Knibbel knabbel knuisje, wie klopt er aan mijn huisje?
zondag 29 september 2019
In 1973 heeft Henk Elsink, een van onze beste cabaretiers een prachtig lied gecomponeerd en ook vaak zelf ten gehore gebracht. De leukste uitvoering van Kleine Johanna is een samenspel met het Metropole Orkest. Henk zingt het lied op een tangoritme en verhaspelt de tekst op een briljante manier, het orkest schuwt niet om er geluidseffecten aan toe te voegen, die het publiek in lachen doen uitbarsten. Juist die interactie tussen Henk en het publiek hebben deze versie gemaakt tot een van de juweeltjes van het cabaret.
In feite beschrijft Henk in zijn lied een alledaags gebeuren. Een dochter, opgegroeid in een beschermde omgeving, in een lief gezin, verlaat het ouderlijk huis, dat in een landelijk gebied staat. Je zou het zo plaatsen op de Noord Veluwe, de Bible Belt. Ze verhuist maar de grote stad en komt in aanraking met andere zeden, normen en waarden, die ze door mensen aangereikt krijgt, die ze in haar eigen dorp nooit zou ontmoeten. Haar ouders hadden haar zelfs daar nooit over verteld.
Al snel is ze haar lieve moeder (haar vader was al een paar jaar eerder overleden) vergeten. Omdat ze in de stad nog geen vast adres heeft kan haar moedertje haar niet bereiken, haar nieuwe vrienden leren haar een nieuw leven te leven. De spaarcentjes, die ze meegekregen heeft zijn al snel op. Een van die vrienden brengt haar op een idee: een nieuwe bron van inkomsten. In een “huis van plezier”.. Terwijl haar moedertje zucht: Kom weer terug, kleine Johanna.. Ze kijkt vaak door het venster. Al wie ze ziet, geen Johanna. Nadat Johanna weg ging viel er een gat in het bestaan van haar moeder.
Maar dan wordt er aan het huisje van moeder geklopt. Johanna staat voor haar deur. Kennelijk is het Johanna in den vreemde niet gegaan als ze gehoopt had. Haar moedertje is blij dat Johanna er is, haar dochter komt niet alleen op visite maar blijft ook bij haar wonen.
Het komt vaker voor dat iemand die volwassen is door allerlei omstandigheden terugkeert op het ouderlijk nest. In een groot aantal gevallen betreft het een tijdelijk inwonen bij een veelal bejaarde ouder; beiden hebben er gezelligheid aan en degene, die op straat kwam te staan is uit de brand. Een andere situatie is het, als de bejaarde vader of moeder ernstig ziek is en hulp behoeft, die niet op een andere manier geboden kan worden.
Toch kleven er gevaren aan deze constructie. Financieel: Als je gaat samenwonen wordt er op een AOW-uitkering gekort. Ook emotioneel en qua gedrag: als twee mensen op oudere leeftijd opnieuw samen gaan verkeren, anders dan in een liefdesrelatie kunnen er toch ook spanningen ontstaan, dagelijkse irritaties.
Iets geheel anders: Er kan altijd een moment komen dat een van beiden – meestal de jongste – tegen iemand aanloopt en dat er een klik is. Accepteert die nieuwe “vlam” de leefsituatie en hoe reageert de ouder op deze ontwikkeling? Ik weet dat dit regelmatig voorkomt onder singles, zonder zelf met een mening te komen zou ik jullie reacties graag willen horen!
geplaatst door Aktivo1 - 3911 keer gelezen
Vorige berichten
Oktober
Wind en regen
Nu we geleidelijk het herfstgetij inglijden en we overal de prachtige kleurenpracht van de bladeren zien moet ik bekennen, dat ik altijd een beetje triest wordt van deze periode. De herfst overgaand in de winter. Een periode met weinig licht, donkere en korte dagen. Hoewel ik het gezellig maak in huis. Kaarsjes die weer branden , de verwarming aan, geeft mij ook wel weer een warm en knus gevoel. Maar iedere keer geeft het mij weer een afscheidsgevoel. Een afscheid van lange dagen, de zon die veelvuldig schijnt, makkelijk de deur uitgaan, zonder jas, sjaal en handschoenen. Het positieve is, dat ik weer uitzie en verlang naar een nieuw begin; De lente. Vandaar onderstaand gedicht.
