Blogs

Twee jaar terug boekte ik een rondleiding in een statig landhuis op landgoed Nijenburg, bezit geweest van de familie Van Foreest, in Heiloo. Het was midden in de winter en de sneeuw zat vastgevroren op de takken van de bomen. Het gaf het huis en de tuin extra allure. De kachel was te laat aangezet, dus ik hield mijn winterjas aan, want het was ijzig koud binnen doordat de ramen van enkel glas waren. Vanuit de keuken had ik, kijkend over de vijver, vrij uitzicht over het Heiloo-er bos. In het landhuis was alles nog in originele staat. Zo kreeg ik een aardige indruk van het zware handwerk dat daar door de bedienden in het verleden is verricht. Na afloop kon ik voor een klein bedrag een boekje kopen dat geschreven was over de Oost Pruisische dienstbode, Lena Gronski.

Oebele is hupsakee
Oebele is hupfalderiere
Oebele is jippiejé
Driemaal in de rondte, olé

Wie wil er nog wat van mij lezen;
U niet wellicht?
Wat kan ik nog schrijven?
Mag ik mijn zinnen mailen
en aan u opdissen?
Maar willen jullie nog wel
mijn vintage poëzie in tweeduizend-eenentwintig
of past mij het zwijgen
boven of onder het tafelkleed?

Diamant

Inspiratie-lek…

Er zaten te veel muizenissen, slangen, katers, ratten en angsthazen in mijn hoofd. De hoogste tijd dus om naar schildpadden te gaan kijken, geschilderde schildpadden bedoel ik. Op een schilderij van Oskar Kokoschka komen ze langzaam, langzaam tevoorschijn uit de klodders en vegen verf, de twee kolossen. Oskar zelf kwam niet langzaam tevoorschijn: Hij paradeerde door de stad met een levensgrote pop, in zijn opdracht gemaakt naar het evenbeeld van Alma Mahler. Ze was de zijne geweest. En nu miste hij haar.

Opnieuw werd ik voor het motief van een blog herinnerd aan een dier. Een edel dier, dat overigens al eerder in mijn blogs zijdelings aan bod is geweest. In 1964 werd voor de kust van Noordwijk een kunstmatig eiland gebouwd met een grote televisiemast. Tot half december van datzelfde jaar zond TV Noordzee van dit REM-eiland commerciële televisie – en radioprogramma’s uit. Je kon die via een speciale antenne in een groot deel van West-Nederland ontvangen; mijn vader had na advies van mijn oom met een plankje en enkele precies op maat geknipte stukjes tv-draad zo’n antenne gemaakt. Die moest je goed richten, en dan had je ontvangst van enkele leuke programma’s.

Soms zou ik best een glazen bol willen hebben. Een bol die mij, al is het maar een heel klein tipje, van de toekomst laat zien. Bij voorkeur de leuke dingen. Nare dingen hoef ik niet vooraf te weten.

Ik genoot in mijn kindertijd vroeger al van tekenfilms. Ook nu als volwassene kijk ik graag naar cartoons. De films van Hannah en Barbera zijn vermaard, ik vond The Flintstones geweldig (“Wilma, open the door”). De realties tussen mens en huisdier in de oertijd zijn hilarisch. Wat er tegenwoordig als tekenfilm gepresenteerd wordt kan ik maar matig waarderen.