Blogs van RodeJas

Een droom. Ik zit in de trein, veilig bij het raam. Buiten rent een man door het weiland; zijn blauwe overall fladdert rond zijn pezige gestalte. Ik kan zijn gezicht niet zien, hij draagt een groot bord aan een stok voor zich uit. Op het bord staat de zwart-wit afbeelding van een gezicht. Een klap - en het gezicht bedekt het hele raam naast me. Ik verstijf, kan niets anders doen dan blijven zitten waar ik zit.

En paar regeltjes in de krant, een lezersreactie - dus wat zegt dat nou? Toch steekt het: ´Hoe nu om te gaan met mobiliteit? Wat ook kan: iedereen onder de zestig lekker treinen. De rest blijft thuis of neemt de auto.´ De rest. Nu bezit ik geen te nemen auto, beste briefschrijver. En de rest van wie ik ooit was heeft de afgelopen week haar eerste treinselfie rondgestuurd. Staat er ergens in dit land nog een heilige eik waaronder wijsheid wordt gedeeld, een put die niet echoot maar antwoord geeft?

Ik moest maar eens internationaal gaan daten. Het ziet er immers naar uit dat straks - als er een straks is - de kwetsbare oudere niet zomaar op de trein naar bijvoorbeeld Utrecht kan stappen, maar wel op het vliegtuig naar Barcelona. En laat ik er, om misverstanden te voorkomen, maar direct bij schrijven dat dit een uiting van diepe bezorgdheid is. Niet vanwege dat daten. ´Geduld is zulk een schone zaak´, schreef de oude Hieronymus van Alphen immers al. Het gaat mij om dat vliegtuig.

Droom. Ik sta bij een witte muur; het groen van de tafel is het groen van de deuren in mijn huis. Vrouwen staan naast en tegenover mij. Engelachtige vrouwen. Ze dragen soepel vallende, diep uitgesneden jurken en ze reiken mij hun hand, zoet glimlachend als de madonna´s van Sandro Botticelli.. Ik weer hen af - wat het zoete in hun glimlach tot minzaam laat verglijden. Ze vergeven het mij dat ik ben wie ik ben: een schuwe toverkol in zwart kant.

Warm en vertrouwd lag hij mij in de hand. Gehuld in zwart rubber was hij mijn venster naar de wereld, mijn metgezel op lange wandelingen, mijn raadgever bij treinstoringen en ander klein ongemak. Vijf lange jaren al kende ik zijn gewicht, zijn mogelijkheden, zijn kuren - totdat ik hem plotsklaps moest oprapen van de stenen keukenvloer. Even nog dacht ik dat we deze val konden negeren en samen verdergaan. Maar nee. Splintertjes vol licht op de tegels. Spikkeltjes van bloed op de vingertop waarmee ik hem aanraakte. Is een smartphone eigenlijk wel een ´hij´?

´Vermaak je je nog een beetje, mam?´ appte mijn verre dochter. ´Jawel,´ appte ik terug: ´Rondje Cronesteyn, rondje Cronesteyn, rondje Cronesteyn.´ Mijn groepswandelingen zijn geannuleerd, de koor repetities opgeschort, de musea gesloten. Waarmee de last van dit nieuwe virus voor mij ogenschijnlijk niet groter is dan afgelaste passies. Maar onderhuids knaagt het: Wij, de eerste naoorlogse generatie, wij zouden toch alle infectieziektes de wereld uit helpen?

We moesten elkaar wel zoenen, nu het handen schudden door onze minister-president persoonlijk is bestempeld als risicogedrag in verband met de mogelijke overdracht van dat nieuwe virus. Nieuw is immers akelig en bedreigend. Ben ik toen mijn hoed verloren?

Het is een diep grijze maandagmiddag. Buiten heersen de regen en de storm. Ik wilde niet naar buiten om brood te gaan kopen, waardoor ik kliekjes moest opbakken om m'n honger te stillen. De kleurige bolletjes op de vitrage kijken me spottend aan: Ik zou buiten bij de zee zijn vandaag, met een oude vriend. Eerst naar de Nana´s in museum Beelden aan Zee en dan naar de zee. Hij belde op het laatste moment af wegens wat ook weer? Niet vanwege de regen. Straks zal hij me uitnodigen om bij hem te komen eten. Ik schijn dichter bij hem te wonen dan hij bij mij.

Een klein twistgesprek met mezelf: ¨Klap dicht die laptop. Je hebt al een jas.¨ ¨Er zitten gaatjes in die jas. De zakkleppen en manchetten zien eruit als de nooit gewassen pet van een oude man. Hij is maar één regenbui waterdicht na een wasbeurt.¨ ¨Het is je nieuwe rode jas.¨ ¨Klopt. Ik heb ook een oude rode jas. Mijn rode jas van toen ik een nieuwe nickname zocht.¨ ¨Deze jas is blauw.¨ ¨Goed gezien. Ik ben het trouwens zat om een nickname te hebben.¨ ¨Zullen we tegen de zee gaan schreeuwen?¨

Droom: Ik loop over een zandweg vol ronde keien, voel achter mij de warmte van twee mensen. Ze splitsen zich op en lopen me links en rechts voorbij. Het zijn oude, oude mensen, een vrouw en een man. Ooit was het de oude mens die mij triggerde om het datingpad te gaan bewandelen: Een oude vrouw en een oude man, stralend hand in hand.

De geschifte psychotherapeut uit de Netflix-serie ´Lucifer´ heeft een lamp op haar ronde tafel staan, een lamp die met een luidruchtige schakelaar aan en uit te knippen is. Ze kon hem (de lamp) dus hoorbaar woedend uitknippen toen haar cliënt Lucifer, zonder zijn gebruikelijke betaling in de vorm van seksuele diensten, vertrok. Hij (die lamp) ziet er trouwens uit als een broertje van de lamp die naast mijn ronde tafel op de grond staat. Die heeft ook zo´n luidruchtige schakelaar. Waar een vrouw zich al niet verbonden mee kan voelen, zo ´s avonds alleen op de bank.

We liepen over het nieuwe asfalt van de Lekdijk, op schoenen zwaar van griendlandse modder en met een hart vol licht. Een boerderij beneden aan de dijk verkoopt kerstbomen. ´Zouden die nu nog verkocht worden?¨ vroeg hij. Ik dacht van wel. Er zijn mensen die hun boom traditiegetrouw pas op kerstavond opzetten, en mensen die op de valreep beseffen dat ze die boom toch zullen missen. ´Heb jij je boom hier gekocht?´ vroeg ik, want hij is van hier. ¨Wij vieren helemaal geen kerstfeest,¨ was zijn antwoord - en ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan omdat ik niet al die andere vragen eerst had gesteld.

Zojuist terug van een vrolijk Sinterklaas-reces, zou ik zomaar kunnen vergeten dat ik zoekende ben. Pas toen ik over die muur-banaan van Cattelan las, keek ik om mij heen en zag ik dat ik alleen was. Alleen met de krant van vrijdag en de wetenschap dat die banaan werd verkocht voor 130.000 dollar en ik onbetaalbaar ben.

Wat ik hier schrijf is soms een geliefd kind dat ik te vondeling leg, en soms een bord spaghetti met rode saus dat ik ter consumptie aanbied. Voor beiden geldt: liever niet geliefd dan verkeerd begrepen - al zal ik steviger voor het kind opkomen dan voor het bord spaghetti. Dit blog is een bord spaghetti met rode saus.