Oktober
De bomen lijken te zweven,
te dansen op het ritme van de wind.
Standvastig de wortels,
ondergronds elkaar omstrengelen,
alsof men elkaar bemint.
De nog zware takken verliezen de gekleurde bladeren.
Doorheen de tijd heeft elk leven een eind en een begin.
Ze zouden mij hebben omarmd
wanneer ik zou vertellen, dat ik bemin.
Liefde kan alleen maar helen
na het afscheid bij verdriet en pijn.
Het kleurrijke eind van ieder blad
laat zien hoe waardevol leven kan zijn.
De takken kaal, de bomen gaan in rust de winter in.
Niet het eind, maar wachtend op een nieuw begin.
Weet dat ik bemin.
Liefs,
Monique
Rode appels
Of ik een blog wilde schrijven over een tentoonstelling, vroeg hij, ik heb immers wel vaker blogs geschreven over wat er zoal te zien is in een museum. Over de cirkels van stenen, zorgvuldig neergelegd door wandelaar Richard Long, over het mes met inscriptie dat middeleeuwse geliefden aan elkaar gaven, en over het schilderij vol klodders en vegen waaruit schildpadden tevoorschijn komen wanneer je goed kijkt - zoals je in een schrijfsel vol schijnbaar losse stukjes een samenhangend blog kunt ontdekken. Over Maria Magdalena heb ik niet geschreven, anders zou ik hem simpelweg naar dat blog hebben kunnen verwijzen. Deze tentoonstelling was namelijk heel speciaal voor hem. Het was een tentoonstelling die inzichtelijk zou maken welke last de man te dragen heeft in zijn omgang met vrouwen: hij was door haar misleid. In den beginne was hij door haar misleid met een appel.
Dit is een datingsite. Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Meer specifiek, de opzet van de club is: Je wordt als alleenstaande lid en je vertrekt als de levensgezel van een ander lid. Vertrekken omdat de club - wie dat ook moge zijn - je verblijf ongemakkelijk heeft gemaakt, of omdat je het jezelf wel erg moeilijk hebt gemaakt, slaat gaten in de club. Katergaten. (uit: ‘Overwegingen bij een kater’, juli 2023)
Ik heb een stoel gekocht, een fauteuil, een rode fauteuil. Het is mijn eersteling. Ik heb nog nooit een fauteuil gekocht, ik heb zelfs nog nooit in een huis gewoond waar een fauteuil stond. Het begon al in het huis van mijn kindertijd, waar een door mijn vader getimmerde bank stond, met door mijn moeder genaaide kussens - en het losse hoekstuk van die bank was een blokkenkist. Een blokkenkist, een kind kan het slechter treffen! Ik denk trouwens best wel vaak terug aan die blokkenkist…
Mijn rode fauteuil stond in een winkel met uitzicht op de Lek. De Lek, het paradijs uit mijn jeugd! Goede jeugdherinneringen zijn goud waard in die winkel. De verkoper en ik bleken allebei die Lek over gezwommen te hebben, ooit - wat zich vertaalde in een forse korting. Wat natuurlijk niet waar is, iedereen krijgt daar korting. Denk ik, hoop ik. Ik heb hem toch niet misleid met mijn verhalen?
