Geen profielfoto maar toch afgesproken !
zaterdag 24 november 2018
Ik ben van de zomer gezwicht voor een verzoek, waarin de man vroeg naar MIJN prive e-mailadres 2 of 3 foto's te mogen sturen. Waarom deze man wel en een ander niet ? Omdat hij via een keurig interesse-berichtje uitlegde door zijn werk niet publiekelijk te zien te mogen zijn, ook niet via foto op verzoek, maar wel aan degene, die hijzelf via zijn eigen e-mailadres had geselecteerd. Hij woonde slechts 6 km af van mijn woonplaats, dus kon ik hem dichtbij, halverwege, op nog geen kwartier fietsafstand, ontmoeten. Een koffie-afspraak van een uur, vroeg hij. Als het mij niet aanstond kon ik ieder moment vertrekken, dat vond hij niet erg. Mmm...mijn nieuwsgierigheid won het van mijn normale voorzichtigheid. Ik had zelf immers een extra e-mailadres aangemaakt waar mijn naam niet in voorkwam en bij de details alleen mijn voornaam, dus niks te verliezen. Ik ging akkoord.
De foto's waren mooi groot, beter dan welke je op 50plus kan bekijken en de man zag er heel goed op uit. Hij was helemaal mijn type, dus de date kwam er. Ik zocht een rustig koffietentje bij een kasteeltuin uit, waar niemand ongezien iets raars kon uithalen. Bovendien had het een zonnig terras en was de fietsenstalling in zicht. Ik zag hem van verre al aankomen, per fiets. De foto's waren recent geweest. Hij zag er perfect uit ! Bij de koffie legde hij uit dat hij bij de politie werkte, bij de recherche, en dat hij altijd rekening moest houden met wraakacties van gepakte criminelen. Het verhaal werd zelfs nog erger : de computer van het bureau was gehackt, dus kon hij geen tel.nr of adres online aan me doorgeven. Ja, hij had wel een mooi koophuis, maar hij woonde er momenteel niet en ook de woonplaats die hij op 50Plus had ingevuld, klopte niet. Hij zat tijdelijk ergens anders voor zijn eigen veiligheid, maar kon daar uiteraard niemand ontvangen. Ik voelde een lachkriebel omhoog borrelen : deze man deed zich voorkomen alsof hij Peter R. de Vries zelf was, op de vlucht voor zware criminelen. Hij vertelde het zo levendig, dat hij, zeker weten, in zijn eigen leugens was gaan geloven, maar ik geloofde hem steeds minder natuurlijk. Ik besloot het spelletje mee te spelen en vroeg hem hoe het nu verder met zijn dure koophuis moest. Dat huis gaat verkocht worden, zei hij, zodra het leeg opgeleverd kan worden. O ja, zei ik, heb je het tijdelijk verhuurd dan ? Nee, er zit nu een zieke vrouw in, die dement is en het wachten is op plaatsing in het verpleeghuis. Het was zelfs mogelijk dat ik hem met deze vrouw hier dichtbij in de supermarkt zou tegenkomen, want hij hielp haar zoveel mogelijk. In je profiel staat dat je alleenstaand bent, zei ik, of ben je nog getrouwd ? Nou ja, ik leef gescheiden van tafel en bed, gaf hij toe, eigenlijk nog getrouwd, maar in feite ben ik wel alleenstaand. Ach zo, zei ik meelevend, dat doe je goed. Maar ik heb niet eens een tel. nr van je, jij kan me thuis niet ontvangen, op je schuiladres niet : hoe dacht je dan met mij een relatie op te bouwen ? Nou, ik bericht je wel via je prive-email of ik bel jou, als je mij tenminste je tel.nr wilt geven ! Dacht van niet, zei ik, hier ga ik aboluut niet aan beginnen. Ik ga afscheid van je nemen en terug naar huis. Ik pakte mijn handtas en liep naar mijn fiets.
Thuis gekomen stormde ik gelijk naar binnen om hem te blokkeren, maar hij was me al voor geweest. Dat had hij gelijk na mijn vertrek gedaan. De site vroeg mij of ik hem OOK wilde blokkeren ? Graag, bromde ik tegen mezelf en voegde meteen de daad bij het woord. Ik kon hem niet aangeven wegens misleiding of nepprofiel, want hij was alleen via mijn prive e-mail te traceren en dat is en blijft altijd je eigen verantwoordelijkheid. Na een paar dagen was hij helemaal van de site verdwenen. Ik denk dat hij onze slimme 50 + dames schromelijk heeft onderschat en zijn geluk elders is gaan beproeven....
geplaatst door sixty - 4344 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.