklaasfeest gevierd, dus werd het wel weer eens tijd. Alleen heb ik het al gevierd op maandagmiddag 2 december om 14.00 uur met 12 mensen van ons wekelijks groepje : "denken en doen".

Met andere woorden ben je zelf bijna een kluizenaar geworden? Om dat te onderzoeken ben ik eens gaan googelen op het begrip kluizenaar. Ik ontdekte dat er een verschil is tussen hoe er vroeger over kluizenaars werd gedacht en nu. Er bestonden vroeger 2 soorten kluizenaars 1) De kluizenaar woonde in zijn eentje, in totale afzondering van andere mensen buiten de bewoonde wereld. 2) Een klooster waarin een of meer monniken of nonnen zichzelf wegens religieuze redenen, hadden teruggetrokken van de wereld in verstilling en sereniteit. Zo'n klooster werd ook wel een kluis genoemd. Ik herinner me een fietstocht lang geleden over de hei bij de plaats Leende in N-Brabant, waar op de grens van België een abdij staat, die de Achelse Kluis heet.

Een leuke man die ik in het wild ontmoet, kan een aangename verrassing zijn, maar ook een rare snijboon. Die tweede mogelijkheid was vorige week het geval toen ik met mijn vriendin terugkwam van een midweek vakantie in Zuid Limburg.

Is leeftijd meer dan een getal? Zeker weten! Ik heb deze zomer twee mannen ontmoet van exact dezelfde leeftijd. Beiden waren 80plus maar groter kon het verschil tussen deze 2 mannen niet zijn. De ene was echt oud in zijn doen en laten, de andere zou ik nooit kunnen bijhouden, al zou ik het willen. Beide mannen waren vriendelijk en charmant, daar was absoluut niks mis mee.

Loyaal zijn is een rekbaar begrip. Kiezen voor wat anders is ook niet eenvoudig, heb ik ervaren met zaken als 1) kijken of mijn internetprovider nog steeds goed bij me past, 2) overstappen op een andere energieleverancier. Het wordt pas echt lastig als ze me overvallen met aanbiedingen aan de voordeur.

Er zijn veel tv-programma's op tv over de liefde. Ik hoef maar even in mijn geheugen te graven en ik er kan er zo een paar noemen : Boer Zoekt Vrouw, First Dates, Lang leve de liefde en B &b vol liefde. We kunnen er kennelijk geen genoeg van krijgen. Veel mensen vinden het ook spannend om mee te kijken bij een date.

Ik hou van vogels. Vooral als ik die buiten in de natuur zie. Ik heb twee vogelboeken om vogel(s) die ik tijdens wandelingen in de natuur heb gezien op te zoeken. In dierentuinen kan ik erg genieten van tropische vogels die in ruime verblijven met veel groen heen en weer vliegen. Bij mensen thuis is dat een ander verhaal. De vogel kan dan alleen binnenshuis vliegen als alle ramen dicht zijn en hij even uit de kooi mag. Dat heb ik geweten toen ik (decennia geleden) op bezoek was bij een man die een papegaai had. Het schijnt dat papegaaien zich slechts aan EEN persoon hechten.

Met de tijd meegaan is een must, is een veel gehoorde uitspraak. Maar in de praktijk gaat dat bij mij lang niet altijd op. Als een bepaald leefpatroon me goed bevalt, kan niemand me dwingen dat te veranderen. Ik hang nog steeds mijn eenpersoons wasje te drogen op twee uitklapbare droogrekjes boven de trap in de winter, buiten aan de droogmolen in de zomer. Ook heb ik geen afwasmachine. 1e) heb ik geen plaats voor een afwasmachine in de keuken, 2e) dat beetje vaat met de hand afwassen is zo gepiept. Bovendien ben ik met pensioen en heb ik daar alle tijd voor.

Op een regenachtige dag zette ik overdag even de televisie aan op een van de NPO-zenders. Een reporter stond in een drukke stad vrouwen te interviewen. Eerst sprak hij een jonge vrouw aan. Durf jij nog overal in de stad alleen over straat, vroeg hij haar. Nee, antwoordde zij, bepaalde wijken of straten mijd ik, zeker 's avonds. Vervolgens kwam er een oudere dame in beeld. Als het donker is, ga ik niet meer naar buiten, zei ze beslist. Ik doe ook de voordeur niet open als er in de avond wordt aangebeld door onbekenden, voegde ze eraan toe.

Ik keek niets vermoedend in de regionale krant naar een mooie foto van een ouder stel, dat op een tweezitsbankje zat. Zij had een fotoalbum op schoot en keek daarin. De man keek mij indringend aan. Ik herkende die oogopslag en dat zorgde onmiddellijk voor verwarring bij mij. Dat is Bram (verzonnen naam) besefte ik meteen, de artistieke kunstenaar waar ik in mijn begintijd bij 50plus een hele leuke tijd mee heb gehad. Zelfs vanuit deze krantenpagina vulde zijn blik mijn hele woonkamer.

In de jaren negentig van de vorige eeuw schreef Freek de Jonge het boek : Opa's wijsvinger. Het is een humoristisch verhaal over zijn opa, die dominee op de Veluwe was. ik heb een korte samenvatting gemaakt van de belangrijkste verhaallijn.

Op het Hembrugterrein in Zaandam was deze zondag een creatieve workshop met muziek en dans in verband met de Vredesweek 2024. Vanaf 1400 uur ben je welkom, ontmoet bekenden en onbekenden stond er op de flyer. Ik had al eens eerder een manifestatie op dit terrein meegemaakt (zie mijn blog van 16 juni : Feest van de Mensheid) dus ik besloot om daar weer een kijkje te nemen. Het was een inspirerende middag. Na de openingsspeech van de burgemeester brandde het festijn los.

Afgelopen zondag mocht ik in de gemeente Castricum kiezen uit 19 locaties waar muziekbands, voor iedereen die daar zin in had, in tuinen zouden optreden. De optredens duurden 40 minuten, daarna had je 20 minuten de tijd om naar een volgend optreden te fietsen. Dat kwam me best goed uit. De dag daarvoor had ik heel wat gelopen in dierentuin Park Hoederdaell. Dus nu met een drankje in de hand relaxed zitten luisteren naar een mooi optreden, leek me niet verkeerd.

De Meermin van Edam, de Meermin van Haarlem, de Meermin van Holland. De meermin die na een hevige storm in de Zuiderzee het Purmermeer inspoelde vanwege een dijkdoorbraak, heeft in de loop der eeuwen verschillende namen gekregen. Bert Knispel, kunstschilder en galeriehouder kocht midden jaren negentig van de vorige eeuw op de rommelmarkt van Edam een boekje waarin haar verhaal stond opgeschreven.

Woorden kunnen krachtig zijn, maar stilte is dat ook. Stilte kan veel meer impact hebben dan een overdaad aan woorden. Iemand die steeds maar doorpraat kan na een poosje zelfs de interesse van de luisteraar verliezen.

Deze vraag komt de laatste tijd steeds vaker bij mij omhoog. Ik ben nu 70plus. Ik heb in mijn directe omgeving dierbare mensen die ik regelmatig spreek, waar ik naartoe ga en met wie ik regelmatig iets onderneem. Zij kennen mij goed, ik ken hen goed en we waarderen elkaar. We accepteren elkaar en dringen de ander niets op.

Nieuwe ontwikkelingen komen goed van pas om het leven iets simpeler te maken. Het is makkelijker om iemand even een foto via whatsapp te sturen dan een heel verhaal te typen waar je geweest bent en wat je gezien hebt. Met kamersleutels van een hotel is dat net zo. Liep ik lang geleden met een kamersleutel waar een zware houten klos aan hing met het kamernummer erop in mijn tas, dat werd comfortabeler bij lichtere sleutels met een ingegrift kamernummer erin. In de loop der jaren kwam er een plastic kaartje met signaal erop dat je voor een sensor op je kamerdeur moest houden. Nadeel was wel dat je dat kaartje niet bij je smartphone moest opbergen, dat verstoorde het signaal. Dan moest ik bij de hotelbalie mijn kamerpas opnieuw laten activeren.

Deze gouden tip heb ik een tijd geleden van een leuke man gekregen en hij had helemaal gelijk. Veel mensen hebben het maximum van 10 foto's geplaatst bij hun profiel. Behalve dat dat best veel is, is de kans groot dat daar ook wat mindere foto's tussen zitten.

Vrijdag zag ik bij de ingang van de supermarkt een groot reclamebord staan. Zaterdag 27 juli fandag bij voetbalclub AZ in Alkmaar. Tijdens deze fandag is er een gratis oefenwedstrijd van AZ te bezoeken voor alle voetbalfans, tegen de winnaar van de Europa League van 2023 de Italiaanse voetbalclub Atalanta Bergamo : aanvang 15.00 uur, in het AZ-stadion.

Eigenlijk begint het al het laatste weekend in juni, dan is er op zondag straattheater in het centrum van Purmerend. Uit ervaring weet ik dat je de auto dan slecht kwijt kan, dus bijtijds erheen. Ook de fietsen meenemen in de bestelwagen van mijn festivalmaatje, want in het centrum de auto parkeren kan dan niet. Gelukkig was het uitstekend festivalweer, droog, zonnig en niet te warm.

Mensen hebben over van alles en nog wat een mening. Die meningen worden besproken, geciteerd en overgenomen. Hoe komen die meningen tot stand? Hoe spontaan en authentiek ben ikzelf? Mensen beïnvloeden de omgeving en de omgeving beïnvloedt mij. Hoe gaat dat in de praktijk? Ik ben nou eenmaal onderdeel van een familie, vrienden- of kennissenclub of medewerk(st)er van een bedrijf.

Herkennen jullie dit? Ik zat vorige week naar een tv-programma te kijken en ineens herinnerde ik mij spontaan een soortgelijke situatie uit mijn jeugd. Ik keek naar de uitzending van De Augurkenkoning. Dat programma ging over een ouderwets familiebedrijf, waar vader absoluut de scepter zwaait over het personeel en zijn 2 zonen, die ook in het bedrijf werkzaam zijn. Mijn vader had vier textielwinkels, ook wel manufacturenwinkels genoemd, waar hij het onbetwiste opperhoofd was.

Hoezo? Eerlijk duurt toch het langst? Klopt, maar er is ook een gezegde dat meestal wel opgaat : het is de toon die de muziek maakt. Soms is het beter om te wachten tot een ander jou om je mening vraagt. Dan heb ik het natuurlijk niet over monologen, dat kan nooit de bedoeling zijn. Volwassen mensen zijn geen kleine kinderen die nog van alles moeten leren, tenzij het een arbeidsverband is waarin een bedrijf veiligheidsregels heeft, of een eigen protocol : hoe om te gaan met klanten.

Afgelopen weekend was het heerlijk fietsweer. Zaterdag was er een open tuinroute in Westzaan. Er waren 7 tuinen te bezichtigen, op enige afstand van elkaar. Alleszins de moeite waard, dus alle 7 tuinen bezocht. Zondag weer die richting opgefietst, dit keer om naar het Hembrugterrein in Zaandam te gaan.

Velen van ons kennen wellicht nog dit lied van Boudewijn de Groot : als de rook om je hoofd is verdwenen, wat in 1968 op single verscheen als B-kant van het lied Waterdrager. In 1972 werd dit lied nogmaals op single uitgebracht, ditmaal als A-kant (Wikipedia).

Gisteren heb ik mijn kleinkind gezien, vastgehouden in mijn huiskamer en als toetje nog een stukje achter de kinderwagen met mijn kleinzoon buiten gelopen, voor ze weer naar huis gingen. Op deze dag heb ik 23 jaar gewacht.

Ik lees af en toe best wulpse profielteksten van dames en ik zie ook weleens pikante profielfoto's van vrouwen. Ik vraag me dan toch af : is dat alleen maar bedoeld om op te vallen?

Zoveel mensen, zoveel meningen is een gezegde. Maar dat is lang niet altijd zo. Er zijn mensen die zoveel overtuigingskracht en/of invloed hebben hebben dat ze een grote aanhang krijgen. Politici, populaire muzikanten of media-iconen. Maar dat is niet zaligmakend.

Gisteren zat ik een beetje te zappen op de tv. Midden in het programma : hoe om te gaan met het verlies van dierbaren, bleef ik geboeid zitten kijken.

Voor de corona-periode ging ik regelmatig met een goede vriendin op dinsdag- of donderdagmiddag naar de 50+voorstelling van de mega-bioscoop In Beverwijk. Ook gingen we weleens naar een knusse filmhuisfilm op vrijdagavond in een kleine zaal van ons eigen dorp.

Voor de 2e keer in korte tijd werd ik eraan herinnerd dat ik bijtijds actie moet ondernemen als ik in de toekomst naar een seniorenappartement wil verhuizen. Maar wil ik dat wel? Er zitten veel meer haken en ogen aan dan ik dacht.

Deze zondag heb ik de expositie van kledingontwerpster Lisa Konno in museum Jan te Amstelveen bezocht. Ze is half Nederlands & half Japans en dat is te zien in de kleding die ze ontwerpt. Wijde, lange schorten die veel weg hebben van een japanse kimono. De kleding is versierd met kunstig vlechtwerk en bewegende sieraden. Ik zag ook geraffineerde doorkijkjes naar de benen en de heupen van de japanse modellen die de kleding bovendien ook nog showden op een groot videoscherm.

Regelmatig kom ik in de reacties van 50plusleden deze zin tegen : de beste manier van daten is om geen verwachtingen te hebben. Hoezo?

Is relatiehoppen hetzelfde als relatieverslaafd zijn? Dat hoeft helemaal niet. Relatiehoppen komt vaak door groeiende onvrede over de huidige relatie De liefdespartner heeft niet datgene gebracht wat de verwachting was. Er wordt daarom actief uitgekeken naar een nieuwe geliefde.

Hoe houd ik voldoende plezier in het daten? Dat vereist oefening en geduld. Als je reeds langere tijd aan het daten bent, zoals ik, komt ook ervaring om de hoek kijken. Ik kijk eerst of de man me voldoende aanspreekt, zowel qua foto als tekstprofiel.

Vrijwilligerswerk is er voor iedereen. Voor mensen met weinig tijd, of met zeeën van vrije tijd, voor jonge mensen en oude mensen. Voor mensen die willen integreren of die graag hun tijd zinvol willen invullen. Vrijwilligerswerk is voor iedereen anders, Sommige mensen zijn goed in cijferwerk en worden bijv. penningmeester. Andere mensen gaan met liefde een paar uur collecteren voor een goed doel. Ikzelf doe graag iets waarbij ik mensen ontmoet.

Bij de dagelijkse talkshow van Sophie &Jeroen op NPO1 om 19.00 uur zat afgelopen maandag de voormalige CEO van datingsite Tinder aan tafel. Zij vertelde dat zij een app heeft ontwikkeld die via AI (Artificial Intelligence) de leden van Tinder wil leren betere omgangstaal te gebruiken bij het digitaal contact leggen met een potentiële date. Zij lichtte deze app als volgt toe. Als je in het "echte" leven voor het eerst een leuke man of vrouw ontmoet en aanspreekt, vraag je toch ook niet gelijk wat voor ondergoed hij/zij draagt. Waarom bij een datingsite dan wel?

Ik neem veel te weinig initiatief om zelf een leuke man te benaderen. Hoe komt dat toch? Heeft dat nog steeds te maken met hoe er in mijn tienertijd over fatsoenlijke meisjes werd gedacht? Het was in die tijd namelijk niet gepast voor een nette vrouw om openlijk een man te benaderen.

In het maandelijkse activiteitenblaadje van het dorpshuis ontdekte ik iets nieuws. Een gespreksgroep voor ouderen. Iedere maandagmiddag komen ze bij elkaar onder het motto : samen denken & doen. Deelname is gratis, uitgezonderd een kleine bijdrage voor koffie of thee. Wat let me om daar eens een kijkje te nemen, dacht ik. Ik moest wel helemaal naar de zolderverdieping van het dorpshuis. Daar zaten 12 tot 14 mensen aan bij elkaar geschoven tafels. Ze zetten snel een stoel voor mij erbij.

Het is vandaag 8 maart en die dag is in heel veel landen uitgeroepen tot internationale vrouwendag. Behalve dat ik weet dat er op verschillende locaties iets georganiseerd wordt, weet ik eigenlijk weinig over vrouwendag. Hoogste tijd om eens te kijken op Google.

