Blogs van RodeJas
Nog steeds op ja
Ik ben een beetje laat met mijn blog, maar ja. Ik kan dan wel blogschrijver zijn hier, maar voor mij is schrijven een constant wordingsproces, geen afgeronde staat van zijn. Zoiets banaals als een kapotte stortbak kan het proces danig verstoren - vooral als dat samenvalt met een kapot gevallen telefoon. Oh ja, ik heb toen en toen, na die ene wandeling, via WhatsApp naam en telefoonnummer gekregen van een voormalig aannemer, een aannemer die nu aardigheid heeft in kleine klusjes. En ik heb niet aan die aannemer gedacht toen ik besloot de oude gesprekken niet over te zetten op de nieuwe telefoon. En dan waren er hier ook nog de schilders, en daar de oppaskat.
geplaatst door RodeJas - 16 reacties
Op losse schroeven
Tijdens een ommetje Cronesteyn kon ik ineens de eerste alinea van een nieuw te schrijven blog lezen, ergens voor in mijn hersenpan. De blauwe letters waren zo helder en de tekst zo sterk dat opschrijven wel even kon wachten. Dacht ik. Nu moet ik dus genoegen nemen met een andere eerste alinea, met een totaal ander blog. Zelfs dat dit mijn tweehonderdste blog zou zijn, klopt niet: ik was bij honderd immers de tel al kwijt.
geplaatst door RodeJas - 15 reacties
In het wild
Zal ik je eens iets vertellen? Ja, jou, met je idee fixe dat je liever je mogelijk toekomstige geliefde ‘in het wild’ zou ontmoeten? In de supermarkt, bij de hamburgers? Of op perron 1 van station Leiden Lammenschans? Of in de wachtruimte van de dierenarts? Dat iemand vinden via een datingsite omslachtig, ingewikkeld en schier onmogelijk is? Een noodsprong bovendien? Nou, zo iemand daadwerkelijk in het wild tegenkomen, dàt is pas een uitdaging!
Ik deed gewoon wat ik graag doe: lange wandelingen maken. Ik
geplaatst door RodeJas - 30 reacties
Goed zo
‘Goed zo’, zei de conducteur toen hij mijn ov-chipkaart scande. ‘Dat is al heel lang niet meer tegen mij gezegd', zei ik. Hij lachte. En hij zwaaide naar me toen hij de coupé verliet. Dag meneer de conducteur, ik ga aan de wandel vanuit Hoek van Holland, waar ik sinds mijn kindertijd niet meer ben geweest!
geplaatst door RodeJas - 17 reacties
Rode wangen, rode appeltjes, rode step
Elkaar al jaren kennen en plotseling beseffen dat we elkaar helemaal niet kennen.
Mijzelf zijn eigenzinnige interpretatie van wat ik schrijf en zeg aanrekenen.
Toch maar - of vooral - een zoensessie inlassen op een bankje aan het water.
geplaatst door RodeJas - 17 reacties
Manieren om vriendelijk te zijn
Wakker om acht uur. Het was vast niet de eerste lading keien die gelost werd in mijn straatje, maar wel de eerste die tot mijn bewustzijn doordringt. Wat ik ook onmiddellijk besef: Ik zit niet in de trein naar Venlo. Heel, heel soms is het zo'n dag dat ik ‘s ochtends om kwart over zes van huis moet om op tijd in Venlo te zijn voor een wandeling. Dit was zo’n dag. Zoals daar die andere dagen waren, dagen met een roekeloze omhelzing van mijn kant en het heel dicht naast mij gaan zitten op een lang, leeg muurtje van zijn kant. Al met al is het vandaag bij uitstek zo’n dag om mijn hart te luchten tegen een lege stoel, zoals gevorderde denkers aanbevelen bij frustratie en gemis.
geplaatst door RodeJas - 19 reacties
Likes en loves
Plotseling was de vraag er: Hoeveel tijd heb ik nog om de Dutch Mountain Trail te gaan lopen? Het zal de melancholie zijn van de onmiskenbaar naderende herfst, van alles wat ik deze zomer wel heb gedaan en alles wat ik naliet. Van alles waarvoor ik mij niet echt heb ingezet: de Leiden Marathon, het huisje op Vlieland, die ene wandeling met hem - en nu dus die Limburgse heuvels. Hoeveel tijd ik nog heb? Ik weet het niet. Al zijn mijn haren nog zo wit, ik heb geen ervaring met zo oud zijn als ik nu ben. Laat staan met nog ouder zijn.
geplaatst door RodeJas - 14 reacties
Brandalarm en kuilen graven
Twee dagen lang heb ik aan een stille zandweg gewoond - en op een ochtend stond hij daar. Groot, gaaf, gloednieuw, lichtblauw; zonder meer de mooiste jongen van de showroom. Ik noemde hem Joepje. Aan het einde van de middag had hij nog geen korreltje zand geschept. Wel wat gepiept en een grote tak van een lindeboom afgebroken. Weg met Joepje! Nu is Kees aan het werk in mijn straatje. Gedrongen postuur, vaal oranje, lawaaiig. Kees is al wat ouder; hij is sterk en ervaren. Kees mag blijven.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
In mijn straatje
Alles klopt. In mijn straatje heerst de zondagse rust van een niet heel zonnige dag, en ik ben gesloopt na twee dagen logees over de vloer. Als de liefdevolle aanwezigheid van dochter en kleindochter al zoveel impact heeft, hoe lang zal het dan duren eer die ‘vreemdeling die mij lief is en vertrouwd’ géén logee meer is maar een huisgenoot? Ach, waar is de tijd dat ik geen omkijken leek te hebben naar vier, vijf logees? ‘Die tijd heeft nooit bestaan, het is herinnerings-optimisme.’ Zegt mijn andere ik; de ik die mij altijd zal weerspreken.
geplaatst door RodeJas - 13 reacties
O, boze zwaan
Achteraf gezien was de boze zwaan een voorteken.
In Seoul is een wedstrijd nietsdoen gehouden: Wie 90 minuten lang de laagste, meest constante hartslag had, werd de winnaar. Wie in slaap viel, werd gediskwalificeerd. De wedstrijd was een initiatief van een kunstenaar; hij wilde laten zien dat nietsdoen niet per se tijdverspilling is.
geplaatst door RodeJas - 13 reacties
In Klazienaveen
‘Het regent zo, het regent zo, en kijk nou eens! ’t Is bar!’ Mijn moeder moet dit hebben voorgelezen, vroeger - al weet ik daar zelf niks meer van. Vroeger. Ik ben met de trein op weg naar mijn vroegste herinneren en het regent zo. Het regent zo…..
geplaatst door RodeJas - 5 reacties
Voor alles is een tijd
De afgelopen zondag ben ik, in alle vroegte, van mijn huis naar het centraal station gefietst. Voor alles is een eerste keer, nietwaar, en dit moest er echt een keer van komen. Zo ben ik ook gaan roeien, in een sportschool, heb ik eierloze appelmoes muffins gebakken, en heb ik de afgelopen nacht in mijn eigen logeerbed geslapen. Eh. Ik zal dit maar uitleggen, hè?
geplaatst door RodeJas - 13 reacties
Aan het lijntje
Dit is een datingsite. Je eigenste plek voor het hoogstpersoonlijk bevorderen van het eigen geluk - al blijkt het hier in de praktijk voornamelijk over katten te gaan. En hoewel ik het verschijnsel kat-in-huis met afschuw bezie, wil ik graag het mijne aan het gesprek toevoegen: Het heeft zijne majesteit de oppaskat namelijk behaagd om een vrijwel volle fles zonnebloemolie omver te stoten. De fles stond op het aanrecht van zijn huis, naast een fles koolzaadolie. Zoals er op het aanrecht in mijn eigen huis naast de fles koolzaadolie een fles hennepolie staat. Een kleine complicatie: De dop zat niet goed op die fles.
geplaatst door RodeJas - 14 reacties
Het weten
De oude Epicurus niet geloven wanneer hij alleen eten vergelijkt met het voederen der wilde dieren. Bloednerveus worden als ik voor iemand blijk te willen koken. Nog steeds de ziel van een vegetariër hebben. De klont dode koe in mijn wok pas tot blokjes snijden als hij niet meer bloedt. Aan hém denken bij het in plakjes snijden van een winterwortel. Een plakje van mijn middelvinger snijden. Een hamburger kopen die is gegroeid op boerderij De Eenzaamheid. Hem als gezelschap een witte boterham, een dikke plak gebakken flespompoen en een handje waterkers geven voordat ik hem opeet. Weten dat het niet uitmaakt wie of wat ik ben.
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
Veel geluk
Dit is een datingsite. Een soort club voor mensen die op zoek zijn naar elkaar en die paarsgewijs de club verlaten zodra ze elkaar hebben gevonden. Zoekmensen zijn wij, clubleden, hongerige zoekmensen: Kunstenaars, praatjesmakers, dierenvrienden, wandelaars, treinreizigers, heksen, motormuizen en plaatjesplaatsers. Én schrijvers.
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
Acht seconden
Op een dag schrijf ik hier mijn ultieme blog. Het blog dat al mijn andere blogs overbodig maakt, het enige blog van mij dat hier zal achterblijven. Een blog zonder woorden, een blog van louter licht. Licht dat de werkelijkheid is, mijn werkelijkheid. Tot die dag oefen ik mij in het schrijven over licht en donker. Tot die dag scharrel ik hier wat rond...
‘...Want als je wil dat ze jou uit de rekken halen moet je avontuur en liefdadigheid uitstralen…’
(uit: Supermarkt Tinder, Delta, CBK Poetry Slam)
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
Alweer over niks en alles
Uit zoveel manieren om een blog te schrijven alweer deze ene kiezen. Pas een blog kunnen schrijven nadat al het verplichte is gelezen en geschreven. Verplichte-taal-allergie hebben. Blogs schrijven serieus nemen. Een boodschappenlijstje overschrijven op een nieuw velletje papier wegens te veel doorgestreepte boodschappen. Appeltjes, nootjes, yoghurt, spinazie en havermout best vaak doorstrepen. Zomaar vanzelf minderen met koekjes. Misschien toch ouder worden dan mijn nieuwe kartonnen plantentafeltje. Altijd even moeten nadenken bij het begrip non-fictie. Zelf non-fictie schrijven. Een zwak hebben voor schrijvers en zangers.
geplaatst door RodeJas - 16 reacties
Drie weken later
Dit is een datingsite. Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Mijn jas hier is rood. Een rood omhulsel dat mij niet goed paste, de afgelopen weken.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
Voor altijd
Opgegroeid zijn in een wereld vol geheime kronkelwegen. Het geld van een te hoog geprijsde biologische komkommer terugvragen en het veelvoud daarvan uitgeven aan een zak nutteloze troostkoekjes. Er vrede mee hebben dat ik zowel boos als verdrietig als opgelucht ben. Krullen linken aan vrolijke ogen en een opgewekt karakter. Vanwege mijn niet vrolijke ogen de kapperskrullenspul-krullen uit mijn haren borstelen met een natte haarborstel. Eindelijk naar Naturalis lopen om zo'n grote kleurige zijden sjaal te kopen. Ontdekken dat Naturalis geen grote kleurige zijden sjaals meer verkoopt. Een roker wijzen op de rookwolken rond het hoofd van mijn zusje. Een troostkoekje eten. Weten dat het niet helpt.
geplaatst door RodeJas - 15 reacties
Alles om wat bladwijzers, deel twee, gave versie
De man stond naast me aan de bar, met een giga glas bier in zijn hand - zoals vrijwel iedereen hier in dit stampvolle theatercafé. ‘U ziet er uit als een timide meisje’, zei hij. Ik bestelde twee glazen spa blauw en betaalde die met mijn gekregen grijze plastic muntjes. ‘Maar zodra u begint voor te lezen, is dat timide meisje verdwenen’, zei hij ook. Hij lachte naar me. Hij lachte de lach van een man die zich kostelijk heeft geamuseerd. Graag gedaan, meneer!
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
Alles om wat bladwijzers
Hoe ziet prijswinnend dichterschap er eigenlijk uit? Ik zou het in de spiegel moeten kunnen zien - maar wat ik zie is een vriendelijke, al wat oudere vrouw met al veel te lang niet geknipte, witte haren. Ze oogt vermoeid. Comfortabele jurk van donkergrijze sweatstof over een helder blauwe capuchon trui, multicolour buff. Ze is immers nog steeds niet naar Naturalis gewandeld voor zo’n grote, kleurige zijden sjaal.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Een beertje en een zoen
Het is maandag vandaag; de allereerste dag van het nieuwe jaar. Ik moet niks en ik hoef niks. Nou ja, een blog schrijven en mijn tas inpakken voor morgen, wanneer ik met de trein op weg ga, nu naar een station voorbij Zwolle. En douchen misschien, aankleden. Fluffy vest en pyjama uit, rustig afspoelen met de handdouche, van voetzolen naar schouders en van schouders naar voetzolen. Koud water. De laatste wandeling van het jaar, gisteren, was de eerste wandeling sinds tijden dat ik mijn jas uitdeed, dat ik mijn eigen schaduw voor me uit zag lopen op het pad, dat de zon mijn rug verwarmde zoals een arm om mijn schouders mijn rug verwarmt.
Hij had een beertje voor me meegebracht.
geplaatst door RodeJas - 14 reacties
Over niks en alles
Dorst. Ik heb gemberkoekjes gekocht, bedsokken, chocolade, een snijplankje, een lichtgrijze wollen legging, kerstservetten. En nu heb ik dus dorst. Vanochtend reed mijn trein door de lichter wordende dag naar het noorden - en nu rijdt hij door de donker wordende dag terug naar Leiden. Zo rijden ze altijd, die treinen. Zo blijft de idee-fixe van het helder groene noorden en de smoezelige randstad in stand. Zo werkt heimwee. Heimwee? Het noorden was, hoe graag ik daar ook gewoond heb, mijn thuis niet. Toen niet en nu niet. Thuis is een donker plein vol lichtjes, het wandelpad langs de singel, het pontje over de rivier, de zee, de kathedraal waarin het kaarsje brandt dat ik heb aangestoken. Thuis is een arm om mijn schouders.
geplaatst door RodeJas - 25 reacties
De [poort open houden
Ooit lag er een aantrekkelijke psychiater naast me in bed. Hij had een doelstelling die in ons beider belang was, en het begon best veelbelovend. We richtten ons volledig op elkaar, kleren werden steeds meer overbodig - totdat ik een fatale fout maakte: Ik vroeg naar de vrouwen op zijn werk. Soms maakt seksueel verlangen een samenhangend gesprek voeren onmogelijk. Soms is het beter, nog wat langer te praten voordat elkaar aanraken seks gaat heten...
geplaatst door RodeJas - 18 reacties
Warm licht
Ik had alleen maar een stormachtig en vreemd warm ommetje Cronesteyn nodig om te snappen dat mijn hart allang had ingestemd met zijn voorstel. En ik was zelfs de uren waarin ik zeker wist, niets te hebben om aan te trekken dat weekend, tamelijk gelukkig doorgekomen - zonder te gaan shoppen dus. Ogenschijnlijk te mooi om waar te zijn heeft zo zijn charmes.
geplaatst door RodeJas - 15 reacties
Zus en zo
Het is de tijd van het jaar. Het is alweer de tijd van het jaar. De maan schijnt door de verlichte bomen en nog steeds gelooft niemand in mijn idee, van vier oude verhalen één groot eindejaarsfeest te maken. Een feit is, dat de heilige Nicolaas zich in de nesten heeft gewerkt dit jaar. Zijn verzen moeten rijmen op hennepthee, spaakverlichting, kastplantje, badmintonrackets en kettingontvetter. Ssst, niet voorzeggen, ik kan dat, het komt helemaal goed met die verzen. Het leven rijmen met de dood, dàt is pas lastig.
geplaatst door RodeJas - 19 reacties
Variaties zonder thema
Kiezen voor de eerste man die na zondagavond acht uur een kattenplaatje plaatst. Instemmen met een date als een roekeloos bezoek aan die schoenwinkel vol veel te dure schoenen. Erop vertrouwen dat ik geen schoenen hoef te kopen omdat die mij toch niet passen. Op blote voeten lopen en het landschap aftasten zoals olifanten dat doen. Elkaar vertellen dat het liefde is. Geloven dat het helpt.
geplaatst door RodeJas - 18 reacties
Over rode jassen en andere kledingstukken
Voor wie het weten wil: er hangen nu honderd-vier-en-zeventig rode jassen achter de spiegeldeuren van mijn schuifdeurkast. Helemaal zeker ben ik er niet van, ik schijn al bij honderd de tel te zijn kwijtgeraakt.
Verbleekt met de jaren zijn ze, mijn rode jassen - of juist intenser van kleur geworden. Ze zijn mijn handgeschreven brieven, mijn odes aan werkelijkheid en verbeeldingskracht. Er hangen gave jassen achter die spiegeldeuren, maar ook jassen waaruit een gat is geknipt, waarvan een mouw is afgescheurd. Dat zijn de jassen die anderen hebben gedragen. De jassen die ik zelf een tweede of derde keer heb aangetrokken, ogen gelukkig.