We hadden elkaar al een eeuwigheid niet meer gezien, hij en ik - wat beslist lang was: we kenden elkaar immers nog lang geen eeuwigheid. Hij had zich vermomd met een bril, een stoppelbaardje en een nieuwe, grijze trui die lekker rook. Ik droeg mijn oude rode jas en was, naar hij zei, niet veranderd. Wat ook oké was. We waren nooit een stel geweest, hij en ik, zo´n stel met één rugtas en met een liedje.

´Alles verandert, opnieuw beginnen kun je met de laatste ademtocht....´ schreef de somber-visionaire Bertold Brecht ooit. Twee coupletten, dezelfde regels in een andere volgorde - waardoor het eerste couplet verdrietig-berustend klinkt en het tweede hoopvol. Ik heb dit gedicht zo vaak voorgelezen dat het een draaiorgelboek is geworden in mijn hersenpan. Zet mij voor een volle zaal en het boek ontvouwt zich. Maar zet mij voor een geliefde en het boek vergaat tot pulp.

Hij zei dat ik al wat ouder was - wat viel onder het hoofdstukje ´waarom niet.´ Hij was nog wat jonger. We hadden dus niet tegen elkaar gejokt in het voortraject maar die jurk trek ik mooi nooit meer aan. Het koordje was toch al gerafeld.

Daten is vooral iets van iemand vinden. Vanaf die cruciale eerste seconden tot het al dan niet ongemakkelijke afscheid: We vinden voortdurend van alles van elkaar en van onszelf. Gelukkig is het een grotendeels onbewust proces, zodat er tijdens het ‘vinden’ genoeglijk gekout kan worden en misschien al voorzichtig aftastend gekust. Het was een afspraak met een oude vriendin, ooit: We gaan voortaan van niets en niemand meer iets vinden, vooral niet van onszelf. Wij vonden de afspraak ‘nijsgjirrich’* - en er kwam niet veel van terecht.

We aten appelpannenkoekjes op een glimmend metalen bankje, mijn dierbare nicht en ik. Zij had zichzelf via haar phone verloren in een boreling van nog geen uur oud, zodat het aan mij was om de mannen te woord te staan. Twee tevreden ogende vrouwen (met gebruinde blote benen, dat ook) op een bankje gemaakt van autobumpers is nu eenmaal een gedroomde kans om grappig te zijn, nietwaar?

Eigenlijk had ik de kat er buiten willen laten; dit is immers een datingsite. Maar nu het beest zestien dagen lang zowel mijn dagindeling als mijn humeur bepaalt, kan ik moeilijk om hem heen. M´n eerste wandeling van de dag, direct na het ontbijt, leidt van mijn flat naar het huis van de kat. De laatste wandeling, wanneer het allang donker is, leidt van het huis van de kat naar mijn flat. Wat deed die gymleraar dan in mijn droom, vannacht?

Het was weer domweg alleen wakker worden, vanochtend - wat gek genoeg minder alleen voelt dan alleen gaan slapen. Berkenzaadjes overal, blauw zonlicht door dat ene niet-verduisterende gordijn, een droom die woorden nodig heeft om niet vergeten te worden.

Het was niet eens zo warm, de afgelopen nacht - maar m´n droom duidde op een verhit gemoed: Ik zag gebruinde mannen met slechts een doek rond het middel; de glanzende, gespierde torso's van vlinderslag zwemmers. Ze lopen rustig rond, de mannen, als filosofen in een zuilengalerij. Ze vergelijken hun proporties; ze zijn zwanger en ze vragen elkaar hoe dat te zien zal zijn straks.

De tentoonstelling ging over Middeleeuwse tuinen - en omdat ik nu eenmaal van tuinen houd besloot ik om er eens een kijkje te nemen, met speciale aandacht voor de vanzelfsprekende lusthof-functie van de siertuinen in die tijd. Het mes was bijvangst. Het lag in een glazen hokje - en het moet ooit een geschenk zijn geweest van een verliefde man aan de vrouw van zijn dromen. Als gebiologeerd staar ik naar het mes, probeer de man die het heeft gegeven op te roepen, de vrouw die het heeft ontvangen, het moment waarop zij de afbeeldingen op het heft zag, de teksten las. Heeft ze gebloosd?

Ik lees het nogal eens in een profiel: ‘...Mijn werkzame leven kan ik als volgt omschrijven...’, waarna de man in kwestie bewijst dat hij het kan, zijn werkzame leven omschrijven. Omdat ik op een datingsite nu eenmaal op zoek ben naar een geliefde, raak ik in de war van zo’n omschrijving. Wat zoekt deze man, een secretaresse? Een representatieve vrouw om hem bij te staan in zijn voormalige werkzame leven? Stel dat hij een mooie kop heeft, dat ik hem aantrekkelijk vind ondanks dat werkzame leven, stel dat ik diep van binnen voel dat hij en ik samen gelukkig kunnen zijn, wat kan ik hem dan schrijven om een aangename sfeer van saamhorigheid te creëren? Welke werkzaamheden zal ik omschrijven om zijn nieuwsgierigheid te wekken, om die cruciale eerste date ook voor hem onontkoombaar te maken? Welke referenties zal ik hem verstrekken? Mijn voormalige minnaars?

Gordijnen. Alleen het woord al. ´Sluit jij de gordijnen even, schat? Gordijnen associeer ik met oud stof, oude koffie en terloopse seks op een krakende divan. Ik woon al een eeuwigheid zonder gordijnen. Vorige week echter, toen ik mijn Leidse huiskamer binnenliep, zag ik eindelijk wat er hier ontbrak: Gordijnen. Sindsdien ben ik op zoek naar gordijnen; gordijnen die matchen met mijn allenige ziel.

Ik ben een wandelaar en ik zoek een wandelaar. Dan weet je het alvast. Zeg nu zelf, hoeveel tijd heb jij nog, hoeveel tijd heb ik nog, hoeveel tijd hebben wij nog samen?
Zonde van die tijd als jij gaat motorrijden en ik ga wandelen, toch? Hoewel. Tijdens m´n laatste lange wandeling, de Leidse Marathon, noodde een motorrijder de wandelaars achterop zijn motor, zodat we allemaal opgevrolijkt verder liepen. Die motorrijder had jij best mogen zijn.

Man, kracht, handen, huid. Harde, scherpe, zware en lichte stenen; het basalt liggend, de leistenen staand. Een cirkel vol stenen met een meanderend pad van lege vloer erin, half glanzend in het gefilterde daklicht. Duizend tinten grijs zonder onderzoekend pad naar binnen, stenen enkel en alleen omdat het stenen zijn. Jaren geleden liep ik met een prille liefde over deze gladde vloer. We stonden stil bij een cirkel van witte stenen, we keken naar filmpjes die kunst heetten - en we gingen het allemaal begrijpen en aan elkaar uitleggen want in die jaren had de man zijn ziel ontdekt.

Het is lente dus aspergetijd, lees ik zo hier en daar. Nu is mijn band met asperges miniem: ik heb ze één keer gegeten (de door kenners zo verguisde groene) en ik heb één keer vriendelijk bedankt voor de herhaalde diensten van een onverschillige. Laten we dus koekjes bakken! Mijn stalen deegroller heb ik inmiddels doorgegeven aan m’n dochter (die nu koekjes bakt met haar dochter), maar schone, koele handen kunnen met liefdevolle tact ook bereiken wat een stalen deegroller kan.

Het was een voorstel van een niet foute man: of ik een blog wilde schrijven over het taboe 'de foute man.´ Aanvankelijk wimpelde ik het voorstel af. Hoezo taboe? Op deze site in elk geval niet; de foutheid der mannen is immers een favoriet onderwerp op things2share, naast muziek-filmpjes, eetgewoontes en het weer. Bovendien: is de man die ik in 'De Mondscheinsonate’ beschrijf soms niet fout?