Gisteren was het heerlijk wandelweer. Nadat ik een maand geleden in Heemstede een deel van het Buitenplaatsenpad langs 3 mooie landhuizen had gelopen, ging ik nu in Bennebroek een ander stuk van datzelfde pad lopen. Startplaats : het Bennebroekse Bos.

Ben je voor mijn profiel gezwicht?

Of keek je alleen naar mijn gezicht?

Voor mij was het de 1e keer dat ik aan zoiets meedeed. De opzet van een speeddate is als volgt : de vrouwen zitten aan een tafel en de heren schuiven om de beurt 1 voor 1 bij iedere tafel aan, totdat de man en vrouw elkaar 5 minuten gesproken hebben en de bel gaat om te wisselen. Man zoekt vrouw, vrouw zoekt man. De mannen spreken de andere heren dus niet en de dames aan de tafels spreken elkaar ook niet.

Afgelopen zondag werd het muziekevenement "gluren bij de buren" in veel steden georganiseerd. Ik ging op internet zoeken welke bands, waar en hoe laat zouden optreden. In Beverwijk zou om 12.00 uur, in de hal van Museum Kennemerland een optreden zijn van 4 heren. Ze zongen liedjes in rijmvorm van o.a. Ivo de Wijs. Dat leek me wel wat. Het museum ging al 1 uur eerder open, om 11.00 uur. Voor aanvang van dit optreden konden mijn museummaatje en ik dan hun tijdelijke expositie nog bekijken.

Was dat maar waar. Veel tekstprofielen lijken op elkaar. Soms is er weinig tekst en bijna iedereen wil weleens samen op een terras gaan zitten in de zomer. Op deze gevorderde leeftijd gaan omstandigheden als reisafstand en woonomgeving ook een grotere rol spelen bij mij.

Toen ik een teenager was, keek ik op tegen een beetje stoere man. Je weet wel, zo'n man met een goed getraind lichaam, baardje van enkele dagen, nonchalante blik in de ogen en zelfbewuste uitstraling. Uiteindelijk trouwde ik toen ik 21 jaar was gewoon met een nette jongen uit de buurt, waar ik 2 kinderen mee heb gekregen.

Afgelopen zondag opnieuw een fikse tocht door de duinen gemaakt. Startplek was nu aan het begin van de doorgaande weg naar Zandvoort aan Zee, bij het bezoekerscentrum Koevlak, nog net gelegen in Bloemendaal. We konden daar kiezen uit 3 wandelingen. Ik zei tegen mijn maatje, laten we maar de kortste wandeling nemen, want de tocht wordt altijd langer dan we zelf gepland hebben. Het eerste stuk gingen alle 3 de wandelroutes dezelfde kant op en kwamen we aan bij het duinmeertje Het Wed. Daar begon de ellende van onbegaanbare paden door de enorme wateroverlast opnieuw.

Ja hoor, denken jullie misschien : in Nederland staan alle (wandel)paden goed aangegeven en anders heb je altijd nog Google Maps op je smartphone. Toch is het me zondag overkomen dat ik midden tussen de doornstruiken in het duingebied echt niet meer wist, waar ik heen moest.

Als ik terugdenk aan mijn dates van 2023 is er EEN ontmoeting die ik niet snel vergeten zal. Ik had met tussenpozen een leuk e-mailcontact gehad en ook nog een paar keer getelefoneerd met een lieve en aardige man uit Noord Friesland. Uiteindelijk kwam het tot een afspraak bij mij in de buurt.

Wist je dat dieren ook humor hebben? Een kat schijnt meer dan 32 spieren in elk oor te hebben om dat duidelijk te maken, zonder dat hij verder ook maar iets hoeft te doen. Hoe anders is dat bij mensen.

Een man waar het meteen mee klikt, kom ik via het daten zelden tegen. Het datinggebeuren is niet zo spontaan. Ik zie zijn foto, lees het profiel, of zijn interesse in mij ontstaat door mijn blogs. De echte ontmoeting kan dan nog roet in het eten gooien, als het niet soepel loopt. Bij een ontmoeting in het wild, kom ik vaker een leuke man tegen. Bij vakanties, een dagje uit of bij een feestje gaat het gesprek niet over gezondheid, arbeidsverleden of vorige relaties. Je praat over wat er te zien is, waar je nog naar toe wilt gaan, of wat de connectie is met de gastheer/vrouw op het feestje. Het is gewoon een spontaan gesprek zonder bijbedoelingen. De kans dat ik hem leuk ga vinden is vele malen groter.

Om 20.45 uur stond er deze week iemand bij mijn voordeur aan te bellen. Ik schrok een beetje, want ik verwachtte niemand. Ik schoof het gordijn een stukje open en keek wie er voor de deur stond. In het donker moeilijk te zien. Ik zag wel dat iemand naar me stond te zwaaien. Ik pakte de sleutel van het haakje en liep naar de voordeur. Toch maar even mijn buitenlamp aandoen voor ik ga opendoen, dacht ik.

Het boek Fabeldieren van Floortje Zwigtman, met illustraties van Ludwig Volbeda heb ik gekocht in museum Kranenburg in Bergen. Inleidende tekst : door deze oude verhalen leren we iets over de menselijke geest en over onszelf. Ook een waarschuwing : sommige fabeldieren zijn zo gevaarlijk, dat je ze het best van veilige afstand kunt bekijken. Een voorbeeld is Cerberus, de waakhond van Hades, de God van het dodenrijk.

Ik zat in de auto en hoorde op de radio mijn favoriete song van Fleetwood Mac van de beroemde Langspeelplaat Rumours. De titel van dit lied : Dreams, gezongen door Stevie Nicks in 1977, zong ik uit volle borst mee. Ik kende de tekst nog.

Als ik ergens niet gevoelig voor ben, is het wel om via onze datingsite indruk op anderen proberen te maken door te pronken met bezittingen of rijkdom. Soms heb ik best moeite om een onbehaaglijk gevoel te onderdrukken als ik bij de profielfoto's weer eens een foto van een peperdure auto of een 2e huis in het buitenland zie staan.

In de maand november is er elk jaar in Eindhoven 10 avonden lang een lichtspektakel te zien. Dit evenement start om 18.30 uur en eindigt rond 23.00 uur. Het trekt ontzettend veel bezoekers en staat bekend onder de naam "Glow". Aangezien ik in Noord Holland woon, het zeker 2 uur reizen is om er te komen, was ik daar nog nooit geweest.

Het woord droedel heeft meerdere betekenissen De bekendste vorm van een droedel wordt gehanteerd via inmiddels ingeburgerde afkortingen in SMS-taal Velen van ons hebben deze afkortingen weleens gezien of in een bericht gekregen. Sommigen mensen gebruiken dit internetjargon om sneller woorden te kunnen typen of gewoon om tekens uit te uitsparen. Dan kan je meer tekst in een bericht of app kwijt. Bekendste voorbeelden ; ff (=even) w88 (=wachten) su6(=succes).

Om maar met de deur in huis te vallen, een profieltekst zegt soms veel, maar lang niet alles. Geen mens controleert datgene wat jij allemaal invult in je profieltekst. Iemand moet het wel heel erg bont hebben gemaakt als de redactie ernaar gaat kijken. Wel kan je uit de tekst wat aanwijzingen halen.

Terwijl ik met een vochtige doek de wanden en de bodemplaat van de koelkast afnam, ging opeens het lampje uit. Dat kan gebeuren bij een koelkast die ik al meer dan12 jaar heb.

Herkennen jullie dit? Er wordt wat op en neer gemaild, maar als ik na 1 of 2 weken heen en weer mailen voorstel om elkaar maar eens te gaan ontmoeten, komt er opeens geen antwoord meer.

Als ik zie hoe het vroeger op tv bij lachsalvo's, applaus, meningsverschillen of zappen eraan toeging, is er bar weinig veranderd. Alleen gaat nu (bijna) alles via internet. Ik zal deze items een voor een even onder de loep nemen.

Ik heb in de loop der tijd heel wat dates gehad. Het betalen van de rekening van het restaurant is daarbij nooit een punt geweest. Meestal bleven we niet lang plakken, dus het aantal consumpties bleef binnen de perken. Of hij betaalde of ik, net hoe het uitkwam.

Afgelopen zaterdag kreeg ik vroeg in de morgen uit het niets een appje van mijn wandelvriendin van jaren geleden. Blij verrast opende ik het berichtje. Ik zag een foto van een dubbele krantenpagina van het NHD met daarboven de tekst : weet je nog?

Bijnamen zijn er altijd al geweest. Daar zijn veel soorten in . Je hebt heldennamen, scheldnamen, koosnamen en tegenwoordig is er ook nog een Nickname.

Leven als broer en zus in een relatie komt meer voor dan menigeen denkt. Als de lust tot vrijen met je geliefde (bijna) is gedoofd, maar je bent nog steeds aan elkaar verknocht, is dat een optie. Maar ben je dan nog steeds gek op elkaar, of is je partner een onderdeel van je bestaan geworden? Dat hangt van veel factoren af.

Ik ben me er de laatste tijd weer opnieuw van bewust geworden, dat je elkaar bij een datingsite niet goed kent. Je weet bijna niks van elkaars verleden.

Momenteel zijn er in Nederland circa 3 miljoen alleengaanden, de verwachting is dat in 2050 bijna de helft van onze bevolking uit alleenstaanden zal bestaan. Zijn die dan echt alleen? Nee, natuurlijk niet. Veel leden op onze datingsite hebben in hun jonge jaren kinderen gekregen en zijn vaak ook al opa of oma. Maar je bent een alleenstaande als je kinderen niet meer tot je huishouding behoren en je zelf geen inwonende partner hebt.

Toen na die lange regenperiode er voor langere tijd droog en zonnig weer werd voorspeld, begon het bij mij te kriebelen. Het was een tijd geleden dat ik er een paar dagen tussenuit geweest was. Ik belde mijn vaste vakantiemaatje dat we maar weer eens op onze favoriete hotelsite moesten kijken.

Vraag van een man onder een blog van een collega-blogger ; wat verwacht iemand van een relatie als men de 70 is gepasseerd, welk geluk zoek je dan? Enige uren later onder dezelfde blog een (bijna) identieke vraag van een vrouw : Wat willen we op deze leeftijd nog van een relatie?

Mijn huis is mijn veilige plek waar ik mezelf kan zijn. Ik kan daar doen en laten wat ik wil, zolang ik niemand overlast bezorg, Ik ben met pensioen en kan zelf bepalen hoe laat ik opsta, wanneer ik ga eten, of dat ik nu maar eens naar bed moet gaan. Als ik tv wil kijken pak ik de afstandsbediening en kan ik naar hartenlust zappen. Ik kan ook even op de bank gaan liggen als ik daar zin in heb. Ik hoef met niemand rekening te houden.

Als je zoals ik langer op een datingsite staat, bouw je ervaring op bij het doorlezen en beoordelen van een profiel. Ik merk sneller of zijn tekst me aanstaat of niet. Als ik lees : ik zoek een mooie, jongere vrouw, die goed kan koken en veel van knuffelen houdt, denk ik vaak terug aan mijn moeder. Als een van haar kinderen vroeg : ik heb graag of, ik wil liever, zei ze met een knipoog : lieve koekjes worden niet gebakken. Wanneer er in het profiel verder weinig te lezen valt over hemzelf of zijn interesses, er dus bijna geen aanknopingspunten zijn, scroll ik door.

In het dagelijks leven worden vaktermen of diensten vaak afgekort. Soms zijn deze afkortingen zo bekend dat ik niet eens meer stil sta bij de werkelijke betekenis. Voorbeeld : ik moet mijn auto laten keuren van de RDW voor de jaarlijkse APK. Is volkomen duidelijk, volledige benaming niet meer nodig. Zo zijn er ook afkortingen in het date-gebeuren. Sommigen zijn overbekend, anderen moet ik navragen of opzoeken op Google. Tien afkortingen wil ik graag met jullie wil delen.

Een partnerrelatie begint bijna altijd als een probeersel, wordt weleens gezegd. Hoezo een probeersel? Niemand krijgt er een garantiebewijs bijgevoegd, is het antwoord. Dat is waar, maar je kunt WEL je best doen om de relatie te laten slagen. Als de ander ook zijn of haar best doet, is het wat mij betreft geen probeersel, maar worden ze samen gewoon een leuk setje. Zo eenvoudig als dit klinkt, is het helaas niet altijd.

Het is pas tien uur in de ochtend en mijn telefoon geeft alweer een buitentemperatuur aan van 23 graden. Dit zal vanmiddag wel ergens rond de dertig graden zijn. Vijf dagen achtereen zulke hoge temperaturen en het KNMI spreekt van een hittegolf.

Mijn date is aan een stuk door aan het woord, het is bijna onmogelijk om ertussen te komen. Ik vraag me ondertussen af of hij ook nog een beetje belangstelling voor mij heeft. Herkenbaar? Meteen daarna besef ik dat hij WEL naar de afspraak is gekomen. Dus zal hij belangstelling in mij hebben, anders was hij niet gekomen.

Normaal ben ik de Pinksterdagen weg, ergens in een hotel, om daar een paar dagen te gaan fietsen. Dit jaar is het niet gelukt om voor deze feestdagen nog een betaalbaar hotel te vinden. Gelukkig was het goed weer, dus heb ik mijn museumvriend gebeld. Zullen we 1e Pinksterdag naar de botanische tuin in Utrecht gaan (?), stelde ik hem voor. Die tuin is te bezoeken met de museumjaarkaart. We kunnen in het weekend gratis parkeren, dicht bij de ingang van de tuin, omdat de universiteit dan gesloten is. Doen we, zei hij. Een goede keus, het was een mooie tuin, waar in het midden een oud fort uit 1879 lag. Daar omheen een paar heuvels die helemaal rondom beplant waren met bloeiende bloemen in kunstig aangelegde rotstuinen. We genoten van deze bloemenpracht.

Enige weken geleden kreeg ik het verzoek van een goede vriend of ik 23 mei beschikbaar was. Hij had een uitnodiging gekregen van zijn vorige werkgever voor een diner met gepensioneerde werknemers, die nog steeds lid waren van de personeelsvereniging. Dit gezellige samenzijn met oud-collega's zal plaatsvinden in het het AZ-stadion, stond op de uitnodiging. Omdat hijzelf geen auto heeft, deze plek slecht bereikbaar is met het OV, zocht hij contact met mij. Hij stelde voor om met hem mee te gaan, want hij mocht iemand meenemen.Ik heb een auto heb en ik woon een kwartier rijden van Alkmaar.

Ik denk nog weleens terug aan de tijd dat ik nog geen computer had en op zaterdag de huwelijks en contactadvertenties in de grote kranten las. Om kosten te besparen stonden die advertenties vol met afkortingen. Toch maakte dat niet zoveel uit. Er waren weinig andere mogelijkheden om buiten je eigen vrienden- en kennissenkring een serieuze kandidaat te vinden om je partner te worden. Ja, via een huwelijksbureau, maar dat kostte veel geld en leverde maar mondjesmaat succes op. Geruime tijd heb ik een abonnement op het Noord Hollands Dagblad gehad.

Sommige schrijvers denken de wijsheid in pacht te hebben, andere schrijvers kunnen zich daar niet in vinden. Weer andere schrijvers proberen naar eer en geweten jou deelgenoot te maken van hun persoonlijke ervaringen. Deze inkijk in hun leven geeft herkenning bij sommige lezers, terwijl andere lezers in het geschrevene totaal geen aanknopingspunten zien.

Een 50pluslid stuurde me begin deze week het verzoek om een blog te schrijven over hokjesgeest. Dat is best een moeilijk onderwerp, antwoordde ik. Hoe zie je dat voor je? Nou, zei hij, een mens doet of zegt weleens een keer iets verkeerds en wordt dan gelijk in een hokje geduwd, terwijl hij of zij best een goed mens is. Dat lijkt verdacht veel op zwart-wit denken, dacht ik. Ik zal eerst maar even googelen of er veel verschil is in hokjesdenken en zwart-wit denken.

De uitdrukking : de eerste klap is een daalder waard, was in dit geval ver te zoeken. Sterker nog, de eerste klap was zelfs nog geen tien cent waard! Bij de begroeting werd dat na enkele ogenblikken al duidelijk. Er was iets in de uitstraling wat meteen bij de ander niet in goede aarde viel.

