Blogs van sixty

Twee jaar terug boekte ik een rondleiding in een statig landhuis op landgoed Nijenburg, bezit geweest van de familie Van Foreest, in Heiloo. Het was midden in de winter en de sneeuw zat vastgevroren op de takken van de bomen. Het gaf het huis en de tuin extra allure. De kachel was te laat aangezet, dus ik hield mijn winterjas aan, want het was ijzig koud binnen doordat de ramen van enkel glas waren. Vanuit de keuken had ik, kijkend over de vijver, vrij uitzicht over het Heiloo-er bos. In het landhuis was alles nog in originele staat. Zo kreeg ik een aardige indruk van het zware handwerk dat daar door de bedienden in het verleden is verricht. Na afloop kon ik voor een klein bedrag een boekje kopen dat geschreven was over de Oost Pruisische dienstbode, Lena Gronski.

Ik zet 10 mannen van de mij gestuurde matches op een rijtje. Ik kan ze denkbeeldig helemaal zien Ze zeggen niks, ze bewegen niet. Toch trekken hooguit 3 heren van dat rijtje mij meer aan dan de anderen. Komt dat door een beeld dat ik in gedachten zie van het postuur van de 1e man, de warme gelaatsuitdrukking van de tweede man, of de betrouwbare indruk over de derde man? Ik weet immers nog helemaal niks van al die heren die daar voor mijn neus staan. Waarom dan wel deze 3 en die anderen niet?

Gewoontes, bezigheden op min of meer vaste dagen, het geeft houvast aan het dagelijks leven. Maar wat te doen als een eventuele a.s. geliefde een behoorlijk afwijkend levenspatroon heeft? Veel hangt af of het grote of kleine aanpassingen zijn, die ik daarvoor moet doen.

Mijn oudste zoon kwam met dat mooie weer van even geleden onverwachts langs omdat hij in de buurt was. We zaten in de achtertuin gezellig te praten, toen hij opeens vroeg"mam, wat is jouw doel in het leven?" Ik keek hem verbaasd aan. 'Nou, ging hij verder, je bent al een tijd gepensioneerd, maar ik heb het idee dat je gewoon maar van dag tot dag leeft."

Ik vertoef al enige tijd op deze mooie datingsite en dan valt me weleens het een en ander op. Ik heb in het begin erg moeten wennen aan het digitaal kennismaken met elkaar. Dat is veel directer, doordat het begint met geschreven tekst. Nou staat er niet in alle profielen evenveel informatie, dan worden de persoonlijke berichten die je aan elkaar stuurt cruciaal. Het kan het verschil uitmaken of je wel of niet in de smaak valt bij de ander.

Twee mannen, 77 jaar en 72 jaar oud, zitten"met een koel biertje" op een zonnige vrijdagmiddag op een terras op het bekende horeca-plein van Hoorn, de Roode Steen. Ze hebben een zwart T-shirt aan met korte mouwen. Op de borst staat in grote letters "ik zoek een lieve vrouw".

Ik heb nog sporadisch mijn oude mobiele prepaid telefoon in gebruik. Toen ik een aantal jaren geleden een smartphone kocht, stond op mijn kleine zwarte Samsung nog aardig wat beltegoed, dus zonde om dat zomaar ongebruikt te laten. Dat beltegoed moest ik echter toch nog af en toe verhogen, omdat ik steeds vergat ermee te bellen en sms-en deed ik al helemaal niet meer. Toen werd het echt zonde om die telefoon zomaar weg te doen.

Als ik ergens behoefte aan had deze winter, was het aan lichtpuntjes. Iets leuks om naar uit te kijken, iets om je op te verheugen. Een soort spaarkaart, waar ik denkbeeldige zegels op kon plakken. Sparen voor iets, ik ben er mee opgegroeid.

Hoe zet ik mezelf neer in de tekstrubriek : dit ben ik? Is het misleidend als ik alleen goede eigenschappen vermeld? Sommigen doen dat bedekt door te schrijven dat anderen dit of dat van hem/haar waarderen, ook soms dat ze er jaren jonger uitzien. Is dat jonger eruit zien echt zo, of komt het doordat er oude foto's bij het profiel geplaatst zijn? Ikzelf heb in mijn profiel bij het kopje, zo zie ik eruit, vermeld hoe recent mijn foto's zijn.

Muziek is voor veel mensen een inspiratiebron. Men kan troost vinden in muziek, het kan je blij maken en het zorgt voor verbinding dmv. goede songteksten.

Hoe goed leer je een "geliefde" bij de start van een nieuwe relatie kennen? In het beginstadium moet je de ander immers nog helemaal ontdekken? Je wilt elkaar van alles en nog wat vertellen.

Dit weekend krijgen we informatie van de regering en het OMT over hoe het nu verder moet met de zomervakantie.  Dat stond deze week op teletekst vermeld. Gelukkig maar, want ieder jaar probeer ik in de maand mei mijn zomervakantie te plannen.

Jaren geleden heb ik een keer de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar een gratis inloopavond van een dansschool voor stijldansen gegaan. Ze wilden leden werven voor het nieuwe cursusjaar. Je kon die avond de locatie goed bekijken en je mocht ook de dansvloer uitproberen. Het was er gezellig druk en er hing een leuke sfeer. Ik doe het, dacht ik en heb me ingeschreven voor de cursus brons.

Ik werd getroffen door een reactie op de blog van Rosareis over huidhonger. De dame in kwestie miste niet alleen het fysieke contact met haar man, maar net zo erg de geestelijke diepgang die ze met hem had. Dit gemis was niet te compenseren door haar grote achterban.

Ik vond tussen mijn oude kinderboeken een voorleesboek van 35 jaar geleden. Op de omslag staan 2 ruimtevaarders die samen een groot plateau met snoepgoed dragen. "De hemel-eters" heet dat boek, geschreven door Daniel Fano, illustraties van Catherine Chasseur. Toen ik het opensloeg, zag ik dat er in 32 hokjes allemaal snoepgoed stond afgebeeld op de eerste dubbele pagina van het boek en hetzelfde snoepgoed in 32 hokjes op de dubbele eindpagina van het boek.

Wat is de voornaamste reden dat mensen gaan scheiden? Vreemdgaan? Nieuwe liefde ontmoet? Uit elkaar gegroeid? Eigenlijk zijn al deze redenen triest, daarvoor ben je niet getrouwd of gaan samenwonen.

Zo langzamerhand krijg ik het gevoel dat "helemaal gaan voor elkaar" bijna een illusie is geworden. Ik pleit mezelf ook niet vrij van die gedachte. Op de leeftijd die ik nu heb bereikt, heb ik veel levenservaring opgedaan, ook met liefdesrelaties. Een serieuze liefdesrelatie vergt tijd, energie en doorzettingsvermogen. Bovendien hebben we allebei een bestaan opgebouwd, wellicht een fijn huis en familie of dierbaren in de directe omgeving. Kortom, oude bomen verplant je niet meer zo makkelijk.

Vaak lees ik in onze profielen dat er gezocht wordt naar een man/vrouw met humor. Maar wat verstaat iemand nou precies onder humor?

Kort geleden kreeg ik van mijn schoondochter een door haarzelf geschreven gedichtenboek cadeau. In een van de eerste hoofdstukken had zij het over het opdoen van inspiratie. Wat geldt voor een gedicht, kan ik ook gebruiken voor het schrijven van een blog, dacht ik, dus ging ik er eens goed voor zitten.

Veel mensen hebben een schat aan levenservaring opgedaan in de loop der jaren en daar hun conclusies aan verbonden. Ze hebben een gedrag ontwikkeld, waarin ze zelf het best kunnen functioneren en tevens hun omgeving meer duidelijkheid kunnen verschaffen. Toch is het nuttig daar niet in te verzanden en alert te zijn op veranderingen in de maatschappij en daarop in te spelen. In de politiek hebben ze daar een mooie term voor bedacht, voortschrijdend Inzicht. Ook gebruiken politici weleens de zin : met de kennis van nu, zou ik het (misschien) anders hebben aangepakt.