Er hangt ook een rode jas die zo mooi was dat hij ‘niet te evenaren’ werd genoemd - maar die wel eenvoudig na te maken bleek. Die jas hangt er triestig bij. Zijn ontwerp is de vrucht van een jarenlang groeiproces, zijn materiaal bestaat uit lapjes realistisch weefsel, en het stikwerk was puur genot.
Ik spreek hem moed in, mijn rode jas: ‘Kop op, er is alleen maar op je sleep getrapt, niet op jou. Jij bent nog heel, jij bent en blijft wie je bent.’ Wat niet kon voorkomen dat ik zelf, lamgeslagen, een al wat oudere jas moest aantrekken om een nieuwe rode jas in elkaar te kunnen stikken.
geplaatst door RodeJas - 15 reacties
Op stoute schoenen
Voor een leven lang beminnen
kun je altijd opnieuw beginnen.
De droom: Een achtervolging in verkleedkleren, over de stoep van een straat aan zee met kleurige, houten winkeltjes. Schepnetjes en totebellen vliegen door de helderblauwe lucht. De werkelijkheid: Ik loop braaf gekleed in tuniekjurkje en enkellange flodderbroek langs mijn Leidse straat, terwijl alle, werkelijk àlle groepjes schoolkinderen mij aanhouden met de vraag of ik verkleed ben. Of ik een vos ben. Oh ja, ik liep op nieuwe schoenen: links van rechts en rechts van links verschillend zwart wit motief, knaloranje zolen. Stoute schoenen.
geplaatst door RodeJas - 18 reacties
Per lunch
Het is de hoogste tijd om nieuwe overwegingen te schrijven. Mijn oude overwegingen zijn nog prima te lezen hoor, maar ja, die zijn nu eenmaal al wat ouder. Het is trouwens een mooie ochtend om te schrijven. Mijn ronde tafel is ronder dan ooit, het regent een beetje, en m'n wandelschoenen staan op de voordeurmat, klaar voor de volgende wandeling. Ik heb bosstof, duinzand en zeezout van hun leer geborsteld, heb ze zorgvuldig ingevet. Op de voordeurmat van zijn eigen huis ligt mijn oppaskat te wachten. Hij blijft, na zijn ontbijt, hopen op een lunch. Of op gezelschap. Hoe zou ik dat kunnen weten als invalkracht?
geplaatst door RodeJas - 16 reacties
Goede mond
Ik werd gedesoriënteerd wakker. Hoezo ochtend, het was toch nacht, wat was er gisteren dat vandaag zo anders aanvoelt?
‘‘Zullen ze ons nu al te pakken nemen?’’ had ik in mijn droom aan m’n wandelgenoot gevraagd. ‘‘Nee, nu nog niet,’’ gokte hij - en ik vertrouwde hem en liet mij van de heuvel afrollen, voorbij de gevaarlijke man en vrouw die voor ons liepen, tot in het huis aan de bosrand. Ik vroeg om thee, om aandacht, om zonlicht, om liefde, maar door de hoge, openslaande deuren stapten de gevaarlijke man en vrouw het huis binnen. Het huis aan de bosrand is van hen.
geplaatst door RodeJas - 20 reacties
Een goed mens
Hij liet mij voorgaan bij het passeren van een hek - wat in het land van de wandelaars vrij ongebruikelijk is. Niet dat wandelaars onbehouwen mensen zouden zijn, integendeel. Maar de rolverdeling tussen vrouw en man is op een ruige rivieroever nu eenmaal anders dan in de kroeg. Om maar een plek te noemen. Hoe kwamen we toen op de reddingsboten waar vrouwen en kinderen ooit als eerste in mochten? Oh ja, we hadden samen op de voorplecht van het pontje gestaan. Met de neuzen in de wind, net als Kate en Leonardo op de boeg van de Titanic.
geplaatst door RodeJas - 14 reacties
Het meer overzwemmen
Ik was er even uit geweest, waardoor ik er nu uit ben. Ik ben zand geworden op een zandverstuiving, bos in het bos, meer in het meer. Ik heb oploskoffie gedronken, badminton gespeeld met een balletje, jeu de boules op een hobbelig grasveld, scrabble om het mooiste woord. Mijn haren zijn weer kort, mijn voeten vuil - en vandaag is het al zaterdag. Kortom, ik ben er uit.
geplaatst door RodeJas - 20 reacties
Een man, een droom, een woord
Een man. Zijn arm lag warm en veilig om mijn schouders, het zoenen ten afscheid was zowel vriendschappelijk als opwindend - en ik had beter moeten opletten toen we het perron met zijn trein voorbij liepen. Stond die trein er toch nog? Het was een genot om een paar uren samen te zijn met deze sprankelende man; alleen al de wetenschap dat er zo iemand als hij bestaat, maakt me blij. En toen? Oh ja, hij is nog wat jonger, en ik ben al wat ouder…
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Tussen Groningen en Leiden
We waren op de terugreis van Groningen naar Leiden, mijn vriendin en ik. We hadden geshopt en niks gekocht, we hadden het Forum beklommen en thee gedronken op een winderig dakterras. Kortom, we waren gelukkig. ‘‘Wanneer werd je voor het eerst geconfronteerd met de slechtheid van de mens?’’ vroeg ze, mijn vriendin. Zo gelukkig waren we samen.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Over rugzakken en ander ongemak
Om ook die laatste kilometers zonder fysiek ongemak te kunnen afleggen, moest ik mijn kijk op rugzakken veranderen - waardoor dit zomaar een draak van een blog zou kunnen worden. Immers, de rugzak staat in dating kringen symbool voor het mee getorste leed des levens, voor de mentale ballast waarmee de nieuwe partner maar beter rekening kan houden. Moest ik eerder al mijn kijk op wandelschoenen veranderen (wat mijn tred zowel lichter als zekerder heeft gemaakt) en nog eerder al, mijn kijk op gezond eten (zodat ik een goeie hamburger eet terwijl mijn vegetarische ziel huilt), nu is de rugzak aan de beurt. Ach, waar ben ik toch al die jaren mee bezig geweest? Met mijn best doen, vrees ik.
geplaatst door RodeJas - 17 reacties
Glutenvrije krentenbollen
Wat zegt een mens zoal wanneer hij een prangende kwestie wil voorleggen aan een behulpzaam, deskundig medemens? Een medemens die voortdurend in gesprek blijkt te zijn met anderen? Met heel veel anderen?
geplaatst door RodeJas - 25 reacties
Op reis met een plant
Ik ging op reis om een plant te kopen - waarna ik dus op reis moest met een plant. Heb ik in Leiden zowel een treinstation als een oppaskat binnen handbereik, deze stad voorziet niet in een tuincentrum. Of, nog beter, in een kweker.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
Andere paadjes
Laatst liep ik langs de zee, naast een man die het in gloedvolle bewoordingen geweldig vond dat hij de zee zo geweldig vond. Wat gek genoeg aanvoelde alsof hij haar voor mijn neus wegkaapte. ‘‘Die zee zien we de hele wandeling niet meer terug,’’ zei ik van de weeromstuit. Wat niet waar was, maar hij vergaf het me. Of vergat hij het?
Ik hou van de zee. Ze is net als de liefde: altijd weer anders en altijd weer nieuw. De liefde? Ik ben blij dat deze groepswandelingen niet eindigen met de afwas van gisteren op het aanrecht. Of, om met Lennaert Nijgh te spreken, ‘met de peuken op de borden en de kruimels in het bed.’ Wat niet wegneemt dat ik ook blij was om weer naast deze man te lopen. Om mij te laven aan zijn energie, om met hem van gedachten te wisselen. Eh nee, om mij te verwonderen over zijn gedachten. Hé, zullen we samen de zee geweldig vinden?
geplaatst door RodeJas - 16 reacties
Over vroeger en later
Een droom. Er staat een man vlak tegenover mij. Lange, groene officiersjas, even groen geverfd gezicht, helblauwe ogen. Hij glimlacht naar me. Het is mijn schipper. Hij is mijn schipper. Hij was mijn schipper. Hij legt zijn handen op mijn schouders, ik leg mijn handen op zijn blote been. Warm is het. Warm ben ik. Nee, ik moet eerst de kraan schoonmaken. Groen schuursponsje op knalroze drab; het wordt steeds erger. Ik lig allang naast hem.
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
Zo ben ik niet
Er zit een blauwe bult op de binnenkant van mijn rechtervoet. Ik maakte, samen met een geboren Leidenaar, een wandeling door Leiden - en ik haalde juist adem voor een lelijke opmerking over de relatie tussen lelijke openbare ruimtes en lelijke mensen, toen een stomp tegen mijn voet de wereld stil zette. Die jongens met hun leren voetbal had ik al zien zitten. Vanaf de stenen zetels aan weerszijden van het tegelpad, leken ze hun verveling te willen verdrijven met een spelletje overspelen. De bal lag tussen de voeten van de linker jongen. Toen de wereld weer draaide, bleek ik tegenover hem te staan en had ik de lelijkste woorden al gezegd. De jongen glimlachte zijn wangen bol. Hij had die woorden al zo vaak gehoord. Hij was een held. Hij had raak geschoten.
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
Over de tijd en ander ongemak
Het was al zo lang tien voor twaalf dat ik de trein naar Utrecht nam om een nieuwe batterij in mijn horloge te laten zetten. Ik hou van nieuw - en van vertrouwd. Het is het lot van de boogschutter-kreeft die ik ben: nogal eens met mezelf in gesprek zijn. Over al dan niet blij kunnen zijn met een nieuw horloge, over de delicate kwestie van de opblaaskat, nee, oppaskat. Het opblaasbeest was een krokodil, waarvoor onlangs een aparte inzamelingsbak is gecreëerd. De nieuwe oppaskat heeft, hoe leuk hij ook is, hechtingsbehoeftes die niet matchen met de mijne. Zo wil hij liever niet geaaid worden. Hij aait zichzelf door strak langs mijn benen heen en weer te lopen, of langs mijn buik, of mijn borst. Type niet interactieve minnaar dus, met een voorkeur voor het aanrecht. Als ik zelf in beweging kom, klauwt hij naar me met zijn nagels. Nou ja. Ik versta nu eenmaal geen kattentaal. Niet op de speelse manier van Annie M.G Schmidt’s katvrouwen, en niet op de volkomen natuurlijke manier van de oude man uit Haruki Murakami‘s ‘Kafka op het strand.’
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
Na corona
Het is haast griezelig, wat bijna drie weken inactiviteit met een mens kan doen. Of zou het de leeftijd zijn? Dat lichaam en geest maar al te graag omschakelen van ‘wandelen is nuttig en noodzakelijk’ naar ‘wandelen is nuttig noch noodzakelijk’? Ik ging vanaf m’n knalblauwe bank via internet op zoek naar ‘geluk’ en kreeg tweehonderdvijftig producten... Kom op, het is lente; trek wandelschoenen aan en ga naar buiten!
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
Gestopte sokken
Mijn Brabantse griep heeft toch twee streepjes - wat dit ziek zijn, ondanks alle sussende woorden, iets griezeligs geeft. Corona is een onbetrouwbare bruine beer met scherpe klauwen; een beer die zich buikelings bovenop mij liet vallen terwijl ik allang niet meer op hem had gerekend. Iedere dag schoof hij een stukje opzij. Vandaag, op dag zes, likt hij zittend op het aanrecht de honingpot leeg, terwijl ik yoghurt, bevroren blauwe bessen, havermout en hennep olie door elkaar roer. Straks, als ik hiervan ben uitgerust, ga ik dit lekkers opeten.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Een gewoontegenoot
Een droom: Gestommel rond het tentje waarin ik lig. Het is mijn trouwe Moonshadow - al hangt er zo'n grauwe paardendeken waar eerst die onhandig schuine rits-toegang zat. De deken hangt scheef. Veiligheidsspelden kopen, andere kampeerplek regelen, registreren mijn hersenen. Mijn handen duwen tegen de bobbels in de zijwand van het tentje. Achterwerken. Zitvlakken. Konten. Ze schuiven een stukje op. De bobbel op het matje naast me beweegt zich niet. Ik hoop dat daar mijn rugzak ligt.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Allerlei kwesties
Drie dagen en een nacht heb ik hierover nagedacht - en in die nacht heb ik nog gedroomd ook. Over een zwemles, een synchoonzwem-les. Ik blijk er de enige nog wat jongere vrouw te zijn. Er is een nieuwe trainster, een al wat oudere vrouw, en naast haar staat een nieuw clublid: een blonde vrouw gehuld in glitter zilver met blauwe kraaltjes. Stevige bovenbenen. Ik raap al mijn moed bij elkaar en vraag de trainster of de zilveren vrouw en ik een duet mogen zwemmen. Of bracht ik het als voorstel? Haar misprijzende blik: ‘Nee, want jij vindt niks leuk.’ Terug in het water blijk ik een badmuts op te moeten. De zilveren vrouw draagt de mijne, een witte badmuts vol met schuifspeldjes. Ik herken in het klotsende water ons trainingscircuit niet meer, besluit zomaar een rondje zwemmen. Het geeft niet: de jongetjes in het zwembad spartelen ook maar wat.
geplaatst door RodeJas - 18 reacties
Vieze dingen
Achtentwintig kilometer kustpad lopen met windkracht zeven schuin tegen is als een stormachtige verliefdheid: het lijkt hemels, het is slopend en achteraf bleek het geweldig. We zaten gevieren na te gloeien in de Haagse Stationshuiskamer, de gids en zijn drie deelnemers. ‘Ik had deze wandeling moeten omdraaien,’ twijfelde hij, ‘die bushalte in onstuimig Noordwijk niet als start, maar als eindpunt kiezen.’ ‘Dan hadden wij nu niet zo riant op deze bank gezeten,’ vonden wij, deelnemers, tevreden. Twijfel is het lot van de gids, de voortrekker, het vat vol ideeën: het had immers altijd anders gekund - en ineens miste ik de zekerheid van al veertig jaar met de juiste man getrouwd zijn. Achtentwintig kilometers duin op duin af gelopen, alle muizenissen laten meevoeren door de storm, en dan is dit wat er overblijft. Ik had graag veertig jaar getrouwd willen zijn.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Bij alweer een nieuw jaar
‘Helmplicht op een stadsfiets, zullen wij dat nog meemaken?’ vroeg ik mij hardop af. ‘Oh zeker wel’, geloofde mijn oudste zus. Ze zat naast me op de bank, en de tranen stroomden haar over de wangen - terwijl ik nauwelijks kon praten van het hoesten. Het komende oud en nieuw koop ik weer knoflookworst, ook al smaakt deze scherpe peperworst beslist beter bij de volle rode wijn die we dronken. Het komende oud en nieuw. We hielden elkaar even stevig vast, mijn zuster en ik.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Kerstengeltjes en fotoboeken
O Allesomvattende Aarde - wees ons arme stommelingen genadig!’ (Antjie Krog, Broze Aarde, Een mis voor het universum)
Dit is een datingsite. Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Dit is een grasveld vol bijna uitgebloeide madeliefjes, denk ik soms. Nou ja, ik denk wel vaker wat. Soms voel ik mezelf immers zo'n bijna uitgebloeid madeliefje op zoek naar een nieuwe levensgezel. Op zoek naar een vreemdeling die mij lief is en vertrouwd; een wandelaar met wie ik het onderweg in volkomen harmonie oneens kan zijn.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Voor je kippenvelmoment
Ik lees wel eens wat. Waarmee ik niet wil zeggen dat jij nooit iets leest, en al helemaal niet dat het goed zou zijn om wel eens iets te lezen. Schrijven is best lastig, tegenwoordig: iemand kan immers zomaar iets lezen wat er helemaal niet staat en dat met zichzelf vermenigvuldigen. Terwijl er niets anders staat dan wat er staat...
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Een beetje mazzel
Hoewel mijn flat klein is, is de gang groots - en komend vanuit die gang zag ik in een flits de sierappel aan de overkant van het straatje in bloei staan. Het is 24 november. De bolletjes-gordijnen zijn half opengeschoven om de zon binnen te laten, en wat ik zag was zonlicht op te oude blaadjes. Denk ik. Hoop ik. Het gaat immers best goed met me. Ik heb nog drie sinterklaasgedichten te schrijven vóór zaterdag; plaag gedichten waarin ‘de sint’ opzettelijk rijmt op ‘bemint’. Ik ben geen fan meer van de immer goede oude sint op zijn schimmel. Maar mijn dochters zijn wel fan, en mijn kleindochter ook. Al heel jong ingewijd in het grote geheim, hielpen ze met kleine plak-vingertjes mee om pakjes in te pakken - en om versjes te verzinnen. Vraag een kleuter om te rijmen op ‘sint’ en het feest begint. Ik begrijp wel waarom zij van de drie eindejaarsfeesten juist dit feest graag samen met mij willen vieren. Wat ik dus eerst ga doen is mezelf koffie inschenken, gloeiend hete koffie met een beetje melk. De nieuwe french press kan er wat van! En verder heb ik een beetje mazzel nodig.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Een troostrijke gedachte
Er valt veel te zeggen voor zoenen. Óver zoenen trouwens ook: hoe lekker en hoe vies enzo. Over niet zoenen ben ik gauw uitgepraat: meer dan niet zoenen wordt het nooit. Wij hadden elkaar omhelsd, mijn wandelgenoot en ik, drie keer. Eén keer als begroeting toen hij mijn flat binnenkwam, één keer omdat het zo uitkwam toen ik jam op de appelmoes muffins lepelde, en één keer als afscheid toen hij terug naar huis ging. Tegen het eind van de middag appte hij over de twee rode streepjes, en dat hij liever niet bij mij langs zou zijn geweest. Een troostrijke gedachte: We hadden niet gezoend. Soms valt er best veel te zeggen voor niet zoenen. Zijn twee streepjes noemde ik ‘niet meer dan een ongemakkelijk toeval.’ Hem speet het verschrikkelijk, maar hij voelde zich dan ook beroerd.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Nieuwe kat
(Zo wakker was ik nou ook weer niet.)
