Blogs

Ik wacht op de lente. Nou ja, op de ochtend. In een tweepersoonsbed, onder een tweepersoons wollen dekbed en twee tweepersoons wollen dekens. Het dekbed is dun en licht, de dekens zijn dik en zwaar en zo gedrieën houden ze mij zowel warm als koel genoeg. Maar. Zodra ik mij omdraai, glijden de dekens van het dekbed af en daarmee van het bed. Zo heel erg tweepersoons is het nou ook weer niet.

Een jaartje na mijn scheiding las ik een oproep in de regionale krant: men zocht mensen voor de rubriek “SOLO”.
Omdat ik dacht te voldoen aan de zoekterm gaf ik me op, met een bezoek van een jonge journaliste en een vlotte hipster-fotograaf tot gevolg.
Ik heb weinig te verbergen dus het werd een openhartig gesprek waarvan natuurlijk de sappigste opmerkingen werden uitvergroot en belicht.
En toen kwam de dag van publicatie, tjonge, jonge, ik werd met naam en toenaam genoemd met woonplaats, dus was ik redelijk makkelijk te traceren.

Volledig zonder inspiratie

Toch zou ik willen zeggen
dat ik steeds niet gezien heb
wat ik denk dat ik zag
want ik weet niet en wist niet
wie en wat ik zag

Online daten: het nieuwe sprookje van het heden?

Een beetje meer, een beetje minder.

Een nieuw blog schrijven, waarbij ik toch denk waar wil ik echt naar toe?

Ooit jaren geleden geschreven bij een clubje schrijven van verhalen en gedichten.

Als je lang getrouwd bent en intiem vertrouwd met je partner komt die vraag niet eens in je op. Maar wat als er na die lange tijd samen opeens een nieuwe lover opdoemt?

Volgens velen is geloven gelijk aan illusie en begoocheling van het bewustzijn, maar kunnen kunst, poëzie en ook muziek juist religieus zijn; zuivere en verstaanbare religie, een bewuste nieuwe legering tussen de levenskunstenaar en de lezer. Het verdicht en bezingt gedachten en vermoedens van alle tijden met vele waar en wijsheden. Wat voor de een houvast, comfort en antwoorden zijn, is voor de andere leegte of gewoon een lege plek; een oneindig uitgestrekte ruimte tussen leven en dood om te leven in het leven of in het beangstigende Niets. Kunst en muziek vullen die grote open plek in.

Ik fietste een paar weken geleden langs een rij geparkeerde personenauto’s. Een van die vehikels had op de achterzijde een sticker met een opmerkelijk opschrift: “Volg mij niet, ik ben de weg ook kwijt”. Natuurlijk was dit een alternatieve manier om het achterliggende verkeer ertoe te bewegen voldoende afstand te houden.