We leven in ons eigen wereldje â we live in a world of our own.
vrijdag 15 maart 2019
Eigenlijk moeten we blij zijn over de tijd waarin we leven. Er is – tenminste in ons land- vrede, we hoeven niet bang te zijn dat ons door oorlogsgeweld iets overkomt. We mogen binnen de grenzen van wat betamelijk is ons publiekelijk uiten, er is vrijheid van meningsvorming. Toch hebben die verworvenheden een keerzijde. We hebben ieder om ons heen een wereldje gecreëerd, ons eigen wereldje. Maar dat is echt niet iets van de laatste jaren. In 1964 zong de Australische popgroep The Seekers het al: We live in a world of our own.
In een eerdere blog heb ik even aangestipt, hoe belangrijk communicatie is. Misschien moet ik die uitspraak een beetje nuanceren. Wie om zich heen kijkt, ziet dat we hierin soms wat te ver zijn gegaan. Tegenwoordig lijkt het erop, of we zonder communicatie niet gelukkig kunnen zijn. In de meeste blokken STER (etherreclame) of reclameblokken op de commerciële zenders worden we bepaald bij de geweldige voordelen van een nieuwe mobiel, I-phone of tablet. Zoveel meer Gigabytes of zelfs Terabytes dan de vorige versie, allerlei bijzondere technische snufjes, er wordt ons stevig ingeprent dat dit apparaat ons helemaal blij maakt. Maar is dat wel zo? Wie wordt er werkelijk blij? De producent van de nieuwe tablet of gsm, want als u zijn product koopt draagt u bij aan zijn vette bankrekening!
Met communicatie, het met elkaar in verbinding zijn is op zich niets mis. Ik vraag me in alle oprechtheid af of we 24 uur per dag met elkaar in contact moeten kunnen komen. Als je er van uit gaat, dat je een derde van een etmaal slaapt, per dag een paar uur bezig bent met eten en je met een vervoermiddel of de benenwagen verplaatsen, dat velen ook nog werken of met iets bezig zijn, waar ze hun hoofd goed bij moeten houden, dan is het de vraag, of je wel zoveel uren continu bereikbaar moet zijn. Rust schijnt een vies woord te zijn in onze hedendaagse vocabulaire.. Ik vind het heel positief, dat NS in haar treinen stiltecoupés heeft ingevoerd. Helaas word je ook daar regelmatig opgeschrikt door een ringtoon van een mobiel van een medereiziger. Het geeft me een fijn gevoel, als ik om mij heen in de trein ook wanneer ik niet in een stiltecoupé zit minstens één persoon ontwaar met een boek of een tijdschrift in de handen, naast al die anderen die ijverig zitten te tikken op of luisteren en praten tegen hun apparatuur.
Communicatie op deze site is een ander ding.
Als we een gedachte uitdragen op wat ik de algemene chatbox noem doen we dat vanuit ons eigen hart! Het is logisch dat wat we uitdragen, zeker als er een visie in verpakt is, niet altijd of zelfs vaak anders is dan het gedachtegoed van de lezers. Verder hebben we ons profiel geschreven naar wat ons bezighoudt. We weten maar zelden welke dingen anderen op de eerste plaats in hun leven hebben staan, ook al verwoorden ze het nog zo netjes. Kwamen we allemaal maar een keer uit ons eigen wereldje..
Het lied van The Seekers heeft me echt geraakt. Het is ondanks dat het nu al 54 jaar geleden in de hitparade stond nog steeds actueel…
geplaatst door Aktivo1 - 4130 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?