Als ik ergens plezier aan heb beleefd is het aan mijn oproep om samen een hapje te eten in het door mij uitverkoren First Dates Restaurant. Liefst vier keer heb ik daardoor een gezellige date gehad met vier hele aardige mannen. Twee keer samen gedineerd en twee maal samen geluncht. Wat het heerlijk ontspannen maakte, was vooral, dat de insteek puur de gezelligheid was. Geen enkele druk dat er ook een klik of match zou moeten zijn.

Ik hou van programma's met veel natuuropnames. Ik kijk dus met veel plezier naar de tv-serie "het Hoge Noorden" gepresenteerd door Dionne Stax. Zij volgt Nederlandse gezinnen die naar Noorwegen en Zweden zijn verhuisd om daar een compleet nieuw leven op te bouwen.

Sinds oktober ben ik lid van een fitnessclubje voor oudere dames. Nou ja, meer ritmische gymnastiek. Het zijn leuke vrouwen, want we vormen EEN grote groep. Na afloop drinken we even koffie met elkaar. De ene week praat ik met een paar vrouwen naast en tegenover me, de andere week met weer andere vrouwen. Er is geen kliekvorming. Sporadisch is er een gesprek met alle vrouwen. Dat was afgelopen week het geval.

Veel mensen vinden een windmolen een goed alternatief voor fossiele brandstof, maar niemand wil ernaast wonen. Dat ding maakt herrie, bij zonnig weer heb je last van slagschaduw en het belemmert ook nog eens je uitzicht.

Een relatie kan je precies zo inrichten als jij en je partner zelf willen. Relaties komen namelijk in allerlei vormen en maten voor. Als het lukt om zonder seks toch voldoende intimiteit te ervaren, hoeven die stellen niet minder gelukkig te zijn. Er zijn genoeg gezonde relaties die perioden zonder seks prima hebben overleefd. Zolang beide partners het eens zijn over deze situatie is er niks aan de hand.

Het leven is een stuk gezelliger met wat hartelijkheid. Daarom is het soms nodig om weleens "Nee" te durven zeggen tegen mensen in mijn directe omgeving. Dat zeg ik alleen tegen die personen die me wel weten te vinden als ze me ergens voor nodig hebben, maar waar ik verder weinig of niks van hoor.

In hoeverre laat je je eigen kinderen. of van je nieuwe partner bepalen, wanneer er weer plaats is voor een nieuwe liefde in je leven?

Ik kijk de laatste tijd weleens naar het programma First Dates op NPO3. Op een gegeven moment hoorde ik een stel zeggen dat ze dachten dat ze door de experts waren gematchst, omdat ze beiden van pretparken hielden. Nou, als dat een criterium is om twee mensen aan elkaar te koppelen, hoef ik bij 50plus alleen maar op de rubriek vrije tijd naar de ingevulde hobby's van de ander te kijken, dacht ik. Om daarvoor naar Amsterdam te reizen om via een blind date met elkaar te gaan eten (?), dat hoeft voor mij niet. Ik kan hier ook een eigen first-date restaurant vinden en het zelf gaan organiseren.

Een "levens-fase-partner" vinden is eigenlijk een mooiere omschrijving. Iemand die aansluit bij wie ik op dit moment ben en ook andersom. Soms heb ik iemand nodig om op te steunen en soms heb ik juist die ander veel te geven. Mensen veranderen hun leven lang, Sta ik stil, heb ik de ander weinig te bieden. Het is echter wel belangrijk dat je goed op jezelf blijft passen, maar ook op je eigendommen. Drie dateverhalen die ik in verschillende tijdschriften heb gelezen.

Het is zo oud als de weg naar Rome : je relatie beschermen tegen dreiging van buitenaf door de concurrentie goed in de gaten te houden. Niks mis mee. Maar hoe zit het dan met een verbroken relatie en warme belangstelling voor jouw ex -man of ex- vrouw? Dat kan ook pijnlijk zijn.

Regelmatig check ik iets op Wikipedia. Er worden niet alleen dingen uitgelegd die ik graag zou willen weten, maar er staan vaak ook veelgestelde vragen onder, over het door mij opgezochte onderwerp. Zo las ik van de week op T2S een opmerking over het oerinstinct van mannen wat betreft veel praten over seks. Dat het een oerinstinct zou zijn, had ik mijn twijfels over. Wat is nou echt een oerinstinct?

De vrijdag middagborrel is de laatste jaren erg populair geworden. Eerst vond deze borrel vooral plaats bij bouwbedrijven. De bouwvakkers stopten op vrijdag iets eerder met werken. Ze reden terug naar de werkplaats om gezamenlijk een biertje te drinken als afsluiting van de week. Tegenwoordig is de Vrijmibo ook helemaal ingeburgerd in de horeca. Kantoormedewerkers, winkelpersoneel etc. gaan op vrijdagmiddag na afloop van het werk daar graag samen een borreltje drinken. Aangezien ik al jaren eerder gestopt ben met werken heb ik dit nooit meegemaakt.

Bij het Kruidvat stond ik een wenskaart uit te zoeken in de standaard vlakbij de kassa. Het was druk in de winkel, er stond een lange rij bij de kassa. Toen de rij weg was, liep er een man naar de kassa die aan de verkoopster vroeg "verkoopt U ook Viagra? Zij antwoordde : nee meneer, dat mogen wij niet, U zal een bezoek aan uw huisarts moeten brengen. Na onderzoek geeft hij U een recept en dan kunt U het artikel kopen bij uw apotheek". De man ging gelijk de winkel weer uit.

Sterker nog, het zou een middelmatig teken zijn, als dat wel het geval was. Alleen maar "pleasen" zou immers betekenen dat ik met alle winden mee zou waaien. Uiteraard schrijf ik hier voor een doelgroep, datende 50plussers.

First dates is een doordeweeks tv-programma waar veel mensen naar kijken. Ik heb het een paar keer gezien, maar net als in andere datingprogramma's, zijn het  jongere mensen die daaraan meedoen. Dat spreekt niet zo tot mijn verbeelding.

Ik ben net na Nieuwjaar nog even 5 dagen er tussenuit geweest. Een knus hotel geboekt in de mooie natuur van de Achterhoek. Ik weet dat daar nogal wat kastelen op korte afstand van elkaar staan.

Op de leeftijd, die wij inmiddels hebben bereikt, zullen weinigen van ons nog blanco in het leven staan. Wat bedoel ik met blanco? Die goede, oude tijd, toen we onze tienertijd en/of studietijd nog maar net hadden afgesloten. Ik stond geheel open voor een partner om een eigen bestaan mee op te bouwen, een huis mee te betrekken en het leven mee te delen.

Prietpraat

Een leuk gesprek over over ditjes en datjes,

Over hondjes of over katjes

Gewoon wat gezellige prietpraat

Daarmee doe ik niemand kwaad

Ik kijk door mijn grote voorraam in de huiskamer naar buiten. De wereld ziet er mooi wit uit. Ik heb net ontbeten en loop de trap op naar boven. Ik kijk nu vanuit de slaapkamer bovenop mijn schuur in de achtertuin. Ik zie een gladde ijsvloer liggen op het schuurdak. Ik ga weer terug naar beneden.

Een bosperceel was helemaal vol geplant met sparren voor de verkoop. Iedere spar deed zijn uiterste best om uit te groeien tot een begerenswaardige kerstboom. Hun levensdoel was immers om mooi opgetuigd bij de mensen thuis te mogen staan tijdens de kerstperiode. Daarvoor moest je dus een volle boom zijn, waarin de mensen hun verlichting en kerstversiering in volle glorie konden ophangen.

Wat is het verschil van lid zijn van een datingsite met de gewone, alledaagse wereld? Op deze site kom ik bijna altijd wel in aanraking met mensen uit andere lagen van de bevolking. Dus ook met andere denkwijzen, of ik het nou leuk vind of niet. Waarom zeg ik dat?

Afgelopen zaterdagavond keek ik naar het tv-programma "sterren op het doek". Drie kunstenaars maken een schilderij van een bekende Nederlander. Terwijl die poseert heeft televisiepresentator Ozcan Akyol een interview met deze man of vrouw. Dit keer was het Moniek Hendrickx, de powervrouw uit de misdaad tv-serie, Penoza. Zij moest door de drie kunstenaars op het doek worden vastgelegd.

Een dame uit Noord Holland begon haar betoog in het Noord Hollands dagblad, na een ernstig verkeersongeval in haar omgeving met deze zin "bezint eer ge begint. Vervolgens zei ze, commentaar geven zonder enige, of halve kennis van de situatie is ongepast en kwetsend. Wat win je ermee? Alleen als je erbij was, heb je recht van spreken". Dit ging over verkeersongelukken. Maar geldt dit niet voor veel meer dingen, dacht ik. Ik ging er eens goed voor zitten.

In september heb ik een blog geplaatst over een goede vriend van mij met de titel : op donderdag zijn ze elkaars lovers. Uiteraard heb ik hem daarna een tijd met rust gelaten, maar 2 weken terug besloot ik toch eens te informeren hoe de vlag ervoor stond. Op dit moment niet zo best, antwoordde hij : ik ben gisteren in elkaar geslagen door drie hangjongeren. Ik schrok en riep : Wat??? Vertel!!!

Ik ben al jaren een bezoekster van de kunst10daagse in Bergen eind oktober. Tijdens deze dagen bezoek ik ateliers van kunstenaars en ook de pop-up locaties.

Tegenwoordig doen veel ouderen of gepensioneerden wat aan vrijwilligerswerk. Op de infotafel van ons gemeentehuis ligt dan ook een dikke ordner waar allerlei instanties instaan die vrijwilligers zoeken.

Iedereen heeft onzekerheden. Die onzekerheden mogen er ook zijn. Iets anders is het, om die aan een "nieuwe geliefde" te laten zien. Geestelijke zaken vallen meestal wel mee. Als het om lichamelijke onzekerheden gaat, kan het een hoge drempel zijn om daarmee voor de dag te komen.

Vaak lees ik in een profiel, of in een reactie op een blog: de juiste persoon maakt voor mij een wereld van verschil. Hem/haar ga ik voorstellen aan mijn kinderen, wil ik mee knuffelen, samen overwinteren in Zuid-Europa, met zijn/haar hond gaan wandelen etc.

Jaren geleden organiseerde het Noord Hollands dagblad in de vakantiemaand augustus wandelingen voor hun lezers van 15 km tot 20 km per dag. Tijdens zo'n wandeling werd er halverwege de dag ook een interessante locatie bezocht. Op een van die wandelingen bezochten we het museum in Volendam. Uiteraard liepen we er alleen maar doorheen, want we waren met 300 wandelaars.

Ik liep deze week naar het mini-boekenkastje, de free library, om er een paar boeken in te leggen. Automatisch kijk ik dan of er nog iets leuks voor mij in zit. Mijn oog viel op het boekenweekgeschenk van dit jaar van Ilja Leonard Pfeijffer. Ik draaide het boek om en las in de toelichting deze zin: wordt ontevredenheid tevredenheid als je je erbij neerlegt? Ik nam het boekje mee, maar ik heb er nog geen letter in gelezen. Die zin intrigeerde mij en gaf me inspiratie voor dit blog.

Deze week had ik zomaar een gesprek met een man aan de rand van de zee op het zandstrand van Castricum. We stonden beiden naar de zonsondergang te kijken. Ik zag dat hij een Feyenoordlogo op zijn rugtas had. Ik schatte hem achter in de veertig, een paar jaar ouder dan mijn oudste zoon.

Ik kreeg 2 dagen geleden een telefoontje van een oude vriend van mij. Dat is op zich niets bijzonders, want we bellen elkaar af en toe en en praten dan weer even bij. Voordat de coronatijd roet in het eten gooide, hebben we samen weleens gefietst in de duinen bij Castricum. Ik heb 2 duinkaarten en een dagje fietsen met hem was altijd gezellig en vertrouwd.

Wat me weleens opvalt bij sommige, relatie zoekende leden, is de uitspraak < vriendschap zoek ik niet, ik heb vriendschappen genoeg. Ik ga alleen voor die relatie>. Maar is dat wel zo verstandig?

Nadat mijn vakantiekleding weer netjes gewassen in de kast lag en ik de planten binnen en buiten water had gegeven, vond ik het toch wel stil in mijn huis. Ik moest weer wennen aan het alleen zijn.

Een eigenschap van mezelf waar ik tevreden over ben, is dat ik goed om me heen kijk wat er te zien is. Daarom ben ik ook gek op vakantietripjes in eigen land of net over de grens. De reisjes over de grens duren hooguit een week, in eigen land een midweek.

Is dat zo ? Nee, natuurlijk niet. Maar het zou wel fijn zijn om daar wat relaxter mee om te gaan. Ik las vorige week een artikel over een bekende Nederlandse actrice. Zij loopt graag op paarse Crocs, dat zijn felgekleurde rubberen klompjes. Ze gaat er zelfs de stad mee in. Ze zitten fantastisch en lopen geweldig, zegt ze glunderend.

Tijdens deze snikhete week nog vier dagen gefietst. We waren 6 dagen met vakantie en zaten in een hotel net voorbij Luik (Liege) op een hoog plateau. We hadden onze eigen fietsen meegenomen. Na op de aankomstdag de omgeving verkend te hebben, kwamen we tot de conclusie dat we hier niet konden fietsen en op zoek moesten gaan naar RAVEL-fietspaden. Dat zijn vlakke fietspaden langs rivieren. We ontdekten Ravelpad nr 7, die langs de rivier de Ourthe liep. Dat fietspad lag mooi in de schaduw door de weelderige vegetatie in de Ourthe-vallei.

Hartelijk welkom dames en heren in de disco voor 50plus, 60 plussers, 70-jarigen en 80+ : de Hunkerbunker. Fijn dat U de moeite heeft genomen om uit het hele land hier naartoe te komen voor onze feestelijke opening.

Voor de zoveelste keer ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt hoe verschillend er over menselijk lijden, maar ook hoe er hier bij 50plus soms over rouwen wordt gedacht.

Dit blog heb ik voor een deel ontleend aan een krantenartikel van etiquette-deskundige Beatrijs Ritsema. Ze valt in dat artikel met de deur in huis 1)"is dat kind geadopteerd?" wordt er gevraagd aan een blonde vrouw met een donker kindje in een wandelwagen. 2)"Hoe kom je aan die littekens?" aan een collega met sporen van snijwonden in haar onderarm. Het lijkt me niet moeilijk om vast te stellen wie er bij dit soort vragen door de grond zou moeten zinken van schaamte. Merkwaardig genoeg hebben de vragenstellers zelf meestal nergens last van. Ze zien iets dat afwijkt en willen daar uitleg over.

Vorige week las ik in een column dat een studente, die bij het NS- station op de bus naar huis stond te wachten, benaderd werd door een dakloos meisje. "Mag ik je een verhaal verkopen, vroeg ze? Ze wilde niet zomaar bedelen, maar er zelf ook wat voor doen, zei ze. Wat wil je ervoor hebben? vroeg de studente. Wat je het waard vindt", antwoordde het meisje. De studente knikte dat het goed was en ze gingen samen op het bankje in het bushokje zitten. Het meisje vertelde een prachtig verhaal en de studente gaf haar spontaan al haar kleingeld, want dat vond ze dit verhaal meer dan waard. Nu heb ik genoeg voor de opvang, zei het meisje en ze verdween.

Ik had nog niet zo lang geleden een persoonlijk gesprek met een man die ik goed ken, over hoe lang we beiden al op deze datingsite staan. Hij stond er veel langer op dan ik, maar hij had wel een relatie van 3 jaar gehad met een prachtige dame van deze datingsite. Hij was op haar dan ook hevig verliefd geweest, bekende hij. Dat is toch heerlijk, antwoordde ik. Hij zuchtte en zei : ik ben eigenlijk in al die jaren maar 2 keer echt verliefd geworden op een vrouw die ik ontmoet heb via het daten.