Gisteren was het mijn Facejaardag (de feestelijke viering van zes jaar Facebook), volgende week maandag tapt een man die zichzelf kunstenaar noemt een glas water om het in een stille voettocht van vijf dagen naar de zee te dragen. Vandaag is het precies vierhonderd zevenenveertig jaar geleden dat de Watergeuzen het stadje Den Briel veroverden op het Koninklijke Spaanse Garnizoen, en vanaf drie uur precies in de nacht van dertig op eenendertig maart ben ik zeven maanden lang in de war met de tijd.

Vraag het RodeJas

Soms, of eigenlijk best vaak, denk ik: dit is dan wel een datingsite, maar misschien is een receptenrubriek zinvoller dan een verhaal over een verloren dan wel mogelijk toekomstige geliefde, of de nieuwste visie op liefde en seksualiteit. Of zal ik een vragenrubriek beginnen? Vraag het RodeJas? Niet dat het binnen mijn macht ligt om welk probleem dan ook op te lossen: verhelderende tegenvragen stellen en gedichten voorlezen, dat is wat ik kan.

‘Dit is een datingsite: Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen.´ Dit is de derde keer dat ik een blog begin met deze regels - waaruit blijkt dat ik zeven en vijftig blogs heb geschreven met andere beginregels. Dit is een datingsite. En net als in het daadwerkelijke leven tieren hier de misverstanden tussen en binnen de seksen het weligst zodra het over seks gaat - of het in dichterlijke bewoordingen over seks lijkt te gaan.

Hij stond al veel te lang op mij te wachten, zei hij, de vrolijk verdrietige man met wie ik verkering zou krijgen. Hij stond daar: een fascinerende mix van fysieke kracht, wijsheid, seks en stijl.
Ik zou zijn geur willen drinken, zijn verschoten t-shirt willen opstropen om te voelen of hij waar is. Hij wil sandalen voor me kopen want ik moest persé wandelschoenen aan van hem en ik had naar hem geluisterd al was het verschrikkelijk warm.

Hij staat tegen de muur, tussen de deur en de linnenkast. Hij ziet er zwijgzaam en ontoegankelijk uit - wat ik onhebbelijk van hem vind, want hij staat wel in m´n slaapkamer en ik vertrouw hem mijn gedragen jurken toe. Zal ik tofelazine* voor hem laten maken? IJzerenheinigheid: min 45%? Zal ik m´n stoere leren jasje rond zijn smalle schouders hangen? Ik draag het toch niet, het hangt alleen maar in de kast om te voorkomen dat ik een nieuw leren jasje koop.

1. Wat is je lievelingskleur?
Proust zegt: Die van de ogen van de persoon van wie ik houd.

Met enige schroom begin ik aan dit nieuwe blog: Ik voel mij het sopraantje dat zojuist is opgemerkt en gecomplimenteerd door de nieuwe bas. En ik kan mij op deze zonnige blue monday niet aan de indruk onttrekken dat zelfs op deze site, waar eigenheid is gewenst en er dus grote verschillen zijn, de Wet van Jante geldt. Een ongeschreven wet met (toch) tien regels die uitdrukking geven aan de Scandinavische volksaard. In Nederland doen wij de Wet van Jante af met één woord. Maaiveld. Zal ik dan maar eens heel gewoontjes over de liefde schrijven?

Ik sta op station Delft, akelig onder de grond dus, midden op het perron. Alles beweegt - en ik sta stil. Rechts rijdt een intercity de tunnel voor mij in; links rijdt een sprinter de tunnel achter mij in; recht voor mij gaat de lift omhoog en zakt het contragewicht naar beneden. Alles beweegt en ik sta stil. Er was een tijd dat ik in kwade dromen, al koffers pakkend, keer op keer de trein miste. Die tijd ligt achter mij: mijn onderbewuste denkt blijkbaar dat ik alle grote beslissingen al heb genomen.

Soms denk ik: Ik kan hier beter een kookrubriek beginnen. Recepten voor beginnende en gevorderde vrijgezellen v/m. Recepten voor wie eigenlijk hongert naar seks, recepten voor als Hij/Zij komt eten, recepten voor bij ´Boer zoekt vrouw´, recepten uit een lege koelkast. Met een kookrubriek zou ik me onwijs nuttig voelen; een aardse kerstengel. Nu zit ik met een ratjetoe aan vertelsel-restjes die nergens bij passen, wetenswaardigheden die maar geen verhaal willen worden, losse ideeën die geen onderlinge samenhang hebben. Behalve dat ze over de liefde gaan - en tot voedsel voor de ziel kunnen dienen.

Dit is een smerige titel, ik weet het. Om veel lezers te trekken zou ik de woorden seks, rode wijn en chocolade moeten gebruiken, gelardeerd met een vleugje ‘zout op mijn huid’. Teennagels doen mij denken aan de slappe lach-sessies met m’n ex-schipper, in de punt van zijn zeeschouw. Aan zijn quasi misnoegen omdat mijn ‘smerig’ de zijne overtrof. Seks, rode wijn en chocolade. Maar dit blog gaat nu eenmaal over teennagels - en over de liefde, natuurlijk: ‘Een goede test voor de ware liefde is of je de gedachte kunt verdragen de teennagels van je beminde te knippen.’*

Koud is de zee, zo zonder strandtenten. Straks ga ik sinterklaasgedichten schrijven, straks, als mijn jas de jas van een ijskoningin is, als ik het bibberen voorbij ben. Ik zou minder moeten dromen, misschien. Ik zou een man, dé man moeten kiezen en een charmeoffensief beginnen. Nu eet ik aardbeien. Aardbeien rood, zacht en zoet. Mijn huid gloeit van de zon, van het zout, van jouw handen. ¨Godin gepaneerd¨, zei je en je streek strelend zand over mijn rug.

Zomaar een zondagochtend met koffie en krentenbrood aan m´n nieuwe, ronde tafel. Scarlatti op de achtergrond. Ik heb te lang geslapen om nog iets groots te ondernemen, de boekenmarkt in Zutphen ofzo. Het is nog Singles Day ook. ´Een extra goede reden om jezelf te verwennen met de leukste producten,´ volgens een populaire webshop. Gehoorzaam ga ik jurkjes kijken. Bij een andere webshop, dat wel. Met in mijn achterhoofd een dichtregel van Pierre Kemps die me raakte: ´Het wordt mij een kwellende gedachte al te oud te zijn voor rood.´

Herfst. De bomen in de stad dragen lichtjes en de chocoladeletters zijn al haast uitverkocht. Het is tijd voor nostalgie. Ik ben immers verhuisd en het zal nog wel een jaartje duren voordat er een vertrouwde routine is ontstaan in m’n dagelijkse leven. Dit is een verhaal over zo’n vertrouwde routine: de busrit van Heerenveen naar Drachten, twee jaar geleden alweer.

Hij is groot en glanzend rood gelakt - en hij kan mij, als ik dat zou willen, binnen tien seconden geven wat ik nodig heb: een geldig vervoersbewijs. Het bevalt me wel om hier te staan. Ik kan nog alle kanten op.

De 50plus-bloggers als schrijverscollectief: het zou zomaar kunnen, toch? Elke vrijdagmiddag een bijeenkomst rond de leestafel van zo’n gezellig industrieel eetcafé en dan de oude blogs bespreken en de nieuwe onderwerpen verdelen. Doe jij je nieuwste liefdesverdriet dan doe ik de nieuwste Brainwash-talk. Of het feit dat ik nu pas, nu pas weet dat ‘sapioseksueel’ bestaat - en dat ik moest opzoeken wat het inhoudt. En zou je dat wel doen, die details van je laatste date? Zeker weten? Dan hoop ik dat hij ook blogger wordt. En dat hij zíjn verhaal gaat schrijven. Dat moet toch smullen zijn voor de 50plussers?