Soms, wanneer ’s nachts het duister in mijn slaapkamer grijs is en niet zwart, wanneer geelroze wolken licht door het grijs kolken, wanneer het licht intenser wordt zodra ik mijn ogen dicht doe, het licht links zweeft als ik rechts kijk en rechts zweeft als ik links kijk, soms dus, denk ik: Ik kan niet blindelings vertrouwen op wat mijn hersenen maken van de werkelijkheid. Het licht kruipt door een kiertje tussen de gordijnen. Het is maanlicht, ik weet het. Dochterlief heeft gelijk. Niet zoals zij het bedoelt: ’Mam, zou je niet eens gordijnen willen zonder dat strand patroontje?’ Ik ben immers gek op dat patroontje. Wel als grote stap voorwaarts: Na ruim vier jaar de tijdelijk opgehangen gordijnen vervangen door. Ja, door wat? Door eeuwige, vooruit, door de eeuwige gordijnen. Gordijnen uit één stuk.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
De gloeilamp
Ik ben een wandelaar. Hoewel: De podoloog die mijn steunzolen maakt, heeft me zojuist aangeraden om te gaan zwemmen vanwege de symmetrie in die beweging. Linkshandigheid eist zijn tol. Vroeger, ja, vroeger was ik een zwemmer. Ik stond om zes uur op om eerst nog even te gaan zwemmen. Als linkshandige was ik ook de rechterhand van mijn linkshandige vader bij het solderen van stekkertjes en ander nuttig elektrisch spul. Mijn moeder daarentegen mopperde dat ik haar theedoeken streek met de bout in de verkeerde hand; zo zou ik het snoer nog eens verbranden. Zo af en toe raap ik de stukjes van wie ik was (en vooral, van wie ik meende te moeten zijn) bij elkaar om tot een passend 'ik ben' te komen. Het is verloren tijd. Ik wórd nog steeds. Ik mag dan al wat ouder zijn, ik ben verre van af. Voor zover dit een probleem is waarvoor een oplossing nodig is, is de oplossing simpel. Niks emotioneel lichaamswerk, stilteretraites of tantristische denkoefeningen voor de linker- en rechter hersenhelft. De oplossing is, jawel, veel wandelen - en verder weet ik het ook niet. Ik weet immers alleen wie ik was in de situaties die op mijn pad kwamen - en de wegmarkeringen zijn aan de achterkant nu eenmaal duidelijker te lezen dan aan de voorkant.
geplaatst door RodeJas - 31 reacties
De ballen
Na de hitte, toen ik weer kon wandelen zoveel ik wilde, bleek ik niet meer te kunnen schrijven. Ik was een wandelaar geworden, een enkelvoudig persoon met snel slijtende schoenzolen. De verlichte kerstboom in een Haarlems huis, gezien vanuit de trein, veroorzaakte geen kettingreactie aan associaties in mijn hersenpan - waardoor het verhaal van die kerstboom ongeschreven bleef. De kerstballen in Nederlands meest Nederlandse winkel bleven zilveren ballen in een nog half lege winkelkast, hoeveel kerstliedjes ik ook zong. Het zoekgeraakte pakje met daarin de opgerolde giga piratenzeilschip-kleurplaat was, welke vragen ik mijzelf en de beheerder van het pakjes-imperium ook stelde, niet meer dan een zoekgeraakt pakje met daarin een opgerolde giga piratenzeilschip-kleurplaat. Het was al te laat om over mijn oude oppaskat te schrijven, maar nog te vroeg om te schrijven over mijn nieuwe oppaskat - ook al staarde hij me verbaasd aan bij de eerste kennismaking. De wandeldag in de Kennemerduinen was zo'n vertrouwd gelukkig makende wandeldag in de miezer, en de Leidse 100 bruggenloop werd een blije wandeling over 100 Leidse bruggen en bruggetjes. Een wandeling waarbij de vragen 'heb jij de pijl gezien?' en 'heb jij al eerder op deze brug gelopen?' de enige vragen waren die er werkelijk toe deden.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Overwegingen bij de hitte
Er kookt bloed in mijn hersenpan, machteloos schuimend bloed. Ik lig op mijn buik; ik moet even hebben geslapen. Wanneer ik met mijn hand m'n gezicht aan raak, is dat met een dode hand. Houdt het nooit op? Het brult boven de stad, er daalt smerigheid op haar neer. Het is te veel, het is veel te veel. Van alle vormen van openbaar vervoer is vliegen wel de meest opdringerige voor wie er niet mee reist. Voor wie wil slapen, voor wie een boek wil lezen, voor wie op straat loopt, een appeltje schilt, een liedje zingt, voor wie een ommetje maakt door het park. Het houdt nooit op.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
De man in de bus
´Tekens worden steeds zachter, kruipen de huid in en
vallen in de oude sporen. Soms kan ik ze verstaan.´
Hij klom in een wolk van licht het middelste trapje op van de NS-touringcar. Ik zat precies recht tegenover dat trapje, om straks zo snel mogelijk weer uit de bus te kunnen stappen. Oogcontact, ik knik. Kom maar naast me zitten, vreemde man.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Komkommer is ook lekker
Ik wilde een prei kopen, een mooie prei. Immers, het bereiden van een goede maaltijd begint met het kopen van zorgvuldig gekozen ingrediënten. Ingrediënten? Een goede prei heeft verder niets nodig! Geen motiverend sausje van goede wil, geen keukenkruiden om het toch nog gezellig te maken. Alleen wat koolzaadolie om hem in te smoren en, vooruit, een vrolijk stemmende klodder tomatenketchup.
geplaatst door RodeJas - 17 reacties
Overwegingen bij een bak druiven
Zomaar plotseling zong het liedje 'Here is your paradise' van Chris de Burgh in mijn hoofd; het gloeide op als een warme plek in mijn hersenpan, achter mijn linker oor. Mijn schipper, ach, mijn schipper. Als wij een stel met een liedje waren geweest, zou dit ons liedje kunnen zijn: We benoemden onze gedachten, de zon, de haartjes op zijn onderarm, de smaak van mijn huid, de regen, de wind - maar we zwegen over ons paradijs. Ons paradijs, dat evenmin als alle andere paradijzen kon floreren zonder onderhoud. Rotte appels rapen, gevaarlijke takken afzagen, druiven snoeien, dat werk.
geplaatst door RodeJas - 15 reacties
Blauwe vrouwen
Wat was het heet, gisteren. Welnee, gisteren was het niet heet, vandaag is het heet. Jawel, vorig jaar nog zou het gisteren heet zijn geweest, en was de hitte van vandaag ondenkbaar in dit kikkerland. Oké, zullen we de oorzaak gewoon weer zure regen noemen en gaan demonstreren in een bloemetjesjurk? Of zullen we stoppen met denken pas gelukkig te kunnen zijn tijdens een vliegvakantie?
geplaatst door RodeJas - 14 reacties
Overwegingen bij een getal
Ik ben alweer jarig geweest. Niet zo jarig als de bedoeling was: het heeft corona immers behaagd, mijn tafelgasten tijdelijk in te lijven. Wel heb ik op amfibie-sandalen kilometers langs en door de zee gelopen, bleek ik oud genoeg te zijn om een kindermenuutje te mogen eten op een terras aan die zee - en blijk ik plotseling een leeftijd te hebben bereikt waarbij iedereen 'het is maar een getal' roept. Geen leeftijd dus om blij mee te zijn, of om mij trots bij te voelen. Ach, de euforie van die tiende verjaardag, het heldere zelfbewustzijn van de veertigste, het milde geluk van de zestigste...
geplaatst door RodeJas - 17 reacties
Het gezicht in de spiegel
Spijkers in mijn hoofd, zand in mijn longen, deze stap, nog een stap en nog een stap en kan de wereld alsjeblieft stil blijven staan als ik stilsta? 'Gaat het?' 'Nee, het gaat niet, lopen jullie maar verder, ik moet even rusten.' Eh. Nee, nooit meer doen, een lange duinwandeling maken bij wat zo vrolijk 'zomerse temperaturen' wordt genoemd. Of had ik pech, was ik nog niet voldoende hersteld van een koortsige verkoudheid? Ik had geluk met mijn medewandelaars. Lieve, behulpzame mensen die me zoute dropjes lieten eten, en die mijn zonnepet en buff kletsnat maakten in een duinmeertje.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
Pizza Pizza
'Alle aards geluk berust op een compromis tussen droom en werkelijkheid’, schreef Marcel Proust ooit. Marcel Proust, de ziekelijke perfectionist in z’n bontjas. En ik denk: Ik ben zo ver. Laat ook maar. Laat die droom maar, ik hou het wel bij de werkelijkheid. Het compromis liet me immers verdronken achter. Te veel water bij de wijn. Ik heb nog één argument: Ik kan ‘Waar de blanke top der duinen’ zingen op de wijs van hét duet uit de Parelvissers - en ik doe dat meestal niet.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Dag kat
'Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij.'
Mijn oppaskat had gisteren 'zijn laatste afspraak met de dierenarts.' Zo omschreef mijn dochter het levenseinde van een zeventienjarige verleider. Ik ging hem aaien, die laatste avond, naast hem op de bank. Had yoghurt voor hem meegenomen; volle, romige yoghurt, zijn lievelings zonde. Het is zijn lot: een leven lang op dieet en nu te mager om zijn waardigheid als kat te kunnen dragen. Hij vond de yoghurt lekker. Mijn dochter voerde hem het restant zoute klei waarin ze zijn laatste pillen had verpakt. Pillen in zoute klei - die vond hij ook lekker.
geplaatst door RodeJas - 14 reacties
De verkeerde vrouw
Wie gezond en gelukkig oud wil zijn, heeft geduld nodig. De tijd gaat immers sneller, maar het leven langzamer. Wandelen en schrijven, mijn idee van gelukkig zijn, gaan sowieso langzamer dan fietsen en praten. Geduld, geduld…
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Voor wie de jas past
Ik moest maar eens een roekeloos blog schrijven. Een rommelig, roekeloos blog. Ha, de kookwekker gaat af; de appelmoes-muffins kunnen in de oven - en over twintig minuten kunnen ze er weer uit. In die tijd kan ik mijn wereld en wat daar zoal in omgaat afdoen in drie woorden: leuk, erg en fijn. Deze drie.
geplaatst door RodeJas - 20 reacties
De stadsvrouw
Een droom. Het is donker, heel donker in m'n slaapkamer. Warm ook. Een klop op de deur, iets of iemand komt binnen. De gedaante pakt mijn hand en brengt die naar zijn mond. Hij sabbelt erop. Hij sabbelt smakkend op mijn hand terwijl ik langzaam naar de deur loop, de deur open en de man - het is een man - snel naar buiten duw. De deur dicht duw. Zijn hand wringt zich tussen deur en deurpost, zijn vingers klauwen naar niks. Wanneer ik de deur weer wat open, trekt de man zijn hand terug.
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Hoe oud ben je?
Ik ben hier al even, ik schrijf hier al even. Ik ben hier al even lang als ik hier schrijf, en ik schrijf hier al even lang als ik hier ben. Jazeker, dat had ik veel eenvoudiger kunnen opschrijven, veel efficiënter. Er zijn immers duizend-en-één manieren om op te schrijven dat ik hier bijna bovenaan het lijstje met bloggers sta. Maar ja. Dit is een blog op een datingsite, een blog op een datingsite voor alleenstaanden van vijftig jaar en ouder nog wel. Efficiënt taalgebruik laat ik over aan bijsluiters van gevaarlijke medicijnen, gebruiksaanwijzingen van al dan niet huishoudelijke apparaten, aan toetsvragen - en aan boodschappenlijstjes.
geplaatst door RodeJas - 15 reacties
Over kwaaltjes en een mannetje
'Ik ben stijf' , zei de wandelgenoot. En jawel, zijn voet maakte een zijwaartse reuzenzwaai naar het bankje waarop de schoenveters herstrikt moesten worden. 'Wat heb je nodig, troost of massage?' vroeg ik. Hij dacht even na. Hij had geen van beiden nodig. Ik had wat hem betreft helemaal niet hoeven te reageren: het was immers maar een mannenkwaaltje. 'Jij hebt een mannetje nodig', zei hij ook.
geplaatst door RodeJas - 13 reacties
Overwegingen op een luie zondagochtend, deel drie
Het lekt in mijn badkamer. Niet dat het daarmee míjn lek is, helemaal niet! Wel van mij zijn: de emmer die op de tegels onder het lek staat, de dweil die over de rand van de emmer hangt om opspattend water te absorberen, en de frustratie omdat dit lekken geoorloofd blijkt te zijn. Allemaal van mij. Maar het lek is van de bovenbuurvrouw. Van haar. En ik wilde wel over andere dingen schrijven. Over de heilzame, levensverlengende werking van twee glazen wijn of bier per dag, en van niet te dun zijn, bijvoorbeeld.
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Bijna Valentijn
Het is bijna Valentijn. Het moment om een hartvormige oranje braadpan te kopen, is alweer voorbij - en daarmee mijn kans om een geslaagd Valentijns-gerecht op te dienen tijdens een Valentijns-dinertje met mijn lieve Valentijn. Het geeft niet: Valentijn is immers pas laat komen aanwaaien in mijn leven. Hij heeft zich niet in mijn ziel genesteld zoals de heilige Sint Nicolaas, het gekleurde paasei en de spar die kerstboom werd. Er is geen enkele aanleiding om het dit jaar wél goed te doen, of beter, of anders.
geplaatst door RodeJas - 17 reacties
Gelukkig genoeg
Opgegroeid in een tijd van zowel nooit goed genoeg zijn als niet mogen uitblinken, ben ik nu waarschijnlijk een minder gelukkig mens dan ik zou kunnen zijn. Het is nog poëzieweek ook, én een van de nationale voorleesdagen. Ben je er nog? Zal ik een sterke schouder zoeken om finaal uit te huilen voordat ik verder schrijf?
geplaatst door RodeJas - 15 reacties
Schril stemmetje
Ik wacht op de lente. Nou ja, op de ochtend. In een tweepersoonsbed, onder een tweepersoons wollen dekbed en twee tweepersoons wollen dekens. Het dekbed is dun en licht, de dekens zijn dik en zwaar en zo gedrieën houden ze mij zowel warm als koel genoeg. Maar. Zodra ik mij omdraai, glijden de dekens van het dekbed af en daarmee van het bed. Zo heel erg tweepersoons is het nou ook weer niet.
geplaatst door RodeJas - 27 reacties
Overwegingen bij een jaarwisseling
Een droom. Ik word wakker van een stem die mij vanuit de verte bij de naam noemt, de stem van een kalme, dwingende vrouw. Ze duwt een wit briefje door de brievenbus, een briefje dat is vol gekriebeld met belangrijke woorden. De vrouw zelf is een witte schim; ze zweeft weg - terwijl mijn voordeur afgeplakt blijkt met bruin plastic. Het waait omhoog. Ik moet naar buiten, ik moet mijn zus van de trein halen.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Overwegingen bij een lidcactus
Ik heb een lidcactus. Niet dat dat een prestatie is, of een eng gebrek - nee, ik heb gewoon een lidcactus.
geplaatst door RodeJas - 16 reacties
Over flirten en kerstengeltjes
Het was de dag van pakjesavond. Wij, wandelaars, dronken wat bij de kerstboom in het oude dorpscafé - en die ene wandelaar, die met de engelachtige krullenbol, maakte een foto van me terwijl ik ietwat zorgelijk naar een andere wandelaar zat te luisteren. Opgetogen liet hij de foto zien: hij vond hem mooi, puur. Ik zag alleen de gleufjes boven mijn niet glimlachende mond. "Jij hebt makkelijk praten. Jij hebt de rimpels boven je mond verstopt onder een snor!" "Nee," zei hij, "die snor dient om mijn mannelijkheid te accentueren." Ik lachte. Ik lachte om hem. Ik leer het nooit. Goed flirten, bedoel ik.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Hutspot Hotspot
Dit is een datingsite. Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Meer specifiek, de opzet deze club is: Je wordt als alleenstaande lid en je vertrekt als de levensgezel van een ander lid. Hoe vaak heb ik dit al geschreven? Of, om met Jasper van Kuijk te spreken: Hoe moeilijk kan het zijn? Hoeveel 'vreemdelingen die mij lief zijn en vertrouwd' heb ik nog niet opgemerkt hier - en zij mij niet? Of zou de hemel zich openen zodra 'treinreiziger' ook een zoekcriterium is? Wandelaar, lezer, treinreiziger? Die drie? Of is 'muziekliefhebber' ook essentieel? Genoeg vraagtekens! Laten we samen iets gaan ondernemen: een vrolijk reisje met de trein!