Voor ik tot een grote aanschaf overga, doe ik grondig onderzoek naar de voor- en nadelen, omdat ik veel geld ga uitgeven. Ik verzamel folders en ik ga online zoeken naar recensies over het artikel en het bedrijf dat het levert. Hebben ze een serviceafdeling, of ben ik afhankelijk van fabrieksgarantie? Krijg ik mijn geld terug bij ernstige mankementen of gaan ze eerst proberen om het te repareren? Soms wordt er geadverteerd met een proeftijd (bijv. bij een luxe matras) om het eerst een tijd uit te proberen. Er bestaat ook 8 dagen bedenktijd waarin ik een gedane bestelling nog kan annuleren.

Het zal ongeveer 4 geleden zijn dat ik een date had met een gezellige man. We lachten heel wat af en dat vonden we voor een 1e ontmoeting best bijzonder. Plotseling vroeg hij aan mij, houd je van een ritje in een bescheiden cabrio op een mooie, zonnige dag? Jazeker,zei ik, ik heb goede herinneringen aan een cabrio-rit. Hoezo (?) vroeg hij. Nou, we hadden nog niet zo lang geleden een bijeenkomst van 50plusleden in Driebergen. Ik ben toen meegereden met een man die een cabrio had. Na afloop werden we door de rest van het gezelschap uitgezwaaid als meneer en mevrouw Verstappen.

Dit is een waar gebeurd verhaal. Het vond plaats in 2005 of 2006. Ik had toen zelf nog geen computer. Een vriendin van mij in Zaandijk wel en ze was gaan rondneuzen op een nieuw fenomeen, een online datingsite. In die tijd stonden de papieren kranten nog vol met contactadvertenties. Relatieplanet was echter in opkomst. Zij schreef zich daarop in als Doornroosje en ze ging op zoek naar haar droomprins. Het duurde niet lang of een weduwnaar uit Almere diende zich aan, Bob. Aangezien zij zelf geen auto had, kon zij makkelijk in Almere komen met de trein. Hij was weg van haar en zij werden al snel een stel.

Allereerst natuurlijk een hartelijke ontvangst, dat spreekt vanzelf. Altijd fijn als iemand blij is met je komst en dat laat merken in woord of gebaar.

Dinsdag werd ik na mijn tai chi les uitgenodigd voor een kop koffie door een van de vrouwen van ons vaste clubje. Ik heb nog appelgebak over van de Pinksterdagen en mijn buurvrouw, die net terug is van haar vakantie in Duitsland komt ook, zei ze. Die buurvrouw kende ik, zij is de 80-jarige vrouw, die nu ruim 2 maanden een fijne relatie heeft met een vitale 88-jarige man. Dat heb ik onder de laatste blog van Jacco vermeld.

Na de fijne fietstocht met enkele 50plusleden in Workum gingen Gsnaar, Aktivo en ik pas om 21.30 uur huiswaarts, na hartelijk afscheid genomen te hebben van Megiel en Noanita. Het was gelukkig niet druk meer op de weg, dus Gsnaar kon lekker doorrijden. Aktivo zat op de achterbank van de auto en kon door het harde motorgeluid het gesprek tussen Gsnaar en mij niet meer volgen en dommelde een beetje in.

Verschillende keren heb ik deze tv-reclame gezien, waarin een echtpaar op zoek ging naar een hoekbank. De dame nam plaats op de hoek, zodat ze haar benen languit kon doen. Met een denkbeeldige afstandsbediening knipte ze zogenaamd de tv aan. De man die op de andere hoek zat, keek speurend om zich heen naar een andere bank, want hij wilde ook lekker onderuit kunnen zitten.

Een dik gedrukte krantenkop in het regioblad trok mijn aandacht : Jonge Uitgeester (7) fietst van Uitgeest naar Parijs. Het verhaal : samen met zijn vader werden de 767km in 14 dagen afgelegd in de meivakantie. Vorige week vrijdag kwamen zij onder een stralend blauwe hemel aan bij de Eiffeltoren.

Dat het daten erg veranderd is, hoor ik wel vaker de laatste tijd. Wat is er dan veranderd en sinds wanneer? Ik denk de laatste 5 tot 6 jaar. Met het toenemend aantal single vrouwen en mannen van gevorderde leeftijd zijn de omgangsvormen ook een stuk losser geworden.

Afgelopen zaterdag las ik een interview in een tijdschrift. Het ging over een jongeman die niet meer geloofde in de liefde. Nu al, denk ik? Hij heeft nog een heel leven voor zich, wat is dit nou? Hij vertelt in dit artikel heel realistisch over zijn liefdesleven.

In de loop der tijd is al veel gezegd over de presentatie van jezelf aan een "eventuele" geliefde. Graag wil ik mijn gedachten daarover op een rijtje zetten.

Mag ik nog steeds flirten met een leuke man? Zo ja, wat kan dan wel en wat mag niet? Ik ben sowieso niet zo goed in flirten.

Tijdens een date waar ik echt naar had uitgezien, overkwam me al voor de 3e keer hetzelfde dilemma. Ik twijfelde of ik over dit voorval een blog zou schrijven, maar ik dacht ook : dit is voor andere dames misschien ook wel een herkenbaar verhaal.

Ik sta al geruime tijd ingeschreven op deze datingsite, ik heb hier dus al van alles meegemaakt, mensen zien komen en gaan. Sommigen komen regelmatig weer een paar maanden terug, als ze een leuk aanbod hebben gekregen van 50plus. Er zijn echter ook best een aantal mensen die hier niet kunnen vinden wat ze zoeken en na afloop van hun abonnement vertrekken. Ik vraag me soms af, hebben de leden die weggegaan zijn dan wel genoeg moeite gedaan om iemand te vinden?

Bij wie wil ik vinden staat regelmatig : man/vrouw met humor. Nou is humor een breed begrip, want er bestaan veel soorten humor. Er zit een groot verschil tussen zelfspot, flauwe humor, de slappe lach krijgen, onderbroekenlol, cynische of sarcastische humor en er bestaat ook zwarte humor. Er is humor die door anderen is gemaakt, zoals cartoons. Cabaretiers doen hun best om met hun zelf verzonnen humor mensen aan het lachen te krijgen, liefst met humor die is afgestemd op de actualiteit. Ook zijn er duo's die typetjes neerzetten : de ene is dan de aangever, de ander reageert daar vaak hilarisch erop. Op verjaardagen of feestjes heb je weleens een gangmaker die de stemming van de avond verhoogt door moppen te gaan tappen. Met humor kan je dus veel kanten op.

Ik ben reuze benieuwd hoeveel mensen dat lukt op een datingsite. De volgende vraag dient zich dan meteen aan : hoe ver is spontaniteitsafstand?

We kunnen weer in de zon zitten op een gezellig terras, weliswaar nog met de winterjas aan en liefst dichtbij een terraskachel. Heel verleidelijk om even de deur uit te gaan, bij voorkeur met een gezellige man, daar 1 of 2 uurtjes te vertoeven. Zeker na deze winter, met in de maand december het wachten op een booster prik, daar achteraan in januari alweer een lockdown en het grijze winterweer in de maand februari, klinkt de lokroep van de horeca.

Met het mooie weer deze week maakte ik dinsdag een wandeling in een van veel groen voorziene woonbuurt in Heiloo. Opeens zag ik een oude man met grote kartonnen dozen lopen, met afval van een maaltijd bezorgdienst.

De zondeboktheorie (bron Wikipedia) is al heel oud. In de oudheid laadde een priester alle zonden die een geloofsgemeenschap in de loop der tijd had begaan op de bok, die vervolgens de woestijn in werd gestuurd. Ook in de tegenwoordige tijd kent men het begrip zondebok, maar dat spitst zich dan meestal toe op een persoon of een groep mensen. Frustraties en woede worden geuit en afgewenteld op de zondebok. Waarom doen mensen dit?

Omdat we nu allemaal 50plus zijn, hebben we een groot deel van ons leven in onze eigen achterban doorgebracht. We zijn gepokt en gemazeld door alles wat we in de loop der tijd op onze levensweg al zijn tegengekomen.

De afgelopen 2 jaar zijn veel mensen lange tijd alleen geweest. De focus lag door Corona voor iedereen immers op zichzelf. We mochten amper nog bezoek ontvangen. In de 3 periodes van lockdown lag het totale uitgaansleven stil en gezamenlijk sporten kon ook al niet.

Na alle commotie rondom the coaches van de Voice en de technisch directeur van Ajax, lijkt nu de deksel van de beerput.

Deze tv-serie, gepresenteerd door Jaap Jongbloed, is al meerdere seizoenen te zien bij de publieke omroep (NPO) en wekt zo langzamerhand een kriebelig gevoel bij mij op. Waarom nooit eens : het liefste meisje van de klas, of : het slimste meisje van de klas? Wordt er in dit programma voornamelijk aandacht geschonken aan uiterlijk schoon en de herinneringen van meestal de mannelijke klasgenoten aan de "Prima Donna" van hun klas?

Ik wil graag geloven dat ik nooit te oud zal zijn voor de liefde en dat het op een mooie dag ooit bezegeld zal worden met een fijne relatie. Helaas word ik wel steeds ouder, begin maart wordt ik alweer zeventig jaar. Ik voel me lichamelijk een stuk jonger, dat heb ik gemeen met mijn pittige moedertje, die redelijk gezond de leeftijd van negentig jaar heeft gehaald.

Ik fotografeer niet zo vaak met mijn smartphone en bovendien scrol ik regelmatig door mijn fotogalerij om te kijken of er iets verwijderd kan worden. Gisteren kwam ik een tekst tegen die ik meer dan een half jaar geleden geleden gefotografeerd heb in een museum.

Als je lang getrouwd bent en intiem vertrouwd met je partner komt die vraag niet eens in je op. Maar wat als er na die lange tijd samen opeens een nieuwe lover opdoemt?

Hoe kom ik achter de vraag, waar het hem om gaat : de behoefte tot vrijen, of is er ook voldoende belangstelling voor mij als persoon?

In de wereld van de tv-reclame ziet (bijna) alles er perfect uit. We kunnen geld besparen door bij bedrijf X online te bestellen en toch is alles van prima kwaliteit. De spotjes over parfum en make-up spullen tonen ons droomvrouwen en de reclames met scheerspullen laten ons woest aantrekkelijke mannen zien, topsporters, of beroemde acteurs. Daar prikken de meeste meeste mensen wel doorheen en halen de schouders erover op.

Ik ben opgegroeid in een groot gezin. Niet zeuren en je aanpassen was bij ons het motto. Dat gold ook voor het eten.

Afgelopen zondag hebben 4.5 miljoen Nederlanders thuis voor de buis Max Verstappen het wereldkampioenschap in de Formule1 van 2021 zien winnen. Bovendien zaten er 5000 fans in oranje kledij op de tribune. De feestvreugde was enorm. Nooit eerder was een Nederlander in de Formule 1 ook maar in de buurt gekomen van dit grote succes. Zijn vader, Jos Verstappen zag ontroerd hoe zijn zoon in de laatste race van dit seizoen 7-voudig wereldkampioen Lewis Hamilton versloeg.

Vorige week heeft mijn vriendin 2 tijdschriften in de brievenbus gedaan. In deze Coronatijd wisselen we graag wat leeswaar uit. Waar ik minder blij mee was, toen ik ontdekte dat het psychologiebladen waren. Daar zou ik best iets van kunnen leren, maar meestal staan dit soort bladen vol met aannames en tips hoe het allemaal beter zou kunnen. Waarschijnlijk doen ze dat om de beschreven situaties duidelijker te laten overkomen, maar soms vind ik het erg zwart/wit.

De 1e helft van je leven ben je bezig om iemand te worden, de 2e helft van je leven ben je bezig om te accepteren dat het niet is gelukt. Toen ik deze uitspraak las, moest ik even glimlachen. In een notendop een heel leven samenvatten is razend knap. Deze quote is dan ook van een bekende filosoof, de heer Schopenauer. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit iets van de goede man heb gelezen, maar om de 2e helft van mijn leven te gaan zitten treuren om wat er niet had mogen zijn? No way !

Met de auto ben ik in 12 minuten van mijn huis bij de parkeerplaats bovenop het strandplateau bij Castricum. Vanaf 01 november veranderen de helft van de invalide parkeerplaatsen daar in gratis kort parkeren, maximaal 3 uur. Het zijn maar een stuk of tien parkeerplaatsen, dus je moet net mazzel hebben dat er een plaats vrij is. Ik was er om 10.00 uur in de morgen en ik had het geluk dat er net iemand uit kort parkeren wegreed. Dus de parkeerschijf ingesteld en daarna kon ik vanaf de parkeerplaats zo naar het strand beneden lopen.

Raadsels rondom mysterieuze vrouwen, menigeen smult ervan. Iedereen heeft weleens van koningin Cleopatra uit Egypte gehoord, hoe heeft zij het voor elkaar gekregen om een machtige koningin te worden in de Oudheid?

Onvervulde verlangens. De wens om toch een keer in je leven te mogen meemaken dat...

Ik ben al langere tijd alleen en kan dus doen en laten wat ik zelf wil. Dat heeft best veel invloed op mijn leven. Ik hoef met weinig mensen rekening te houden en ook geen activiteiten tegen mijn zin in te ondernemen. Als ik dan in de profieltekst van een man lees dat hij graag met zijn motor toert, maar het liefst met mij achterop, denk ik meteen, die tijd heb ik gehad. Ik weet nog goed dat ik 25 jaar geleden daar heel anders over dacht en zelfs motorkleding heb aangeschaft om bij mijn toenmalige vriend achterop de motor te kunnen zitten.

Acht mensen hadden zich voor deze bijeenkomst van afgelopen zaterdagavond aangemeld bij Aktivo1, vier vrouwen en vier mannen, dus dat was een mooie verdeling. Helaas konden 2 vrouwen door zwaar wegende omstandigheden niet komen, maar dat mocht de pret niet drukken.

Hoezeer iemand ook zijn best heeft gedaan om zijn kennisniveau te ontwikkelen of zichzelf misschien wel een slag in de rondte heeft gewerkt om hogerop te komen, je komt toch uit een bepaald milieu met de daarbij behorende cultuur en opvoeding . Ga ik daar nu een preek over beginnen? Nee, zeker niet. Waarom schrijf ik dan deze blog?

Keuzes maken hoort bij het leven. Op deze, oudere leeftijd, zal er gerust het een en ander zijn gepasseerd wat beter had gekund. Heeft het zin om daarbij stil te staan? Sommige dingen kan je nu eenmaal niet meer overdoen, gebeurd is gebeurd. Maar met alleen mijn schouders ophalen kom ik er niet. Het is nooit te laat om van fouten uit het verleden te leren en vervolgens mijn best te doen diezelfde fouten niet meer te maken. Maar zo simpel is het niet. Sommige valkuilen op mijn pad kom ik regelmatig opnieuw tegen. Ik heb nou eenmaal behoorlijk wat temperament.

Deze vraag houdt me al geruime tijd bezig. Zit het verschil in het feit dat je via internet iemand toch niet goed kent en daardoor veel meer durft te zeggen? Zou diegene hettzelfde ook durven zeggen als de persoon in kwestie voor hem/haar staat?

Hoeveel controle heb ik eigenlijk over het gebruik van mijn smartphone? Heb ik ooit weleens geteld hoeveel keer op een dag ik op dat schermpje kijk? Als ik eerlijk ben, best wel vaak, zeker als ik alleen thuis ben.

Veel mannen zoeken bij voorkeur een lieve vrouw. Waarom? Omdat het aanvoelt als een warm bad, waarin hij zich heerlijk kan onderdompelen. Maar wanneer ben je een lieve vrouw?

Een houten bordje met de tekst : liever moe dan lui, hing (samen met andere tekstbordjes) aan een paal gespijkerd in een heemtuin in Hoofddorp. Meteen werd de betekenis van deze tekst me duidelijk, want er waren veel vrijwilligers aan het werk in die tuin.

Na jaren hadden wij eindelijk weer een familiedag. Mijn vader is in 2003 overleden, mijn moeder in 2011. Na de dood van mijn moeder in 2011 is er 4 of 5 keer een familiedag geweest, maar toen kwam de klad erin. Een zus van mij is verhuisd naar het zuiden van het land. Mijn oudste broer ging met pensioen en ging daarna met zijn vrouw best vaak op vakantie, ook gingen ze veelvuldig oppassen op hun kleinkinderen. Bij mijn andere zus, stopte haar man eerder met werken. Ze kochten een boot en gingen daar in de zomer veel mee varen.