Ik ben geen beginneling in de liefde, maar wat het kopen van een nieuwe bank betreft ben ik zo groen als gras, zo groen als mijn favoriete jurk, zo groen als de bankjes in de stoptrein tussen Utrecht en Zwolle. ¨Als u in de rijrichting kijkt, kunt u aan de rechterzijde uitstappen,¨ laat de conducteur er via de luidsprekers weten. Ik kijk in de rijrichting maar blijf rustig zitten; de trein raast nog over de Veluwe. Schuin voor me staat een man op en bonkt met zijn vuist tegen het raam. Hij kijkt woedend naar de vrouw vlak voor hem op het groene bankje.

Ik ging de stad in voor boodschappen en ik had een briefje bij me. ‘Bank lamp ronde tafel dadels yam-desembrood yoghurt stadsplattegrond FM-antenne watermeloen,’ stond erop. Zo’n boodschappenlijstje is nuttig; hoe zou ik anders met zowel een stadsplattegrond als een watermeloen kunnen thuiskomen? Ooit had ik een geliefde die me bloemen beloofde als ik geen boodschappenlijstjes meer zou schrijven. Als ik zou onthouden wat ik moest kopen. Lieverd, ik denk niet altijd aan je, en zeker niet aan je dorst. Ik kan zomaar vergeten om bier voor je te kopen.

Pardon waarde bloggers, ik wurm mij er (weer) even tussen. Niet dat ík geen blogger ben; niet dat ik van plan ben om, als schrijver met de langst aaneengesloten staat van dienst hier, wie dan ook op het matje te roepen. Fruitvliegjes, daar gaat dit blog over. Wel begrijp ik dat ik, door te blijven schrijven, inmiddels bij de ‘azijnzeikers’ ben ingedeeld. Dat is goed. Heb je eigenlijk wel aan mij gedacht toen je dat opschreef?

Het is verbazingwekkend hoe eenvoudig het is geworden om op de kat te passen nu hij dertien minuten lopen verderop woont. En even verbazingwekkend logisch blijkt het om tradities rondom het oppassen te behouden - ook al zijn die tradities gebaseerd op het gegeven dat het vaste personeel van de kat in Leiden woont en ik, de oppas, ver weg in Friesland. Zo komt hij altijd even langsfietsen, m´n dierbare oude vriend, m´n sparringpartner in liefdesaangelegenheden. Losjes lig ik met mijn hoofd op zijn schoot, op het harde vlak gevormd door zijn sterke hardlopers-bovenbenen. Licht bestraffend kijkt hij naar mijn al te lang niet gekuste mond en onderwerpt me aan een kruisverhoor.

De zee. Ik kijk naar haar en ik denk heel in de verte aan De Friese Man. De Friese Man, die De Vrouw op handen draagt, maar ook weet dat zij zelf sterk genoeg is om haar rolkoffer de bus in te tillen. Hij vindt krentenbollen eten op de stoeprand een mooie afsluiting van een ochtendje woonboulevard, samen op zoek naar de ultieme bank voor hem. Je jas vies? Joh, dat ziet toch niemand. Nora Ephron gaf haar boek met columns de titel ‘Koop nooit een rode jas’- en ik ben nu als een razende aan het lezen waarom eigenlijk niet.

Wij vroegen het ons af, mijn sterke vriendin met de gouden handen en ik: Wanneer wóónt een mens eigenlijk in zijn nieuwe huis? Zodra de verhuizers zijn vertrokken? Zodra het ´oude´ huis naar tevredenheid is opgeleverd? Zodra de nieuwe gemeente je inschrijving heeft verwerkt? Zodra je er hebt geslapen? Zodra de wasmachine er draait? ¨Zodra de kapstok hangt,¨ zei ze beslist, mijn vriendin. Want dat had ze net gedaan, de kapstok ophangen.

Nu mijn verhuizing het onoverzichtelijke stadium heeft bereikt van een huis vol met dozen in Drachten en een huis huis vol met emmers verf in Leiden, en er niets of niemand seksier is dan de vakman die overbodige spiegelkasten van m´n nieuwe muren schroeft, schiet het nadenken over de liefde er nogal bij in. Gelukkig biedt de poëzie uitkomst in al haar overzichtelijke eenvoud! Daarom nu drie verzen over de liefde in gekruist rijm (en een variatie): een vers uit het hart van Vadertje Cats, het vrome antwoord van de heer Nicolaas Beets, en tot slot de woorden van mij, RodeJas.

De hemel is een blauwe droom die wakker blijft,
bladzilver zacht vervliegt het licht.
Ik ben de muze in ons wankel evenwicht.
Jij houdt mij vast,
houdt mij vast...

Mijn excuses, mevrouw, mijne heren; ik wurm mij even tussen u in. Met beide ellebogen en zonder aanhalingstekens want immers helemaal zelf bedacht - behalve natuurlijk wat niet zelf bedacht is en dus wel tussen aanhalingstekens staat. Maar dat gebeurt straks pas. Of ‘strax’, zoals een spannende vriend altijd schrijft. Hij schrijft ook altijd ‘sex’, wat niets anders is dan het Engelse woord voor seks. Vroeger leverde het herhaaldelijk gebruiken van het woord ‘sex’ in een tekst bijpassende advertenties op, maar die tijd is voorbij. Er is wel meer voorbij. ‘Geef nooit je texten af,’ schreef die vriend ook - terwijl hij echt geen extra ixen nodig heeft om mijn aandacht te trekken.

Het begon ermee dat ik in de donkere bijkeuken op een naaktslak trapte. Het zei ‘knak’ onder m’n rechter voet en even wist ik niet wat er was gebeurd. Ik wist alleen dat het iets smerigs was, iets onomkeerbaars, iets ergs misschien. De kat kon het niet zijn: die had ik in Leiden achtergelaten, voor het laatst. Niet dat ik hem de volgende keer meeneem. Nee, ik blijf zelf in Leiden als ik weer op hem heb gepast. De naaktslak lag er mooi bij. Zo dood en zo deftig uit z’n vel gebarsten: z’n voorkant zwart, z’n achterkant wit.

Doordat ik anderhalve week op de kat van mijn dochter mocht passen en de zon scheen, zat ik op het deftige strand van Wassenaarse Slag patat met tomatenketchup te eten. Ik zat alleen aan het tafeltje - wat ik bij de patatboer thuis ongezellig zou vinden, maar wat ik op deze plek juist prettig vind. Volgens de filosofen van The School of Life zijn er maar twee redenen waarom iemand single blijft: zelfhaat en zelfliefde. Niet dat het mij uitmaakt. Bij de patatboer thuis geloof ik zonder meer in zelfhaat als de reden, hier denk ik dat het zelfliefde is. Je moet immers van goeden huize komen, wil ik jou meenemen op een wandeling langs de zee.

Het kwam niet door de provincie waarin mijn dorp ligt, niet door het dorp waarin mijn huis staat, niet door het huis waarin ik woon (of misschien toch ook wel), niet door de mensen die in mijn dorp wonen, niet door de koren waarbij ik heb gezongen en al helemaal niet door het koor waarbij ik nu zing. Het kwam niet door m’n wandelclub waar men vergrijzing en vertraging verwart met gezelligheid, niet door de buurvrouw die mij de hele nacht hoorde zingen. Het kwam ook niet door de Leidse kat (of misschien toch wel), maar op een dag besefte ik: Ik woon te ver weg van wat echt belangrijk is. En ik nam mij voor om te vertrekken.