geplaatst door RodeJas - 25 reacties
Op nieuwe schoenen
Zoals ik al eerder heb geschreven: Ik ben een wandelaar. Mijn schoenen slijten sneller dan mijn jurken. Een treinreiziger ben ik ook - en een plaaggeest. Voeg deze drie tezamen en je krijgt anderhalf uur blauwbekken bij een bushalte in een Utrechts bosdorp. De enige automobilist van ons groepje wandelaars was allang thuis, en hij woonde niet eens zo heel ver bij mij vandaan. We hadden elkaar blijmoedig lopen uitdagen, hij en ik. Hij was immers als vanzelfsprekend met de auto naar het bosdorp gereden; ik had de 'aangepaste dienstregeling wegens herstelwerkzaamheden' voor lief genomen en was even vanzelfsprekend met de trein gekomen. Maar er reed geen trein terug. Nu is een mens zelden zoals hij zegt te zijn; hij is zoals hij blijkt te handelen als het tegenzit. Hoe dan ook, toch wel enigszins beschaamd vroeg ik de automobilist naar de meerij-mogelijkheden - waarop hij vriendelijk een lift voor vier personen aanbood. En toen kwam daar die NS bus aangereden. De verkeerde kant op, zo bleek even later. Vervolgens duurde het anderhalf uur voordat er een bus uit de schemering op doemde die wel naar Utrecht reed. Een grote, witte, knusse, warme bus waarin het onwijs gezellig was.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Onder de nazomerzon
Een al wat oudere kapster met kiespijn en een warm hart heeft mij omgeknipt tot een vrouw die ik niet ben. Nee, tot een vrouw die ik nog nooit ben geweest. Tot Anna Wintour zonder pony, tot Nana Mouskouri maar dan blond. Zij (de kapster) was mij aanbevolen door twee geboren Leidenaars - al hadden zij niet gerept over haar talent voor glanzend glad föhnen.
geplaatst door RodeJas - 19 reacties
Over een pan pompoensoep en een paard
Mijn idee over een pan goede pompoensoep was aan herziening toe. Wat jaren geleden is begonnen als een orgie van hakken, mengen, koken en stampen, was verworden tot een routine klusje met een voorspelbaar resultaat. De hoogste tijd voor verandering!
geplaatst door RodeJas - 16 reacties
Overwegingen aan een ronde tafel, deel twee
Er is iets dat mij zorgen baart. Behoorlijk wat zorgen. Mijn levenshouding profiel op deze site vertoont bij ´zorgeloos´ een diepe knik, terwijl iedereen daar juist een bult heeft. Werkelijk iedereen. Zal ik de vragen opnieuw invullen en daarbij een beetje manipuleren? Om erbij te horen? Nou ja.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
In Leiden
Ik woon in Leiden, dicht bij mijn geliefde duinen en de zee - en ik had dan ook op regen gehoopt. Op heel veel regen. Maar nee, het was een schitterende dag, een schitterend weekend. Laat ik het er dan maar op houden dat een massa andere mensen wél blij zijn geweest met dat evenement, en dat mijn gevoel voor wat goed is en wat niet er domweg niet toe doet. Mijn argumenten al helemaal niet: De mens zoekt nu eenmaal rationele argumenten bij zijn gevoel, en beschouwt die als de universele waarheid. Ik kan trouwens ´Waar de blanke top der duinen´zingen op de wijs van hét duet uit de Parelvissers - maar ik doe dat meestal niet. Als dat geen goed argument is om mij als jouw uitverkorene te beschouwen, weet ik het ook niet meer
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Hippopotomonstrosesquippedaliofobie
Het is stil in huis. Beter: Het is stil in dít huis, stiller dan in het mijne. Hier bestaat de radio niet meer, en de televisie staat ingesteld op de gepersonifieerde voorkeuren van de bewoners van dit huis. Mij herkent hij niet, die televisie, evenmin als mijn voorkeur voor radio 4. Ook in dit huis ben ik alleen, weet je. En het gevoel, alleen te zijn bestaat niet zolang iemand anders luisterenswaardige muziek uitzoekt, en er iemand tegen me praat - zonder een tegenprestatie van mij te verwachten in de vorm van instemming dan wel bewondering.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
Tijdsloten en denkfouten
Ik was er al voor gewaarschuwd: in het leven van iedere vrouw komt de zomer waarin haar benen niet meer diep bruin willen worden. Dit, samen met de ontdekking dat 'klimaatangst' een ziekte is, een ziekte met recht op behandeling, brengt mij bij de echt lastige kant van het ouder worden: ooit komt de dag waarop àlle datebare mannen een leeftijdslot op hun mailbox hebben dat mij uitsluit.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Overwegingen bij een kater
Er zaten te veel muizenissen, slangen, katers, ratten en angsthazen in mijn hoofd. De hoogste tijd dus om naar schildpadden te gaan kijken, geschilderde schildpadden bedoel ik. Op een schilderij van Oskar Kokoschka komen ze langzaam, langzaam tevoorschijn uit de klodders en vegen verf, de twee kolossen. Oskar zelf kwam niet langzaam tevoorschijn: Hij paradeerde door de stad met een levensgrote pop, in zijn opdracht gemaakt naar het evenbeeld van Alma Mahler. Ze was de zijne geweest. En nu miste hij haar.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
De oppaskat
Als een ezeltje in de regen, zo staat de kat op het tuinpad. Zijn mottige vacht hangt in plooien rond zijn oude botten en de zonnewarmte laat hem schijnbaar koud. Een leven lang op dieet en nu te mager om mooi te zijn; het is zijn lot, het is het lot van gulzige mannen. Ik probeer te bevroeden wat hem bezighoudt, maar wat mij te binnen schiet is een scene uit de tekenfilmserie Disenchantment: Duiveltje Luci vraagt aan de zwarte kat die zijn pad kruist: ¨Ben jij een pratende kat?¨ Waarop de kat antwoordt: ¨Ja, ik ben vervloekt tot perfectie.¨
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
Nou ja
´Niet iedereen heeft een partner nodig om een gelukkig, vervullend en gezond leven te leiden.´ Dit was een poll (#mening op maandag) van Psychologie Magazine op Facebook - en ik kon kiezen: eens of oneens?
Nu ben ik een wandelaar, en ben ik voor het gemak op zoek naar een partner die ook een wandelaar is. Wandelen kost nogal wat tijd, weet je. Het is ook nog eens gelukkigmakend en vervullend, en het vereist een gezonde levensstijl. Wandelen is een manier van leven. Waarmee ik nog steeds het antwoord niet weet op die vraag van Psychologie Magazine. Eens of oneens? De formulering is stuntelig; vermoedelijk bewust beginnend met ´niet´ om de ongewenst partner-loze medemens niet te kwetsen, en alvast vooruitlopend op de nieuwste trend: bewust kiezen voor een leven zonder partner. Eén draai aan de kaleidoscoop en het kleurenpalet is totaal veranderd…
Dat nieuwe kleurenpalet past mij trouwens niet. Nog niet. Ik leef mijn redelijk gelukkige, behoorlijk vervullende en als regel gezonde leven in de veronderstelling dat die ene, die geliefde, die partner, er echt toe zal doen.
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
De koppelcode
Een droom. Ik zit aan een houten picknicktafel, ergens op een binnenplaatsje vol blauwe regen en toch ook midden op straat. Zon, hitte. Ik draag een lange, kleurige jurk en ik heb m'n krullen terug. New York? Leiden? Een vage vriendin komt langs, samen met een vreemde man die ik ineens meer als mijn vriend herken dan de vrouw als mijn vriendin. Zijn jas is zo'n vuilgrijze paardendeken en zijn wilde haren kunnen wel een strelende hand gebruiken. De vriendin verwacht een plan van me, iets met eten, wandelen, of varen. Iets groens. De man zegt dat we samen iets leuks moeten gaan doen. Tussen muur en picknicktafel stroopt hij zijn deken af; dikke rimpels grauwe wol in beweging. Hijzelf ligt op de straatkeien. Plat op zijn buik, met trillende turquoise dekschilden. Precies zoals ik mij de kever van Kafka altijd heb voorgesteld - terwijl bij het verhaal juist een natuurgetrouwe kever was getekend. Hij schuifelt er stil vandoor. Zijn ogen vonken in de zon.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
De swipe-vrouw
Dit is een datingsite. Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Meer specifiek, de opzet deze club is: Je wordt als alleenstaande lid en je vertrekt als de levensgezel van een ander lid. Dat is een heldere, serieuze opzet; een opzet waarover geen enkel verschil van mening kan bestaan. Startpositie en einddoel zijn voor ieder lid gelijk. Invulling van de lidmaatschapsperiode is vrij, afgezien van de nodige verplichte technische- en ethische componenten.
geplaatst door RodeJas - 13 reacties
Boeien slaken
Afgelopen zondag was het buiten plotseling aanmerkelijk warmer dan binnen. Althans, ná het onweer en vóór het onweer; in de urenlange luwte tussen twee onweersfronten. Het was de perfecte dag des oordeels, bedenk ik achteraf. Ik moet ook alles zelf regelen...
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
Stijve zolen
Soms, vooral als in het tomeloze geweld van het wasproces m'n dekbedhoes zich weer eens heeft ontfermd over de hemdjes, de slipjes en de theedoeken, soms denk ik: Ik ga dit nooit meer doen, een tweepersoons dekbedhoes wassen. Ik slaap voortaan wel in een slaapzak op m'n blauwe bank.
geplaatst door RodeJas - 31 reacties
Alle tijd
Datingtijd. Voor de routinier is het de tijd tussen nagloeiende hitte en oplaaiende begeerte; voor mij is het de toch misschien niet tijdelijke tijd alleen, de tijd van alle tijd. Een relatie kan dan wel van alles verdubbelen of halveren; er tijd aan besteden is wel het minste dat ík kan doen. Al met al heb ik nu de tijd om het achter mijn bolletjesgordijnen wit te zien worden, en weer kletsnat, en weer wit, en weer kletsnat. Ik hoef mij niet te vervelen. Water of wijn, bos of strand, ochtend of avond, strand of museum, tutoyeren of vousvoyeren, broek of rok; urenlang kan ik mezelf tegenspreken over het juiste antwoord. Of maandenlang, zoals sommige vragenstellers hebben gemerkt. Ik weet het antwoord niet, echt niet. Ook al heb ik alle tijd.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
Spooklopen en matchpunten
Dit is een datingsite. Althans, dat denk ik. Ik schrijf immers blogs op een datingsite, en ik vertel immers aan iedereen in wie ik een belangstellende lezer vermoed dat ik blogs schrijf, en wel op een datingsite. Soms denk ik ook: Ik kan hier beter een spookloper worden. Tegen de corona-pijlen in terug naar waar ik begon, hoe ik begon. ´Hoe gek ben je?´ heette dat eerste blog. ´Gek´ komt als onderwerp regelmatig terug op thing2share, maar eerder als rafelige, haast beschuldigende gedachten-spinsels dan als fenomeen dat al helder omschreven staat. Heb ik werkelijk ooit gedacht dat wat ik zou schrijven onthouden zou worden, invloed zou hebben?
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Ontspoorde tijden
´In these distracted times´, zoals de de oude Shakespeare ooit schreef, kan zelfs één bord met eten bergen energie geven. Mentale energie bedoel ik. Het eten was bereid door mijn Leidse dochter, omdat ik een week op haar oude kater had gepast. Wat, alweer in ´these distracted times´, een proeve van verinnerlijkte discipline was geweest. Ik moest die kat immers uiterlijk dertien minuten voor negenen verlaten en op weg gaan naar mijn eigen huis - juist rond de tijd dat hij berustte in mijn aanwezigheid en aanhalig begon te worden. Tussen kwart voor negen en negen uur ´s avonds heeft trouwens iedereen op straat haast: Waarschijnlijk is vrijheid niets anders dan vrede hebben met de regels die je zijn opgelegd.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
De slang
´Daarom schrijf ik, en daarom zal ik blijven schrijven,´ waren de laatste woorden van mijn vorige blog - waarna het winter werd en er plotseling niets meer was om over te schrijven. Het leven viel stil. Alleen de sneeuw, het ijs en de zon deden er toe, en schoenen met stroeve zolen natuurlijk, en een warme jas. En gek genoeg vooral hoe het vroeger zat met die sneeuw, dat ijs en die zon.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
De man die een vrouw zocht
Een zonnige zondagochtend. Eigenlijk wil ik naar buiten, naar het park. Maar. Wat maar? Niks maar. Rustig, ik wacht wel even totdat het niet meer vriest, totdat het niet meer glad is. Ik schrijf wel wat. Ik kan die site met erotische boom-fotos toch niet vinden.
geplaatst door RodeJas - 14 reacties
De angsthaas
Goed. Nu liefde voor een nieuwe geliefde voorlopig van weinig liefde voor het leven getuigt, zal ik maar een kookrubriek beginnen hier. Een kookrubriek met als specialiteit: het bereiden van uit te sterven dieren? Toevallig bladerde ik onlangs in een dik, oud, zwart kookboek. Het was beduimeld, volgeplakt met krantenknipsels, en boven één van hoofdstukken stond in vette letters: ¨Bouillon trekken in de nachturen¨. Ik proefde de woorden voorzichtig op mijn tong - en plotseling wilde ik dat ook: bouillon trekken in de nachturen. Het klonk zo veilig, zo vertrouwd. Nachtbraken, nachtvoeding, bouillon trekken in de nachturen.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
Van kerkklok tot muziekvideo
Dit nieuwe jaar begon met luidende kerkklokken. Zingende kerkklokken. Een heldere lucht, een net niet volle maan, en dan die klokken. Zo mooi! Tien minuten later was alles alweer zoals het altijd was rond deze tijd: Het geknal van vuurwerk, de verstikkende dampen van vuurwerk. Ik-bepaal-zelf-wel-wat-ik-doe-vuurwerk. Ik stond daar met de vrouw die mij al langer kent dan ik haar, en het was goed.
geplaatst door RodeJas - 15 reacties
Nieuwe engeltjes
Wat te doen op deze kortste zondag van het jaar, nu het wandelrondje Stompwijk is afgelast en het ommetje Cronesteyn al gelopen is? Klokken hoe lang de wasmachine doet over de laatste minuut? Alsnog de piek op de kerstboom zetten? De kerstboom alvast aftuigen? Nieuwe kerstboom-engeltjes knutselen ter vervanging van de oude engeltjes? Ik schat hun leeftijd op bijna dertig jaar; hun witte kanten jurkjes zijn grauw en verfrommeld en hun gouden haren zitten los. Maar ja, destijds samen met dochterlief geknutseld dus ze hebben een ziel, deze engeltjes. Eentje staat, feeëriek verlicht, op m´n Facebookpagina: ´Oud engeltje in nieuwe boom.´ De advertenties eromheen prijzen wandelschoenen aan - wat ik als ongepast ervaar. Ik moet webshops met esoterische schaapjes bezoeken, heel veel webshops met esoterische schaapjes, en alle cookies accepteren, zodat mijn Facebook-kerstengeltje gezelschap zal krijgen van esoterische schaapjes.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Terwijl de kat slaapt
Gisteren is Sint Nicolaas stilletjes mijn huis voorbij gereden. Of zou hij hebben aangebeld? Ik was niet thuis, mijn waarde Sint. Ik was aan de wandel, ik was mijn schoenen aan het verslijten op de landweggetjes tussen Wolfheze en Lunteren. Heb ik minder kleding nodig naarmate ik ouder word, minder ruimte en minder eten, ik verslijt juist meer schoenen. Kan ik nog nieuwe schoenen vragen voor in mijn schoen? Wat kon ik Sinterklaas sowieso vragen nu zijn bestaansrecht vervaagt, nu hij een alleenstaande oudere man dreigt te worden? Hoho, Santa Claus redt het ook in z´n eentje, en de Bever Cadeaugids weet raad: 'Voor de huismus. Voor de sporter. Voor de gadget-fan. Voor de (buiten) chef. Voor de klimaat-strijder. Voor wie alles al heeft cadeaukaart'. Voor wie alles al heeft? Wat zou zo iemand dan moeten kopen van zijn cadeaukaart? Ik zou daar als Bever trouwens ook streepjes tussen zetten: Voor-wie-alles-al-heeft-cadeaukaart. Ter geruststelling: Jaren geleden heb ik in een sinterklaasgedicht over het edele spel boardscript mijn 'streepjes-wens' een 'typisch geval van hyper-correctie' genoemd…
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
Ommetje Cronesteyn
Een solo-ommetje Cronesteyn op een voorjaarsachtige zondagochtend in november. Een smal paadje met op korte afstand van elkaar twee nog smallere, houten bruggetjes zonder leuning. Voor mij rijdt een zware vrouw in een scootmobiel, voor haar loopt een zware man. Ze zijn al wat ouder; hun ruggen ogen rond en massief in hun winterjassen. Vlak voor het bruggetje stopt de vrouw. Ze stapt moeizaam uit de scootmobiel en, even moeizaam, gaat de man erin zitten. Hij rijdt rustig het bruggetje over, stopt en stapt weer uit. De vrouw, achter hem aan geschuifeld over de planken, stapt weer in haar scootmobiel. Zo gaan ze ook het tweede bruggetje over, zonder een woord met elkaar te wisselen. Als ik hen voorbij loop en achterom kijk om hen te groeten, zie ik twee blije, montere mensen.
geplaatst door RodeJas - 5 reacties
Een spoor van spullen
Volop zon, buiten. En ook binnen, zodat ik de halve tafel rond moest met m´n laptop om schaduw op mijn scherm te houden. Zonder schaduw werkt het niet. Zoals de mens het beste schijnt te gedijen in de schaduw van zijn kleine tegenslagen.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Een vrouw die weet wat zij wil
Wij zijn geïrriteerd, blijkt uit recent onderzoek. Nou weet ik niet wie die ´wij´ zijn, dat weet ik nu eenmaal nooit, maar ik weet wel dat ík geïrriteerd ben. En dat ik daardoor nog wel eens vergeet wat ik wil, behalve deze tijd doorkomen.