Kan je leren om van iemand te houden ? Deze discussie was nog niet zo lang geleden gaande op T2S. De meningen daarover waren behoorlijk verdeeld. Interessant gegeven voor een blog, eens kijken of ik daar iets mee kan, dacht ik meteen.

Kort na een geslaagde fietsvakantie in het groene hart rondom Zoetermeer in Zuid-Holland, hebben mijn fietsmaatje en ik last minute nog een tweede fietsvakantie geboekt, naar Arcen in Limburg dit keer. Arcen ligt aan de Maas, maar ook op slechts 4 kilometer afstand van de Duitse grens, hoogste tijd dus om de Corona-check-app te installeren.

Jarenlang heeft er een tekst bij mij thuis aan de muur gehangen, waarvan ik altijd gedacht heb dat het een kopie van een stokoude publicatie was. De tekst is gevonden in de St. Pauls Church in Baltimore in 1692. De auteur is onbekend, maar "men" dacht dat een monnik het geschreven had en dat hij vervolgens de tekst heeft achtergelaten in de kathedraal. De inhoud van het manifest is nog steeds actueel.

Iedereen maakt weleens een verkeerde keuze. Het kan iets kleins zijn wat makkelijk te herstellen is. Er zijn echter in mijn leven ook keuzes geweest die ik beter niet had kunnen maken. omdat ze niet bij me pasten, of zelfs mijn leven nadelig hebben beinvloed.

Twee vrouwen uit mijn omgeving, de 50 jaar ruim gepasseerd, zijn jaren geleden alleen komen te staan. De ene vrouw was op 60jarige leeftijd weduwe geworden na een huwelijk van 40 jaar en de andere vrouw was na een lang huwelijk gescheiden.

Twee jaar terug boekte ik een rondleiding in een statig landhuis op landgoed Nijenburg, bezit geweest van de familie Van Foreest, in Heiloo. Het was midden in de winter en de sneeuw zat vastgevroren op de takken van de bomen. Het gaf het huis en de tuin extra allure. De kachel was te laat aangezet, dus ik hield mijn winterjas aan, want het was ijzig koud binnen doordat de ramen van enkel glas waren. Vanuit de keuken had ik, kijkend over de vijver, vrij uitzicht over het Heiloo-er bos. In het landhuis was alles nog in originele staat. Zo kreeg ik een aardige indruk van het zware handwerk dat daar door de bedienden in het verleden is verricht. Na afloop kon ik voor een klein bedrag een boekje kopen dat geschreven was over de Oost Pruisische dienstbode, Lena Gronski.

Ik zet 10 mannen van de mij gestuurde matches op een rijtje. Ik kan ze denkbeeldig helemaal zien Ze zeggen niks, ze bewegen niet. Toch trekken hooguit 3 heren van dat rijtje mij meer aan dan de anderen. Komt dat door een beeld dat ik in gedachten zie van het postuur van de 1e man, de warme gelaatsuitdrukking van de tweede man, of de betrouwbare indruk over de derde man? Ik weet immers nog helemaal niks van al die heren die daar voor mijn neus staan. Waarom dan wel deze 3 en die anderen niet?

Gewoontes, bezigheden op min of meer vaste dagen, het geeft houvast aan het dagelijks leven. Maar wat te doen als een eventuele a.s. geliefde een behoorlijk afwijkend levenspatroon heeft? Veel hangt af of het grote of kleine aanpassingen zijn, die ik daarvoor moet doen.

Mijn oudste zoon kwam met dat mooie weer van even geleden onverwachts langs omdat hij in de buurt was. We zaten in de achtertuin gezellig te praten, toen hij opeens vroeg"mam, wat is jouw doel in het leven?" Ik keek hem verbaasd aan. 'Nou, ging hij verder, je bent al een tijd gepensioneerd, maar ik heb het idee dat je gewoon maar van dag tot dag leeft."

Ik vertoef al enige tijd op deze mooie datingsite en dan valt me weleens het een en ander op. Ik heb in het begin erg moeten wennen aan het digitaal kennismaken met elkaar. Dat is veel directer, doordat het begint met geschreven tekst. Nou staat er niet in alle profielen evenveel informatie, dan worden de persoonlijke berichten die je aan elkaar stuurt cruciaal. Het kan het verschil uitmaken of je wel of niet in de smaak valt bij de ander.

Twee mannen, 77 jaar en 72 jaar oud, zitten"met een koel biertje" op een zonnige vrijdagmiddag op een terras op het bekende horeca-plein van Hoorn, de Roode Steen. Ze hebben een zwart T-shirt aan met korte mouwen. Op de borst staat in grote letters "ik zoek een lieve vrouw".

Ik heb nog sporadisch mijn oude mobiele prepaid telefoon in gebruik. Toen ik een aantal jaren geleden een smartphone kocht, stond op mijn kleine zwarte Samsung nog aardig wat beltegoed, dus zonde om dat zomaar ongebruikt te laten. Dat beltegoed moest ik echter toch nog af en toe verhogen, omdat ik steeds vergat ermee te bellen en sms-en deed ik al helemaal niet meer. Toen werd het echt zonde om die telefoon zomaar weg te doen.

Als ik ergens behoefte aan had deze winter, was het aan lichtpuntjes. Iets leuks om naar uit te kijken, iets om je op te verheugen. Een soort spaarkaart, waar ik denkbeeldige zegels op kon plakken. Sparen voor iets, ik ben er mee opgegroeid.

Hoe zet ik mezelf neer in de tekstrubriek : dit ben ik? Is het misleidend als ik alleen goede eigenschappen vermeld? Sommigen doen dat bedekt door te schrijven dat anderen dit of dat van hem/haar waarderen, ook soms dat ze er jaren jonger uitzien. Is dat jonger eruit zien echt zo, of komt het doordat er oude foto's bij het profiel geplaatst zijn? Ikzelf heb in mijn profiel bij het kopje, zo zie ik eruit, vermeld hoe recent mijn foto's zijn.

Muziek is voor veel mensen een inspiratiebron. Men kan troost vinden in muziek, het kan je blij maken en het zorgt voor verbinding dmv. goede songteksten.

Hoe goed leer je een "geliefde" bij de start van een nieuwe relatie kennen? In het beginstadium moet je de ander immers nog helemaal ontdekken? Je wilt elkaar van alles en nog wat vertellen.

Dit weekend krijgen we informatie van de regering en het OMT over hoe het nu verder moet met de zomervakantie.  Dat stond deze week op teletekst vermeld. Gelukkig maar, want ieder jaar probeer ik in de maand mei mijn zomervakantie te plannen.

Jaren geleden heb ik een keer de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar een gratis inloopavond van een dansschool voor stijldansen gegaan. Ze wilden leden werven voor het nieuwe cursusjaar. Je kon die avond de locatie goed bekijken en je mocht ook de dansvloer uitproberen. Het was er gezellig druk en er hing een leuke sfeer. Ik doe het, dacht ik en heb me ingeschreven voor de cursus brons.

Ik werd getroffen door een reactie op de blog van Rosareis over huidhonger. De dame in kwestie miste niet alleen het fysieke contact met haar man, maar net zo erg de geestelijke diepgang die ze met hem had. Dit gemis was niet te compenseren door haar grote achterban.

Ik vond tussen mijn oude kinderboeken een voorleesboek van 35 jaar geleden. Op de omslag staan 2 ruimtevaarders die samen een groot plateau met snoepgoed dragen. "De hemel-eters" heet dat boek, geschreven door Daniel Fano, illustraties van Catherine Chasseur. Toen ik het opensloeg, zag ik dat er in 32 hokjes allemaal snoepgoed stond afgebeeld op de eerste dubbele pagina van het boek en hetzelfde snoepgoed in 32 hokjes op de dubbele eindpagina van het boek.

Wat is de voornaamste reden dat mensen gaan scheiden? Vreemdgaan? Nieuwe liefde ontmoet? Uit elkaar gegroeid? Eigenlijk zijn al deze redenen triest, daarvoor ben je niet getrouwd of gaan samenwonen.

Zo langzamerhand krijg ik het gevoel dat "helemaal gaan voor elkaar" bijna een illusie is geworden. Ik pleit mezelf ook niet vrij van die gedachte. Op de leeftijd die ik nu heb bereikt, heb ik veel levenservaring opgedaan, ook met liefdesrelaties. Een serieuze liefdesrelatie vergt tijd, energie en doorzettingsvermogen. Bovendien hebben we allebei een bestaan opgebouwd, wellicht een fijn huis en familie of dierbaren in de directe omgeving. Kortom, oude bomen verplant je niet meer zo makkelijk.

Vaak lees ik in onze profielen dat er gezocht wordt naar een man/vrouw met humor. Maar wat verstaat iemand nou precies onder humor?

Kort geleden kreeg ik van mijn schoondochter een door haarzelf geschreven gedichtenboek cadeau. In een van de eerste hoofdstukken had zij het over het opdoen van inspiratie. Wat geldt voor een gedicht, kan ik ook gebruiken voor het schrijven van een blog, dacht ik, dus ging ik er eens goed voor zitten.

Veel mensen hebben een schat aan levenservaring opgedaan in de loop der jaren en daar hun conclusies aan verbonden. Ze hebben een gedrag ontwikkeld, waarin ze zelf het best kunnen functioneren en tevens hun omgeving meer duidelijkheid kunnen verschaffen. Toch is het nuttig daar niet in te verzanden en alert te zijn op veranderingen in de maatschappij en daarop in te spelen. In de politiek hebben ze daar een mooie term voor bedacht, voortschrijdend Inzicht. Ook gebruiken politici weleens de zin : met de kennis van nu, zou ik het (misschien) anders hebben aangepakt.

Zowel op de lagere school als de middelbare school zat ik op een katholieke school. Dit hield in dat jongens en meisjes streng gescheiden werden door aparte scholen. De aanwezigheid van jongens in de klas zou immers de leerprestaties maar nadelig beinvloeden? Zo dachten mijn ouders. Het gekke was dat de twee basisscholen pal naast elkaar stonden. Bij de middelbare school was het idem dito : het lyceum was voor de jongens, daarnaast stond de Meisjes School. Twee bolwerken met een brede stoep langs alle leslokalen. Die stoep werd iedere dag gebruikt door alle leerlingen van beide scholen.

Gastvrijheid hoort bij een relatie, maar ook bij vriendschap. In de loop der jaren heb ik dikwijls goede vrienden te eten gehad. Ik vind dat leuk, samen dineren is fijner dan altijd maar alleen te eten. Voor het diner presenteer ik meestal ook een glaasje wijn met wat lekkers op toast erbij.

Voor de ene man is de gedachte alleen al een gruwel, voor een andere man een heuglijk feit : ik hou van voetbal en ik ben dol op mijn favoriete club.

Iedereen heeft weleens een geheim. Dat kan iets onschuldigs zijn, zoals een leuke verrassing in petto hebben voor een dierbare. Een geheim kan je hebben over een lichaamsdeel van jezelf, waar je niet zo trots op bent en niet zomaar aan iemand wil laten zien. Misschien ben je stiekem verliefd op de buurman. Dit zijn kleine geheimpjes.

Februari wordt de sprokkelmaand genoemd. Deze benaming stamt uit de tijd dat in het OUD-Nederlands gesproken werd over sporkelen (springen). Dit vanwege het eens in de 4 jaar verspringen van de kalenderdagen ivm het schrikkeljaar. Naderhand werd de betekenis verlegd naar het woord sprokkelen, wat niets te maken heeft met hout sprokkelen, maar met Romeinse reinigingsceremonies en ook met Germaanse vruchtbaarheidsfeesten. De God Februus is de Romeinse God van de reiniging (boetedoening) en is tevens de naamgever voor de maand februari.

Mijn hele leven fiets ik het hele jaar door, dus niet alleen in het voorjaar en in de zomer en dan in de winter alleen op de fiets naar de supermarkt. Nee, ook in de herfst en winter rijd ik met mijn toerfiets regelmatig door bos- en duingebied. Sinds de lockdown is het alleen maar drukker geworden op de fietspaden in de natuurgebieden, zeker in de weekenden, aangezien er verder weinig te doen is.

De eerste dagen in de Loft heeft Annet wat nieuwe spullen gekocht. Als eerste heeft ze de felgekleurde hoes van het dekbed afgehaald en een nieuw dekbedovertrek gekocht. Nu kon ze in dit bed liggen zonder steeds aan de escapades van Chris te denken. Volgende aankoop, twee bloemenvazen met grote boeketten om de sfeer wat huiselijker te maken. De dag daarop ging ze naar de kapper om wat highlights in haar haren te laten zetten en heeft ze wat make-up spullen gekocht.

Voor de 2e keer klingelde de deurbel, gevolgd door een roffel op de deur. Chris doe eens open, ik ben het, je zus Leonie, werd er geroepen. Chris haalde opgelucht adem en liet Leonie de huiskamer binnen. Ze keek nieuwsgierig om zich heen. Ik moet wel zeggen dat het een puike loft is, broertje, zei ze waarderend. Alles is aanwezig, je kan hier best een tijdje wonen.

Chris steekt de sleutel in de voordeur van het kleine appartement, zet zijn rolkoffer in de gang en loopt door naar de woonkamer. Hij opent de luxaflex, het zonlicht stroomt het gezellig ingerichte vertrek binnen. Hij haalt diep adem. Goed dat zijn gezin gisteren heeft besloten dat hij voorlopig maar hierheen moest gaan. Kon hij eens rustig over alles nadenken.

Tijdens het kerstbezoek van mijn jongste zoon en zijn vriendin, wilde zijn vriendin graag wat jeugdfoto's van hem zien. Nou heeft hij alle foto's al van me meegekregen in 2 dikke albums enkele jaren geleden, dus ik moest diep nadenken of ik nog wel jeugdfoto's van hem in huis had. Ik opende de la met oude foto-albums en van het een kwam het ander.

Kon ik maar een winterslaap houden in die kille januari-maand, denk ik weleens. Ik heb een hekel aan die donkere maand, waarin de zon laat opkomt en vroeg ondergaat. Half bevroren straten, gladde stoepen en parkeerplaatsen, omdat er alleen pekel gestrooid wordt op doorgaande wegen en drukke fietspaden.

Een 42-jarige Britse was via een datingsite op zoek naar een nieuwe geliefde, maar vond haar 47-jarige broer, die zij meer dan 30 jaar niet had gezien. Na 3 maanden spraken zij af. Toen hun jeugd ter sprake kwam, stelden zij vast dat zij broer en zus moesten zijn. Zij ging op 6-jarige leeftijd met haar moeder naar Edinburgh in Schotland, hij is op 11-jarige leeftijd met zijn vader naar Londen verhuisd.

Van oudsher werd er met de Kerstdagen iets bijzonders op tafel verwacht. Ik heb dan ook lang geleden een gourmetstel aangeschaft. Helaas waren er toen nog geen elektrische exemplaren, dus werd er gehannest met 4 spiritusbranders. Afijn, toen ik een keer bijna brand kreeg, omdat een brander te vol was, heb ik het gourmetstel onderin in de keukenkast gezet en daar is het nooit meer uitgekomen.

Vaak hoor je mensen verzuchten : hij/zij was de liefde van mijn leven. Ik kan daar weleens sceptisch naar kijken. Hoe weet iemand dat nou zo zeker, vraag ik me dan af? Je kan toch niet in de toekomst kijken? Is diegene dan klaar met de liefde en gaat hij/zij niet meer op zoek naar een geliefde? Ik kan die uitspraak wel begrijpen van weduwen en weduwnaars, die het grootste deel van hun volwassen leven lief en leed samen gedeeld hebben. Die band is uniek.

In deze periode met alle horeca dicht, musea, buurthuizen en sportaccomadaties ook, is het lastig voor een vrouw, als je tijdens een date naar het toilet moet. Je kan bijna alleen nog Corona-veilig afspreken in rustige parken of een natuurgebied. Het is dan ook raadzaam toiletpapier en handgel mee te nemen bij een date, voor het geval dat.

Ik ben opgevoed in een Katholiek gezin. De jongens werden bij ons thuis niet belast met taken, aangezien de vrouwen in ons gezin ruim in de meerderheid waren. Als middelste dochter in de rij met meiden behoorde ik : A) niet bij de oudsten : het tafelllaken, B) Ook niet bij de jongsten : het servet. Zo onopvallend mogelijk laveerde ik ertussendoor. Zodoende was ik als tiener al snel zelfstandig en gewend om mijn eigen weg te zoeken.