Onlangs gelezen, in een essay vol bezorgdheid van Bas Heijne: ‘De taal waarin wij over elkaar spreken, is steeds meer de taal van de cijfers. We zijn niet langer de mensen die elkaar grote verhalen vertellen, die in mythen leven. Tegelijkertijd beseffen we ook dat we die verhalen toch nog steeds nodig hebben om iets te zijn.’
Gelukkig bestaan wij, online daters, nog grotendeels uit verhalen. Onze BMI blijft onvermeld, evenals het aantal onzer dates. Het enige getal op ons profiel is een percentage. Een percentage dat bij mij, wellevend als ik ben, 100 zou moeten zijn - maar dat 91 is omdat ik quizvragen nu eenmaal onbeantwoord laat.

De trein kwam aan om vijf over negen. Om twintig voor tien vertrekt de bus. Ik moet dus wachten, wachten op de bus. Het is donker hier, een diepblauw soort donker. De stationsrestauratie is dicht, al jaren. De AHtoGo is dicht, al uren. De tijd doet er eigenlijk niet toe; dicht is dicht. ‘Open’ doet er evenmin toe; open is de afhaalpizzeria maar daar wacht men niet op de bus. Een lift versieren? Welnee, het is hier wel eens akeliger geweest: Natte voeten en de diepe kou in m’n botten van een tevergeefse date aan zee bij opkomend tij. M’n laatste date was gewoon aan een tafeltje in een naburig café en ik zag zijn ogen oplichten toen ik binnenkwam. Don Juan in topvorm. Ik voelde me gevaarlijk veilig bij hem.

“Een vriendin vertelde me dat elke vrouw drie mannen nodig heeft. Eén man voor het avontuur en het plezier, één man om stimulerende gesprekken mee te voeren, en één man voor goede seks.” Het is de jonge Anna die dit zegt, aan het begin van de film ‘All about Anna’; een ongelaagde liefdesgeschiedenis vol openlijke, vriendelijke seks. Hoofdrolspeelster Anna staat in het gangboord van een roestig vissersschip blond en gelukkig te zijn, want ze heeft zojuist de man gevonden die alle drie is. Haar drie-mannen-in-één man. Ik weet niet hoe het afloopt met Anna en haar schipper; mijn fascinatie voor dit soort films is zelden even groot als de film lang is. Maar wat Anna zegt over die drie mannen, stemt beslist tot nadenken.

‘Alle aards geluk berust op een compromis tussen droom en werkelijkheid’, schreef Marcel Proust ooit. Marcel Proust, de ziekelijke perfectionist in z’n bontjas. En ik denk: Ik ben zo ver. Laat ook maar. Laat die droom maar, ik hou het wel bij de werkelijkheid. Het compromis liet me immers verdronken achter. Te veel water bij de wijn. Ik heb nog één argument: Ik kan ‘Waar de blanke top der duinen’ zingen op de wijs van hét duet uit de Parelvissers - en ik doe dat meestal niet.

‘Dit is een datingsite: Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Meer specifiek, de opzet van deze club is: Je wordt als alleenstaande lid en je vertrekt als de levensgezel van een ander lid.’ Dit was de openingszin van mijn blog ‘Het misverstand’, van 16 augustus 2017. Wat ik mij afvraag: Zou wat ik heb geschreven ook maar iemand hebben geraakt, ook maar iemand aan het denken hebben gezet? Ik vrees van niet. Zoals mijn verzoek, me geen quizvragen te sturen ook niet voor jou geldt, geldt het verzoek om een andere club te kiezen als je niet open staat voor een relatie, in welke vorm dan ook, niet voor jou.

Zoals beloofd, de vertaling in het Nederlands van de twee Engelse citaten in mijn blog ‘ De kunst van het flirten’. Voor de goede orde: alleen deze citaten (uit het artikel ‘Why flirting matters’ van ‘The School of Life’) waren in het Engels; wat ik zelf heb geschreven was, zoals altijd, in het Nederlands.

‘The ideal flirtation is a small work of social art co-created by two people….It knows that avoiding sex is usually very wise, but is intelligently invested in sharing some of the benefits of sex without the act of sex itself.’ * Prachtige woorden vind ik dit, woorden die geschreven moeten zijn met het beeld voor ogen van een tuinfeest op een heldere zomeravond. Vrouwen gekleed in lange, losvallende jurken en mannen in lichte jeans en gestreken overhemden. Ach, laat me daar zijn met zo’n jurk aan, daar staan met een glas fonkelende wijn in mijn handen… Helaas, mijn naakte werkelijkheid bestaat uit een keukentafel met de half gelezen weekendkrant, een vergeten beker koffie en wat klungelige appjes. Flirten? Ik kan er niks van. Terwijl het zo eenvoudig lijkt.

De eerste keer dat hij en ik elkaar zagen, hebben we elkaar niet gesproken. Het was in zo’n oud kerkje op een stukje land tussen Friese meren, en de ‘kerkgangers’ waren schippers en deelnemers van LCGJ-zeilkampen. Hij zat boven, naast het orgel, en zong het toen zo populaire ‘Streets of London’. Hij was een schipper met blonde krullen en een gitaar. Ik stond op de kansel en las een lang, droevig gedicht voor. Ik was een deelnemer in een donkerblauwe coltrui en een spijkerbroek.

Lieverd, zullen we een kerstboom nemen, dit jaar? Lieverd, wat voor kerstboom zullen we dit jaar nemen? Lieverd. Wat zeg je? Nee, zo is het niet gegaan, ook dit jaar niet. Deze lieverd heeft in haar eentje een hoge vijfpoot van wilgentakken naar huis gedragen en die op een open plek in haar woonkamer neergezet. Mijn boom. Nu de ekster in mij loslaten en hem tot kerstboom versieren. Als kind heb ik argeloos over de engeltjes in het luchtruim gezongen - en hoewel ik nog steeds graag kerstliedjes zing, ben ik nu vooral een heiden die in deze donkere tijd van het jaar de zonnewende wil vieren met een glanzende jurk, lekker eten, goed gezelschap en een boom vol lichtjes.

Nou dat weer. Nou kan ik een test doen om erachter te komen wat voor Sinterklaas-type ik ben. Zo te zien is het een serieus bedoelde, quasi-psychologische test voor 50-plussers. Ik ga die test niet doen. Straks krijg ik een diagnose. Blijkt mijn focus op het zoeken naar de perfecte combinatie van cadeau, gedicht en verpakking ziekelijk te zijn. Schuilt er een stoornis achter mijn intense vreugde om, na vijf jaren van onthouding, weer een plagerig sinterklaasgedicht te mogen schrijven.

Vóór alles: ik heb geen kat en ik wil geen kat hebben. Maar af en toe pas ik met alle plezier op de kat van mijn dochter, in het huis van mijn dochter. En die man in huis? Die loopt nog los rond, ergens op deze site...

“Waar je ook mee bezig bent, stop ermee!” (De kat staat op de leuning van de bank en maakt heftig golvende bewegingen met zijn rug. Er gaat iets smerigs uit hem stromen - uit de voorkant of uit de achterkant.)