Zowel op de lagere school als de middelbare school zat ik op een katholieke school. Dit hield in dat jongens en meisjes streng gescheiden werden door aparte scholen. De aanwezigheid van jongens in de klas zou immers de leerprestaties maar nadelig beinvloeden? Zo dachten mijn ouders. Het gekke was dat de twee basisscholen pal naast elkaar stonden. Bij de middelbare school was het idem dito : het lyceum was voor de jongens, daarnaast stond de Meisjes School. Twee bolwerken met een brede stoep langs alle leslokalen. Die stoep werd iedere dag gebruikt door alle leerlingen van beide scholen.

Gastvrijheid hoort bij een relatie, maar ook bij vriendschap. In de loop der jaren heb ik dikwijls goede vrienden te eten gehad. Ik vind dat leuk, samen dineren is fijner dan altijd maar alleen te eten. Voor het diner presenteer ik meestal ook een glaasje wijn met wat lekkers op toast erbij.

Voor de ene man is de gedachte alleen al een gruwel, voor een andere man een heuglijk feit : ik hou van voetbal en ik ben dol op mijn favoriete club.

Iedereen heeft weleens een geheim. Dat kan iets onschuldigs zijn, zoals een leuke verrassing in petto hebben voor een dierbare. Een geheim kan je hebben over een lichaamsdeel van jezelf, waar je niet zo trots op bent en niet zomaar aan iemand wil laten zien. Misschien ben je stiekem verliefd op de buurman. Dit zijn kleine geheimpjes.

Februari wordt de sprokkelmaand genoemd. Deze benaming stamt uit de tijd dat in het OUD-Nederlands gesproken werd over sporkelen (springen). Dit vanwege het eens in de 4 jaar verspringen van de kalenderdagen ivm het schrikkeljaar. Naderhand werd de betekenis verlegd naar het woord sprokkelen, wat niets te maken heeft met hout sprokkelen, maar met Romeinse reinigingsceremonies en ook met Germaanse vruchtbaarheidsfeesten. De God Februus is de Romeinse God van de reiniging (boetedoening) en is tevens de naamgever voor de maand februari.

Mijn hele leven fiets ik het hele jaar door, dus niet alleen in het voorjaar en in de zomer en dan in de winter alleen op de fiets naar de supermarkt. Nee, ook in de herfst en winter rijd ik met mijn toerfiets regelmatig door bos- en duingebied. Sinds de lockdown is het alleen maar drukker geworden op de fietspaden in de natuurgebieden, zeker in de weekenden, aangezien er verder weinig te doen is.

De eerste dagen in de Loft heeft Annet wat nieuwe spullen gekocht. Als eerste heeft ze de felgekleurde hoes van het dekbed afgehaald en een nieuw dekbedovertrek gekocht. Nu kon ze in dit bed liggen zonder steeds aan de escapades van Chris te denken. Volgende aankoop, twee bloemenvazen met grote boeketten om de sfeer wat huiselijker te maken. De dag daarop ging ze naar de kapper om wat highlights in haar haren te laten zetten en heeft ze wat make-up spullen gekocht.

Voor de 2e keer klingelde de deurbel, gevolgd door een roffel op de deur. Chris doe eens open, ik ben het, je zus Leonie, werd er geroepen. Chris haalde opgelucht adem en liet Leonie de huiskamer binnen. Ze keek nieuwsgierig om zich heen. Ik moet wel zeggen dat het een puike loft is, broertje, zei ze waarderend. Alles is aanwezig, je kan hier best een tijdje wonen.

Chris steekt de sleutel in de voordeur van het kleine appartement, zet zijn rolkoffer in de gang en loopt door naar de woonkamer. Hij opent de luxaflex, het zonlicht stroomt het gezellig ingerichte vertrek binnen. Hij haalt diep adem. Goed dat zijn gezin gisteren heeft besloten dat hij voorlopig maar hierheen moest gaan. Kon hij eens rustig over alles nadenken.

Tijdens het kerstbezoek van mijn jongste zoon en zijn vriendin, wilde zijn vriendin graag wat jeugdfoto's van hem zien. Nou heeft hij alle foto's al van me meegekregen in 2 dikke albums enkele jaren geleden, dus ik moest diep nadenken of ik nog wel jeugdfoto's van hem in huis had. Ik opende de la met oude foto-albums en van het een kwam het ander.

Kon ik maar een winterslaap houden in die kille januari-maand, denk ik weleens. Ik heb een hekel aan die donkere maand, waarin de zon laat opkomt en vroeg ondergaat. Half bevroren straten, gladde stoepen en parkeerplaatsen, omdat er alleen pekel gestrooid wordt op doorgaande wegen en drukke fietspaden.

Een 42-jarige Britse was via een datingsite op zoek naar een nieuwe geliefde, maar vond haar 47-jarige broer, die zij meer dan 30 jaar niet had gezien. Na 3 maanden spraken zij af. Toen hun jeugd ter sprake kwam, stelden zij vast dat zij broer en zus moesten zijn. Zij ging op 6-jarige leeftijd met haar moeder naar Edinburgh in Schotland, hij is op 11-jarige leeftijd met zijn vader naar Londen verhuisd.

Van oudsher werd er met de Kerstdagen iets bijzonders op tafel verwacht. Ik heb dan ook lang geleden een gourmetstel aangeschaft. Helaas waren er toen nog geen elektrische exemplaren, dus werd er gehannest met 4 spiritusbranders. Afijn, toen ik een keer bijna brand kreeg, omdat een brander te vol was, heb ik het gourmetstel onderin in de keukenkast gezet en daar is het nooit meer uitgekomen.

Vaak hoor je mensen verzuchten : hij/zij was de liefde van mijn leven. Ik kan daar weleens sceptisch naar kijken. Hoe weet iemand dat nou zo zeker, vraag ik me dan af? Je kan toch niet in de toekomst kijken? Is diegene dan klaar met de liefde en gaat hij/zij niet meer op zoek naar een geliefde? Ik kan die uitspraak wel begrijpen van weduwen en weduwnaars, die het grootste deel van hun volwassen leven lief en leed samen gedeeld hebben. Die band is uniek.

In deze periode met alle horeca dicht, musea, buurthuizen en sportaccomadaties ook, is het lastig voor een vrouw, als je tijdens een date naar het toilet moet. Je kan bijna alleen nog Corona-veilig afspreken in rustige parken of een natuurgebied. Het is dan ook raadzaam toiletpapier en handgel mee te nemen bij een date, voor het geval dat.

Ik ben opgevoed in een Katholiek gezin. De jongens werden bij ons thuis niet belast met taken, aangezien de vrouwen in ons gezin ruim in de meerderheid waren. Als middelste dochter in de rij met meiden behoorde ik : A) niet bij de oudsten : het tafelllaken, B) Ook niet bij de jongsten : het servet. Zo onopvallend mogelijk laveerde ik ertussendoor. Zodoende was ik als tiener al snel zelfstandig en gewend om mijn eigen weg te zoeken.

Omdat ik al langere tijd blog kreeg ik een PB van een man die mijn blogs leuk vindt en dat aan me wilde vertellen. Altijd fijn om te lezen, dus ik stuurde hem een aardig bericht terug. In zijn volgende mailtjes werd er aangestuurd op een vrijblijvende ontmoeting, gewoon omdat hij mij een interessante vrouw vond en graag met mij wat van gedachten wilde wisselen in een persoonlijk gesprek. Ondanks dat hij niet in de zoekleeftijden van mijn profiel paste, hij was een stuk ouder, was ik best genegen om hem in een park bij mij in de buurt te ontmoeten om kennis te maken. Gewoon een gezellige middag en samen een stukje wandelen, geen echte date dus.

Bij het surfen op 50plus weet ik wat scrollen is. Als ik de updates of de leden van 50plus goed wil bekijken zal ik wel moeten. Ook scrol ik vaak op T2S langs de verschillende lijntjes om te kijken wat voor leuks of interessants er vandaag te lezen is.

