Een originele datingprofieltekst: de moeite waard?

Het was de hoogste tijd. Mijn wandelrugzak werd mij immers te zwaar - en zonder thermosbeker koffie, zonder fles citroen limonade, zonder poncho voor onverwachte buitjes, zonder trommeltje vol appelmoes muffins, zonder zitmatje, zonder natte handdoek tegen het oververhit raken, nou ja, zonder dat alles aan de wandel gaan, leek mij geen goed idee. Ik heb mij dus aangemeld voor senioren fitness.

Vroeger, jawel vroeger, waren we een meisje of een jongen. We waren christelijk, katholiek of openbaar, en onze moeders deden de was met Persil of met Sunil. ‘s Avonds poetsten we onze tanden met Prodent of met Aronal, en daarna kregen we een lepel Sinatran of Lovitran. Op zaterdagavond poetsten we onze schoenen, met Erdal of met Tana. En toen Ranja niet meer mocht, kregen we Roosvicee of Karvan Cevitam. We werden fan van The Beatles of van The Rolling Stones, van Ard Schenk of van Kees Verkerk. We liepen naar school. Ik liep zo’n twintig minuten heen, in de middagpauze 20 minuten terug naar huis en twintig minuten weer naar school, en om half vier twintig minuten terug naar huis - waar mijn moeder voor thee met melk en een mariakaakje zorgde. Tussen de middag aten we warm. Gekookte bietjes met aardappelpuree en vissticks, en yoghurt met suiker van hetzelfde bord. Vies? Jawel, vies - maar niet opeten betekende niet naar school mogen. Het was allemaal zo vanzelfsprekend, zo overzichtelijk, bedoel ik. Na schooltijd speelden we buiten, op het weiland voor ons huis, in de speeltuin, of aan de gracht. En zou nu een kind dat zonder oefenen een spagaat kan maken, een ‘brug’ achterover, en dat haar benen rond haar nek kan leggen, bezorgd hypermobiel genoemd worden, toen waren het kunstjes waarop ik vooral niet trots moest zijn. Ik kon dat nu eenmaal. En waardoor dit hier allemaal staat, heeft Marcel Proust uitgelegd: Hij schreef dat ‘belangrijke waarheden over wie we zijn, niet ontstaan door bewuste overwegingen, maar simpelweg opduiken door onwillekeurige herinneringen; momenten waarop een een geur, een geluid of schouwspel ons plotseling terugbrengt naar een versie van onszelf die we waren vergeten.’* Hier was het de ‘heilgymnastiek’, waar mijn moeder mee dreigde vanwege die onmogelijke kunstjes. Ik had best naar heilgymnastiek gewild. Via senioren fitness naar kinder heilgymnastiek…

Trouwens, het kan ook andersom geweest zijn; dat ik eerst tegen het billboard voor de ingang van de sportschool aanliep, het billboard met die foto van twee veel te mooie, al wat oudere mensen met halters in hun handen. Misschien komen ze van hetzelfde modellenbureau als het gelukkige stel op de homepage van deze site. Senioren fitness. Ik proefde het woord voorzichtig op mijn tong, en het beviel me wel. Senioren fitness. Het losse vel van mijn armen opvullen met spieren, van die glanzend ronde bovenbenen krijgen als de hockeymeisjes die langs mijn flat fietsen. En vooral, mijn volle wandelrugzak moeiteloos kunnen hanteren. Kom maar op met die senioren fitness!

Een jonge, verlegen sportinstructeur heeft, met zo’n stoffen centimeter, mijn bovenarmen en bovenbenen opgemeten, mijn middel, mijn heupen. Hij berekende mijn vetpercentage (20%), mijn BMI (21,1). Hm, daar valt nog wel wat winst te behalen. Spieren ontwikkelen! Spieren zijn zwaar.

*bron: The School of Life

INSTANT ATTRACTION
Je kunt iemand per direct wel of niet leuk vinden, zonder het uit te kunnen leggen. Soms wordt je zelfs echt geraakt. Dat is te vroeg om liefde te kunnen noemen, maar toch kan er wel een intens gevoel zijn.
Ook heb ik wel eens gehoord van een dating coach dat veel mannen vaak bijna direct met ontmoeten van een vrouw al voelen en weten: “Met haar wil ik oud worden!”
Dan moet er toch ook direct iets zijn waardoor een man dat voelt.
Een instant “wow!” gevoel leidt soms helemaal nergens toe maar het kan dan alsnog wel leuk zijn!