Het is een grijze zondagochtend en in mijn mistige hoofd zingen nog de stemmen van gisteravond. Gouden stemmen, ontroerende stemmen. Misschien is twee koorconcerten bijwonen in één weekend te veel maar ik heb nu eenmaal beloofd om te komen luisteren, vanmiddag. Misschien zingen ze nieuwe liedjes. Inspirerende liedjes. En misschien moet dit blog op rijm, als denkoefening voor het Sinterklaasfeest. Er zitten spatjes rode wijn op de jurk die ik gisteravond heb gedragen. M’n jurk voor vanmiddag hou ik schoon door zo lang mogelijk in m’n pyjama te blijven lopen. Althans, in wat daarvoor doorgaat. Wat ik tegenwoordig ‘s nachts draag zijn sleetse t-shirts. Een veeg teken, nietwaar? Er is ook iets mis met de radio; er komen alleen maar vioolconcerten uit.

De oudere mens van tegenwoordig is niet oud. Vooral de zoekmens niet, de alleenstaande mens die op zoek is naar een nieuwe geliefde. Nee, deze mens staat ‘nog midden in het leven’, of ‘nog helemaal in haar kracht’. Nog jongensachtig zijn is een pré, meisjesachtig zijn ook. Maar toch. Zelfs met een nog (hoed je trouwens voor het woordje ‘nog’) volledig intacte levensdrift kan je er niet omheen dat je geen meisje meer bent. Geen jongetje meer. We zijn mevrouwen en meneren. Mevrouwen en meneren die niet jeugdig willen zijn, maar jong. Niet vitaal, maar fit. Maar met een kalenderleeftijd waaraan niet te tornen valt.

De herfst blaast zich op in de lucht, de herfst stort zich in het water, de herfst houdt huis in de winkelstraat, de herfst stroomt van mijn nieuwe rode jas, de herfst zingt een liedje in mijn hoofd. ‘Gekken en doden blijven eeuwig jong’* is zijn tekst maar de melodie ben ik vergeten; atonaal blijft nu eenmaal zelden hangen. Juist dit stukje tekst echter werd zo vaak gezongen dat het waar werd. Gekken en doden blijven eeuwig jong. Ondertussen loop ik langs de vaart naar huis, een kwartier recht tegen regen en wind in, een kwartier met regen en wind van opzij. Ik ben blij met mijn nieuwe jas.

Onlangs belde hij me weer, m’n favoriete ex - en het werd een lang telefoongesprek. Nu eens niet over hoe onwijs goed we het hadden en hoe eeuwig zonde toch dat het voorbij is, maar over hoe het leven in te richten nu onomstotelijk vaststaat dat alle wegen terug leiden naar een modderige poel waarin gevoelens niet kunnen stromen. Kortom, hij is ook aan het daten. En hij stelde een vraag waarop ik direct het antwoord wist en die me desondanks aan het denken heeft gezet. Want klopt dat antwoord wel? Hij vroeg: “Waar let jij op bij een date?” - en mijn antwoord was: “Nergens op. Ik laat het gewoon gebeuren.” Wat hij geweldig vond. Hij heeft namelijk een lijst.

Het was een warme zomeravond. Zo’n avond waarop twee mensen, zacht pratend aan de picknicktafel in de achtertuin, wachten op het mooiste moment om op te staan en aan hun nacht te beginnen. Juist op deze avond had ik, bij ontstentenis van een rozengeurige gespreksgenoot, besloten om mijn fruittuintje te snoeien. In het uitbundige samenzijn van Japanse wijnbes, framboos en druif, gaat de Japanse wijnbes veel te ruig tekeer. Jaren geleden heb ik hem gekregen van een wandelvriendin; door haar liefdevol gestekt en door mij hoopvol geplant.

Dit is een datingsite: Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Meer specifiek, de opzet van deze club is: Je wordt als alleenstaande lid en je vertrekt als de levensgezel van een ander lid. Dit lijkt mij een begrijpelijke opzet, een opzet waarover geen enkel misverstand kan bestaan. De club is tolerant: je mag gewoon terugkomen als je niet meer de levensgezel van dat andere lid bent, bijvoorbeeld omdat je hem/haar echt hebt leren kennen. Immers, alleen mensen die je niet kent lijken ongecompliceerd in de omgang en vrij van frustraties, nietwaar?

Ik kan nou wel denken dat ik het liefst verkering zou hebben met de buurman (het huis naast mij staat leeg, dus wie weet), maar ondertussen voel ik mij ongemakkelijk als ik op deze site een plaatsgenoot tegenkom. En ik kan nou wel denken dat ik niet aan spullen gehecht ben, maar ondertussen staat er een stapel cd’s op de bank die uit praktisch oogpunt weg mag maar die uit emotioneel oogpunt blijft staan tot ik het zeker weet. De stapel cd’s bedoel ik, niet de bank: Ik heb mij er inmiddels bij neergelegd dat de bank, in al zijn onverwoestbare, oncomfortabele eenvoud, niet bij de spullen hoort maar bij de te koesteren herinneringen.

Mijn oranje wandel rugtas is versleten. De stof is aangetast door het zoute water van de Waddenzee, het rugpand verslapt door jarenlang intensief gebruik. Ik mocht van mijn kroost als verjaardagscadeau een nieuwe uitzoeken - wat ik in eerste instantie te haastig deed. Ik moest dus met bus en trein terug naar de verre stad om hem te ruilen. Gelukkig kan dat met een rugtas. Een geliefde laat zich niet zomaar terughangen aan het haakje in de winkel: een hechtingsproces is ook in omgekeerde volgorde behoorlijk ingrijpend. Hoe dan ook, deze nieuwe rugtas was groter dan de eerste, wat hem zowel aantrekkelijk als onhandig maakte. Ik moest er immers mee naar huis en ik had al een tas bij me.

Eten in je eentje kan een aangenaam, onbekommerd gebeuren zijn: Er is geen tot verslikkens toe boeiende conversatie te onderhouden. Er gloeit geen plaatsvervangend schaamrood op de kaken wegens onsmakelijk kauwen aan de overkant van de tafel. Ik hoef mijn voet niet in zijn kruis te zetten om zijn aandacht te trekken. Ik hoef mij niet af te vragen of hij het wel lekker vindt. Ik hoef niet voor te wenden dat ik het lekker vind. Nee, ik hoef alleen maar eten te koken en het op te eten. Bord op de krant? Hoe kan ik anders die column lezen? Zoete aardappel tot snot gewokt? Ik snij er een bosuitje door en hij smaakt me prima. Een hele bol verse knoflook door de yoghurt dressing? Ha, wilde je zoenen, vanavond?

Ik was ruim op tijd van huis gegaan - maar toen ik de hoge fietsbrug afliep, zag ik de bus al bij de halte stoppen en zat er niets anders op dan met mijn rugtas en mijn rolkoffer via het gras het talud af te stormen, recht op de bus af. Zwaai zwaai met met mijn rode jas boven mijn hoofd; chauffeur merk me op neem me mee! Het werkte. “Mijn excuses. Ben ik te laat of bent u te vroeg?” Hij was te laat. Ik had de vorige bus gehaald. De trein was ook te laat en reed haast uitdagend richting Wolvega terwijl de bus leeg stroomde. Ik was op weg naar de volgende trein, de doorgaande trein naar Den Haag, maar een Rotterdammer met een petje op niet. Hij stapte op mij af en sprak: “Mevrouw, als u niet was ingestapt, had ik nu mijn trein gehaald.” “Dat spijt me voor u, maar als dit is wat u mij te zeggen heeft, ga ik liever koffie halen.” “Ik hoef geen koffie, straks mis ik de trein weer.”