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
De vrouw als Adam
Het begon met het profiel van een man die op zoek was naar 'een analoge, lieve vrouw'. Analoog heeft wijzers, lachte ik hem in stilte uit - maar zo dom was hij natuurlijk niet. Zeg nou zelf, ´analoog´is best een mooi woord, en ´analoge vrouw ´ klinkt al veel beter dan het ´dito vrouw´waarmee een man ook kan aangeven dat hij op zoek is naar zijn evenbeeld. De vrouw als Adam.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Een kerstengel in de zomerzon
Ik ben hier al even, ik schrijf hier al even - en dit is mijn zes-en-negentig-ste blog hier. Zesennegentig. 96. Cijfers met de ruggen naar elkaar toe; onbruikbaar als opstapje naar erotisch getinte woordspelingen. Ik heb blogs geschreven over gebeurtenissen in mijn leven, ik heb mijn hersenkronkels verwoord, mijn zieleroerselen, mijn associaties bij deze club die datingsite heet - en soms denk ik: het is op, meer dan dit is er niet en is er nooit geweest.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
Rebus verhaaltjes
De aller, aller grappigste man die ik ooit sprak, wist mij haarfijn te vertellen hoeveel sporen treinstation Leiden Lammenschans heeft en hoeveel treinen daar per uur voorbij rijden zonder te stoppen. Hij maakte dat op uit de veronderstelde ligging van het station, de bekendheid ervan, en uit het feit dat ik daar die ochtend op de trein was gestapt om een hoog tempo groeps-ommetje Kennemerduinen te gaan wandelen. Ik had zo mijn eigen argument om hem grappig te kunnen vinden: Ik hoefde zijn sokken niet te wassen.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
De bergen
Droom. Een bol, hellend vlak van grijs graniet onder een brandend hete hemel. Linksonder de witte tesla van mijn dochter die helemaal geen tesla heeft. Ik ben uitgestapt om mijn fiets overeind te zetten. Stil komt de tesla in beweging, rijdt diagonaal het graniet over, recht de afgrond in. Een lemming-tesla. Hij was leeg. Het is mijn schuld. De reisleider roept, we gaan naar de trein fietsen. Hij heeft de zwart grijze krullenbol van de date met wie ik witte wijn heb zitten drinken op zo'n zwoel zomeravondterras.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Tien manieren om drijfnat te worden
Het was de hoogste tijd om de feiten onder ogen te zien. Ik zou niet, nee nooit meer kunnen gaan zwemmen in mijn oude vertrouwde zwarte speedo badpak. Zelfs niet in een bergmeertje waar niemand kijkt. Ik zou een tankini gaan kopen.
Tankini. het woord alleen al. Het is een woord dat zowel gevaarlijk als kinderachtig klinkt - al is het niet meer dan de onschuldige samentrekking van tank-top (een soort hemdje) en bikini. Mijn logica volgend, zou het woord ontstaan kunnen zijn in de tijd van de restaurette, de vaginaaldouche en het doemdenken. Maar nee, het blijkt zo'n twintig jaar jonger te zijn: In het blad ´Onze Taal´ staat ´tankini´ vermeld als nieuw woord in het jaar 2000. Samen met lollyen, zorgschaarste, klaptegel en minimawinkel. Er zit een tijdsprong van twintig jaar in mijn herinnering - geen wonder dat m´n zwarte badpak plotseling niet meer past. Dat er ineens geen rek meer in zit. Althans, niet genoeg rek. Niet genoeg rek op de plekken waar ik rek nodig blijk te hebben.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
Glas op glas
Ontbijt bereiden aan een vol aanrecht. Dat is beslist ongebruikelijk: Sinds ik in deze kleine flat woon, zorg ik juist voor leegte op de strategische werkvlakken. Afwas en ontbijt staan nooit tegelijk op het aanrecht - waaruit maar weer zonneklaar blijkt hoe zuinig een mens moet zijn met ´nooit´. Gistermiddag en -avond heb ik door Meijendel gewandeld. Vanochtend ben ik meer hongerig dan ijverig.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Overwegingen aan een ronde tafel
Zo is het dus om zeventig te zijn. Zeventig jaar. Beetje moe wakker. Logisch, na het duin- en strand ommetje van ruim twintig kilometer, gisteren? Het zou zomaar kunnen. Maar misschien is ´Broze aarde, een mis voor het universum´ van Antjie Krog niet het goede boek om vredig bij in slaap te vallen: ´... hoe kunnen wij zorgen voor de aarde als wij niet zorgen voor elkaar / hoe kunnen wij zorgen voor elkaar als wij niet zorgen voor de aarde?´
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
De tekencheck, deel twee
Een droom. Ik zit in de trein, veilig bij het raam. Buiten rent een man door het weiland; zijn blauwe overall fladdert rond zijn pezige gestalte. Ik kan zijn gezicht niet zien, hij draagt een groot bord aan een stok voor zich uit. Op het bord staat de zwart-wit afbeelding van een gezicht. Een klap - en het gezicht bedekt het hele raam naast me. Ik verstijf, kan niets anders doen dan blijven zitten waar ik zit.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
De stilte-date
En paar regeltjes in de krant, een lezersreactie - dus wat zegt dat nou? Toch steekt het: ´Hoe nu om te gaan met mobiliteit? Wat ook kan: iedereen onder de zestig lekker treinen. De rest blijft thuis of neemt de auto.´ De rest. Nu bezit ik geen te nemen auto, beste briefschrijver. En de rest van wie ik ooit was heeft de afgelopen week haar eerste treinselfie rondgestuurd. Staat er ergens in dit land nog een heilige eik waaronder wijsheid wordt gedeeld, een put die niet echoot maar antwoord geeft?
geplaatst door RodeJas - 16 reacties
Een overdosis fluitekruid
Ik moest maar eens internationaal gaan daten. Het ziet er immers naar uit dat straks - als er een straks is - de kwetsbare oudere niet zomaar op de trein naar bijvoorbeeld Utrecht kan stappen, maar wel op het vliegtuig naar Barcelona. En laat ik er, om misverstanden te voorkomen, maar direct bij schrijven dat dit een uiting van diepe bezorgdheid is. Niet vanwege dat daten. ´Geduld is zulk een schone zaak´, schreef de oude Hieronymus van Alphen immers al. Het gaat mij om dat vliegtuig.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Er is niets gebeurd
Droom. Ik sta bij een witte muur; het groen van de tafel is het groen van de deuren in mijn huis. Vrouwen staan naast en tegenover mij. Engelachtige vrouwen. Ze dragen soepel vallende, diep uitgesneden jurken en ze reiken mij hun hand, zoet glimlachend als de madonna´s van Sandro Botticelli.. Ik weer hen af - wat het zoete in hun glimlach tot minzaam laat verglijden. Ze vergeven het mij dat ik ben wie ik ben: een schuwe toverkol in zwart kant.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Koekjes, thee en geduld
Warm en vertrouwd lag hij mij in de hand. Gehuld in zwart rubber was hij mijn venster naar de wereld, mijn metgezel op lange wandelingen, mijn raadgever bij treinstoringen en ander klein ongemak. Vijf lange jaren al kende ik zijn gewicht, zijn mogelijkheden, zijn kuren - totdat ik hem plotsklaps moest oprapen van de stenen keukenvloer. Even nog dacht ik dat we deze val konden negeren en samen verdergaan. Maar nee. Splintertjes vol licht op de tegels. Spikkeltjes van bloed op de vingertop waarmee ik hem aanraakte. Is een smartphone eigenlijk wel een ´hij´?
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Pig-Pen en de afgelaste passies
´Vermaak je je nog een beetje, mam?´ appte mijn verre dochter. ´Jawel,´ appte ik terug: ´Rondje Cronesteyn, rondje Cronesteyn, rondje Cronesteyn.´ Mijn groepswandelingen zijn geannuleerd, de koor repetities opgeschort, de musea gesloten. Waarmee de last van dit nieuwe virus voor mij ogenschijnlijk niet groter is dan afgelaste passies. Maar onderhuids knaagt het: Wij, de eerste naoorlogse generatie, wij zouden toch alle infectieziektes de wereld uit helpen?
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Mijn hoed
We moesten elkaar wel zoenen, nu het handen schudden door onze minister-president persoonlijk is bestempeld als risicogedrag in verband met de mogelijke overdracht van dat nieuwe virus. Nieuw is immers akelig en bedreigend. Ben ik toen mijn hoed verloren?
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Vanwege de regen
Het is een diep grijze maandagmiddag. Buiten heersen de regen en de storm. Ik wilde niet naar buiten om brood te gaan kopen, waardoor ik kliekjes moest opbakken om m'n honger te stillen. De kleurige bolletjes op de vitrage kijken me spottend aan: Ik zou buiten bij de zee zijn vandaag, met een oude vriend. Eerst naar de Nana´s in museum Beelden aan Zee en dan naar de zee. Hij belde op het laatste moment af wegens wat ook weer? Niet vanwege de regen. Straks zal hij me uitnodigen om bij hem te komen eten. Ik schijn dichter bij hem te wonen dan hij bij mij.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Een blauwe jas
Een klein twistgesprek met mezelf: ¨Klap dicht die laptop. Je hebt al een jas.¨ ¨Er zitten gaatjes in die jas. De zakkleppen en manchetten zien eruit als de nooit gewassen pet van een oude man. Hij is maar één regenbui waterdicht na een wasbeurt.¨ ¨Het is je nieuwe rode jas.¨ ¨Klopt. Ik heb ook een oude rode jas. Mijn rode jas van toen ik een nieuwe nickname zocht.¨ ¨Deze jas is blauw.¨ ¨Goed gezien. Ik ben het trouwens zat om een nickname te hebben.¨ ¨Zullen we tegen de zee gaan schreeuwen?¨
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Hoe gek ben je, deel twee
Droom: Ik loop over een zandweg vol ronde keien, voel achter mij de warmte van twee mensen. Ze splitsen zich op en lopen me links en rechts voorbij. Het zijn oude, oude mensen, een vrouw en een man. Ooit was het de oude mens die mij triggerde om het datingpad te gaan bewandelen: Een oude vrouw en een oude man, stralend hand in hand.
geplaatst door RodeJas - 17 reacties
Het pijnboompittensyndroom
De geschifte psychotherapeut uit de Netflix-serie ´Lucifer´ heeft een lamp op haar ronde tafel staan, een lamp die met een luidruchtige schakelaar aan en uit te knippen is. Ze kon hem (de lamp) dus hoorbaar woedend uitknippen toen haar cliënt Lucifer, zonder zijn gebruikelijke betaling in de vorm van seksuele diensten, vertrok. Hij (die lamp) ziet er trouwens uit als een broertje van de lamp die naast mijn ronde tafel op de grond staat. Die heeft ook zo´n luidruchtige schakelaar. Waar een vrouw zich al niet verbonden mee kan voelen, zo ´s avonds alleen op de bank.
geplaatst door RodeJas - 5 reacties
Over Sint en Santa
We liepen over het nieuwe asfalt van de Lekdijk, op schoenen zwaar van griendlandse modder en met een hart vol licht. Een boerderij beneden aan de dijk verkoopt kerstbomen. ´Zouden die nu nog verkocht worden?¨ vroeg hij. Ik dacht van wel. Er zijn mensen die hun boom traditiegetrouw pas op kerstavond opzetten, en mensen die op de valreep beseffen dat ze die boom toch zullen missen. ´Heb jij je boom hier gekocht?´ vroeg ik, want hij is van hier. ¨Wij vieren helemaal geen kerstfeest,¨ was zijn antwoord - en ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan omdat ik niet al die andere vragen eerst had gesteld.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
De slobbertrui
Zojuist terug van een vrolijk Sinterklaas-reces, zou ik zomaar kunnen vergeten dat ik zoekende ben. Pas toen ik over die muur-banaan van Cattelan las, keek ik om mij heen en zag ik dat ik alleen was. Alleen met de krant van vrijdag en de wetenschap dat die banaan werd verkocht voor 130.000 dollar en ik onbetaalbaar ben.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
De honger
Wat ik hier schrijf is soms een geliefd kind dat ik te vondeling leg, en soms een bord spaghetti met rode saus dat ik ter consumptie aanbied. Voor beiden geldt: liever niet geliefd dan verkeerd begrepen - al zal ik steviger voor het kind opkomen dan voor het bord spaghetti. Dit blog is een bord spaghetti met rode saus.
geplaatst door RodeJas - 21 reacties
Een stel met een liedje
We hadden elkaar al een eeuwigheid niet meer gezien, hij en ik - wat beslist lang was: we kenden elkaar immers nog lang geen eeuwigheid. Hij had zich vermomd met een bril, een stoppelbaardje en een nieuwe, grijze trui die lekker rook. Ik droeg mijn oude rode jas en was, naar hij zei, niet veranderd. Wat ook oké was. We waren nooit een stel geweest, hij en ik, zo´n stel met één rugtas en met een liedje.
geplaatst door RodeJas - 18 reacties
Alles verandert
´Alles verandert, opnieuw beginnen kun je met de laatste ademtocht....´ schreef de somber-visionaire Bertold Brecht ooit. Twee coupletten, dezelfde regels in een andere volgorde - waardoor het eerste couplet verdrietig-berustend klinkt en het tweede hoopvol. Ik heb dit gedicht zo vaak voorgelezen dat het een draaiorgelboek is geworden in mijn hersenpan. Zet mij voor een volle zaal en het boek ontvouwt zich. Maar zet mij voor een geliefde en het boek vergaat tot pulp.
geplaatst door RodeJas - 19 reacties
Al wat ouder
Hij zei dat ik al wat ouder was - wat viel onder het hoofdstukje ´waarom niet.´ Hij was nog wat jonger. We hadden dus niet tegen elkaar gejokt in het voortraject maar die jurk trek ik mooi nooit meer aan. Het koordje was toch al gerafeld.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Ik vind je lief
Daten is vooral iets van iemand vinden. Vanaf die cruciale eerste seconden tot het al dan niet ongemakkelijke afscheid: We vinden voortdurend van alles van elkaar en van onszelf. Gelukkig is het een grotendeels onbewust proces, zodat er tijdens het ‘vinden’ genoeglijk gekout kan worden en misschien al voorzichtig aftastend gekust. Het was een afspraak met een oude vriendin, ooit: We gaan voortaan van niets en niemand meer iets vinden, vooral niet van onszelf. Wij vonden de afspraak ‘nijsgjirrich’* - en er kwam niet veel van terecht.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
Op een bumperbankje
We aten appelpannenkoekjes op een glimmend metalen bankje, mijn dierbare nicht en ik. Zij had zichzelf via haar phone verloren in een boreling van nog geen uur oud, zodat het aan mij was om de mannen te woord te staan. Twee tevreden ogende vrouwen (met gebruinde blote benen, dat ook) op een bankje gemaakt van autobumpers is nu eenmaal een gedroomde kans om grappig te zijn, nietwaar?
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
David Tennant en de kat
Eigenlijk had ik de kat er buiten willen laten; dit is immers een datingsite. Maar nu het beest zestien dagen lang zowel mijn dagindeling als mijn humeur bepaalt, kan ik moeilijk om hem heen. M´n eerste wandeling van de dag, direct na het ontbijt, leidt van mijn flat naar het huis van de kat. De laatste wandeling, wanneer het allang donker is, leidt van het huis van de kat naar mijn flat. Wat deed die gymleraar dan in mijn droom, vannacht?
geplaatst door RodeJas - 15 reacties
Kersen eten
Het was weer domweg alleen wakker worden, vanochtend - wat gek genoeg minder alleen voelt dan alleen gaan slapen. Berkenzaadjes overal, blauw zonlicht door dat ene niet-verduisterende gordijn, een droom die woorden nodig heeft om niet vergeten te worden.
geplaatst door RodeJas - 23 reacties
Over mannen in het algemeen en smetvrees in het bijzonder
Het was niet eens zo warm, de afgelopen nacht - maar m´n droom duidde op een verhit gemoed: Ik zag gebruinde mannen met slechts een doek rond het middel; de glanzende, gespierde torso's van vlinderslag zwemmers. Ze lopen rustig rond, de mannen, als filosofen in een zuilengalerij. Ze vergelijken hun proporties; ze zijn zwanger en ze vragen elkaar hoe dat te zien zal zijn straks.
geplaatst door RodeJas - 17 reacties
Het mes
De tentoonstelling ging over Middeleeuwse tuinen - en omdat ik nu eenmaal van tuinen houd besloot ik om er eens een kijkje te nemen, met speciale aandacht voor de vanzelfsprekende lusthof-functie van de siertuinen in die tijd. Het mes was bijvangst. Het lag in een glazen hokje - en het moet ooit een geschenk zijn geweest van een verliefde man aan de vrouw van zijn dromen. Als gebiologeerd staar ik naar het mes, probeer de man die het heeft gegeven op te roepen, de vrouw die het heeft ontvangen, het moment waarop zij de afbeeldingen op het heft zag, de teksten las. Heeft ze gebloosd?