Sinds kort kijk ik weleens naar het tv-programma "Married at first sight". Het is opgenomen in Sydney en in Melbourne in Australie. Trouwlustige mannen & vrouwen worden door een psycholoog en dating-experts aan elkaar gekoppeld zonder te weten welke partner er voor hem of haar is uitgekozen. Ze zien elkaar voor het eerst voor het altaar om daar, in aanwezigheid van hun familie, te trouwen.

Als er iets is waar ik belang aan hecht bij het daten is het : eerlijkheid. Ik vind het niet erg als zijn profielfoto(s) wat ouder zijn, als dat ook netjes vermeld staat in het profiel. Niks aan de hand, als ik hem leuk vind zal ik heus wel een date met hem afspreken. Hetzelfde geldt voor leeftijdsbegrenzing. Als hij er nog goed uitziet en/of een sportieve, actieve man is, geen probleem.

Je krijgt wat je verdient! Dat is een veel gehoorde kreet als een relatie compleet anders verloopt dan van tevoren gedacht was. Soms klopt dat.

Speeddaten voor zestig- en zeventigplussers was deze zomer een hit. Op zondagmiddag kwamen ze bijeen voor een middag vol met gesprekken, om de basis te leggen voor een vriendschap, relatie of "gewoon" voor de gezelligheid. Vooral deze zomer, toen veel mensen thuis zaten omdat ze dit jaar niet op vakantie gingen, de bridge-of biljartclub dicht was, werd dit een uitkomst. Er zijn wel 20 van die zondagmiddagen geweest en er was zelfs een wachtlijst. Als een deelnemer zich wegens ziekte afmeldde, schoof iemand van de wachtlijst door.

Na de oproep onder mijn vorige blog "Avondklok" heb ik 3 Coronaverhalen te vertellen. Van alle 3 heb ik toestemming gekregen om het volledige verhaal te plaatsen, waarvoor mijn hartelijke dank.

Het is de ochtend na de persconferentie van premier Rutte en minister de Jonge. Op dinsdagmorgen heb ik altijd tai-chi. Vandaag waren er een stuk minder dames dan vorige week. Ondanks dat de beide nooddeuren naar buiten helemaal open zijn tijdens de les, was er meer angst voor Corona, denk ik. Een vrouw had zelfs een mondkapje meegenomen, maar dat was niet nodig, want we stonden op ruim 3 meter afstand van elkaar.

In mijn leven is het mij meerdere malen overkomen dat, na een lange relatie, mijn ex-vriend het na een tijd toch weer opnieuw met mij wilde proberen. Vreemd, bij vriendinnen heb ik dat nooit. Misschien komt dat omdat ik een hetero-vrouw ben en dus nooit een liefdesrelatie met een vrouw heb gehad. Ik heb het zelfs nooit overwogen.

Met veel plezier heb ik de afgelopen weken naar de de tour de France gekeken. Daar ben ik enkele jaren geleden mee begonnen, omdat ik de video-opnames van de natuur, vanuit de helicopter boven het parcours, zo mooi vond. Ik ben een liefhebber van bergen, kastelen en kronkelende rivieren. Frankrijk is een prachtig land. Maar ik begin ook steeds meer de koerstactieken van de renners te begrijpen, o.a door het tv-commentaar van ex-wielrenners als Herman van der Zandt, Stef Clement en Danny Nelissen.

Ik zie hem/haar weleens zitten, helemaal gefocust op het gokapparaat in het cafe. Meestal een einzelganger die helemaal niet let op de overige aanwezigen in het horecapand. Ik heb het zelf nog nooit gedaan gokken, maar het schijnt spannend te wezen. Heel soms hoor ik een hoop gerinkel, dan keert de machine geld uit aan degene die achter de knoppen zit.

We hebben in ons leven van alles meegemaakt, de een wat meer dan de ander. Gelukkige periodes gekend en mindere tijden. Daar kan ik blij om zijn, verdrietig van worden, soms ontroerd zijn, maar af en toe gaat er ook een alarmbel af.

Bij het afscheid nemen na de 1e date komt het moment waarop ik voorzichtig aftast hoe de vlag erbij staat. Ik zeg dat ik de ontmoeting gezellig is geweest en vraag : hoe nu verder? Hij had het ook gezellig gevonden, zei hij, maar hij wilde er nog even over nadenken. Is dat een slecht teken? Dat hoeft niet.

Deze zomer heb ik amper gedate. De eerste maanden door Corona, daarna de hittegolf en ik ben ook nog 2 x op vakantie geweest. Hoogste tijd dus om wat actie te ondernemen, want ik sta niet voor niks op een datingsite.

Het is mij opgevallen dat de laatste weken meer mensen van alles naar elkaar roepen in de tuin of op straat. Is dat het gevolg van de langdurige hittegolf of van Corona-moeheid? Tijdens de warme weken heb ik meer buiten geleefd dan binnen, dan zie en hoor ik natuurlijk ook meer. Maar toch?

Na mijn fietsvakantie langs de Rijn in Duitsland ben ik 12 dagen thuis gebleven om mezelf en mijn omgeving te beschermen tegen eventueel opgelopen Corona. Toen dat niet het geval bleek, op internet naar een 2e vakantie gekeken. Vijf nachten hotel in Maastricht geboekt. Een fietsvakantie in Nederland deze keer.

Nederlanders houden van gewoon. Zelfingenomenheid of dikdoenerij hebben de meeste mensen een hekel aan en stoot zelfs af. Niet voor niks luidt een bekend spreekwoord : doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Twee supermarkten in mijn dorp hebben al geruime tijd een nieuw huismerk in hun assortiment opgenomen. Jullie raden het al, het merk heet "gewoon".De producten zijn goed, lang houdbaar en betaalbaar en daar houden veel mensen wel van.

Iedereen kent het kinderliedje: mama, ik wil een man he. De moeder zingt terug: wat voor man, mijn lieve kind. Wil je dan een ... man? Dochter zingt: nee, mama, nee. Een ... man, die wil ik niet, want ... Het liedje heeft een aantal coupletten en op het eind zegt de dochter volmondig ja en ook waarom ze deze man dan wel wil hebben.

En dat vond ik heerlijk!... Ik had extra veel tijd om te genieten van mijn week fietsvakantie langs de Rijn, regio Dusseldorf. Alleen dagelijks even het (droge) weer checken bij de balie van het hotel. Ik houd ervan het stromende water te zien in een kronkelende rivier. De vergezichten vanaf de vaak hoger gelegen fietspaden langs het water, de kastelen te vinden en te bekijken die in de buurt van de uiterwaarden liggen, etc. Wat een vrijheid en wat een verademing.

Er was een tijd, best lang geleden, dat je via een prijsvraag 1 of 2 minuten gratis winkelen kon winnen in een supermarkt. Degene die gewonnen had vloog met een winkelwagen naar de wasmiddelen, kaasvitrine en de flessen sterke drank om maar zoveel mogelijk dure spullen te scoren in die paar minuten. De race tegen de klok werd live opgenomen en wij konden meekijken op tv. Dit soort prijsvragen bestaan niet meer.

Namen van boten, je kan je erover verbazen. Bootnamen hebben soms een diepere betekenis, maar meestal is het de naam van een gezinslid. Maar wat te denken van een naam als "she got the house"?

Afgelopen zaterdagavond kwam weer het wekelijkse tv-programma over de dieren in de dierentuin. Dit keer waren er 2 items over apen. Het eerste ging over het Berberaapje Victor, die gevonden was met een luier om in het bos. Het arme dier was als huisdier gehouden, had nooit andere apen gezien en wist niet hoe hij zich gedragen moest tegenover soortgenoten. Daarom ging hij eerst in de leer bij een ervaren Berber vrouwtjesaap met een zacht karakter. Daarna kwamen een voor een kwamen de andere apen erbij. Het duurde 2 maanden voor Victor door de hele groep Berberapen werd geaccepteerd.