Omdat ik al langere tijd blog kreeg ik een PB van een man die mijn blogs leuk vindt en dat aan me wilde vertellen. Altijd fijn om te lezen, dus ik stuurde hem een aardig bericht terug. In zijn volgende mailtjes werd er aangestuurd op een vrijblijvende ontmoeting, gewoon omdat hij mij een interessante vrouw vond en graag met mij wat van gedachten wilde wisselen in een persoonlijk gesprek. Ondanks dat hij niet in de zoekleeftijden van mijn profiel paste, hij was een stuk ouder, was ik best genegen om hem in een park bij mij in de buurt te ontmoeten om kennis te maken. Gewoon een gezellige middag en samen een stukje wandelen, geen echte date dus.

Bij het surfen op 50plus weet ik wat scrollen is. Als ik de updates of de leden van 50plus goed wil bekijken zal ik wel moeten. Ook scrol ik vaak op T2S langs de verschillende lijntjes om te kijken wat voor leuks of interessants er vandaag te lezen is.

Sinds kort kijk ik weleens naar het tv-programma "Married at first sight". Het is opgenomen in Sydney en in Melbourne in Australie. Trouwlustige mannen & vrouwen worden door een psycholoog en dating-experts aan elkaar gekoppeld zonder te weten welke partner er voor hem of haar is uitgekozen. Ze zien elkaar voor het eerst voor het altaar om daar, in aanwezigheid van hun familie, te trouwen.

Als er iets is waar ik belang aan hecht bij het daten is het : eerlijkheid. Ik vind het niet erg als zijn profielfoto(s) wat ouder zijn, als dat ook netjes vermeld staat in het profiel. Niks aan de hand, als ik hem leuk vind zal ik heus wel een date met hem afspreken. Hetzelfde geldt voor leeftijdsbegrenzing. Als hij er nog goed uitziet en/of een sportieve, actieve man is, geen probleem.

Je krijgt wat je verdient! Dat is een veel gehoorde kreet als een relatie compleet anders verloopt dan van tevoren gedacht was. Soms klopt dat.

Speeddaten voor zestig- en zeventigplussers was deze zomer een hit. Op zondagmiddag kwamen ze bijeen voor een middag vol met gesprekken, om de basis te leggen voor een vriendschap, relatie of "gewoon" voor de gezelligheid. Vooral deze zomer, toen veel mensen thuis zaten omdat ze dit jaar niet op vakantie gingen, de bridge-of biljartclub dicht was, werd dit een uitkomst. Er zijn wel 20 van die zondagmiddagen geweest en er was zelfs een wachtlijst. Als een deelnemer zich wegens ziekte afmeldde, schoof iemand van de wachtlijst door.

Na de oproep onder mijn vorige blog "Avondklok" heb ik 3 Coronaverhalen te vertellen. Van alle 3 heb ik toestemming gekregen om het volledige verhaal te plaatsen, waarvoor mijn hartelijke dank.

Het is de ochtend na de persconferentie van premier Rutte en minister de Jonge. Op dinsdagmorgen heb ik altijd tai-chi. Vandaag waren er een stuk minder dames dan vorige week. Ondanks dat de beide nooddeuren naar buiten helemaal open zijn tijdens de les, was er meer angst voor Corona, denk ik. Een vrouw had zelfs een mondkapje meegenomen, maar dat was niet nodig, want we stonden op ruim 3 meter afstand van elkaar.

In mijn leven is het mij meerdere malen overkomen dat, na een lange relatie, mijn ex-vriend het na een tijd toch weer opnieuw met mij wilde proberen. Vreemd, bij vriendinnen heb ik dat nooit. Misschien komt dat omdat ik een hetero-vrouw ben en dus nooit een liefdesrelatie met een vrouw heb gehad. Ik heb het zelfs nooit overwogen.

Met veel plezier heb ik de afgelopen weken naar de de tour de France gekeken. Daar ben ik enkele jaren geleden mee begonnen, omdat ik de video-opnames van de natuur, vanuit de helicopter boven het parcours, zo mooi vond. Ik ben een liefhebber van bergen, kastelen en kronkelende rivieren. Frankrijk is een prachtig land. Maar ik begin ook steeds meer de koerstactieken van de renners te begrijpen, o.a door het tv-commentaar van ex-wielrenners als Herman van der Zandt, Stef Clement en Danny Nelissen.

Ik zie hem/haar weleens zitten, helemaal gefocust op het gokapparaat in het cafe. Meestal een einzelganger die helemaal niet let op de overige aanwezigen in het horecapand. Ik heb het zelf nog nooit gedaan gokken, maar het schijnt spannend te wezen. Heel soms hoor ik een hoop gerinkel, dan keert de machine geld uit aan degene die achter de knoppen zit.

We hebben in ons leven van alles meegemaakt, de een wat meer dan de ander. Gelukkige periodes gekend en mindere tijden. Daar kan ik blij om zijn, verdrietig van worden, soms ontroerd zijn, maar af en toe gaat er ook een alarmbel af.

Bij het afscheid nemen na de 1e date komt het moment waarop ik voorzichtig aftast hoe de vlag erbij staat. Ik zeg dat ik de ontmoeting gezellig is geweest en vraag : hoe nu verder? Hij had het ook gezellig gevonden, zei hij, maar hij wilde er nog even over nadenken. Is dat een slecht teken? Dat hoeft niet.

Deze zomer heb ik amper gedate. De eerste maanden door Corona, daarna de hittegolf en ik ben ook nog 2 x op vakantie geweest. Hoogste tijd dus om wat actie te ondernemen, want ik sta niet voor niks op een datingsite.

Het is mij opgevallen dat de laatste weken meer mensen van alles naar elkaar roepen in de tuin of op straat. Is dat het gevolg van de langdurige hittegolf of van Corona-moeheid? Tijdens de warme weken heb ik meer buiten geleefd dan binnen, dan zie en hoor ik natuurlijk ook meer. Maar toch?

Na mijn fietsvakantie langs de Rijn in Duitsland ben ik 12 dagen thuis gebleven om mezelf en mijn omgeving te beschermen tegen eventueel opgelopen Corona. Toen dat niet het geval bleek, op internet naar een 2e vakantie gekeken. Vijf nachten hotel in Maastricht geboekt. Een fietsvakantie in Nederland deze keer.

Nederlanders houden van gewoon. Zelfingenomenheid of dikdoenerij hebben de meeste mensen een hekel aan en stoot zelfs af. Niet voor niks luidt een bekend spreekwoord : doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Twee supermarkten in mijn dorp hebben al geruime tijd een nieuw huismerk in hun assortiment opgenomen. Jullie raden het al, het merk heet "gewoon".De producten zijn goed, lang houdbaar en betaalbaar en daar houden veel mensen wel van.

Iedereen kent het kinderliedje: mama, ik wil een man he. De moeder zingt terug: wat voor man, mijn lieve kind. Wil je dan een ... man? Dochter zingt: nee, mama, nee. Een ... man, die wil ik niet, want ... Het liedje heeft een aantal coupletten en op het eind zegt de dochter volmondig ja en ook waarom ze deze man dan wel wil hebben.

En dat vond ik heerlijk!... Ik had extra veel tijd om te genieten van mijn week fietsvakantie langs de Rijn, regio Dusseldorf. Alleen dagelijks even het (droge) weer checken bij de balie van het hotel. Ik houd ervan het stromende water te zien in een kronkelende rivier. De vergezichten vanaf de vaak hoger gelegen fietspaden langs het water, de kastelen te vinden en te bekijken die in de buurt van de uiterwaarden liggen, etc. Wat een vrijheid en wat een verademing.

Er was een tijd, best lang geleden, dat je via een prijsvraag 1 of 2 minuten gratis winkelen kon winnen in een supermarkt. Degene die gewonnen had vloog met een winkelwagen naar de wasmiddelen, kaasvitrine en de flessen sterke drank om maar zoveel mogelijk dure spullen te scoren in die paar minuten. De race tegen de klok werd live opgenomen en wij konden meekijken op tv. Dit soort prijsvragen bestaan niet meer.

Namen van boten, je kan je erover verbazen. Bootnamen hebben soms een diepere betekenis, maar meestal is het de naam van een gezinslid. Maar wat te denken van een naam als "she got the house"?

Afgelopen zaterdagavond kwam weer het wekelijkse tv-programma over de dieren in de dierentuin. Dit keer waren er 2 items over apen. Het eerste ging over het Berberaapje Victor, die gevonden was met een luier om in het bos. Het arme dier was als huisdier gehouden, had nooit andere apen gezien en wist niet hoe hij zich gedragen moest tegenover soortgenoten. Daarom ging hij eerst in de leer bij een ervaren Berber vrouwtjesaap met een zacht karakter. Daarna kwamen een voor een kwamen de andere apen erbij. Het duurde 2 maanden voor Victor door de hele groep Berberapen werd geaccepteerd.

Vanmiddag kwam mijn jongste zoon met zijn vriendin bij me langs omdat ze de volgende week allebei vakantie hebben. Ik hab ze met een grappig appje uitgenodigd om voor hun vakantie olijven bij me te komen eten.  Nou, eigenlijk heb ik geappt om olijven te komen LEZEN. Jawel, de titel van het boek waar RodeJas het over had en dat zij voor haar 70e verjaardag had gekregen. Zijn vriendin is namelijk de NRC-columniste en tevens de schrijfster van dit boek : Ellen Deckwitz. Ik heb haar al 3 x eerder samen met mijn zoon ontmoet en gezellig met haar over het bloggen gepraat.

Vorige week kreeg ik via social media een mop toegestuurd. De tekst was als volgt : een lerares probeerde haar klas uit te leggen dat in de Spaanse taal, in tegenstelling tot de Engelse taal, zelfstandige naamwoorden mannelijk of vrouwelijk zijn. het woord ‘Huis’, is in het Spaans vrouwelijk, la casa. Ook in het Frans is huis een vrouwelijk woord, la maison. Een van de studenten vroeg "Welk geslacht heeft ‘computer’? In plaats van antwoord te geven, deelde de lerares de klas in twee groepen, meisjes bij elkaar en jongens bij elkaar. Zij vroeg hen zelf te bepalen of ‘computer’ een mannelijk of vrouwelijk woord was. Elke groep moest vier redenen opgeven voor hun keuze.

Vanaf 22 juni kunnen we weer naar de meeste Europese landen op vakantie, uitgezonderd Engeland, Denemarken en Zweden. Voordat we nu in hoera-stemming komen, er zitten wel haken en ogen aan. Mocht je iets geboekt hebben en code geel verandert onverhoopt weer in code oranje, kan het betekenen dat je in de moeilijkheden komt en misschien niet terug naar huis kan of toch niet op reis mag. Als je er al bent en je krijgt tijdens de vakantie Corona, wat dan?

Ik volg al weken op donderdagavond op NPO1 het tv-programma Homeward Bound. Nick & Simon, een zangduo uit Volendam volgen het spoor van Paul Simon en Art Garfunkel en maken daar in deze serie een documentaire over, samen met Kees, die alles opneemt en filmt. Het is genieten van evergreens als The Sound of Silence, Mrs Robinson, Bridge over troubled water, Homeward Bound en Scarborough Fair. Simon en Garfunkel zijn HET voorbeeld geweest voor de 2 bekende zangers uit Volendam. In iedere aflevering zingen Nick & Simon dan ook een van hun vele hits. Ze hebben in vorige afleveringen de lagere school bezocht waar Paul en Art op hebben gezeten, hun woonhuizen die bijna in dezelfde straat waren en ze zijn in het muziekcafe The Bitter End geweest, waar ze ooit optraden en ze mochten in het spoor van hun documentaire daar ter plekke een nummer van hun idolen zingen voor het aanwezige publiek.

Van allebei een beetje, het een iets meer dan het ander, mag dat ? Ik zal beginnen met de angst : ik heb regelmatig last van hoogtevrees, ben als de dood voor het inparkeren van mijn auto in een parkeervak bij diepe grachten en vermijd slalommen in bochtige parkeergarages. Ook zweet ik soms peentjes van angst tijdens het minutenlang fietsen door bijv, de Benelux-tunnel (?) onder de Maasrivier door bij Rotterdam, die bij Vlaardingen/Schiedam. Is dat erg?

Hoera, de restaurants en de terrassen zijn eindelijk open! We kunnen weer uit eten en drinken bij de Horeca. Tijdens het fietsen op 2e Pinksterdag was het een gezellig gezicht met dat mooie weer. Het leek wel of iedereen vrolijk wakker was geworden, overal blije gezichten en samen lekker genieten. Omdat nog niet veel mensen weg waren voor een korte vakantie, was dit een prima afsluiting van het Pinksterweekend voor veel gezinnen en/of families.

Aangezien ik vroeg op de dag een monteur in huis zou krijgen voor een nieuw slot op mijn kastdeur, besloot ik die morgen om al voor 8 uur mijn boodschappen te gaan doen. Het was heerlijk rustig in de winkel. De paar mensen die al in de supermarkt waren, had ik echt geen last van. Ik kon overal goed bij en binnen een kwartier liep ik richting kassa. Er stond een grote man af te rekenen, daar achter stond een andere man bij zijn 1,5 meterlijn met zijn boodschappen op de loopband en ik sloot me daar weer 1,5 meter achter aan in de wachtrij, precies zoals de lijnen op de grond het voorschreven.

In het grijze verleden heb ik ooit een ov-tram/buskaart gekocht om te kunnen reizen binnen Amsterdam, omdat mijn zwager daar 3 maanden in een hospice lag. Daarna heb ik nooit meer met bus of tram gereisd en die kaart heb ik weggegeven voor de geldigheidsdatum afliep. Met de trein ging je toen nog met papieren retourkaartjes. Later kreeg je de dagkaarten van Kruidvat, AH of de Hema of je had een e-ticket om met de trein te kunnen meereizen met iemand die een NS-abonnement had. Hooguit 2 tot 3 keer per jaar ging ik daarmee met de trein ergens heen. Mijn 2 zonen wonen midden in Amsterdam en komen altijd naar mij toe.

Sinds de intelligente lockdown van half maart,zorg ik ervoor dat ik iedere week een mooie bos bloemen in huis heb staan om een gezellige aanblik in mijn woonkamer te hebben. In deze periode heb ik daar enorme behoefte aan, omdat ik minder de deur uit ga. Soms knip ik wat bloemen uit mijn voor- of achtertuin. Ook heb ik een keer wat blauwe boshyacinten geplukt in een natuurgebied, waar de hele bosgrond bezaaid was met dat paars/blauwe tapijt. Idem dito heb ik ook een keer wat gele narcissen meegenomen uit een langgerekt veld met die bloemen, die elk voorjaar in de grasbermen langs het fietspad van een drukke autoweg staan, buiten de bebouwde kom, niet al te ver weg van mijn dorp en huis.

Ben je Bert of Ernie in je relatie. dat is een vraag die Aaf Brandt Corstius (columniste) soms aan mensen stelt. Je weet wel, dat populaire duo uit Sesamstraat. Bert is de controlfreak, de licht humorloze, veel te serieuze van de twee. Ernie is de speelse, snel verbaasde, goeiige en zorgeloze van het stel. Veel relaties kennen een Bert en een Ernie, maar relaties met twee Ernies komen ook voor...

Veel mensen houden van vaste structuren en leven via de 3 R's van Rust, Reinheid en Regelmaat. Niet teveel afwijken van vaste tijden, zoals rond 17.30 uur het avondeten op tafel en doen hun bezigheden het liefst op vastgestelde dagen, zoals op maandag wasdag, dinsdag schoonmaken, vrijdag de boodschappen, in het weekend tuinieren. Niks mis mee, hou je alles in en rond het huis keurig bij en dat resulteert in een schoon huis, een verzorgde tuin, een gevulde (koel)kast en bovenal rust in het hoofd.

V.V.V Vrouwelijk, Verleidelijk en Verzorgend is de droom van menig man over de perfecte vrouw. Wat zou hij daar blij mee zijn. Daarentegen bestaat het ideale plaatje wat een vrouw voor een man heeft bedacht uit de letters S.S.S. te weten : Sterk, Sociaal, Slim. Veel vrouwen zouden dit graag in een man zien, Gelukkig wordt de soep nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Met het stijgen der jaren is dat ideaalbeeld bij menigeen wat afgevlakt. Veel 50plussers zoeken nu gewoon een partner die trouw, lief en gezellig is. Hoe zit het dan met de aantrekkingskracht en de beroemde klik?