Lang geleden liep ik met een vriendin in de stad. We hadden pauze en onze school lag middenin het centrum van Breda.
We lopen gezellig kletsend door de mensenmassa als er een enorm knappe gast aan komt. Werkelijk niet normaal hot!
Mijn vriendin en ik houden als bij toverslag tegelijk op met praten, onze ogen vastgeplakt op die hunk, en ik zweer tot op de dag van vandaag nog altijd dat onze kakementen open zakten.
Terwijl hij ons voorbij liep, bleven we meekijken en we draaiden als vanzelf allebei mee om hem na te kijken tot hij in de massa verdween.
Daarna barstten we los over hoe leuk, aantrekkelijk en super hot hij wel niet was! En natuurlijk op school ook aan iedereen vertellen.

Dat was de eerste en tot noch toe laatste keer dat ik iemand van het andere geslacht zo nagestaard heb.
Nou had dat geen enkele betekenis of meerwaarde, behalve dat het leuk was. Eye-candy van het zuiverste water.
Maar buiten het zwijmelen behoefde het geen aandacht.

Een ander voorval van een paar jaar geleden. Ik was in de supermarkt en dan let ik met al die toeristen hier niet zo op mensen. Voor mij is het verstand op 0 en zo snel mogelijk er in en er uit.
Ineens stond ik recht tegenover een man die tegemoet kwam.
Een enorm gevoel van vreugde en herkenning borrelde in me omhoog en ik flapte er bijna uit, “Hé, wat leuk jou te zien!”
Gelukkig kon ik het net inhouden, want ik besefte dat ik die man helemaal niet kende en hem ook nog nooit had gezien.
Dat was een heel ongemakkelijk iets geworden als ik dat eruit had geflapt.
Ik glimlachte en mompelde iets en ging snel weer verder met een gek gevoel van binnen. Wat was dat nou geweest?
Ik weet het nog altijd niet. Heel vreemd.
Ik heb hem daarna nog een paar keer gezien in de supermarkt en eigenlijk is het geen bijster aantrekkelijke man.
Als ik hem ooit zie, vraag ik me nog steeds af wat dat nou was, al heb ik dat gevoel nooit meer gehad.

Weer een ander iets. Medio 2013 moest ik op een sollicitatiegesprek. Mijn werkcoach ging mee. Binnen stond de manager met wie het gesprek ging zijn al te wachten.
Hij en ik kijken elkaar aan, en ik smelt ter plekke. Knikkende knieën, vlinders in mijn buik, ik vermoed dat ik licht bloosde. Ik stond aan de grond genageld. Volgens mij was het wederzijds. Het leek een eeuwigheid te duren eer het oogcontact verbroken werd, puur omdat mijn werkcoach begon te praten.
Het gesprek was op zijn zachtst gezegd spannend. Zit je daar met zo’n mega aantrekkelijke sexy man met doordringende blauwe ogen die je dan ook geregeld aan moet kijken en aan wie je jezelf moet gaan verkopen.
Het liep wel goed af en ik kreeg het werk.

Nog eentje uit, ook een paar jaar terug toen ik de eerste ontmoeting met een man had. We zouden elkaar ontmoeten bij een restaurant, maar die ochtend kwam ik tot de ontdekking dat er een festival was. Het was overal knetterdruk, zowel qua parking als zitplekken in restaurants. Het hele eiland was bomvol.
Oops… dat ging hem niet worden en hij was al een dikke 45 minuten onderweg! Dan ga je niet meer afbellen. Het enige wat ik kon bedenken was hem bij mij thuis te laten komen.
Iets wat ik nooit doe, maar in dit geval besloot ik een uitzondering te maken.
De deurbel gaat, ik doe open.
Meteen ben ik verbouwereerd, want ik ken hem. Oh nee, toch niet. Maar, ik ken hem? Hoe kan dat nou? Razendsnel race ik door mijn mentale bestanden van kennissen, familie, vrienden, vage bekenden, vrienden van familie heen.
Niets. Nada. Niente.
Conclusie: ik ken hem niet, heb hem nooit gezien.
En toch is daar dat hele heldere weten en voelen dat ik hem ken.
Hij komt binnen, voorstellen en in de gang een knuffel. Dan naar de kamer en koffie.
Het gevoel dat ik hem kende bleef en dat gevoel was enorm sterk.
Wat later blijkt uit gesprek dat hij exact hetzelfde had. Mijn lach (her)kende hij en ook wat andere dingen.