Dorst. Buiten zinderen de weilanden onder de warme avondzon en ik heb dorst. Op het tafeltje voor het raam staat een plastic flesje, half gevuld met een heldere vloeistof die volgens het etiket bronwater met citroensap moet zijn. Lekker! Ik vond het flesje op de vloer van de trein, toen ik eindelijk mijn van zeewater doordrenkte, zanderige sandalen durfde te vervangen door kleurige hardloopschoenen. Geen klusje dat kijkers verdraagt en het was rustig in de trein naar Leeuwarden. Ik stel mij de mond voor die zich rond de opening van het flesje heeft gestulpt om van het water te drinken: zou het een mond zijn waarmee ik wil zoenen? Tot nu toe maakten slechts lekker zoenen en bloedverwantschap drinken uit hetzelfde flesje aanvaardbaar. Vreemd speeksel smaakt vies, nietwaar?

Onsterfelijkheidskruid. Het staat gewoon in de schappen van mijn favoriete Leidse supermarkt, bij de theezakjes, en ik heb een doosje gekocht. Natuurlijk heb ik een doosje gekocht. Niet omdat ik onsterfelijk denk te worden. Niet omdat ik onsterfelijk wil worden. (behalve als Don Fosca hier rondwaart; neem je dan contact met me op?) Nee, ik heb dat onsterfelijkheidskruid gekocht doordat mijn ascendant boogschutter is: Ik wil elk serieus brouwsel uitproberen dat goed zou kunnen zijn voor lichaam en geest.

Zaterdag: De zon schijnt als het tijd is om op weg te gaan naar de kat. Ik pak mijn rode jas van de kapstok en ga de deur uit, met een zware rolkoffer en een rugtas. Twintig minuten lopen, twintig minuten met de bus, twee-en-een-half uur met de trein, drie minuten lopen. Zomaar een gedachte, terwijl de trein door de weilanden raast: Zal naar het zuid-westen reizen mij op een dag steeds dichter bij huis brengen, in plaats van steeds verder weg? Ik heb hoe dan ook de verkeerde jas aan voor het koude, winderige westen. De kat begroet mij met het dedain van iemand die aan personeelswisselingen gewend is: Hij gaat mij voor naar zijn lege etensbak.

Het is stil buiten - en het is vrijdag. Het is hier al zeven vrijdagen niet stil geweest. De mannen op werkschoenen hebben vrij. “Ha buurvrouw”, zo groette een van de mannen mij gisteren. Kom maar op, het huis naast mij staat leeg en de vrouwen van dit buurtje hebben wel zin in een handige man binnen handbereik. We gaan geen ruzie om hem maken, hebben we elkaar beloofd. Op de radio een verbijsterend mooie uitvoering van ‘Aus Liebe’ uit de Mattheüs Passion van J.S.Bach. Mooie herinnering: de tv-registratie met de weelderig gelokte Charles de Wolff als dirigent en mijn handen ijverig aan het macrameeën want het was geen zondag. Later regelde een fagot spelende neef kaartjes voor me. Twee kaartjes. Muziek is voor samen. Alles is voor samen.

Ik heb een jetlag. Niet door een logeerpartij bij mijn dochter aan de overkant van het grote water, niet door de zomertijd die het ‘s ochtends koud laat zijn en ‘s avonds onnatuurlijk lang licht. Nee, ik heb een jetlag door al die mannen in mijn huis. Ze kloppen ‘s ochtends om half acht op mijn voordeur en laten me rond vier uur ‘s middags ontredderd alleen achter.

Zaterdag: Gelezen: ‘Met de juiste hoeveelheid alcohol in je bloed, zie je er echt beter uit! Twee glazen op 75 kilo mens geeft het optimale effect.’ Welja, allebei aan de alcohol voor een date en de zon gaat schijnen...Hoe dan ook, het is een zonloze wandeldag, vandaag: samen met twee vriendinnen loop ik een uitgezette tocht van twintig kilometer. We starten in de regen en na vijftien kilometer regent het nog. Rust bij de Mac, kom ik daar ook eens. Ik warm m’n handen aan een kartonnen bekertje thee. Mijn regenjack lekte door na ruim negen jaar trouwe dienst, en m’n nieuwe schoenen bleken even lek als de oude.
Zondag: Het Theehuis in Grouw is aan het afbranden. Wat erg. Ik heb zoetzure herinneringen aan die plek, aan die zwoele avond op het terras, aan het uitzicht op het spiegelgladde meer. Goed eten op onze borden, goede wijn in onze glazen en de verwarring achteraf omdat zoveel verliefdheid niet de bedoeling was. Ik bestel een nieuw regenjack. Knalroze.

Ontbijt aan een ongedekte tafel; voor eten in mijn eentje laat ik de damasten tafellopers liggen waar ze liggen, in de la. Rijstkoeken met boter en honing, yoghurt met noten, banaan en havermuesli. Ceylonthee erbij. Ik werd gedesoriënteerd wakker: is het dag is het nacht wat ook weer gisteren wat ook weer vandaag. Ah, samen met m'n zus op bezoek bij Maria in het Catharijne Convent. Warme herinnering, heerlijke dag in Utrecht, de stad van onze jeugd. In de bus zag ik het merkje aan de buitenkant van mijn jurk. O jee, het is begonnen. Ik moet meer haring eten om mijn hersenen te activeren. Waar kan mijn jurk uit- en weer aantrekken? In het toilet van de trein. Tot dan moet ik diep beschaamd het merkje verdragen.

Woensdag: Gedroomd. Ik ben in een hoge ruimte waar het gezellig is, en warm. Achterom kijkend, zie ik X zitten aan de grote tafel. Hij reikt mij zijn hand, ik reik hem de mijne en hij houdt hem lang vast. Glimlachend. Later vraag ik of ik met hem mee mag rijden, naar huis. Hij zegt ‘nee’ en begint aan een lange uitleg. Er staat een jonge vrouw bij die zich gedraagt of ze bij hem hoort. Roze jurk, roze schoentjes. En nog een vrouw, een vage vrouw in iets roods. Het is donker geworden en ik vraag het nog een keer: ‘Mag ik meerijden?’. Het is te laat, hij hoort me niet meer.

Er staat een roos in mijn vuilnisbak. Rood, nog vrijwel gaaf, gekregen van een aardige man die vanwege mijn ‘nee’ meende dat hij iets verkeerds had gedaan, en dat alles weer goed zou komen als hij mij een rode roos bracht. Hij (de roos) staat daar tussen de schillen van vorig jaar, want de vuilnisman kwam te vroeg en ik was dus te laat. En steeds als ik de vuilnisbak open zie ik die roos en vind ik het jammer dat hij en ik geen geliefden konden worden.

Woensdag: Terug aan mijn eigen keukentafel na een hartverwarmend verblijf bij zus en broer. Pingelpianomuziek op de radio. Het ochtendnieuws lijkt operette-nieuws: Een internationaal gezochte terrorist heeft in Nederland gewoon rondgelopen en het weerbericht waarschuwt voor dichte mist, terwijl buiten een winterzonnetje schijnt. Ik heb voor maanden genoeg zoete broodjes gegeten. Yoghurt met walnoten, banaan en havermuesli - dit lijkt spartaans maar ik vind het een prima ontbijt. Ha, met een stuk bittere chocolade erin gecrunched om af te kicken van het kersteten!