Vanmiddag kwam mijn jongste zoon met zijn vriendin bij me langs omdat ze de volgende week allebei vakantie hebben. Ik hab ze met een grappig appje uitgenodigd om voor hun vakantie olijven bij me te komen eten.  Nou, eigenlijk heb ik geappt om olijven te komen LEZEN. Jawel, de titel van het boek waar RodeJas het over had en dat zij voor haar 70e verjaardag had gekregen. Zijn vriendin is namelijk de NRC-columniste en tevens de schrijfster van dit boek : Ellen Deckwitz. Ik heb haar al 3 x eerder samen met mijn zoon ontmoet en gezellig met haar over het bloggen gepraat.

Vorige week kreeg ik via social media een mop toegestuurd. De tekst was als volgt : een lerares probeerde haar klas uit te leggen dat in de Spaanse taal, in tegenstelling tot de Engelse taal, zelfstandige naamwoorden mannelijk of vrouwelijk zijn. het woord ‘Huis’, is in het Spaans vrouwelijk, la casa. Ook in het Frans is huis een vrouwelijk woord, la maison. Een van de studenten vroeg "Welk geslacht heeft ‘computer’? In plaats van antwoord te geven, deelde de lerares de klas in twee groepen, meisjes bij elkaar en jongens bij elkaar. Zij vroeg hen zelf te bepalen of ‘computer’ een mannelijk of vrouwelijk woord was. Elke groep moest vier redenen opgeven voor hun keuze.

Vanaf 22 juni kunnen we weer naar de meeste Europese landen op vakantie, uitgezonderd Engeland, Denemarken en Zweden. Voordat we nu in hoera-stemming komen, er zitten wel haken en ogen aan. Mocht je iets geboekt hebben en code geel verandert onverhoopt weer in code oranje, kan het betekenen dat je in de moeilijkheden komt en misschien niet terug naar huis kan of toch niet op reis mag. Als je er al bent en je krijgt tijdens de vakantie Corona, wat dan?

Ik volg al weken op donderdagavond op NPO1 het tv-programma Homeward Bound. Nick & Simon, een zangduo uit Volendam volgen het spoor van Paul Simon en Art Garfunkel en maken daar in deze serie een documentaire over, samen met Kees, die alles opneemt en filmt. Het is genieten van evergreens als The Sound of Silence, Mrs Robinson, Bridge over troubled water, Homeward Bound en Scarborough Fair. Simon en Garfunkel zijn HET voorbeeld geweest voor de 2 bekende zangers uit Volendam. In iedere aflevering zingen Nick & Simon dan ook een van hun vele hits. Ze hebben in vorige afleveringen de lagere school bezocht waar Paul en Art op hebben gezeten, hun woonhuizen die bijna in dezelfde straat waren en ze zijn in het muziekcafe The Bitter End geweest, waar ze ooit optraden en ze mochten in het spoor van hun documentaire daar ter plekke een nummer van hun idolen zingen voor het aanwezige publiek.

Van allebei een beetje, het een iets meer dan het ander, mag dat ? Ik zal beginnen met de angst : ik heb regelmatig last van hoogtevrees, ben als de dood voor het inparkeren van mijn auto in een parkeervak bij diepe grachten en vermijd slalommen in bochtige parkeergarages. Ook zweet ik soms peentjes van angst tijdens het minutenlang fietsen door bijv, de Benelux-tunnel (?) onder de Maasrivier door bij Rotterdam, die bij Vlaardingen/Schiedam. Is dat erg?

Hoera, de restaurants en de terrassen zijn eindelijk open! We kunnen weer uit eten en drinken bij de Horeca. Tijdens het fietsen op 2e Pinksterdag was het een gezellig gezicht met dat mooie weer. Het leek wel of iedereen vrolijk wakker was geworden, overal blije gezichten en samen lekker genieten. Omdat nog niet veel mensen weg waren voor een korte vakantie, was dit een prima afsluiting van het Pinksterweekend voor veel gezinnen en/of families.

Aangezien ik vroeg op de dag een monteur in huis zou krijgen voor een nieuw slot op mijn kastdeur, besloot ik die morgen om al voor 8 uur mijn boodschappen te gaan doen. Het was heerlijk rustig in de winkel. De paar mensen die al in de supermarkt waren, had ik echt geen last van. Ik kon overal goed bij en binnen een kwartier liep ik richting kassa. Er stond een grote man af te rekenen, daar achter stond een andere man bij zijn 1,5 meterlijn met zijn boodschappen op de loopband en ik sloot me daar weer 1,5 meter achter aan in de wachtrij, precies zoals de lijnen op de grond het voorschreven.

In het grijze verleden heb ik ooit een ov-tram/buskaart gekocht om te kunnen reizen binnen Amsterdam, omdat mijn zwager daar 3 maanden in een hospice lag. Daarna heb ik nooit meer met bus of tram gereisd en die kaart heb ik weggegeven voor de geldigheidsdatum afliep. Met de trein ging je toen nog met papieren retourkaartjes. Later kreeg je de dagkaarten van Kruidvat, AH of de Hema of je had een e-ticket om met de trein te kunnen meereizen met iemand die een NS-abonnement had. Hooguit 2 tot 3 keer per jaar ging ik daarmee met de trein ergens heen. Mijn 2 zonen wonen midden in Amsterdam en komen altijd naar mij toe.

Sinds de intelligente lockdown van half maart,zorg ik ervoor dat ik iedere week een mooie bos bloemen in huis heb staan om een gezellige aanblik in mijn woonkamer te hebben. In deze periode heb ik daar enorme behoefte aan, omdat ik minder de deur uit ga. Soms knip ik wat bloemen uit mijn voor- of achtertuin. Ook heb ik een keer wat blauwe boshyacinten geplukt in een natuurgebied, waar de hele bosgrond bezaaid was met dat paars/blauwe tapijt. Idem dito heb ik ook een keer wat gele narcissen meegenomen uit een langgerekt veld met die bloemen, die elk voorjaar in de grasbermen langs het fietspad van een drukke autoweg staan, buiten de bebouwde kom, niet al te ver weg van mijn dorp en huis.

Ben je Bert of Ernie in je relatie. dat is een vraag die Aaf Brandt Corstius (columniste) soms aan mensen stelt. Je weet wel, dat populaire duo uit Sesamstraat. Bert is de controlfreak, de licht humorloze, veel te serieuze van de twee. Ernie is de speelse, snel verbaasde, goeiige en zorgeloze van het stel. Veel relaties kennen een Bert en een Ernie, maar relaties met twee Ernies komen ook voor...

Veel mensen houden van vaste structuren en leven via de 3 R's van Rust, Reinheid en Regelmaat. Niet teveel afwijken van vaste tijden, zoals rond 17.30 uur het avondeten op tafel en doen hun bezigheden het liefst op vastgestelde dagen, zoals op maandag wasdag, dinsdag schoonmaken, vrijdag de boodschappen, in het weekend tuinieren. Niks mis mee, hou je alles in en rond het huis keurig bij en dat resulteert in een schoon huis, een verzorgde tuin, een gevulde (koel)kast en bovenal rust in het hoofd.

V.V.V Vrouwelijk, Verleidelijk en Verzorgend is de droom van menig man over de perfecte vrouw. Wat zou hij daar blij mee zijn. Daarentegen bestaat het ideale plaatje wat een vrouw voor een man heeft bedacht uit de letters S.S.S. te weten : Sterk, Sociaal, Slim. Veel vrouwen zouden dit graag in een man zien, Gelukkig wordt de soep nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Met het stijgen der jaren is dat ideaalbeeld bij menigeen wat afgevlakt. Veel 50plussers zoeken nu gewoon een partner die trouw, lief en gezellig is. Hoe zit het dan met de aantrekkingskracht en de beroemde klik?

Nooit gedacht dat ik als Ajaxfan, deze woorden nog eens zou uitspreken "geen woorden maar daden". Nee, niet ivm het voetbal, maar voor mijn eigen daden in deze crisistijd.

Ik heb gisteren de speciale editie van "the passion" op tv gezien. Het was dit jaar niet mogelijk om met het grote, verlichte kruis door Roermond te lopen, wat eigenlijk de bedoeling was. Ze hadden nu een compilatie gemaakt van de hoogtepunten van de 10 jaar, dat de EO dit programma jaarlijks op Witte Donderdag uitzendt. Een keur van bekende artiesten die in voorgaande jaren de liederen hadden gezongen, kwam (met vermelding van het jaartal) voorbij.