Het was de meest intense, mooie, liefdevolle, romantische, rakende, ontmoeting die ik ooit heb gehad.
We kregen ook een relatie.

Zo schrijvend over die voorvallen kan ik concluderen dat betekenis van zulke instant gevoelens sterk kan variëren.
Soms zegt het finaal niets, is het puur eye-candy. Of er is even een spannend moment met wederzijdse aantrekkingskracht. Het kan ook gebeuren dat je niet weet wat het was, zoals ik met de ‘supermarkt man’.
Maar soms betekent het wel iets en vloeit er ook meer uit voort.

Het blijft een apart iets dat instant gevoel, vooral als er intuïtief iets getriggerd wordt. Als gevoelsmens vaar ik heel sterk op mijn intuïtie en ik zit er zelden naast. Daarom blijft het voorval met ‘de supermarktman’ me toch wat dwars zitten.

Het is amper 7 weken geleden dat we in Nederland tachtig jaar vrijheid vierden. In de nacht van 4 op 5 mei werd er een bevrijdingsvuur ontstoken in Wageningen, waar tachtig jaar geleden in hotel de Wereld het vredesverdrag werd getekend, wat het einde van de 2e wereldoorlog betekende in Europa, dus ook voor ons land.

In Wageningen stonden nu 17 hardlopers uit Alkmaar klaar om in 14 uur het bevrijdingsvuur van Wagningen naar Alkmaar te brengen. Totaal 180 km, iedere loper liep circa anderhalf uur. Het eindpunt was het Canadaplein in het centrum van Alkmaar, waar ze dan gehuldigd zouden worden. Daarna zou het bevrijdingsfeest in Alkmaar losbarsten. Ik besloot op 5 mei zelf naar Alkmaar te gaan om daar zelf ook 80 jaar vrijheid te gaan vieren. Ik ben immers een van de babyboomers die na deze oorlog in Nederland zijn geboren en ik mag gelukkig nog steeds in vrijheid leven hier in Nederland.

Het toeval wilde dat ik in een van de straten in het centrum van Alkmaar opeens een hoop tromgeroffel hoorde. Ik zag daar die 17 hardlopers klaarstaan om voorafgegaan door een drumband door de belangrijkste winkelstraat van Alkmaar in wandeltempo naar het Canadaplein te lopen. Er vormde zich een stoet achter de lopers met hun fakkel en ik besloot ook mee te gaan lopen. Zodoende kwamen we door de uiteen wijkende massa die daar allang stonden te wachten op dit plein vlakbij het podium terecht, waarop de burgemeester ook op de hardlopers stond te wachten.

Na de huldiging stroomde het plein snel leeg en ik zag voor het theater de Vest een groot bord staan met opschrift : 1000 kraanvogels vouwen. Een pijl wees naar de ingang van een gebouw daar vlakbij waarvan de deur wijd open stond. Eerst was daar een expositie te zien over 80 jaar vrijheid en aan het eind van de tentoonstelling kon je plaats nemen aan een grote tafel om daar zelf een kraanvogel te gaan vouwen.

Nou heb ik geen verstand van origami, maar er lag een gebruiksaanwijzing op tafel en met een beetje hulp van een vrijwilliger lukte het mij om een kraanvogel te vouwen. Vervolgens werd er met een perforator een gaatje bovenin geknipt en kreeg ik een nylon draad mee om de kraanvogel zelf op te hangen. Er hingen al meer dan 100 van die gevouwen kraanvogels aan het plafond. Nadat ik mijn vogel had opgehangen kreeg ik een gedicht mee wat ik graag met jullie wil delen.

duizend kraanvogels trekken

in V-vorm over bergen en velden

duizend geluksvogels

voelen zich vrij om te gaan

laat ons duizend kraanvogels

vouwen voor geluk, liefde, vertrouwen

om net als zij in vrijheid

en vrede verder te gaan.

(Jeanette Coppens)