Maandag: Het regent niet, het hagelt niet, het stormt niet, het is alleen maar akelig grijs. Ga naar buiten! Ik loop een heel half uur naar de koorrepetitie en direct daarna naar de infomarkt over de renovatie van mijn huis. De woningbouwvereniging wil zonnepanelen plaatsen, maar mijn verbruik is te laag om ze rendabel te maken. De man van de wbv raadt mij aan om een hennepplantage te beginnen. Ik grijns en hij krijgt een kleur. Snel doet hij een passender voorstel.
Dinsdag: Weer die grauwte buiten. Melancholie ligt op de loer. Op de bank liggen lezen in ‘De mooiste verhalen’ van Herman Hesse? Nee, ik schop mijzelf naar buiten. Ga een kerstboom kopen bij het sympathieke tuincentrum een kwartiertje lopen van mijn huis. En kom helemaal tevreden terug met een vijfpoot van wilgentakken, kunstig in elkaar gedraaid door mensen met een verstandelijke beperking. Nu op zoek naar de juiste versiersels om een kerstboom van hem te maken. Op nieuwjaarsdag mag hij de tuin in, volgehangen met vogelvoer.

Ssst, dit is een stilte-date!

De datingwereld is een wereld vol verandering. Zo las ik in een online knipselkrant dat in Japan de belangstelling voor dating-simulaties gigantisch is. Het ging alleen over mannen in dat artikel, wat ik vreemd vind. En wat misschien alles verklaart: meer dan de helft van de Japanse mannen tussen de 18 en 34 jaar schijnt nog nooit een relatie te hebben gehad. Hij heeft geen tijd, hij werkt te hard. Hij stort zich liever in de armen van een virtuele lover. Hm, ik blijf het argument ‘geen tijd’ vreemd vinden. Alsof virtueel beminnen geen tijd kost. En de vrouwen dan? Zelfs good old George Orwell liet in ‘1984’ zijn tortelduifjes op stoelen naast elkaar zitten tijdens hun gesimuleerde vrijpartij.
Ik ga er voor mijn eigen gemoedsrust van uit dat wij wel daadwerkelijk op zoek zijn naar elkaar. Dat is niet altijd succesvol en het gaat al helemaal niet vanzelf. Gelukkig heeft deze site alvast negen suggesties voor een geslaagde date gegeven. Negen in essentie zinvolle, brave suggesties. De uitvoering is aan ons...

‘Solo is het nieuwe samen’, las ik laatst in de krant. Het was een krant die ik had gekregen van mijn dochter omdat er kookbare eenpersoons-recepten in stonden; recepten zonder een imposante lijst ingrediënten. Ze is lief en zorgzaam, mijn dochter - en hoewel ze mij beslist een levensgezel gunt, stimuleert ze mij om het goede uit een tijdelijk onveranderbare situatie te halen. En de hint (er is meestal een hint) is: Mam, je pompoensoep met gember en haverpannenkoekjes zijn heerlijk, maar experimenteren met nieuwe gerechten zal je goed doen.

Het was een zwoele zomeravond en we hadden regenboogforel gegeten in een restaurant dat ik vergeten ben. Het was in Sloten, dat ben ik niet vergeten. We liepen terug naar de havenkom, naar zijn schip, en het was nog druk in het stadje. Onverwacht stevig legde hij zijn arm rond mijn schouders - soms voel ik de druk nog - maar voordat ik dit als een aanval van liefdevolle begeerte kon interpreteren, zei hij geïrriteerd: “Blijf nou eens naast me lopen, je hoeft niet voor iedereen aan de kant te gaan.” Heel wat jaren later loop ik samen met een vriendin op een pad van twee mensen breed, tijdens een vrolijk zomerfestival. Veel mensen om ons heen. We likken aan een ijsje, we praten wat, we lachen wat. Totdat zij uitvalt: “Kon je ook niet even in het gras gaan lopen? Nu moesten zij elkaar loslaten!” De dictatuur van het stel. Op een dag neem ik wraak.

Laatst, op een warme zomeravond, stond ik het grasveldje dat mijn voortuin sinds kort is te harken toen mijn overbuurman plotseling bij het hek bleek te staan. Hij schraapte zijn keel en vroeg: “Er moet hier een oudere vrouw wonen, is zij thuis?” Diep in gedachten was ik. Pas gemaaid gras ruikt lekker - en mét de geur adem ik herinneringen in, en fantasieën. Mijn grasveldje heeft de omlijsting van oost indische kers nodig om weer een voortuin te worden. Stokrozen tegen de muur. Ooit was dit een tuin vol wilde rozen, akeleien en klimop. De wilde rozen geurden zoals de wilde rozen op Vlieland geuren. Vlieland, mijn eiland van verlangen, het eiland waar ik ooit een dag ging wandelen met een nog onwennige nieuwe liefde. Een dag waarop ik mij, want bekend op Vlieland, verantwoordelijk voelde voor het halen van de laatste boot terug, terwijl hij alles deed om die boot te missen. Ik won, stommeling die ik was.

Er was een tijd dat de mensen elkaar sms-jes stuurden. Een heel gepiel was dat, met die druktoetsen. Als het sms-je binnenkwam, maakte de zaktelefoon het geluid van een kleine ontploffing en zat er niets anders op dan het te lezen, want het kon urgent zijn. In die tijd had ik een digitale relatie met een dichter. We schreven elkaar in gloedvol proza over hoe het zou zijn om elkaar te ontmoeten, hoe het zou zijn om het leven met elkaar te delen. Oude en nieuwe gedichten stuurden we elkaar, foto’s (hij vooral), muziek. Hij woonde nogal ver weg, of ik, dat laat ik in het midden. Wat vast stond: we voelden ons hier goed bij, hij en ik. Dus als ik door wat voor toevallige omstandigheid dan ook in de buurt van zijn huis moest zijn, was hij door een al even toevallige omstandigheid juist aan de andere kant van het land.

Gevaarlijk vinden mijn vriendinnen het, zomaar een man ontmoeten die ik via een datingsite heb leren kennen - een man dus die ik helemaal niet ken. Vooral de vriendinnen die een half mensenleven met dezelfde man zijn getrouwd, kunnen wat het andere geslacht betreft behoorlijk eenkennig zijn. Het is niet dat ze mij geen vrijer gunnen. En voor hen is het slagen van zo'n ontmoeting ook van belang: mét vrijer schijn ik veel gezelliger te zijn dan zonder. Ik kan hen geruststellen: voor mij is er maar één gevaar: verliefd worden op een foute man...maar dat kan mij ook in de bus overkomen, toch? Gelukkig mag ik wel eens een man van hen lenen, ík ben niet gevaarlijk. Zo heeft de man van een vriendin laatst een blikje voor me opengedraaid. Een mooi, plat blikje met een begerenswaardige inhoud. Achteloos draaide hij het open, waar ik gebruik makend van alle tangen uit keukenla en gereedschapskist met een dicht blikje bleef zitten. En de man van een andere vriendin heeft fluitend de luxaflex in mijn werkkamer weer opgehangen. Zomaar naar beneden gestort, was die luxaflex. In een slordige wolk van gruis en pluggen.

Sinds m’n dochters mij met een list tot het internet hebben bekeerd, is er nogal wat veranderd in mijn leven. Zo winkel ik nauwelijks meer, voer ik nog zelden een telefoongesprek, heb ik via Facebook de hartsvriendin uit mijn kindertijd teruggevonden en laat ik de ontmoeting met mijn toekomstige levensgezel niet meer aan de schikgodinnen over maar zoek ik hem zelf, in deze digitale kaartenbak. Arbeidsintensief, dat wel, maar ook overzichtelijk en prettig afstandelijk - totdat ik Zijn kaart open en ik op basis van woorden en foto’s een beslissing moet nemen. Zelf contact opnemen? Hem laten jagen? Wie is deze man? Ik wil met mijn vingertoppen zijn kaaklijn volgen, vanaf het plekje voor zijn oorlel tot het midden van zijn kin en weer terug. En ik weet dat ik verloren ben. Hij is veel te aantrekkelijk.