Nu moeten we onszelf maar zien te vermaken in deze lockdown periode en dat valt niet mee.

Deze tijd van sociale onthouding is best geschikt om in mijn oude papieren agenda van jaren geleden het adressenbestand een keer door te nemen. Ik zie dat ik al lange tijd met een aantal mensen geen contact meer heb gehad. Ik ga met het adresboek op de bank zitten en vraag me af hoe dat zo gekomen is. Niet dat ik nu zo'n geweldig druk leven heb, Ik heb geen kleinkinderen, ook geen huisdieren en mijn 2 volwassen zonen wonen beiden al jaren in Amsterdam, Ze bellen regelmatig met hun moeder, maar zijn niet zo langs komerig, want ze hebben allebei een druk sociaal leven.

Het NH-dagblad heeft bij de zaterdagkrant een klein tijdschrift, waar lezers, in een apart artikel, gelegenheid krijgen anoniem hun hart te luchten. Deze week een noodkreet van een jonge vrouw, die door de Corona-crises noodgedwongen thuiswerkt, evenals haar partner. Niet eerder zaten ze 24/7 zo op elkaars lip. Gelukkig hebben ze nog geen kindeen, want dan hadden ze een nog groter probleem gehad. Ze zijn nl. kleinbehuisd, dus niets ontgaat elkaar.

Er stond 2 weken geleden een oproep in de zondagskrant van onze regio : samen iets doen is leuker dan alleen. Buurtcentrum ... organiseert daarom een bijeenkomst op zondag 01 maart om 14.00 uur. Houdt U bijvoorbeeld van wandelen, fietsen, naar de film of naar het museum gaan, maar doet U dat nu niet, omdat U het niet leuk vindt in uw eentje? Kom dan langs. Het gaat niet om relaties, maar om vriendschap. Aanmelden hoeft niet, deelname 1 euro.

Een tijd geleden heb ik een vriendin ruim 5 maanden lang door een moeilijke periode heen geholpen. Veel moeite deed ik om haar op te beuren, op te zoeken, thuis uit te nodigen of regelmatig even een belletje, zodat zij haar verhaal aan mij kwijt kon. Toen de situatie een keer andersom was en ik wat problemen kreeg, bleef het akelig stil. Au!

"Gemak dient de mens", is dit een wens naar meer comfort, of een excuus om lekker te luieren? Ons lichaam is ontworpen om de hele dag in beweging te zijn. Alleen's nachts is circa 8 uur rust nodig om je lijf te laten herstellen, volgens mijn huisarts. Ja doei, leuk voor kinderen en jongvolwassenen, maar mijn lijf zegt echt iets anders, zal menigeen denken. Maar het is juist inactiviteit die zorgt voor klachten en ziektes, ook wel "welvaartsziekten" genoemd.

Ik heb ontdekt wanneer je "een date" echt leert kennen. Dat gebeurt als de relatieverwachtingen of levensopvattingen best verschillend blijken te zijn. De klik die je in een eerder stadium voelde, wordt flink op de proef gesteld. Grote verschillen komen pas naar voren als je elkaar meerdere keren ontmoet hebt en de serieuzere zaken aan bot komen.

Ik woon dicht bij PWN-duingebied en heb daar een jaarkaart voor. Regelmatig rij ik in 10 minuten naar de duinen. Van de zomer liep ik daar nog frank en vrij te wandelen. De laatste tijd pak ik aan het begin van mijn wandeling een dikke stok op, waarmee ik, indien nodig, iemand van me af kan slaan. Het viel me na de zomer namelijk op, dat ik op veel paden nog maar weinig andere mensen tegen kwam en dat ik na een kort stukje lopen dan toch maar liever terugging. Hetzelfde onrustige gevoel heb ik, als ik laat op de avond in mijn eigen dorp in het donker naar huis loop, kom ik ook weinig mensen tegen. Tegenwoordig neem ik `s avonds de fiets. Ik doe evengoed wat ik wil doen, maar het voelt veiliger.

Van jongs af aan heb ik altijd veel om me heen waargenomen, tot in de kleinste details. Een zegen, want ik kan genieten van de kleinste dingen, maar soms ook doodvermoeiend. Vaak krijg ik van anderen te horen : joh, dat heb ik helemaal niet gezien, dat is me niet eens opgevallen, let toch niet op al die dingen. Dat dan ik niet helpen, zeg ik dan, ik zie het allemaal! Die ervaring heb ik al vanaf mijn jeugd.

Lichaamstaal is belangrijk, want 60 % van onze communicatie bestaat uit non-verbale signalen, is wetenschappelijk aangetoond. Wie goed is in het lezen en doorgronden van lichaamstaal, weet vrij nauwkeurig wat er in een ander omgaat, beweren deze onderzoekers ook, maar dat is niet altijd waar. Voorbeeld? Als iemand wegkijkt in een gesprek, verdraait die dan de waarheid? Gebrek aan interesse? Diep aan het nadenken? Of is hij/zij gewoon een verlegen mens?

Ik ben opgegroeid in Amsterdam Oost, in de Watergraafsmeer. Ons ouderlijk huis was degelijk en ruim en stond in een hof met identieke huizen. In de bocht van het hof bevond zich een ronde doorgang onder een schuin gebouwd huis naar een lange steeg erachter met hoge houten schuttingen. Die steeg kwam uit op een parallelstraat, waar mijn oma woonde met tante Corry, een ongetrouwde dochter. De doorsteek werd "het poortje" genoemd, vanwege de ronde, open ingang onder het schuine huis.

Afgelopen weekend had ik een verlate Nieuwjaarsborrel, georganiseerd door een goede kennis in een daartoe afgehuurde openbare gelegenheid. Deze spontane man doet dit ieder jaar en ik verheug me er altijd op, want er komen elk jaar interessante mensen en oude bekenden die ik nog meegemaakt heb bij een activiteitenclub voor alleenstaanden, waar ik 3 jaar lid van ben geweest.

Honderd jaar geleden werd de mens in Nederland gemiddeld maar 48 jaar. Nu schieten de opa's en oma's als paddestoelen uit de grond. Met een beetje geluk kan een 50plusser nog 30 tot 40 jaar leven. Als je 50 of 60 jaar bent, ben je nog fris en fruitig, dus hoef je niet achter de geraniums te gaan zitten. Als je zo denkt dan voel je je ook oud en onderneem je niets meer. De hoogste tijd dus om anders te gaan denken. Stel jezelf in 2020 eens deze vraag : Welke dromen laat ik liggen uit angst?

De Zweedse teenager Greta Thunberg (16 jaar oud) wilde in september 2018 opeens niet meer naar school. Zij ging met een groot spandoek naast zich, wekenlang op de stoep van het Zweedse parlement zitten, om te staken voor het klimaat. Dit meisje kreeg veel navolging van (vooral) jeugdige personen. Scholieren in Nederland gingen klimaatmarsen houden en eisten dat de klimaatakkoorden van Parijs zouden worden nageleefd. Zij zijn de volgende generatie en zullen het meest de gevolgen ondervinden van de opwarming van de aarde,  het smelten van de ijskappen en de stijging van de zeespiegel.

De aankondiging van de lezing " meer liefde in je leven" in de regiokrant door een bekende relatiecoach(vr) trok mijn aandacht. Korte inleiding over de lezing ; "als je ontdekt wat ervoor zorgt dat het in de liefde allemaal niet vanzelf gaat, kun je er wat aan doen. Liefde is altijd mogelijk, ook als je er niet meer in durft te geloven". Mijn interesse was gewekt. Ik ga erheen, de lezing was niet ver hier vandaan en ... baat het niet, het schaadt ook niet, dacht ik.