Verbleekt met de jaren zijn ze, mijn rode jassen - of juist intenser van kleur geworden. Ze zijn mijn handgeschreven brieven, mijn odes aan werkelijkheid en verbeeldingskracht. Er hangen gave jassen achter die spiegeldeuren, maar ook jassen waaruit een gat is geknipt, waarvan een mouw is afgescheurd. Dat zijn de jassen die anderen hebben gedragen. De jassen die ik zelf een tweede of derde keer heb aangetrokken, ogen gelukkig. (uit: ‘Over rode jassen en andere kledingstukken’, oktober 2023)
En die tentoonstelling? Tja, wanneer een museum ervoor kiest om allemaal oude afbeeldingen van dat ene oude appel-verhaal op te hangen terwijl er zoveel andere oude appel-verhalen zijn, ziet zelfs een weldenkende, opmerkzame man alleen maar wat hij toch al wist: de man heeft een last te dragen in zijn omgang met vrouwen. Hij is door haar misleid; in den beginne is hij door haar misleid met een appel. En toevallig heeft déze vrouw zich op diezelfde tentoonstelling kostelijk geamuseerd met een wandgrote animatievideo, losjes gebaseerd op het middelste paneel van het drieluik ‘Tuin der Lusten’ van Jheronimus Bosch. Gegroepeerd rond een gigantisch fallussymbool!
(Tentoonstelling: ‘Om de tuin geleid’, Noordbrabants Museum, Den Bosch)
Wat wil je nog?
Aantrekkingskracht voelen voor iemand is moeilijk uit te leggen. Lichamelijke of geestelijke factoren die daarin een rol spelen zijn niet onder een hoedje te vangen. Het kan heel divers zijn waar iemand op valt. Waar de een naar het uiterlijk kijkt, kan een ander erg gecharmeerd raken van iemands uitstraling. Het heeft ook te maken of je er nog voor open staat. Als je teleurgesteld bent in de liefde, zal je meestal eerst tijd nodig hebben om dit te verwerken en dat is prima. Maar er kan ook zoiets optreden als date-moeheid.
Ik woon dichtbij de kust. Ik zoek het liefst een man uit Noord Holland op spontane bezoekafstand, maar die cirkel is te beperkt. Daarom heb ik 50 km als maximale afstand ingesteld. Nog steeds krijg ik veel berichten van heren uit het Oosten en Zuiden v/h land, die meer dan 100 km bij me vandaan wonen. Ik word daar best weleens kriegel van. Ik vind het oosten en het zuiden van ons land heerlijk om op vakantie te gaan, maar een LAT-relatie aangaan met een man die zo ver weg woont, is niet mijn doel. Hij geeft dan vaak als antwoord, maar ik vind een grote afstand niet erg, ik hou van auto rijden.
Een enkele keer ben ik overstag gegaan doordat de man echt serieus in mij geïnteresseerd leek en hij bereid was naar mijn woonomgeving te komen om me te ontmoeten. Maar als hij op de terugweg naar huis dan in de file was beland, daardoor er nog langer over heeft moeten doen om thuis te komen, snapt hij ook wel dat dit op den duur geen haalbare kaart is. We gaan beiden immers voor een LAT-relatie, niet meer voor samenwonen. En wat als al die verre reizen naar elkaar in de toekomst echt een serieus probleem worden bij ziek en zeer? Daarbij kijk ik echt niet alleen naar hem, maar ook naar mezelf. Ik kan ook iets ernstigs gaan mankeren.
Het komt regelmatig voor dat een man een fitte, jongere vrouw zoekt, die nog strak in haar vel zit. Dat heeft vaak te maken met zijn libido, dat snap ik wel. Maar ik heb mijn ogen ook niet in mijn zak. Als een oudere man bij de 1e date al zeer moeilijk lopend naar mij toe komt, is dat ook niet bepaald bevorderlijk voor mijn libido. Ik heb om een actieve, gezonde man gevraagd in mijn tekstprofiel, denk ik dan meteen. Hij zal toch erg leuk of lief op me moeten overkomen om nog voor de tweede keer met hem te willen afsoreken.
Over nog voldoende libido gesproken, hoe langer ik alleen ben, des te meer neemt dat af. Andere dingen hebben meer prioriteit en zijn veel belangrijker voor mij, zoals veilig voelen bij elkaar, opbouwen van vertrouwen, bijzonder gesteld raken op elkaar, dat kost gewoon tijd. Dan komt dat warme gevoel op een gegeven vanzelf wel om meer intimiteit met hem te willen hebben...