Nooit gedacht dat ik als Ajaxfan, deze woorden nog eens zou uitspreken "geen woorden maar daden". Nee, niet ivm het voetbal, maar voor mijn eigen daden in deze crisistijd.

Ik heb gisteren de speciale editie van "the passion" op tv gezien. Het was dit jaar niet mogelijk om met het grote, verlichte kruis door Roermond te lopen, wat eigenlijk de bedoeling was. Ze hadden nu een compilatie gemaakt van de hoogtepunten van de 10 jaar, dat de EO dit programma jaarlijks op Witte Donderdag uitzendt. Een keur van bekende artiesten die in voorgaande jaren de liederen hadden gezongen, kwam (met vermelding van het jaartal) voorbij.

Nu moeten we onszelf maar zien te vermaken in deze lockdown periode en dat valt niet mee.

Deze tijd van sociale onthouding is best geschikt om in mijn oude papieren agenda van jaren geleden het adressenbestand een keer door te nemen. Ik zie dat ik al lange tijd met een aantal mensen geen contact meer heb gehad. Ik ga met het adresboek op de bank zitten en vraag me af hoe dat zo gekomen is. Niet dat ik nu zo'n geweldig druk leven heb, Ik heb geen kleinkinderen, ook geen huisdieren en mijn 2 volwassen zonen wonen beiden al jaren in Amsterdam, Ze bellen regelmatig met hun moeder, maar zijn niet zo langs komerig, want ze hebben allebei een druk sociaal leven.

Het NH-dagblad heeft bij de zaterdagkrant een klein tijdschrift, waar lezers, in een apart artikel, gelegenheid krijgen anoniem hun hart te luchten. Deze week een noodkreet van een jonge vrouw, die door de Corona-crises noodgedwongen thuiswerkt, evenals haar partner. Niet eerder zaten ze 24/7 zo op elkaars lip. Gelukkig hebben ze nog geen kindeen, want dan hadden ze een nog groter probleem gehad. Ze zijn nl. kleinbehuisd, dus niets ontgaat elkaar.

Er stond 2 weken geleden een oproep in de zondagskrant van onze regio : samen iets doen is leuker dan alleen. Buurtcentrum ... organiseert daarom een bijeenkomst op zondag 01 maart om 14.00 uur. Houdt U bijvoorbeeld van wandelen, fietsen, naar de film of naar het museum gaan, maar doet U dat nu niet, omdat U het niet leuk vindt in uw eentje? Kom dan langs. Het gaat niet om relaties, maar om vriendschap. Aanmelden hoeft niet, deelname 1 euro.

Een tijd geleden heb ik een vriendin ruim 5 maanden lang door een moeilijke periode heen geholpen. Veel moeite deed ik om haar op te beuren, op te zoeken, thuis uit te nodigen of regelmatig even een belletje, zodat zij haar verhaal aan mij kwijt kon. Toen de situatie een keer andersom was en ik wat problemen kreeg, bleef het akelig stil. Au!

"Gemak dient de mens", is dit een wens naar meer comfort, of een excuus om lekker te luieren? Ons lichaam is ontworpen om de hele dag in beweging te zijn. Alleen's nachts is circa 8 uur rust nodig om je lijf te laten herstellen, volgens mijn huisarts. Ja doei, leuk voor kinderen en jongvolwassenen, maar mijn lijf zegt echt iets anders, zal menigeen denken. Maar het is juist inactiviteit die zorgt voor klachten en ziektes, ook wel "welvaartsziekten" genoemd.

Ik heb ontdekt wanneer je "een date" echt leert kennen. Dat gebeurt als de relatieverwachtingen of levensopvattingen best verschillend blijken te zijn. De klik die je in een eerder stadium voelde, wordt flink op de proef gesteld. Grote verschillen komen pas naar voren als je elkaar meerdere keren ontmoet hebt en de serieuzere zaken aan bot komen.

Ik woon dicht bij PWN-duingebied en heb daar een jaarkaart voor. Regelmatig rij ik in 10 minuten naar de duinen. Van de zomer liep ik daar nog frank en vrij te wandelen. De laatste tijd pak ik aan het begin van mijn wandeling een dikke stok op, waarmee ik, indien nodig, iemand van me af kan slaan. Het viel me na de zomer namelijk op, dat ik op veel paden nog maar weinig andere mensen tegen kwam en dat ik na een kort stukje lopen dan toch maar liever terugging. Hetzelfde onrustige gevoel heb ik, als ik laat op de avond in mijn eigen dorp in het donker naar huis loop, kom ik ook weinig mensen tegen. Tegenwoordig neem ik `s avonds de fiets. Ik doe evengoed wat ik wil doen, maar het voelt veiliger.

Van jongs af aan heb ik altijd veel om me heen waargenomen, tot in de kleinste details. Een zegen, want ik kan genieten van de kleinste dingen, maar soms ook doodvermoeiend. Vaak krijg ik van anderen te horen : joh, dat heb ik helemaal niet gezien, dat is me niet eens opgevallen, let toch niet op al die dingen. Dat dan ik niet helpen, zeg ik dan, ik zie het allemaal! Die ervaring heb ik al vanaf mijn jeugd.

Lichaamstaal is belangrijk, want 60 % van onze communicatie bestaat uit non-verbale signalen, is wetenschappelijk aangetoond. Wie goed is in het lezen en doorgronden van lichaamstaal, weet vrij nauwkeurig wat er in een ander omgaat, beweren deze onderzoekers ook, maar dat is niet altijd waar. Voorbeeld? Als iemand wegkijkt in een gesprek, verdraait die dan de waarheid? Gebrek aan interesse? Diep aan het nadenken? Of is hij/zij gewoon een verlegen mens?

Ik ben opgegroeid in Amsterdam Oost, in de Watergraafsmeer. Ons ouderlijk huis was degelijk en ruim en stond in een hof met identieke huizen. In de bocht van het hof bevond zich een ronde doorgang onder een schuin gebouwd huis naar een lange steeg erachter met hoge houten schuttingen. Die steeg kwam uit op een parallelstraat, waar mijn oma woonde met tante Corry, een ongetrouwde dochter. De doorsteek werd "het poortje" genoemd, vanwege de ronde, open ingang onder het schuine huis.

Afgelopen weekend had ik een verlate Nieuwjaarsborrel, georganiseerd door een goede kennis in een daartoe afgehuurde openbare gelegenheid. Deze spontane man doet dit ieder jaar en ik verheug me er altijd op, want er komen elk jaar interessante mensen en oude bekenden die ik nog meegemaakt heb bij een activiteitenclub voor alleenstaanden, waar ik 3 jaar lid van ben geweest.

Honderd jaar geleden werd de mens in Nederland gemiddeld maar 48 jaar. Nu schieten de opa's en oma's als paddestoelen uit de grond. Met een beetje geluk kan een 50plusser nog 30 tot 40 jaar leven. Als je 50 of 60 jaar bent, ben je nog fris en fruitig, dus hoef je niet achter de geraniums te gaan zitten. Als je zo denkt dan voel je je ook oud en onderneem je niets meer. De hoogste tijd dus om anders te gaan denken. Stel jezelf in 2020 eens deze vraag : Welke dromen laat ik liggen uit angst?

De Zweedse teenager Greta Thunberg (16 jaar oud) wilde in september 2018 opeens niet meer naar school. Zij ging met een groot spandoek naast zich, wekenlang op de stoep van het Zweedse parlement zitten, om te staken voor het klimaat. Dit meisje kreeg veel navolging van (vooral) jeugdige personen. Scholieren in Nederland gingen klimaatmarsen houden en eisten dat de klimaatakkoorden van Parijs zouden worden nageleefd. Zij zijn de volgende generatie en zullen het meest de gevolgen ondervinden van de opwarming van de aarde,  het smelten van de ijskappen en de stijging van de zeespiegel.

De aankondiging van de lezing " meer liefde in je leven" in de regiokrant door een bekende relatiecoach(vr) trok mijn aandacht. Korte inleiding over de lezing ; "als je ontdekt wat ervoor zorgt dat het in de liefde allemaal niet vanzelf gaat, kun je er wat aan doen. Liefde is altijd mogelijk, ook als je er niet meer in durft te geloven". Mijn interesse was gewekt. Ik ga erheen, de lezing was niet ver hier vandaan en ... baat het niet, het schaadt ook niet, dacht ik.

Denken onderscheidt mensen van dieren. Het heeft ons voorspoed gebracht (vooruitgang), maar ook nadelen (uitputten van de Aarde). We profiteren dagelijks van het vermogen tot nadenken. Het stelt je in staat je werk goed te doen, te leren, te plannen of ... klaar te staan voor een ander. Het nadeel van altijd maar klaarstaan voor anderen is, dat de kans groot is dat je teveel voorbijgaat aan je eigen behoeftes. Deze nobele eigenschap heeft dus soms een keerzijde. Een eigenschap by the way, die dieren en planten niet kennen, dus ook niet hebben.

Een van de voordelen van alleen slapen is de stilte om me heen. Als het vroeg licht wordt in de zomer, hoor ik weleens de vogels in de bomen rond mijn huis. Daar heb ik geen last van, ik krijg daar een fijn gevoel van en slaap gewoon weer in. Het is dan rustig en droog weer, want met regen en wind hoor ik ze niet.

Jezelf blootgeven wordt meestal geassocieerd met wanneer je helemaal uit de kleren gaat voor elkaar. Is best al vaak over gefilosofeerd, daar ga ik het dus niet over hebben. Voordat een aantal van jullie de wenkbrauwen fronsen : het komt goed, dit wordt een striptease !

Domweg wat vaker lachen zorgt voor minder stress, depressie, bezorgdheid en slapeloosheid. Daarbij bevordert het je immuunsysteem, wat je weerbaarder maakt tegen bacterien en virussen. Je wordt dus minder snel ziek.

Met deze man zou ik best een beschuitje willen eten. Waarom met hem wel en met al die anderen niet ? Aantrekkkingskracht? Dat is voor iedereen verschillend. Gelukkig maar, anders zouden er maar weinigen hier echt begeerd worden, de rest een muurbloem blijven. Wat is dan de bepalende factor?

Je staat er niet zo bij stil, maar kleuren hebben een grotere uitwerking op je dan je had gedacht. Iedereen kent uitdrukkingen als : Blauw van de kou, wit wegtrekken van angst. een grijze muis zijn, een zwartkijker, rood van kwaadheid worden. groen en geel zien van jaloezie.

Ik ben opgegroeid in een tijd dat je als keurig opgevoed meisje je niet met "avonturiers" inliet. Het verminderde je kans op een serieuze huwelijkspartner, je goede naam werd te grabbel gegooid, het kroontje van je hoofd gestoten, voor je er erg in had. Dat gold niet voor de heren. Nee, het was stoer en zelfs een pre, als je a.s. echtgenoot "meerdere veroveringen" had gemaakt, voordat hij vaste verkering met je aanging. Als teenager hoorde ik ook in de wandelgangen, dat een man met liefdeservaring een betere minnaar zou zijn in het huwelijk. Ik dus beter niet met een onervaren knaap in zee kon gaan.

In de Winkel van Sinkel

is alles te koop...

In de merkfietsenwinkel lag een gratis mee te nemen lifestyle magazine. Daarin stond een groot interview van drie pagina's met de cabaretier Youp van 't Hek. Ik haal daar twee vragen uit. Wat is humor? Wordt je als komiek geboren of valt het ook te leren?

Ieder mens heeft meerdere kanten in zijn karakter. Het hangt helemaal van de situatie af welke kant we te voorschijn toveren naar anderen toe.

Op 4 maart 2019 heb ik een hele blog gewijd aan de beide overzichtstentoonstellingen van het totale oeuvre van de beroemde fotograaf Erwin Olaf : in het Gemeentemuseum in Den Haag en het naastgelegen Fotomuseum.

Deze blog is een vervolg op # doesnormaal en gaat wederom over things to share.

Of is het aandachttrekkerij?

Dit is een vervolg op mijn vorige blog. Die ging over liefdesbrieven via de post. Nu gaat het over een geheimzinnig postpakket. De buurvrouw had het aangepakt en ik kreeg via een kaartje van post.nl bericht dat ik bij haar een pakket kon ophalen. Ik kreeg een vreemd gevoel, ik had immers niks besteld?

Ik wist niet wat ik zag in de zaterdagkrant van enige tijd geleden, een ouderwetse contactadvertentie. Dit moet haast wel van een ouder persoon zijn, iemand die wellicht niet vaardig is op internet, dacht ik. Ik pakte mijn leesbril, want de letters waren klein en de advertentie erg compact.

Dat fietsen gezond is en goed is voor je weerstand wist ik. Dat je al fietsend vitamine D opdoet ook. Maar gelukkig ? Daar wil ik meer van weten, dacht ik.

Zo nu en dan zijn we in een relatie weleens jaloers. Noem het kinderachtig, overdreven, een teken van zwakheid, maar jaloezie is een normale emotie als je je relatie wilt beschermen, daar is niets mis mee.

Bedank je huis voor alle spullen die je hebt en ga vervolgens aan de slag om op te ruimen. Ontspullen is nog beter, het is de manier om ook je innerlijk op te ruimen en je hoofd te ordenen. Je wordt er gegarandeerd vrolijker van, beweert een Japanse opruimgoeroe. Hoe doe je dat het beste ?

Bij de reacties onder de blogs kom je ze regelmatig tegen, "stokpaardjes", zowel bij de dames, als bij de heren. Iedereen heeft wel bepaalde normen en waarden, vaste principes of andere prioriteiten waar men erg aan gehecht is en dus moeilijk kan loslaten. Niks mis mee, het geeft een mens een stukje houvast. Vervelender wordt het, als te pas en te onpas die stokpaardjes van stal gehaald worden.

Bij beide woorden, eigenheid en eigenwijs, fronsen veel mensen hun wenkbrauwen. Als je mening of gedrag teveel afwijkt van het gemiddelde, word je al snel een eenling genoemd. Nederlanders houden van gewoon. Als je niet opvalt, kan je niets fout doen en tevens met iedereen goed door 1 deur.

In Amsterdam op het NS-centraal station heb ik vaak de TGV, de hogesnelheidstrein naar Parijs, zien staan. Ik wilde dolgraag een keer met die mooie, snelle trein reizen en mijn lief gaf mij enkele jaren geleden voor Valentijn een verzorgd weekend Brussel kado. En we gingen erheen met de Thalys, joepie!

De meeste mensen zitten niet te wachten op andermans ongezouten mening. Zwijgen is meestal beter dan zeggen waar het op staat. Mensen die als gelijken met elkaar omgaan, geven hun relatie voorrang boven hun behoefte aan het uitdelen van kritiek. Onder het mom van eerlijkheid en belangstelling ziet degene die de kritiek ontvangt, de kritiekgever nogal eens als een opdringerige, botte hork, die de ander vernedert. Zo, die zit ! En wie beweert dat? Dat wordt allemaal gezegd door Beatrijs Ritsema, een beroemde etiquette deskundige.

Na een arbeidzaam leven, gevuld met liefde, geluk, maar ook periodes van verdriet en alleen zijn, komt onvermijdelijk het moment van de evaluatie. Hoe nu verder? Velen van ons willen graag een partner, waarmee je veel kan ondernemen en delen. Als je de profielen goed doorleest, kom je soms veel beperkingen tegen. Niet geclaimd willen worden, eigen ding blijven doen, wekelijkse oppasverplichtingen, mantelzorg, nog volop bezig met vrijwilligerswerk. Wel steevast een groot verlangen naar voldoende seks en intimiteit met je te mogen hebben, dat stuk willen ze maar al te graag met je delen.

Profiel 23.000 keer bekeken? Gefeliciteerd, ben je gelukkig de moeite waard. Aantal kijkers dan delen door de duur van je lidmaatschap? Nee, dat is niet helemaal waar. Toen ik gratis lid was, was ik niet zo actief. Nu ik een volledig lidmaatschap heb, blogs schrijf, zelf reacties onder andere blogs plaats, af en toe een lijntje start op T2S, of een reactie plaats onder een lijntje van een andere T2S-er, zijn de kijkcijfers sterk omhoog gegaan.