Denken onderscheidt mensen van dieren. Het heeft ons voorspoed gebracht (vooruitgang), maar ook nadelen (uitputten van de Aarde). We profiteren dagelijks van het vermogen tot nadenken. Het stelt je in staat je werk goed te doen, te leren, te plannen of ... klaar te staan voor een ander. Het nadeel van altijd maar klaarstaan voor anderen is, dat de kans groot is dat je teveel voorbijgaat aan je eigen behoeftes. Deze nobele eigenschap heeft dus soms een keerzijde. Een eigenschap by the way, die dieren en planten niet kennen, dus ook niet hebben.

Een van de voordelen van alleen slapen is de stilte om me heen. Als het vroeg licht wordt in de zomer, hoor ik weleens de vogels in de bomen rond mijn huis. Daar heb ik geen last van, ik krijg daar een fijn gevoel van en slaap gewoon weer in. Het is dan rustig en droog weer, want met regen en wind hoor ik ze niet.

Jezelf blootgeven wordt meestal geassocieerd met wanneer je helemaal uit de kleren gaat voor elkaar. Is best al vaak over gefilosofeerd, daar ga ik het dus niet over hebben. Voordat een aantal van jullie de wenkbrauwen fronsen : het komt goed, dit wordt een striptease !

Domweg wat vaker lachen zorgt voor minder stress, depressie, bezorgdheid en slapeloosheid. Daarbij bevordert het je immuunsysteem, wat je weerbaarder maakt tegen bacterien en virussen. Je wordt dus minder snel ziek.

Met deze man zou ik best een beschuitje willen eten. Waarom met hem wel en met al die anderen niet ? Aantrekkkingskracht? Dat is voor iedereen verschillend. Gelukkig maar, anders zouden er maar weinigen hier echt begeerd worden, de rest een muurbloem blijven. Wat is dan de bepalende factor?

Je staat er niet zo bij stil, maar kleuren hebben een grotere uitwerking op je dan je had gedacht. Iedereen kent uitdrukkingen als : Blauw van de kou, wit wegtrekken van angst. een grijze muis zijn, een zwartkijker, rood van kwaadheid worden. groen en geel zien van jaloezie.

Ik ben opgegroeid in een tijd dat je als keurig opgevoed meisje je niet met "avonturiers" inliet. Het verminderde je kans op een serieuze huwelijkspartner, je goede naam werd te grabbel gegooid, het kroontje van je hoofd gestoten, voor je er erg in had. Dat gold niet voor de heren. Nee, het was stoer en zelfs een pre, als je a.s. echtgenoot "meerdere veroveringen" had gemaakt, voordat hij vaste verkering met je aanging. Als teenager hoorde ik ook in de wandelgangen, dat een man met liefdeservaring een betere minnaar zou zijn in het huwelijk. Ik dus beter niet met een onervaren knaap in zee kon gaan.

In de Winkel van Sinkel

is alles te koop...

In de merkfietsenwinkel lag een gratis mee te nemen lifestyle magazine. Daarin stond een groot interview van drie pagina's met de cabaretier Youp van 't Hek. Ik haal daar twee vragen uit. Wat is humor? Wordt je als komiek geboren of valt het ook te leren?

Ieder mens heeft meerdere kanten in zijn karakter. Het hangt helemaal van de situatie af welke kant we te voorschijn toveren naar anderen toe.

Op 4 maart 2019 heb ik een hele blog gewijd aan de beide overzichtstentoonstellingen van het totale oeuvre van de beroemde fotograaf Erwin Olaf : in het Gemeentemuseum in Den Haag en het naastgelegen Fotomuseum.

Deze blog is een vervolg op # doesnormaal en gaat wederom over things to share.

Of is het aandachttrekkerij?

Dit is een vervolg op mijn vorige blog. Die ging over liefdesbrieven via de post. Nu gaat het over een geheimzinnig postpakket. De buurvrouw had het aangepakt en ik kreeg via een kaartje van post.nl bericht dat ik bij haar een pakket kon ophalen. Ik kreeg een vreemd gevoel, ik had immers niks besteld?

Ik wist niet wat ik zag in de zaterdagkrant van enige tijd geleden, een ouderwetse contactadvertentie. Dit moet haast wel van een ouder persoon zijn, iemand die wellicht niet vaardig is op internet, dacht ik. Ik pakte mijn leesbril, want de letters waren klein en de advertentie erg compact.

Dat fietsen gezond is en goed is voor je weerstand wist ik. Dat je al fietsend vitamine D opdoet ook. Maar gelukkig ? Daar wil ik meer van weten, dacht ik.

Zo nu en dan zijn we in een relatie weleens jaloers. Noem het kinderachtig, overdreven, een teken van zwakheid, maar jaloezie is een normale emotie als je je relatie wilt beschermen, daar is niets mis mee.

Bedank je huis voor alle spullen die je hebt en ga vervolgens aan de slag om op te ruimen. Ontspullen is nog beter, het is de manier om ook je innerlijk op te ruimen en je hoofd te ordenen. Je wordt er gegarandeerd vrolijker van, beweert een Japanse opruimgoeroe. Hoe doe je dat het beste ?

Bij de reacties onder de blogs kom je ze regelmatig tegen, "stokpaardjes", zowel bij de dames, als bij de heren. Iedereen heeft wel bepaalde normen en waarden, vaste principes of andere prioriteiten waar men erg aan gehecht is en dus moeilijk kan loslaten. Niks mis mee, het geeft een mens een stukje houvast. Vervelender wordt het, als te pas en te onpas die stokpaardjes van stal gehaald worden.

Bij beide woorden, eigenheid en eigenwijs, fronsen veel mensen hun wenkbrauwen. Als je mening of gedrag teveel afwijkt van het gemiddelde, word je al snel een eenling genoemd. Nederlanders houden van gewoon. Als je niet opvalt, kan je niets fout doen en tevens met iedereen goed door 1 deur.

In Amsterdam op het NS-centraal station heb ik vaak de TGV, de hogesnelheidstrein naar Parijs, zien staan. Ik wilde dolgraag een keer met die mooie, snelle trein reizen en mijn lief gaf mij enkele jaren geleden voor Valentijn een verzorgd weekend Brussel kado. En we gingen erheen met de Thalys, joepie!

De meeste mensen zitten niet te wachten op andermans ongezouten mening. Zwijgen is meestal beter dan zeggen waar het op staat. Mensen die als gelijken met elkaar omgaan, geven hun relatie voorrang boven hun behoefte aan het uitdelen van kritiek. Onder het mom van eerlijkheid en belangstelling ziet degene die de kritiek ontvangt, de kritiekgever nogal eens als een opdringerige, botte hork, die de ander vernedert. Zo, die zit ! En wie beweert dat? Dat wordt allemaal gezegd door Beatrijs Ritsema, een beroemde etiquette deskundige.

Na een arbeidzaam leven, gevuld met liefde, geluk, maar ook periodes van verdriet en alleen zijn, komt onvermijdelijk het moment van de evaluatie. Hoe nu verder? Velen van ons willen graag een partner, waarmee je veel kan ondernemen en delen. Als je de profielen goed doorleest, kom je soms veel beperkingen tegen. Niet geclaimd willen worden, eigen ding blijven doen, wekelijkse oppasverplichtingen, mantelzorg, nog volop bezig met vrijwilligerswerk. Wel steevast een groot verlangen naar voldoende seks en intimiteit met je te mogen hebben, dat stuk willen ze maar al te graag met je delen.

Profiel 23.000 keer bekeken? Gefeliciteerd, ben je gelukkig de moeite waard. Aantal kijkers dan delen door de duur van je lidmaatschap? Nee, dat is niet helemaal waar. Toen ik gratis lid was, was ik niet zo actief. Nu ik een volledig lidmaatschap heb, blogs schrijf, zelf reacties onder andere blogs plaats, af en toe een lijntje start op T2S, of een reactie plaats onder een lijntje van een andere T2S-er, zijn de kijkcijfers sterk omhoog gegaan.