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
Een minnaar als referentie
Ik lees het nogal eens in een profiel: ‘...Mijn werkzame leven kan ik als volgt omschrijven...’, waarna de man in kwestie bewijst dat hij het kan, zijn werkzame leven omschrijven. Omdat ik op een datingsite nu eenmaal op zoek ben naar een geliefde, raak ik in de war van zo’n omschrijving. Wat zoekt deze man, een secretaresse? Een representatieve vrouw om hem bij te staan in zijn voormalige werkzame leven? Stel dat hij een mooie kop heeft, dat ik hem aantrekkelijk vind ondanks dat werkzame leven, stel dat ik diep van binnen voel dat hij en ik samen gelukkig kunnen zijn, wat kan ik hem dan schrijven om een aangename sfeer van saamhorigheid te creëren? Welke werkzaamheden zal ik omschrijven om zijn nieuwsgierigheid te wekken, om die cruciale eerste date ook voor hem onontkoombaar te maken? Welke referenties zal ik hem verstrekken? Mijn voormalige minnaars?
geplaatst door RodeJas - 18 reacties
Overwegingen bij het kiezen van gordijnen
Gordijnen. Alleen het woord al. ´Sluit jij de gordijnen even, schat? Gordijnen associeer ik met oud stof, oude koffie en terloopse seks op een krakende divan. Ik woon al een eeuwigheid zonder gordijnen. Vorige week echter, toen ik mijn Leidse huiskamer binnenliep, zag ik eindelijk wat er hier ontbrak: Gordijnen. Sindsdien ben ik op zoek naar gordijnen; gordijnen die matchen met mijn allenige ziel.
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
Dan weet je het alvast
Ik ben een wandelaar en ik zoek een wandelaar. Dan weet je het alvast. Zeg nu zelf, hoeveel tijd heb jij nog, hoeveel tijd heb ik nog, hoeveel tijd hebben wij nog samen?
Zonde van die tijd als jij gaat motorrijden en ik ga wandelen, toch? Hoewel. Tijdens m´n laatste lange wandeling, de Leidse Marathon, noodde een motorrijder de wandelaars achterop zijn motor, zodat we allemaal opgevrolijkt verder liepen. Die motorrijder had jij best mogen zijn.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
De denkstenen
Man, kracht, handen, huid. Harde, scherpe, zware en lichte stenen; het basalt liggend, de leistenen staand. Een cirkel vol stenen met een meanderend pad van lege vloer erin, half glanzend in het gefilterde daklicht. Duizend tinten grijs zonder onderzoekend pad naar binnen, stenen enkel en alleen omdat het stenen zijn. Jaren geleden liep ik met een prille liefde over deze gladde vloer. We stonden stil bij een cirkel van witte stenen, we keken naar filmpjes die kunst heetten - en we gingen het allemaal begrijpen en aan elkaar uitleggen want in die jaren had de man zijn ziel ontdekt.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Koekjes bakken
Het is lente dus aspergetijd, lees ik zo hier en daar. Nu is mijn band met asperges miniem: ik heb ze één keer gegeten (de door kenners zo verguisde groene) en ik heb één keer vriendelijk bedankt voor de herhaalde diensten van een onverschillige. Laten we dus koekjes bakken! Mijn stalen deegroller heb ik inmiddels doorgegeven aan m’n dochter (die nu koekjes bakt met haar dochter), maar schone, koele handen kunnen met liefdevolle tact ook bereiken wat een stalen deegroller kan.
geplaatst door RodeJas - 14 reacties
De trap
Het was een voorstel van een niet foute man: of ik een blog wilde schrijven over het taboe 'de foute man.´ Aanvankelijk wimpelde ik het voorstel af. Hoezo taboe? Op deze site in elk geval niet; de foutheid der mannen is immers een favoriet onderwerp op things2share, naast muziek-filmpjes, eetgewoontes en het weer. Bovendien: is de man die ik in 'De Mondscheinsonate’ beschrijf soms niet fout?
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Groen bezig
Gisteren was het mijn Facejaardag (de feestelijke viering van zes jaar Facebook), volgende week maandag tapt een man die zichzelf kunstenaar noemt een glas water om het in een stille voettocht van vijf dagen naar de zee te dragen. Vandaag is het precies vierhonderd zevenenveertig jaar geleden dat de Watergeuzen het stadje Den Briel veroverden op het Koninklijke Spaanse Garnizoen, en vanaf drie uur precies in de nacht van dertig op eenendertig maart ben ik zeven maanden lang in de war met de tijd.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Vraag het RodeJas
Vraag het RodeJas
Soms, of eigenlijk best vaak, denk ik: dit is dan wel een datingsite, maar misschien is een receptenrubriek zinvoller dan een verhaal over een verloren dan wel mogelijk toekomstige geliefde, of de nieuwste visie op liefde en seksualiteit. Of zal ik een vragenrubriek beginnen? Vraag het RodeJas? Niet dat het binnen mijn macht ligt om welk probleem dan ook op te lossen: verhelderende tegenvragen stellen en gedichten voorlezen, dat is wat ik kan.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
De tekencheck
‘Dit is een datingsite: Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen.´ Dit is de derde keer dat ik een blog begin met deze regels - waaruit blijkt dat ik zeven en vijftig blogs heb geschreven met andere beginregels. Dit is een datingsite. En net als in het daadwerkelijke leven tieren hier de misverstanden tussen en binnen de seksen het weligst zodra het over seks gaat - of het in dichterlijke bewoordingen over seks lijkt te gaan.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
De Mondscheinsonate
Hij stond al veel te lang op mij te wachten, zei hij, de vrolijk verdrietige man met wie ik verkering zou krijgen. Hij stond daar: een fascinerende mix van fysieke kracht, wijsheid, seks en stijl.
Ik zou zijn geur willen drinken, zijn verschoten t-shirt willen opstropen om te voelen of hij waar is. Hij wil sandalen voor me kopen want ik moest persé wandelschoenen aan van hem en ik had naar hem geluisterd al was het verschrikkelijk warm.
geplaatst door RodeJas - 5 reacties
De man tegen de muur
Hij staat tegen de muur, tussen de deur en de linnenkast. Hij ziet er zwijgzaam en ontoegankelijk uit - wat ik onhebbelijk van hem vind, want hij staat wel in m´n slaapkamer en ik vertrouw hem mijn gedragen jurken toe. Zal ik tofelazine* voor hem laten maken? IJzerenheinigheid: min 45%? Zal ik m´n stoere leren jasje rond zijn smalle schouders hangen? Ik draag het toch niet, het hangt alleen maar in de kast om te voorkomen dat ik een nieuw leren jasje koop.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Tien vragen 2 - Wat Proust zegt
1. Wat is je lievelingskleur?
Proust zegt: Die van de ogen van de persoon van wie ik houd.
geplaatst door RodeJas - 5 reacties
Tien vragen
Met enige schroom begin ik aan dit nieuwe blog: Ik voel mij het sopraantje dat zojuist is opgemerkt en gecomplimenteerd door de nieuwe bas. En ik kan mij op deze zonnige blue monday niet aan de indruk onttrekken dat zelfs op deze site, waar eigenheid is gewenst en er dus grote verschillen zijn, de Wet van Jante geldt. Een ongeschreven wet met (toch) tien regels die uitdrukking geven aan de Scandinavische volksaard. In Nederland doen wij de Wet van Jante af met één woord. Maaiveld. Zal ik dan maar eens heel gewoontjes over de liefde schrijven?
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
De handgeschreven brief
Ik sta op station Delft, akelig onder de grond dus, midden op het perron. Alles beweegt - en ik sta stil. Rechts rijdt een intercity de tunnel voor mij in; links rijdt een sprinter de tunnel achter mij in; recht voor mij gaat de lift omhoog en zakt het contragewicht naar beneden. Alles beweegt en ik sta stil. Er was een tijd dat ik in kwade dromen, al koffers pakkend, keer op keer de trein miste. Die tijd ligt achter mij: mijn onderbewuste denkt blijkbaar dat ik alle grote beslissingen al heb genomen.
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Hutspot met saffraan
Soms denk ik: Ik kan hier beter een kookrubriek beginnen. Recepten voor beginnende en gevorderde vrijgezellen v/m. Recepten voor wie eigenlijk hongert naar seks, recepten voor als Hij/Zij komt eten, recepten voor bij ´Boer zoekt vrouw´, recepten uit een lege koelkast. Met een kookrubriek zou ik me onwijs nuttig voelen; een aardse kerstengel. Nu zit ik met een ratjetoe aan vertelsel-restjes die nergens bij passen, wetenswaardigheden die maar geen verhaal willen worden, losse ideeën die geen onderlinge samenhang hebben. Behalve dat ze over de liefde gaan - en tot voedsel voor de ziel kunnen dienen.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Over teennagels
Dit is een smerige titel, ik weet het. Om veel lezers te trekken zou ik de woorden seks, rode wijn en chocolade moeten gebruiken, gelardeerd met een vleugje ‘zout op mijn huid’. Teennagels doen mij denken aan de slappe lach-sessies met m’n ex-schipper, in de punt van zijn zeeschouw. Aan zijn quasi misnoegen omdat mijn ‘smerig’ de zijne overtrof. Seks, rode wijn en chocolade. Maar dit blog gaat nu eenmaal over teennagels - en over de liefde, natuurlijk: ‘Een goede test voor de ware liefde is of je de gedachte kunt verdragen de teennagels van je beminde te knippen.’*
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
De ijskoningin
Koud is de zee, zo zonder strandtenten. Straks ga ik sinterklaasgedichten schrijven, straks, als mijn jas de jas van een ijskoningin is, als ik het bibberen voorbij ben. Ik zou minder moeten dromen, misschien. Ik zou een man, dé man moeten kiezen en een charmeoffensief beginnen. Nu eet ik aardbeien. Aardbeien rood, zacht en zoet. Mijn huid gloeit van de zon, van het zout, van jouw handen. ¨Godin gepaneerd¨, zei je en je streek strelend zand over mijn rug.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
De dierenvriend
Zomaar een zondagochtend met koffie en krentenbrood aan m´n nieuwe, ronde tafel. Scarlatti op de achtergrond. Ik heb te lang geslapen om nog iets groots te ondernemen, de boekenmarkt in Zutphen ofzo. Het is nog Singles Day ook. ´Een extra goede reden om jezelf te verwennen met de leukste producten,´ volgens een populaire webshop. Gehoorzaam ga ik jurkjes kijken. Bij een andere webshop, dat wel. Met in mijn achterhoofd een dichtregel van Pierre Kemps die me raakte: ´Het wordt mij een kwellende gedachte al te oud te zijn voor rood.´
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Een verhaal van toen
Herfst. De bomen in de stad dragen lichtjes en de chocoladeletters zijn al haast uitverkocht. Het is tijd voor nostalgie. Ik ben immers verhuisd en het zal nog wel een jaartje duren voordat er een vertrouwde routine is ontstaan in m’n dagelijkse leven. Dit is een verhaal over zo’n vertrouwde routine: de busrit van Heerenveen naar Drachten, twee jaar geleden alweer.
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Overwegingen bij een kaartjesautomaat
Hij is groot en glanzend rood gelakt - en hij kan mij, als ik dat zou willen, binnen tien seconden geven wat ik nodig heb: een geldig vervoersbewijs. Het bevalt me wel om hier te staan. Ik kan nog alle kanten op.
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Hoe mooi het was
De 50plus-bloggers als schrijverscollectief: het zou zomaar kunnen, toch? Elke vrijdagmiddag een bijeenkomst rond de leestafel van zo’n gezellig industrieel eetcafé en dan de oude blogs bespreken en de nieuwe onderwerpen verdelen. Doe jij je nieuwste liefdesverdriet dan doe ik de nieuwste Brainwash-talk. Of het feit dat ik nu pas, nu pas weet dat ‘sapioseksueel’ bestaat - en dat ik moest opzoeken wat het inhoudt. En zou je dat wel doen, die details van je laatste date? Zeker weten? Dan hoop ik dat hij ook blogger wordt. En dat hij zíjn verhaal gaat schrijven. Dat moet toch smullen zijn voor de 50plussers?
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
Wat doe je als het regent?
Ik ben geen beginneling in de liefde, maar wat het kopen van een nieuwe bank betreft ben ik zo groen als gras, zo groen als mijn favoriete jurk, zo groen als de bankjes in de stoptrein tussen Utrecht en Zwolle. ¨Als u in de rijrichting kijkt, kunt u aan de rechterzijde uitstappen,¨ laat de conducteur er via de luidsprekers weten. Ik kijk in de rijrichting maar blijf rustig zitten; de trein raast nog over de Veluwe. Schuin voor me staat een man op en bonkt met zijn vuist tegen het raam. Hij kijkt woedend naar de vrouw vlak voor hem op het groene bankje.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
De man in de bibliotheek
Ik ging de stad in voor boodschappen en ik had een briefje bij me. ‘Bank lamp ronde tafel dadels yam-desembrood yoghurt stadsplattegrond FM-antenne watermeloen,’ stond erop. Zo’n boodschappenlijstje is nuttig; hoe zou ik anders met zowel een stadsplattegrond als een watermeloen kunnen thuiskomen? Ooit had ik een geliefde die me bloemen beloofde als ik geen boodschappenlijstjes meer zou schrijven. Als ik zou onthouden wat ik moest kopen. Lieverd, ik denk niet altijd aan je, en zeker niet aan je dorst. Ik kan zomaar vergeten om bier voor je te kopen.
geplaatst door RodeJas - 5 reacties
Over fruitvliegjes en bankenkoorts
Pardon waarde bloggers, ik wurm mij er (weer) even tussen. Niet dat ík geen blogger ben; niet dat ik van plan ben om, als schrijver met de langst aaneengesloten staat van dienst hier, wie dan ook op het matje te roepen. Fruitvliegjes, daar gaat dit blog over. Wel begrijp ik dat ik, door te blijven schrijven, inmiddels bij de ‘azijnzeikers’ ben ingedeeld. Dat is goed. Heb je eigenlijk wel aan mij gedacht toen je dat opschreef?
geplaatst door RodeJas - 12 reacties
Het kruisverhoor
Het is verbazingwekkend hoe eenvoudig het is geworden om op de kat te passen nu hij dertien minuten lopen verderop woont. En even verbazingwekkend logisch blijkt het om tradities rondom het oppassen te behouden - ook al zijn die tradities gebaseerd op het gegeven dat het vaste personeel van de kat in Leiden woont en ik, de oppas, ver weg in Friesland. Zo komt hij altijd even langsfietsen, m´n dierbare oude vriend, m´n sparringpartner in liefdesaangelegenheden. Losjes lig ik met mijn hoofd op zijn schoot, op het harde vlak gevormd door zijn sterke hardlopers-bovenbenen. Licht bestraffend kijkt hij naar mijn al te lang niet gekuste mond en onderwerpt me aan een kruisverhoor.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
'Koop nooit een rode jas'
De zee. Ik kijk naar haar en ik denk heel in de verte aan De Friese Man. De Friese Man, die De Vrouw op handen draagt, maar ook weet dat zij zelf sterk genoeg is om haar rolkoffer de bus in te tillen. Hij vindt krentenbollen eten op de stoeprand een mooie afsluiting van een ochtendje woonboulevard, samen op zoek naar de ultieme bank voor hem. Je jas vies? Joh, dat ziet toch niemand. Nora Ephron gaf haar boek met columns de titel ‘Koop nooit een rode jas’- en ik ben nu als een razende aan het lezen waarom eigenlijk niet.
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Wanneer eigenlijk?
Wij vroegen het ons af, mijn sterke vriendin met de gouden handen en ik: Wanneer wóónt een mens eigenlijk in zijn nieuwe huis? Zodra de verhuizers zijn vertrokken? Zodra het ´oude´ huis naar tevredenheid is opgeleverd? Zodra de nieuwe gemeente je inschrijving heeft verwerkt? Zodra je er hebt geslapen? Zodra de wasmachine er draait? ¨Zodra de kapstok hangt,¨ zei ze beslist, mijn vriendin. Want dat had ze net gedaan, de kapstok ophangen.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
Cats/Beets/RodeJas
Nu mijn verhuizing het onoverzichtelijke stadium heeft bereikt van een huis vol met dozen in Drachten en een huis huis vol met emmers verf in Leiden, en er niets of niemand seksier is dan de vakman die overbodige spiegelkasten van m´n nieuwe muren schroeft, schiet het nadenken over de liefde er nogal bij in. Gelukkig biedt de poëzie uitkomst in al haar overzichtelijke eenvoud! Daarom nu drie verzen over de liefde in gekruist rijm (en een variatie): een vers uit het hart van Vadertje Cats, het vrome antwoord van de heer Nicolaas Beets, en tot slot de woorden van mij, RodeJas.
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
EEN DIEP GEDICHT (mijmeringen bij opkomend tij)
De hemel is een blauwe droom die wakker blijft,
bladzilver zacht vervliegt het licht.
Ik ben de muze in ons wankel evenwicht.