Onlangs hoorde ik dit hilarische verhaal. Een man, niet zo lang alleen nog, was lid geworden van een "datingsite" en had het volgende meegemaakt. Een prachtige dame had zijn hoofd op hol gebracht en hij wilde haar dan ook dolgraag ontmoeten. Tot zijn grote vreugde nodigde zij hem direct bij haar thuis uit voor de liefde, daar zat zij in het geheel niet mee. Lees in het onderstaande gedicht maar hoe dit afliep :

Enkele jaren geleden liep ik met een wandelgroep regelmatig langere afstanden. We waren allemaal redelijk getraind, dus dat ging best. Twee heren uit dit groepje besloten samen " de Camino" naar Santiago de Compostela in Spanje te gaan lopen, een tocht van 2 tot 3 maanden. De krant werd 3 maanden afgezegd en de tuin en de post in de gaten gehouden door familie voor de duur van de tocht. Het was nog voor de smartphone en app-periode, dus de hele reis was te volgen op de computer via een blog-website genaamd, waarbenje.nu. Er werden mooie foto's tussen de teksten geplaatst van de omgeving en bezienswaardigheden onderweg. Ik geef jullie graag een kijkje in de gang van zaken bij zo'n bedevaartsreis.

Kan je als stadsmens makkelijk wennen aan leven in een dorp? Aan grote families die op loop/fietsafstand van elkaar wonen en dus veel contact met elkaar hebben? Kan je daar een plek tussen veroveren of hebben ze genoeg aan elkaar? Veel van hun jeugdvrienden wonen ook nog in het dorp, pas jij daar wel bij? Er is een veel grotere sociale controle, want iedereen kent veel dorpsgenoten, kan je daar tegen ?

Wat is wijsheid ? De plaatjeskijkers afschrikken door uitgebreid, wie ben ik, verwachtingen van de ander en je eigen hobbies te vermelden of je laten verrassen bij de eerste afspraak om voldoende stof tot praten, vragen en ontdekken te hebben ?

 

Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, is een bekend spreekwoord. Betekent dat, dat je iemand maar moet nemen zoals hij/zij is ? Natuurlijk niet ! Ieder mens kan zich altijd iets aanpassen. In een job zal je het wel moeten, anders hoor je er niet bij. In het dagelijkse leven is het ook nodig, anders krijg je op den duur geheid ruzie met deze of gene. Maar hoe werkt dat in een relatie ?

Met de jaarlijkse Nieuwjaarsduik bij Castricum aan Zee in aantocht wil ik jullie dit idiote in-de-golven-samen-een-worden verhaal graag nog even vertellen. Mijn sterrenbeeld is Vissen, dat is een waterteken. Ik kreeg een lyrisch gedicht over de uitverkoren vis ( ik dus) in de grote zee in plaats van een interessebericht. Ik had altijd nog de stille wens ooit een man te ontmoeten, die mij een mooi gedicht zou sturen en voila, het was zover.

Mijn oudste zus was 45 jaar getrouwd, toen ze in 2010, een week voor de kerst haar man verloor. Hij was terminaal ziek en lag al een paar weken in een hospice voor het laatste traject. De zorg en toewijding van de vrijwilligers daar was immens groot en niets was ze teveel. Hij mocht alles op zijn kamer hebben wat hij maar wilde. Zo kreeg hij van goede vrienden een mini kerstboompje met kluit, dat vol hing met piepkleine rode en witte kerstballen, die met keurige strikjes aan de takken bevestigd waren.

Ik was nog maar net lid van 50Plus toen ik op de site werd benaderd door een lieve man. Hij had geen contact meer met zijn beide zonen. Zij hebben hun middelbare school nooit afgemaakt en wonen nu in de sekte van hun bloedeigen tante in Zuid Frankrijk. Ze hebben schriftelijk afscheid van hem genomen, willen niet geinformeerd worden als hij overlijdt en hebben beiden verklaard niets van hem te willen erven na zijn dood. Wat onschuldig begon, als initiatief van zijn tante om eenvoudig te leven en zo min mogelijk te consumeren, heeft een hele familie meegesleurd in een levensstijl, die ze uiteengescheurd heeft.

Je hoort vaak van mensen dat hun uiteindelijke nieuwe partner niet iemand van een datingsite is geworden, maar een oude vriend(in) van vroeger. Ik probeer me dat voor te stellen. Ja, natuurlijk, je kent elkaars kennissenkring, familie, je komt vaak uit hetzelfde mllieu. Daar is veel voor te zeggen. Maar wanneer sloeg de vonk dan over? Of was de jeugdige passie weg en was het gewoon fijn om een vertrouwd iemand om je heen te hebben? Zo ken ik een aantrekkelijke man van mijn eigen leeftijd, die jarenlang de vriend was van een oudere vriendin van mij. Hun liefdeskaarsje was uitgegaan en mijn vriendschap met haar was ook overgeraakt. Hij en ik hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden, dus bleven wij met verjaardags- en kerstkaarten contact met elkaar houden. Na verloop van tijd kreeg hij een nieuwe vriendin, maar we bleven toch contact houden.

Afgelopen zaterdag belde mijn oude stijldanspartner me op. Met hem heb ik brons, zilver en goud gedanst in een grijs verleden. Om extra te dansen gingen we 1 x p.maand op zaterdagavond met een hecht groepje van de dansles in een dorpshuis de nieuwe passen oefenen. Ik danste dan ook met de andere mannen van ons stijldansgroepje. Het was een leuke tijd. We gingen met enkelen van hen ook weleens op een zondag ergens met elkaar wandelen, Zo ook jaren terug in Middenduin bij Overveen. Mijn oude danspartner vroeg me nu of ik zondag met hem die wandeling nog eens over zou willen doen. Je kon daar nu wisenten spotten vanuit een hoog uitkijkpunt, in het naastgelegen rustgebied Kraansvlak, had hij gelezen.

 

Van jongs af aan heb ik iets met kunstzinnige, artistieke, creatieve mensen. Zij hebben veel te vertellen, het zijn geen bankhangers en ze zijn sociaal vaardig, omdat ze veel contact hebben met allerlei mensen. Toen ik een bericht ontving van een beeldend kunstenaar, die in Noord Holland in een klein dorp bij de A7 woonde in een grote woonboerderij, was mijn interesse meteen gewekt. Weduwnaar, had hij ingevuld. Aan de achterkant van zijn boerderij was zijn atelier en daarin gaf hij aquarellessen. Mijn profielfoto deed hem aan zijn lievelingszus denken, want ik had dezelfde lieve spontane lach, schreef hij. Hij was 4 jaar ouder dan ik en op zijn profielfoto zag ik een man met een weelderige haardos, een kort, verzorgd baardje en een paar prachtige, bruine ogen in een karakteristiek gezicht. Niet gelijk met hem afgesproken, eerst een tijdje gemaild. Na enige tijd stelde ik voor om hem te ontmoeten bij de ingang van de Zaanse Schans, voor beiden niet te ver weg en goed bereikbaar met de auto.

Een van de grote hitsingles van Adele. Verderop in hetzelfde liedje schreeuwt ze het uit : Hello, from the other side, I think I've tried a thousand times. Ik denk dat deze hartekreet vooral nu, in de donkere dagen voor Kerst, menigeen bij 50plus uit het hart gegrepen is. Ja, we overdenken deze maand dat we nog steeds zonder lief zijn.

....dan is dat het meestal ook... staat onder het kopje veiligheid bij tips+adviezen van onze 50Plus-redactie. Het heeft alles te maken met vertrouwen en ze waarschuwen ons niet voor niks. Maar wat doe je als je een vleiend en lief interessebericht hebt gekregen van een knapperd, die 3 jaar jonger is dan je zelf bent en je zeker weet dat hij bij andere dames ook in de smaak zal vallen? Wie niet waagt, niet wint, is een bekend gezegde en nooit geschoten is altijd mis, eveneens. Hij woont ook nog eens op spontane bezoekafstand van mijn woonplaats, dus ik kan altijd een poging wagen.

Ik zag hem al van verre aankomen, mijn "wandeldate" voor in de PWN-duinen achter NS-station Castricum. Ik herkende hem aan het vissershoedje, waarmee hij ook op zijn profielfoto stond. Een slanke, rijzige man kwam met grote passen op me af. Hij had open wandelsandalen aan met lichtgrijze, opgetrokken geitenwollen sokken. Bruin verbrandde benen in een te hoog afgeknipte ( van oude spijkerbroek) korte broek, een grote rugtas om, met aan beide zijkanten een fles water in het open netje. Als kers op de taart zo'n pelgrimsschelp, oftewel Jacobsschelp, van de bedevaartstocht in Spanje naar Santiago de Compostela ( Shell-schelp), bungelend aan zijn rugtas. Felblauwe ogen keken me doordringend aan, in schil contrast met zijn wollige, witte baardje. Wat ging dit worden ? Het kon 2 kanten opgaan, of hij had veel te vertellen over zijn wandelavonturen, of hij was een lone wolf, ook wel einzelganger genoemd.

Ik ben van de zomer gezwicht voor een verzoek, waarin de man vroeg naar MIJN prive e-mailadres 2 of 3 foto's te mogen sturen. Waarom deze man wel en een ander niet ? Omdat hij via een keurig interesse-berichtje uitlegde door zijn werk niet publiekelijk te zien te mogen zijn, ook niet via foto op verzoek, maar wel aan degene, die hijzelf via zijn eigen e-mailadres had geselecteerd. Hij woonde slechts 6 km af van mijn woonplaats, dus kon ik hem dichtbij, halverwege, op nog geen kwartier fietsafstand, ontmoeten. Een koffie-afspraak van een uur, vroeg hij. Als het mij niet aanstond kon ik ieder moment vertrekken, dat vond hij niet erg. Mmm...mijn nieuwsgierigheid won het van mijn normale voorzichtigheid. Ik had zelf immers een extra e-mailadres aangemaakt waar mijn naam niet in voorkwam en bij de details alleen mijn voornaam, dus niks te verliezen. Ik ging akkoord.

 

Dit is een beladen onderwerp, maar ik wil toch graag een poging wagen. Bij het kopje postuur bij het profiel kan je invullen : atletisch, slank, normaal, paar kilo teveel of stevig. Maar wie bepaalt dat ? Juist, alleen jijzelf....en daar zit hem nou net de kneep. Wat jij normaal vindt, kan een ander een paar kilo teveel vinden en wat jij een paar kilo teveel vindt, kan die ander wel dik vinden. En wat is dan de norm voor stevig ?

 

Ik sta al een tijdje op 50plus en heb veel profielen doorgelezen. Bij "dit doe ik in mijn vrije tijd" kan je slechts een opsomming plaatsen en daar word ik niet zoveel wijzer van. Dus zal ik d.m.v. mailcontact erachter moeten zien te komen aan welke vrijetijdsbesteding de persoon die me leuk lijkt de meeste tijd besteedt. Wil ik met hem daarin meegaan, omdat je elkaar anders weinig ziet, heeft dat consequenties. En klopt het allemaal wel ?

Er zijn 2 evenementen in Amsterdam die ik elk jaar trouw bezoek : de Uitmarkt, het laatste weekend van augustus, waar je voorproefjes van het komend theater- en museumseizoen kan zien. Veertien dagen later, het 2e weekend in september, is het open monumentenweekend, waar je keus hebt uit meer dan 50 locaties om te bezoeken. Tijdens de Uitmarkt haal ik alvast het boekje van het monumenten-weekend, waarin alle adressen staan, om thuis aan te kruisen waar ik naartoe zal gaan. Een van die keuzes was dit jaar de optiebeurs, waar de effectenhandel plaats vindt.

Bij het kopje datingtips van 50Plus staat te lezen, e-mail eerst een tijdje met elkaar via onze veilige mailbox en geef niet te snel prive-gegevens prijs. Ook een keer bellen met elkaar is aan te raden voor je een afspraak maakt Maar sommigen zien erg op tegen e-mailen en bellen en willen zo snel mogelijk een afspraak. In hun profiel staat ook niet zo veel, dus krijg je een blind date. Omdat je bij een ontmoeting dan tegenover een wildvreemde komt te zitten, doe ik dat meestal niet, tenzij ik de foto erg leuk vind en de man niet zo ver weg woont. Ik kan dan ergens in mijn buurt afspreken. Als het gesprek niet zo wil vlotten, ben ik geneigd een paar algemene vragen te gaan stellen over iemands leven. Helemaal fout ! Niet doen...

 

Veel aktieve leden op onze datingsite geboren tussen 1945 en 1950 behoren tot de generatie van de baby-boomers. Zij hebben alle veranderingen meegemaakt van "de verzorgingsstaat". Veel was geregeld via de overheid, zoals de acceptgiro's, nutsbedrijven, de spoorwegen, het ziekenfonds. Op tv was alleen de publieke omroep te zien en werden we rond 23.00 uur welterusten gewenst. Er waren nog niet zoveel auto's en bijna nergens betaald parkeren. Wij konden in mijn tienerjaren op zaterdagavond met zijn zessen in EEN auto in het centrum van Amsterdam uitgaan, overal kon je parkeren, met dat hechte groepje tot diep in de nacht over straat lopen zonder lastig te worden gevallen. We rookten shag en sigaretten en reden gewoon 's nachts met de chauffeur mee terug, die zelf ook ettelijke borrels gedronken had, want de BOB bestond nog niet. Als we gesetteld waren en er kinderen kwamen, stopte de vrouw met werken en deed zij de hele huishouding. Menig man kwam in de keuken daarom niet verder dan om zijn favoriete drankje uit de koelkast te halen of wat lekkers uit de voorraadkast. Het fornuis was onbekend terrein ..... Leve de magnetron !

 

Wat me steeds meer opvalt bij het zappen door de profielen van de heren, in mijn geval de 65 plussers, is de compleet ingevulde weekagenda van het vaak al geruime tijd gepensioneerde mannenbestand. Bij de dames kan ik het niet zien, ik krijg alleen de profielen van de heren te zien. Op zich is daar niks mis mee, niemand gaat vrijwillig zitten verpieteren achter de geraniums. Maar, en nu komt het, is die overvolle agenda niet een beetje teveel doorslaan naar de andere kant ? Het wordt steeds moeilijker om een geschikte datum te vinden voor een persoonlijke ontmoeting door al die volgepropte dagen. Natuurlijk is het belangrijk om je vrienden, familie, het vrijwilligerswerk niet te verwaarlozen voor een mogelijke nieuwe relatie en ook wat tijd hebben om te sporten is belangrijk, om je lijf in goede conditie te houden. Maar om nou te moeten afwachten, als een voetballer op de reservebank, wanneer je eindelijk een keer in de basis mag verschijnen, is niet ideaal voor het opbouwen van een serieuze relatie.

 

Deze week zag ik twee keer de tv-reclame van een bekende datingsite voorbijkomen. de eerste reclame toonde een prachtige vrouw van ergens in de dertig. Ze keek je verleidelijk lachend met een schuin hoofd aan. Een stem op de achtergrond zegt : ze heeft haar leven op de rit< het enige wat haar nog ontbreekt...is een leuke relatie >. De tweede reclamespot laat een paar minuten later een woest-aantrekkelijke jonge man zien, eveneens een dertiger, hij gooit een houtblok in een open vuur. Op de achtergrond dezelfde stem die zegt : hij wacht nog op de vonk die van dit kampvuur naar jou gaat overspringen. De boodschap is duidelijk, de perfecte partner staat op al je te wachten, dus waar wacht je nog op ?

Space oddity is de allereerste hit van een piepjonge David Bowie, tientallen jaren geleden. Velen 50 plussers onder ons herkennen nog steeds de melodie. Ongetwijfeld zal deze plaat eind dit jaar tussen Kerst en Nieuwjaar weer in de top 2000 staan, net als vele andere songs van deze superster. En toch is de tekst van deze oeroude klassieker moderner dan menigeen zou denken. Hoezo? Het liedje gaat over het plotseling uitvallen van het radiocontact tussen het commandocentrum in Houston en de astronaut majoor Tom in zijn raket in de ruimte, omdat hij buiten wegzweeft in het heelal. Wat is daar zo modern aan, zullen velen van ons denken? De link ligt in een nieuwe term die onlangs opgedoken is in het dating gebeuren "ghosten". Wablief?