Onlangs hoorde ik dit hilarische verhaal. Een man, niet zo lang alleen nog, was lid geworden van een "datingsite" en had het volgende meegemaakt. Een prachtige dame had zijn hoofd op hol gebracht en hij wilde haar dan ook dolgraag ontmoeten. Tot zijn grote vreugde nodigde zij hem direct bij haar thuis uit voor de liefde, daar zat zij in het geheel niet mee. Lees in het onderstaande gedicht maar hoe dit afliep :

Enkele jaren geleden liep ik met een wandelgroep regelmatig langere afstanden. We waren allemaal redelijk getraind, dus dat ging best. Twee heren uit dit groepje besloten samen " de Camino" naar Santiago de Compostela in Spanje te gaan lopen, een tocht van 2 tot 3 maanden. De krant werd 3 maanden afgezegd en de tuin en de post in de gaten gehouden door familie voor de duur van de tocht. Het was nog voor de smartphone en app-periode, dus de hele reis was te volgen op de computer via een blog-website genaamd, waarbenje.nu. Er werden mooie foto's tussen de teksten geplaatst van de omgeving en bezienswaardigheden onderweg. Ik geef jullie graag een kijkje in de gang van zaken bij zo'n bedevaartsreis.

Kan je als stadsmens makkelijk wennen aan leven in een dorp? Aan grote families die op loop/fietsafstand van elkaar wonen en dus veel contact met elkaar hebben? Kan je daar een plek tussen veroveren of hebben ze genoeg aan elkaar? Veel van hun jeugdvrienden wonen ook nog in het dorp, pas jij daar wel bij? Er is een veel grotere sociale controle, want iedereen kent veel dorpsgenoten, kan je daar tegen ?

Wat is wijsheid ? De plaatjeskijkers afschrikken door uitgebreid, wie ben ik, verwachtingen van de ander en je eigen hobbies te vermelden of je laten verrassen bij de eerste afspraak om voldoende stof tot praten, vragen en ontdekken te hebben ?

Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, is een bekend spreekwoord. Betekent dat, dat je iemand maar moet nemen zoals hij/zij is ? Natuurlijk niet ! Ieder mens kan zich altijd iets aanpassen. In een job zal je het wel moeten, anders hoor je er niet bij. In het dagelijkse leven is het ook nodig, anders krijg je op den duur geheid ruzie met deze of gene. Maar hoe werkt dat in een relatie ?

Met de jaarlijkse Nieuwjaarsduik bij Castricum aan Zee in aantocht wil ik jullie dit idiote in-de-golven-samen-een-worden verhaal graag nog even vertellen. Mijn sterrenbeeld is Vissen, dat is een waterteken. Ik kreeg een lyrisch gedicht over de uitverkoren vis ( ik dus) in de grote zee in plaats van een interessebericht. Ik had altijd nog de stille wens ooit een man te ontmoeten, die mij een mooi gedicht zou sturen en voila, het was zover.

Mijn oudste zus was 45 jaar getrouwd, toen ze in 2010, een week voor de kerst haar man verloor. Hij was terminaal ziek en lag al een paar weken in een hospice voor het laatste traject. De zorg en toewijding van de vrijwilligers daar was immens groot en niets was ze teveel. Hij mocht alles op zijn kamer hebben wat hij maar wilde. Zo kreeg hij van goede vrienden een mini kerstboompje met kluit, dat vol hing met piepkleine rode en witte kerstballen, die met keurige strikjes aan de takken bevestigd waren.

Ik was nog maar net lid van 50Plus toen ik op de site werd benaderd door een lieve man. Hij had geen contact meer met zijn beide zonen. Zij hebben hun middelbare school nooit afgemaakt en wonen nu in de sekte van hun bloedeigen tante in Zuid Frankrijk. Ze hebben schriftelijk afscheid van hem genomen, willen niet geinformeerd worden als hij overlijdt en hebben beiden verklaard niets van hem te willen erven na zijn dood. Wat onschuldig begon, als initiatief van zijn tante om eenvoudig te leven en zo min mogelijk te consumeren, heeft een hele familie meegesleurd in een levensstijl, die ze uiteengescheurd heeft.

Je hoort vaak van mensen dat hun uiteindelijke nieuwe partner niet iemand van een datingsite is geworden, maar een oude vriend(in) van vroeger. Ik probeer me dat voor te stellen. Ja, natuurlijk, je kent elkaars kennissenkring, familie, je komt vaak uit hetzelfde mllieu. Daar is veel voor te zeggen. Maar wanneer sloeg de vonk dan over? Of was de jeugdige passie weg en was het gewoon fijn om een vertrouwd iemand om je heen te hebben? Zo ken ik een aantrekkelijke man van mijn eigen leeftijd, die jarenlang de vriend was van een oudere vriendin van mij. Hun liefdeskaarsje was uitgegaan en mijn vriendschap met haar was ook overgeraakt. Hij en ik hebben het altijd goed met elkaar kunnen vinden, dus bleven wij met verjaardags- en kerstkaarten contact met elkaar houden. Na verloop van tijd kreeg hij een nieuwe vriendin, maar we bleven toch contact houden.

Afgelopen zaterdag belde mijn oude stijldanspartner me op. Met hem heb ik brons, zilver en goud gedanst in een grijs verleden. Om extra te dansen gingen we 1 x p.maand op zaterdagavond met een hecht groepje van de dansles in een dorpshuis de nieuwe passen oefenen. Ik danste dan ook met de andere mannen van ons stijldansgroepje. Het was een leuke tijd. We gingen met enkelen van hen ook weleens op een zondag ergens met elkaar wandelen, Zo ook jaren terug in Middenduin bij Overveen. Mijn oude danspartner vroeg me nu of ik zondag met hem die wandeling nog eens over zou willen doen. Je kon daar nu wisenten spotten vanuit een hoog uitkijkpunt, in het naastgelegen rustgebied Kraansvlak, had hij gelezen.

Van jongs af aan heb ik iets met kunstzinnige, artistieke, creatieve mensen. Zij hebben veel te vertellen, het zijn geen bankhangers en ze zijn sociaal vaardig, omdat ze veel contact hebben met allerlei mensen. Toen ik een bericht ontving van een beeldend kunstenaar, die in Noord Holland in een klein dorp bij de A7 woonde in een grote woonboerderij, was mijn interesse meteen gewekt. Weduwnaar, had hij ingevuld. Aan de achterkant van zijn boerderij was zijn atelier en daarin gaf hij aquarellessen. Mijn profielfoto deed hem aan zijn lievelingszus denken, want ik had dezelfde lieve spontane lach, schreef hij. Hij was 4 jaar ouder dan ik en op zijn profielfoto zag ik een man met een weelderige haardos, een kort, verzorgd baardje en een paar prachtige, bruine ogen in een karakteristiek gezicht. Niet gelijk met hem afgesproken, eerst een tijdje gemaild. Na enige tijd stelde ik voor om hem te ontmoeten bij de ingang van de Zaanse Schans, voor beiden niet te ver weg en goed bereikbaar met de auto.

Een van de grote hitsingles van Adele. Verderop in hetzelfde liedje schreeuwt ze het uit : Hello, from the other side, I think I've tried a thousand times. Ik denk dat deze hartekreet vooral nu, in de donkere dagen voor Kerst, menigeen bij 50plus uit het hart gegrepen is. Ja, we overdenken deze maand dat we nog steeds zonder lief zijn.

....dan is dat het meestal ook... staat onder het kopje veiligheid bij tips+adviezen van onze 50Plus-redactie. Het heeft alles te maken met vertrouwen en ze waarschuwen ons niet voor niks. Maar wat doe je als je een vleiend en lief interessebericht hebt gekregen van een knapperd, die 3 jaar jonger is dan je zelf bent en je zeker weet dat hij bij andere dames ook in de smaak zal vallen? Wie niet waagt, niet wint, is een bekend gezegde en nooit geschoten is altijd mis, eveneens. Hij woont ook nog eens op spontane bezoekafstand van mijn woonplaats, dus ik kan altijd een poging wagen.