Jij houdt mij vast,
houdt mij vast...
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Pinxteren
Mijn excuses, mevrouw, mijne heren; ik wurm mij even tussen u in. Met beide ellebogen en zonder aanhalingstekens want immers helemaal zelf bedacht - behalve natuurlijk wat niet zelf bedacht is en dus wel tussen aanhalingstekens staat. Maar dat gebeurt straks pas. Of ‘strax’, zoals een spannende vriend altijd schrijft. Hij schrijft ook altijd ‘sex’, wat niets anders is dan het Engelse woord voor seks. Vroeger leverde het herhaaldelijk gebruiken van het woord ‘sex’ in een tekst bijpassende advertenties op, maar die tijd is voorbij. Er is wel meer voorbij. ‘Geef nooit je texten af,’ schreef die vriend ook - terwijl hij echt geen extra ixen nodig heeft om mijn aandacht te trekken.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Veel zegen en een zoen
Het begon ermee dat ik in de donkere bijkeuken op een naaktslak trapte. Het zei ‘knak’ onder m’n rechter voet en even wist ik niet wat er was gebeurd. Ik wist alleen dat het iets smerigs was, iets onomkeerbaars, iets ergs misschien. De kat kon het niet zijn: die had ik in Leiden achtergelaten, voor het laatst. Niet dat ik hem de volgende keer meeneem. Nee, ik blijf zelf in Leiden als ik weer op hem heb gepast. De naaktslak lag er mooi bij. Zo dood en zo deftig uit z’n vel gebarsten: z’n voorkant zwart, z’n achterkant wit.
geplaatst door RodeJas - 1 reactie
Overwegingen op een terras aan zee
Doordat ik anderhalve week op de kat van mijn dochter mocht passen en de zon scheen, zat ik op het deftige strand van Wassenaarse Slag patat met tomatenketchup te eten. Ik zat alleen aan het tafeltje - wat ik bij de patatboer thuis ongezellig zou vinden, maar wat ik op deze plek juist prettig vind. Volgens de filosofen van The School of Life zijn er maar twee redenen waarom iemand single blijft: zelfhaat en zelfliefde. Niet dat het mij uitmaakt. Bij de patatboer thuis geloof ik zonder meer in zelfhaat als de reden, hier denk ik dat het zelfliefde is. Je moet immers van goeden huize komen, wil ik jou meenemen op een wandeling langs de zee.
geplaatst door RodeJas - 5 reacties
De stroomversnelling
Het kwam niet door de provincie waarin mijn dorp ligt, niet door het dorp waarin mijn huis staat, niet door het huis waarin ik woon (of misschien toch ook wel), niet door de mensen die in mijn dorp wonen, niet door de koren waarbij ik heb gezongen en al helemaal niet door het koor waarbij ik nu zing. Het kwam niet door m’n wandelclub waar men vergrijzing en vertraging verwart met gezelligheid, niet door de buurvrouw die mij de hele nacht hoorde zingen. Het kwam ook niet door de Leidse kat (of misschien toch wel), maar op een dag besefte ik: Ik woon te ver weg van wat echt belangrijk is. En ik nam mij voor om te vertrekken.
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
De gedaanteverandering
Onlangs gelezen, in een essay vol bezorgdheid van Bas Heijne: ‘De taal waarin wij over elkaar spreken, is steeds meer de taal van de cijfers. We zijn niet langer de mensen die elkaar grote verhalen vertellen, die in mythen leven. Tegelijkertijd beseffen we ook dat we die verhalen toch nog steeds nodig hebben om iets te zijn.’
Gelukkig bestaan wij, online daters, nog grotendeels uit verhalen. Onze BMI blijft onvermeld, evenals het aantal onzer dates. Het enige getal op ons profiel is een percentage. Een percentage dat bij mij, wellevend als ik ben, 100 zou moeten zijn - maar dat 91 is omdat ik quizvragen nu eenmaal onbeantwoord laat.
geplaatst door RodeJas - 2 reacties
Verloren tijd
De trein kwam aan om vijf over negen. Om twintig voor tien vertrekt de bus. Ik moet dus wachten, wachten op de bus. Het is donker hier, een diepblauw soort donker. De stationsrestauratie is dicht, al jaren. De AHtoGo is dicht, al uren. De tijd doet er eigenlijk niet toe; dicht is dicht. ‘Open’ doet er evenmin toe; open is de afhaalpizzeria maar daar wacht men niet op de bus. Een lift versieren? Welnee, het is hier wel eens akeliger geweest: Natte voeten en de diepe kou in m’n botten van een tevergeefse date aan zee bij opkomend tij. M’n laatste date was gewoon aan een tafeltje in een naburig café en ik zag zijn ogen oplichten toen ik binnenkwam. Don Juan in topvorm. Ik voelde me gevaarlijk veilig bij hem.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
De drie mannen
“Een vriendin vertelde me dat elke vrouw drie mannen nodig heeft. Eén man voor het avontuur en het plezier, één man om stimulerende gesprekken mee te voeren, en één man voor goede seks.” Het is de jonge Anna die dit zegt, aan het begin van de film ‘All about Anna’; een ongelaagde liefdesgeschiedenis vol openlijke, vriendelijke seks. Hoofdrolspeelster Anna staat in het gangboord van een roestig vissersschip blond en gelukkig te zijn, want ze heeft zojuist de man gevonden die alle drie is. Haar drie-mannen-in-één man. Ik weet niet hoe het afloopt met Anna en haar schipper; mijn fascinatie voor dit soort films is zelden even groot als de film lang is. Maar wat Anna zegt over die drie mannen, stemt beslist tot nadenken.
geplaatst door RodeJas - 14 reacties
Voor Valentijn
‘Alle aards geluk berust op een compromis tussen droom en werkelijkheid’, schreef Marcel Proust ooit. Marcel Proust, de ziekelijke perfectionist in z’n bontjas. En ik denk: Ik ben zo ver. Laat ook maar. Laat die droom maar, ik hou het wel bij de werkelijkheid. Het compromis liet me immers verdronken achter. Te veel water bij de wijn. Ik heb nog één argument: Ik kan ‘Waar de blanke top der duinen’ zingen op de wijs van hét duet uit de Parelvissers - en ik doe dat meestal niet.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Amororexia
‘Dit is een datingsite: Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Meer specifiek, de opzet van deze club is: Je wordt als alleenstaande lid en je vertrekt als de levensgezel van een ander lid.’ Dit was de openingszin van mijn blog ‘Het misverstand’, van 16 augustus 2017. Wat ik mij afvraag: Zou wat ik heb geschreven ook maar iemand hebben geraakt, ook maar iemand aan het denken hebben gezet? Ik vrees van niet. Zoals mijn verzoek, me geen quizvragen te sturen ook niet voor jou geldt, geldt het verzoek om een andere club te kiezen als je niet open staat voor een relatie, in welke vorm dan ook, niet voor jou.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
De kunst van het flirten, vertaling citaten
Zoals beloofd, de vertaling in het Nederlands van de twee Engelse citaten in mijn blog ‘ De kunst van het flirten’. Voor de goede orde: alleen deze citaten (uit het artikel ‘Why flirting matters’ van ‘The School of Life’) waren in het Engels; wat ik zelf heb geschreven was, zoals altijd, in het Nederlands.
geplaatst door RodeJas - 2 reacties
De kunst van het flirten
‘The ideal flirtation is a small work of social art co-created by two people….It knows that avoiding sex is usually very wise, but is intelligently invested in sharing some of the benefits of sex without the act of sex itself.’ * Prachtige woorden vind ik dit, woorden die geschreven moeten zijn met het beeld voor ogen van een tuinfeest op een heldere zomeravond. Vrouwen gekleed in lange, losvallende jurken en mannen in lichte jeans en gestreken overhemden. Ach, laat me daar zijn met zo’n jurk aan, daar staan met een glas fonkelende wijn in mijn handen… Helaas, mijn naakte werkelijkheid bestaat uit een keukentafel met de half gelezen weekendkrant, een vergeten beker koffie en wat klungelige appjes. Flirten? Ik kan er niks van. Terwijl het zo eenvoudig lijkt.
geplaatst door RodeJas - 10 reacties
De schipper
De eerste keer dat hij en ik elkaar zagen, hebben we elkaar niet gesproken. Het was in zo’n oud kerkje op een stukje land tussen Friese meren, en de ‘kerkgangers’ waren schippers en deelnemers van LCGJ-zeilkampen. Hij zat boven, naast het orgel, en zong het toen zo populaire ‘Streets of London’. Hij was een schipper met blonde krullen en een gitaar. Ik stond op de kansel en las een lang, droevig gedicht voor. Ik was een deelnemer in een donkerblauwe coltrui en een spijkerbroek.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Rode wangen
Lieverd, zullen we een kerstboom nemen, dit jaar? Lieverd, wat voor kerstboom zullen we dit jaar nemen? Lieverd. Wat zeg je? Nee, zo is het niet gegaan, ook dit jaar niet. Deze lieverd heeft in haar eentje een hoge vijfpoot van wilgentakken naar huis gedragen en die op een open plek in haar woonkamer neergezet. Mijn boom. Nu de ekster in mij loslaten en hem tot kerstboom versieren. Als kind heb ik argeloos over de engeltjes in het luchtruim gezongen - en hoewel ik nog steeds graag kerstliedjes zing, ben ik nu vooral een heiden die in deze donkere tijd van het jaar de zonnewende wil vieren met een glanzende jurk, lekker eten, goed gezelschap en een boom vol lichtjes.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
Een druppel
Nou dat weer. Nou kan ik een test doen om erachter te komen wat voor Sinterklaas-type ik ben. Zo te zien is het een serieus bedoelde, quasi-psychologische test voor 50-plussers. Ik ga die test niet doen. Straks krijg ik een diagnose. Blijkt mijn focus op het zoeken naar de perfecte combinatie van cadeau, gedicht en verpakking ziekelijk te zijn. Schuilt er een stoornis achter mijn intense vreugde om, na vijf jaren van onthouding, weer een plagerig sinterklaasgedicht te mogen schrijven.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Dingen die ik niet zeg tegen de man in huis maar wel tegen de kat
Vóór alles: ik heb geen kat en ik wil geen kat hebben. Maar af en toe pas ik met alle plezier op de kat van mijn dochter, in het huis van mijn dochter. En die man in huis? Die loopt nog los rond, ergens op deze site...
“Waar je ook mee bezig bent, stop ermee!” (De kat staat op de leuning van de bank en maakt heftig golvende bewegingen met zijn rug. Er gaat iets smerigs uit hem stromen - uit de voorkant of uit de achterkant.)
geplaatst door RodeJas - 5 reacties
Overwegingen op een luie zondagochtend 2
Het is een grijze zondagochtend en in mijn mistige hoofd zingen nog de stemmen van gisteravond. Gouden stemmen, ontroerende stemmen. Misschien is twee koorconcerten bijwonen in één weekend te veel maar ik heb nu eenmaal beloofd om te komen luisteren, vanmiddag. Misschien zingen ze nieuwe liedjes. Inspirerende liedjes. En misschien moet dit blog op rijm, als denkoefening voor het Sinterklaasfeest. Er zitten spatjes rode wijn op de jurk die ik gisteravond heb gedragen. M’n jurk voor vanmiddag hou ik schoon door zo lang mogelijk in m’n pyjama te blijven lopen. Althans, in wat daarvoor doorgaat. Wat ik tegenwoordig ‘s nachts draag zijn sleetse t-shirts. Een veeg teken, nietwaar? Er is ook iets mis met de radio; er komen alleen maar vioolconcerten uit.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
Het leeftijdsverschilletje
De oudere mens van tegenwoordig is niet oud. Vooral de zoekmens niet, de alleenstaande mens die op zoek is naar een nieuwe geliefde. Nee, deze mens staat ‘nog midden in het leven’, of ‘nog helemaal in haar kracht’. Nog jongensachtig zijn is een pré, meisjesachtig zijn ook. Maar toch. Zelfs met een nog (hoed je trouwens voor het woordje ‘nog’) volledig intacte levensdrift kan je er niet omheen dat je geen meisje meer bent. Geen jongetje meer. We zijn mevrouwen en meneren. Mevrouwen en meneren die niet jeugdig willen zijn, maar jong. Niet vitaal, maar fit. Maar met een kalenderleeftijd waaraan niet te tornen valt.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Water bij de wijn
De herfst blaast zich op in de lucht, de herfst stort zich in het water, de herfst houdt huis in de winkelstraat, de herfst stroomt van mijn nieuwe rode jas, de herfst zingt een liedje in mijn hoofd. ‘Gekken en doden blijven eeuwig jong’* is zijn tekst maar de melodie ben ik vergeten; atonaal blijft nu eenmaal zelden hangen. Juist dit stukje tekst echter werd zo vaak gezongen dat het waar werd. Gekken en doden blijven eeuwig jong. Ondertussen loop ik langs de vaart naar huis, een kwartier recht tegen regen en wind in, een kwartier met regen en wind van opzij. Ik ben blij met mijn nieuwe jas.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
De vraag
Onlangs belde hij me weer, m’n favoriete ex - en het werd een lang telefoongesprek. Nu eens niet over hoe onwijs goed we het hadden en hoe eeuwig zonde toch dat het voorbij is, maar over hoe het leven in te richten nu onomstotelijk vaststaat dat alle wegen terug leiden naar een modderige poel waarin gevoelens niet kunnen stromen. Kortom, hij is ook aan het daten. En hij stelde een vraag waarop ik direct het antwoord wist en die me desondanks aan het denken heeft gezet. Want klopt dat antwoord wel? Hij vroeg: “Waar let jij op bij een date?” - en mijn antwoord was: “Nergens op. Ik laat het gewoon gebeuren.” Wat hij geweldig vond. Hij heeft namelijk een lijst.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
Smeulend gras
Het was een warme zomeravond. Zo’n avond waarop twee mensen, zacht pratend aan de picknicktafel in de achtertuin, wachten op het mooiste moment om op te staan en aan hun nacht te beginnen. Juist op deze avond had ik, bij ontstentenis van een rozengeurige gespreksgenoot, besloten om mijn fruittuintje te snoeien. In het uitbundige samenzijn van Japanse wijnbes, framboos en druif, gaat de Japanse wijnbes veel te ruig tekeer. Jaren geleden heb ik hem gekregen van een wandelvriendin; door haar liefdevol gestekt en door mij hoopvol geplant.
geplaatst door RodeJas - 7 reacties
Het misverstand
Dit is een datingsite: Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Meer specifiek, de opzet van deze club is: Je wordt als alleenstaande lid en je vertrekt als de levensgezel van een ander lid. Dit lijkt mij een begrijpelijke opzet, een opzet waarover geen enkel misverstand kan bestaan. De club is tolerant: je mag gewoon terugkomen als je niet meer de levensgezel van dat andere lid bent, bijvoorbeeld omdat je hem/haar echt hebt leren kennen. Immers, alleen mensen die je niet kent lijken ongecompliceerd in de omgang en vrij van frustraties, nietwaar?
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Maar ondertussen
Ik kan nou wel denken dat ik het liefst verkering zou hebben met de buurman (het huis naast mij staat leeg, dus wie weet), maar ondertussen voel ik mij ongemakkelijk als ik op deze site een plaatsgenoot tegenkom. En ik kan nou wel denken dat ik niet aan spullen gehecht ben, maar ondertussen staat er een stapel cd’s op de bank die uit praktisch oogpunt weg mag maar die uit emotioneel oogpunt blijft staan tot ik het zeker weet. De stapel cd’s bedoel ik, niet de bank: Ik heb mij er inmiddels bij neergelegd dat de bank, in al zijn onverwoestbare, oncomfortabele eenvoud, niet bij de spullen hoort maar bij de te koesteren herinneringen.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
Op reis met een rugtas
Mijn oranje wandel rugtas is versleten. De stof is aangetast door het zoute water van de Waddenzee, het rugpand verslapt door jarenlang intensief gebruik. Ik mocht van mijn kroost als verjaardagscadeau een nieuwe uitzoeken - wat ik in eerste instantie te haastig deed. Ik moest dus met bus en trein terug naar de verre stad om hem te ruilen. Gelukkig kan dat met een rugtas. Een geliefde laat zich niet zomaar terughangen aan het haakje in de winkel: een hechtingsproces is ook in omgekeerde volgorde behoorlijk ingrijpend. Hoe dan ook, deze nieuwe rugtas was groter dan de eerste, wat hem zowel aantrekkelijk als onhandig maakte. Ik moest er immers mee naar huis en ik had al een tas bij me.
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
De knoflookkus
Eten in je eentje kan een aangenaam, onbekommerd gebeuren zijn: Er is geen tot verslikkens toe boeiende conversatie te onderhouden. Er gloeit geen plaatsvervangend schaamrood op de kaken wegens onsmakelijk kauwen aan de overkant van de tafel. Ik hoef mijn voet niet in zijn kruis te zetten om zijn aandacht te trekken. Ik hoef mij niet af te vragen of hij het wel lekker vindt. Ik hoef niet voor te wenden dat ik het lekker vind. Nee, ik hoef alleen maar eten te koken en het op te eten. Bord op de krant? Hoe kan ik anders die column lezen? Zoete aardappel tot snot gewokt? Ik snij er een bosuitje door en hij smaakt me prima. Een hele bol verse knoflook door de yoghurt dressing? Ha, wilde je zoenen, vanavond?