Ik zag hem al van verre aankomen, mijn "wandeldate" voor in de PWN-duinen achter NS-station Castricum. Ik herkende hem aan het vissershoedje, waarmee hij ook op zijn profielfoto stond. Een slanke, rijzige man kwam met grote passen op me af. Hij had open wandelsandalen aan met lichtgrijze, opgetrokken geitenwollen sokken. Bruin verbrandde benen in een te hoog afgeknipte ( van oude spijkerbroek) korte broek, een grote rugtas om, met aan beide zijkanten een fles water in het open netje. Als kers op de taart zo'n pelgrimsschelp, oftewel Jacobsschelp, van de bedevaartstocht in Spanje naar Santiago de Compostela ( Shell-schelp), bungelend aan zijn rugtas. Felblauwe ogen keken me doordringend aan, in schil contrast met zijn wollige, witte baardje. Wat ging dit worden ? Het kon 2 kanten opgaan, of hij had veel te vertellen over zijn wandelavonturen, of hij was een lone wolf, ook wel einzelganger genoemd.

Ik ben van de zomer gezwicht voor een verzoek, waarin de man vroeg naar MIJN prive e-mailadres 2 of 3 foto's te mogen sturen. Waarom deze man wel en een ander niet ? Omdat hij via een keurig interesse-berichtje uitlegde door zijn werk niet publiekelijk te zien te mogen zijn, ook niet via foto op verzoek, maar wel aan degene, die hijzelf via zijn eigen e-mailadres had geselecteerd. Hij woonde slechts 6 km af van mijn woonplaats, dus kon ik hem dichtbij, halverwege, op nog geen kwartier fietsafstand, ontmoeten. Een koffie-afspraak van een uur, vroeg hij. Als het mij niet aanstond kon ik ieder moment vertrekken, dat vond hij niet erg. Mmm...mijn nieuwsgierigheid won het van mijn normale voorzichtigheid. Ik had zelf immers een extra e-mailadres aangemaakt waar mijn naam niet in voorkwam en bij de details alleen mijn voornaam, dus niks te verliezen. Ik ging akkoord.

Dit is een beladen onderwerp, maar ik wil toch graag een poging wagen. Bij het kopje postuur bij het profiel kan je invullen : atletisch, slank, normaal, paar kilo teveel of stevig. Maar wie bepaalt dat ? Juist, alleen jijzelf....en daar zit hem nou net de kneep. Wat jij normaal vindt, kan een ander een paar kilo teveel vinden en wat jij een paar kilo teveel vindt, kan die ander wel dik vinden. En wat is dan de norm voor stevig ?

Ik sta al een tijdje op 50plus en heb veel profielen doorgelezen. Bij "dit doe ik in mijn vrije tijd" kan je slechts een opsomming plaatsen en daar word ik niet zoveel wijzer van. Dus zal ik d.m.v. mailcontact erachter moeten zien te komen aan welke vrijetijdsbesteding de persoon die me leuk lijkt de meeste tijd besteedt. Wil ik met hem daarin meegaan, omdat je elkaar anders weinig ziet, heeft dat consequenties. En klopt het allemaal wel ?

Er zijn 2 evenementen in Amsterdam die ik elk jaar trouw bezoek : de Uitmarkt, het laatste weekend van augustus, waar je voorproefjes van het komend theater- en museumseizoen kan zien. Veertien dagen later, het 2e weekend in september, is het open monumentenweekend, waar je keus hebt uit meer dan 50 locaties om te bezoeken. Tijdens de Uitmarkt haal ik alvast het boekje van het monumenten-weekend, waarin alle adressen staan, om thuis aan te kruisen waar ik naartoe zal gaan. Een van die keuzes was dit jaar de optiebeurs, waar de effectenhandel plaats vindt.

Bij het kopje datingtips van 50Plus staat te lezen, e-mail eerst een tijdje met elkaar via onze veilige mailbox en geef niet te snel prive-gegevens prijs. Ook een keer bellen met elkaar is aan te raden voor je een afspraak maakt Maar sommigen zien erg op tegen e-mailen en bellen en willen zo snel mogelijk een afspraak. In hun profiel staat ook niet zo veel, dus krijg je een blind date. Omdat je bij een ontmoeting dan tegenover een wildvreemde komt te zitten, doe ik dat meestal niet, tenzij ik de foto erg leuk vind en de man niet zo ver weg woont. Ik kan dan ergens in mijn buurt afspreken. Als het gesprek niet zo wil vlotten, ben ik geneigd een paar algemene vragen te gaan stellen over iemands leven. Helemaal fout ! Niet doen...

Veel aktieve leden op onze datingsite geboren tussen 1945 en 1950 behoren tot de generatie van de baby-boomers. Zij hebben alle veranderingen meegemaakt van "de verzorgingsstaat". Veel was geregeld via de overheid, zoals de acceptgiro's, nutsbedrijven, de spoorwegen, het ziekenfonds. Op tv was alleen de publieke omroep te zien en werden we rond 23.00 uur welterusten gewenst. Er waren nog niet zoveel auto's en bijna nergens betaald parkeren. Wij konden in mijn tienerjaren op zaterdagavond met zijn zessen in EEN auto in het centrum van Amsterdam uitgaan, overal kon je parkeren, met dat hechte groepje tot diep in de nacht over straat lopen zonder lastig te worden gevallen. We rookten shag en sigaretten en reden gewoon 's nachts met de chauffeur mee terug, die zelf ook ettelijke borrels gedronken had, want de BOB bestond nog niet. Als we gesetteld waren en er kinderen kwamen, stopte de vrouw met werken en deed zij de hele huishouding. Menig man kwam in de keuken daarom niet verder dan om zijn favoriete drankje uit de koelkast te halen of wat lekkers uit de voorraadkast. Het fornuis was onbekend terrein ..... Leve de magnetron !

Wat me steeds meer opvalt bij het zappen door de profielen van de heren, in mijn geval de 65 plussers, is de compleet ingevulde weekagenda van het vaak al geruime tijd gepensioneerde mannenbestand. Bij de dames kan ik het niet zien, ik krijg alleen de profielen van de heren te zien. Op zich is daar niks mis mee, niemand gaat vrijwillig zitten verpieteren achter de geraniums. Maar, en nu komt het, is die overvolle agenda niet een beetje teveel doorslaan naar de andere kant ? Het wordt steeds moeilijker om een geschikte datum te vinden voor een persoonlijke ontmoeting door al die volgepropte dagen. Natuurlijk is het belangrijk om je vrienden, familie, het vrijwilligerswerk niet te verwaarlozen voor een mogelijke nieuwe relatie en ook wat tijd hebben om te sporten is belangrijk, om je lijf in goede conditie te houden. Maar om nou te moeten afwachten, als een voetballer op de reservebank, wanneer je eindelijk een keer in de basis mag verschijnen, is niet ideaal voor het opbouwen van een serieuze relatie.

Deze week zag ik twee keer de tv-reclame van een bekende datingsite voorbijkomen. de eerste reclame toonde een prachtige vrouw van ergens in de dertig. Ze keek je verleidelijk lachend met een schuin hoofd aan. Een stem op de achtergrond zegt : ze heeft haar leven op de rit< het enige wat haar nog ontbreekt...is een leuke relatie >. De tweede reclamespot laat een paar minuten later een woest-aantrekkelijke jonge man zien, eveneens een dertiger, hij gooit een houtblok in een open vuur. Op de achtergrond dezelfde stem die zegt : hij wacht nog op de vonk die van dit kampvuur naar jou gaat overspringen. De boodschap is duidelijk, de perfecte partner staat op al je te wachten, dus waar wacht je nog op ?

Space oddity is de allereerste hit van een piepjonge David Bowie, tientallen jaren geleden. Velen 50 plussers onder ons herkennen nog steeds de melodie. Ongetwijfeld zal deze plaat eind dit jaar tussen Kerst en Nieuwjaar weer in de top 2000 staan, net als vele andere songs van deze superster. En toch is de tekst van deze oeroude klassieker moderner dan menigeen zou denken. Hoezo? Het liedje gaat over het plotseling uitvallen van het radiocontact tussen het commandocentrum in Houston en de astronaut majoor Tom in zijn raket in de ruimte, omdat hij buiten wegzweeft in het heelal. Wat is daar zo modern aan, zullen velen van ons denken? De link ligt in een nieuwe term die onlangs opgedoken is in het dating gebeuren "ghosten". Wablief?