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
De man in de trein
Ik was ruim op tijd van huis gegaan - maar toen ik de hoge fietsbrug afliep, zag ik de bus al bij de halte stoppen en zat er niets anders op dan met mijn rugtas en mijn rolkoffer via het gras het talud af te stormen, recht op de bus af. Zwaai zwaai met met mijn rode jas boven mijn hoofd; chauffeur merk me op neem me mee! Het werkte. “Mijn excuses. Ben ik te laat of bent u te vroeg?” Hij was te laat. Ik had de vorige bus gehaald. De trein was ook te laat en reed haast uitdagend richting Wolvega terwijl de bus leeg stroomde. Ik was op weg naar de volgende trein, de doorgaande trein naar Den Haag, maar een Rotterdammer met een petje op niet. Hij stapte op mij af en sprak: “Mevrouw, als u niet was ingestapt, had ik nu mijn trein gehaald.” “Dat spijt me voor u, maar als dit is wat u mij te zeggen heeft, ga ik liever koffie halen.” “Ik hoef geen koffie, straks mis ik de trein weer.”
geplaatst door RodeJas - 2 reacties
Het flesje
Dorst. Buiten zinderen de weilanden onder de warme avondzon en ik heb dorst. Op het tafeltje voor het raam staat een plastic flesje, half gevuld met een heldere vloeistof die volgens het etiket bronwater met citroensap moet zijn. Lekker! Ik vond het flesje op de vloer van de trein, toen ik eindelijk mijn van zeewater doordrenkte, zanderige sandalen durfde te vervangen door kleurige hardloopschoenen. Geen klusje dat kijkers verdraagt en het was rustig in de trein naar Leeuwarden. Ik stel mij de mond voor die zich rond de opening van het flesje heeft gestulpt om van het water te drinken: zou het een mond zijn waarmee ik wil zoenen? Tot nu toe maakten slechts lekker zoenen en bloedverwantschap drinken uit hetzelfde flesje aanvaardbaar. Vreemd speeksel smaakt vies, nietwaar?
geplaatst door RodeJas - 9 reacties
Het onsterfelijkheidskruid
Onsterfelijkheidskruid. Het staat gewoon in de schappen van mijn favoriete Leidse supermarkt, bij de theezakjes, en ik heb een doosje gekocht. Natuurlijk heb ik een doosje gekocht. Niet omdat ik onsterfelijk denk te worden. Niet omdat ik onsterfelijk wil worden. (behalve als Don Fosca hier rondwaart; neem je dan contact met me op?) Nee, ik heb dat onsterfelijkheidskruid gekocht doordat mijn ascendant boogschutter is: Ik wil elk serieus brouwsel uitproberen dat goed zou kunnen zijn voor lichaam en geest.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties
Elf dagen met een kat
Zaterdag: De zon schijnt als het tijd is om op weg te gaan naar de kat. Ik pak mijn rode jas van de kapstok en ga de deur uit, met een zware rolkoffer en een rugtas. Twintig minuten lopen, twintig minuten met de bus, twee-en-een-half uur met de trein, drie minuten lopen. Zomaar een gedachte, terwijl de trein door de weilanden raast: Zal naar het zuid-westen reizen mij op een dag steeds dichter bij huis brengen, in plaats van steeds verder weg? Ik heb hoe dan ook de verkeerde jas aan voor het koude, winderige westen. De kat begroet mij met het dedain van iemand die aan personeelswisselingen gewend is: Hij gaat mij voor naar zijn lege etensbak.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
De vrijdag voor Pasen
Het is stil buiten - en het is vrijdag. Het is hier al zeven vrijdagen niet stil geweest. De mannen op werkschoenen hebben vrij. “Ha buurvrouw”, zo groette een van de mannen mij gisteren. Kom maar op, het huis naast mij staat leeg en de vrouwen van dit buurtje hebben wel zin in een handige man binnen handbereik. We gaan geen ruzie om hem maken, hebben we elkaar beloofd. Op de radio een verbijsterend mooie uitvoering van ‘Aus Liebe’ uit de Mattheüs Passion van J.S.Bach. Mooie herinnering: de tv-registratie met de weelderig gelokte Charles de Wolff als dirigent en mijn handen ijverig aan het macrameeën want het was geen zondag. Later regelde een fagot spelende neef kaartjes voor me. Twee kaartjes. Muziek is voor samen. Alles is voor samen.
geplaatst door RodeJas - 5 reacties
De klus klaren
Ik heb een jetlag. Niet door een logeerpartij bij mijn dochter aan de overkant van het grote water, niet door de zomertijd die het ‘s ochtends koud laat zijn en ‘s avonds onnatuurlijk lang licht. Nee, ik heb een jetlag door al die mannen in mijn huis. Ze kloppen ‘s ochtends om half acht op mijn voordeur en laten me rond vier uur ‘s middags ontredderd alleen achter.
geplaatst door RodeJas - 8 reacties
Een week in woorden 4
Zaterdag: Gelezen: ‘Met de juiste hoeveelheid alcohol in je bloed, zie je er echt beter uit! Twee glazen op 75 kilo mens geeft het optimale effect.’ Welja, allebei aan de alcohol voor een date en de zon gaat schijnen...Hoe dan ook, het is een zonloze wandeldag, vandaag: samen met twee vriendinnen loop ik een uitgezette tocht van twintig kilometer. We starten in de regen en na vijftien kilometer regent het nog. Rust bij de Mac, kom ik daar ook eens. Ik warm m’n handen aan een kartonnen bekertje thee. Mijn regenjack lekte door na ruim negen jaar trouwe dienst, en m’n nieuwe schoenen bleken even lek als de oude.
Zondag: Het Theehuis in Grouw is aan het afbranden. Wat erg. Ik heb zoetzure herinneringen aan die plek, aan die zwoele avond op het terras, aan het uitzicht op het spiegelgladde meer. Goed eten op onze borden, goede wijn in onze glazen en de verwarring achteraf omdat zoveel verliefdheid niet de bedoeling was. Ik bestel een nieuw regenjack. Knalroze.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
Overwegingen op een luie zondagmorgen
Ontbijt aan een ongedekte tafel; voor eten in mijn eentje laat ik de damasten tafellopers liggen waar ze liggen, in de la. Rijstkoeken met boter en honing, yoghurt met noten, banaan en havermuesli. Ceylonthee erbij. Ik werd gedesoriënteerd wakker: is het dag is het nacht wat ook weer gisteren wat ook weer vandaag. Ah, samen met m'n zus op bezoek bij Maria in het Catharijne Convent. Warme herinnering, heerlijke dag in Utrecht, de stad van onze jeugd. In de bus zag ik het merkje aan de buitenkant van mijn jurk. O jee, het is begonnen. Ik moet meer haring eten om mijn hersenen te activeren. Waar kan mijn jurk uit- en weer aantrekken? In het toilet van de trein. Tot dan moet ik diep beschaamd het merkje verdragen.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
Een week in woorden 3
Woensdag: Gedroomd. Ik ben in een hoge ruimte waar het gezellig is, en warm. Achterom kijkend, zie ik X zitten aan de grote tafel. Hij reikt mij zijn hand, ik reik hem de mijne en hij houdt hem lang vast. Glimlachend. Later vraag ik of ik met hem mee mag rijden, naar huis. Hij zegt ‘nee’ en begint aan een lange uitleg. Er staat een jonge vrouw bij die zich gedraagt of ze bij hem hoort. Roze jurk, roze schoentjes. En nog een vrouw, een vage vrouw in iets roods. Het is donker geworden en ik vraag het nog een keer: ‘Mag ik meerijden?’. Het is te laat, hij hoort me niet meer.
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Een roos in de vuilnisbak
Er staat een roos in mijn vuilnisbak. Rood, nog vrijwel gaaf, gekregen van een aardige man die vanwege mijn ‘nee’ meende dat hij iets verkeerds had gedaan, en dat alles weer goed zou komen als hij mij een rode roos bracht. Hij (de roos) staat daar tussen de schillen van vorig jaar, want de vuilnisman kwam te vroeg en ik was dus te laat. En steeds als ik de vuilnisbak open zie ik die roos en vind ik het jammer dat hij en ik geen geliefden konden worden.
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Een week in woorden 2
Woensdag: Terug aan mijn eigen keukentafel na een hartverwarmend verblijf bij zus en broer. Pingelpianomuziek op de radio. Het ochtendnieuws lijkt operette-nieuws: Een internationaal gezochte terrorist heeft in Nederland gewoon rondgelopen en het weerbericht waarschuwt voor dichte mist, terwijl buiten een winterzonnetje schijnt. Ik heb voor maanden genoeg zoete broodjes gegeten. Yoghurt met walnoten, banaan en havermuesli - dit lijkt spartaans maar ik vind het een prima ontbijt. Ha, met een stuk bittere chocolade erin gecrunched om af te kicken van het kersteten!
geplaatst door RodeJas - 6 reacties
Een week in woorden
Maandag: Het regent niet, het hagelt niet, het stormt niet, het is alleen maar akelig grijs. Ga naar buiten! Ik loop een heel half uur naar de koorrepetitie en direct daarna naar de infomarkt over de renovatie van mijn huis. De woningbouwvereniging wil zonnepanelen plaatsen, maar mijn verbruik is te laag om ze rendabel te maken. De man van de wbv raadt mij aan om een hennepplantage te beginnen. Ik grijns en hij krijgt een kleur. Snel doet hij een passender voorstel.
Dinsdag: Weer die grauwte buiten. Melancholie ligt op de loer. Op de bank liggen lezen in ‘De mooiste verhalen’ van Herman Hesse? Nee, ik schop mijzelf naar buiten. Ga een kerstboom kopen bij het sympathieke tuincentrum een kwartiertje lopen van mijn huis. En kom helemaal tevreden terug met een vijfpoot van wilgentakken, kunstig in elkaar gedraaid door mensen met een verstandelijke beperking. Nu op zoek naar de juiste versiersels om een kerstboom van hem te maken. Op nieuwjaarsdag mag hij de tuin in, volgehangen met vogelvoer.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
Let's be partners in crime
Ssst, dit is een stilte-date!
De datingwereld is een wereld vol verandering. Zo las ik in een online knipselkrant dat in Japan de belangstelling voor dating-simulaties gigantisch is. Het ging alleen over mannen in dat artikel, wat ik vreemd vind. En wat misschien alles verklaart: meer dan de helft van de Japanse mannen tussen de 18 en 34 jaar schijnt nog nooit een relatie te hebben gehad. Hij heeft geen tijd, hij werkt te hard. Hij stort zich liever in de armen van een virtuele lover. Hm, ik blijf het argument ‘geen tijd’ vreemd vinden. Alsof virtueel beminnen geen tijd kost. En de vrouwen dan? Zelfs good old George Orwell liet in ‘1984’ zijn tortelduifjes op stoelen naast elkaar zitten tijdens hun gesimuleerde vrijpartij.
Ik ga er voor mijn eigen gemoedsrust van uit dat wij wel daadwerkelijk op zoek zijn naar elkaar. Dat is niet altijd succesvol en het gaat al helemaal niet vanzelf. Gelukkig heeft deze site alvast negen suggesties voor een geslaagde date gegeven. Negen in essentie zinvolle, brave suggesties. De uitvoering is aan ons...
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Eten in je eentje
‘Solo is het nieuwe samen’, las ik laatst in de krant. Het was een krant die ik had gekregen van mijn dochter omdat er kookbare eenpersoons-recepten in stonden; recepten zonder een imposante lijst ingrediënten. Ze is lief en zorgzaam, mijn dochter - en hoewel ze mij beslist een levensgezel gunt, stimuleert ze mij om het goede uit een tijdelijk onveranderbare situatie te halen. En de hint (er is meestal een hint) is: Mam, je pompoensoep met gember en haverpannenkoekjes zijn heerlijk, maar experimenteren met nieuwe gerechten zal je goed doen.
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Mevrouw, hier zit mijn man
Het was een zwoele zomeravond en we hadden regenboogforel gegeten in een restaurant dat ik vergeten ben. Het was in Sloten, dat ben ik niet vergeten. We liepen terug naar de havenkom, naar zijn schip, en het was nog druk in het stadje. Onverwacht stevig legde hij zijn arm rond mijn schouders - soms voel ik de druk nog - maar voordat ik dit als een aanval van liefdevolle begeerte kon interpreteren, zei hij geïrriteerd: “Blijf nou eens naast me lopen, je hoeft niet voor iedereen aan de kant te gaan.” Heel wat jaren later loop ik samen met een vriendin op een pad van twee mensen breed, tijdens een vrolijk zomerfestival. Veel mensen om ons heen. We likken aan een ijsje, we praten wat, we lachen wat. Totdat zij uitvalt: “Kon je ook niet even in het gras gaan lopen? Nu moesten zij elkaar loslaten!” De dictatuur van het stel. Op een dag neem ik wraak.
geplaatst door RodeJas - 2 reacties
Baltsvoeren over het tuinhek
Laatst, op een warme zomeravond, stond ik het grasveldje dat mijn voortuin sinds kort is te harken toen mijn overbuurman plotseling bij het hek bleek te staan. Hij schraapte zijn keel en vroeg: “Er moet hier een oudere vrouw wonen, is zij thuis?” Diep in gedachten was ik. Pas gemaaid gras ruikt lekker - en mét de geur adem ik herinneringen in, en fantasieën. Mijn grasveldje heeft de omlijsting van oost indische kers nodig om weer een voortuin te worden. Stokrozen tegen de muur. Ooit was dit een tuin vol wilde rozen, akeleien en klimop. De wilde rozen geurden zoals de wilde rozen op Vlieland geuren. Vlieland, mijn eiland van verlangen, het eiland waar ik ooit een dag ging wandelen met een nog onwennige nieuwe liefde. Een dag waarop ik mij, want bekend op Vlieland, verantwoordelijk voelde voor het halen van de laatste boot terug, terwijl hij alles deed om die boot te missen. Ik won, stommeling die ik was.
geplaatst door RodeJas - 4 reacties
Een sms-je om twaalf uur 's nachts
Er was een tijd dat de mensen elkaar sms-jes stuurden. Een heel gepiel was dat, met die druktoetsen. Als het sms-je binnenkwam, maakte de zaktelefoon het geluid van een kleine ontploffing en zat er niets anders op dan het te lezen, want het kon urgent zijn. In die tijd had ik een digitale relatie met een dichter. We schreven elkaar in gloedvol proza over hoe het zou zijn om elkaar te ontmoeten, hoe het zou zijn om het leven met elkaar te delen. Oude en nieuwe gedichten stuurden we elkaar, foto’s (hij vooral), muziek. Hij woonde nogal ver weg, of ik, dat laat ik in het midden. Wat vast stond: we voelden ons hier goed bij, hij en ik. Dus als ik door wat voor toevallige omstandigheid dan ook in de buurt van zijn huis moest zijn, was hij door een al even toevallige omstandigheid juist aan de andere kant van het land.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
Honderdtwintig bij tweehonderdacht
Gevaarlijk vinden mijn vriendinnen het, zomaar een man ontmoeten die ik via een datingsite heb leren kennen - een man dus die ik helemaal niet ken. Vooral de vriendinnen die een half mensenleven met dezelfde man zijn getrouwd, kunnen wat het andere geslacht betreft behoorlijk eenkennig zijn. Het is niet dat ze mij geen vrijer gunnen. En voor hen is het slagen van zo'n ontmoeting ook van belang: mét vrijer schijn ik veel gezelliger te zijn dan zonder. Ik kan hen geruststellen: voor mij is er maar één gevaar: verliefd worden op een foute man...maar dat kan mij ook in de bus overkomen, toch? Gelukkig mag ik wel eens een man van hen lenen, ík ben niet gevaarlijk. Zo heeft de man van een vriendin laatst een blikje voor me opengedraaid. Een mooi, plat blikje met een begerenswaardige inhoud. Achteloos draaide hij het open, waar ik gebruik makend van alle tangen uit keukenla en gereedschapskist met een dicht blikje bleef zitten. En de man van een andere vriendin heeft fluitend de luxaflex in mijn werkkamer weer opgehangen. Zomaar naar beneden gestort, was die luxaflex. In een slordige wolk van gruis en pluggen.
geplaatst door RodeJas - 3 reacties
Hoe gek ben je?
Sinds m’n dochters mij met een list tot het internet hebben bekeerd, is er nogal wat veranderd in mijn leven. Zo winkel ik nauwelijks meer, voer ik nog zelden een telefoongesprek, heb ik via Facebook de hartsvriendin uit mijn kindertijd teruggevonden en laat ik de ontmoeting met mijn toekomstige levensgezel niet meer aan de schikgodinnen over maar zoek ik hem zelf, in deze digitale kaartenbak. Arbeidsintensief, dat wel, maar ook overzichtelijk en prettig afstandelijk - totdat ik Zijn kaart open en ik op basis van woorden en foto’s een beslissing moet nemen. Zelf contact opnemen? Hem laten jagen? Wie is deze man? Ik wil met mijn vingertoppen zijn kaaklijn volgen, vanaf het plekje voor zijn oorlel tot het midden van zijn kin en weer terug. En ik weet dat ik verloren ben. Hij is veel te aantrekkelijk.
geplaatst door RodeJas - 11 reacties