Pluk me, pluk me of pluk me niet?
maandag 8 juni 2020
Twee jaar geleden hebben bloemisten een actie gevoerd tegen de verhoging van de BTW op planten en bloemen van 6 naar 9 %. Op een ludieke manier hebben zij hun bezwaren tegen dit plan onder de ogen gebracht van de regering. Ze werden door deze verhoging geplukt waar ze altijd bloemen plukken..
Ik lees als ik in een natuurgebied wil wandelen vaak bij de ingang op een bord, dat het verboden is de natuur te verontrusten, planten uit te graven of bloemen te plukken. De verleiding is groot om als je iets bijzonders in het gras ziet dat mee te nemen, maar oh wee, als je door een boswachter gesnapt wordt.. In de Bollenstreek, vlak bij Bennebroek is er een landje, waar je juist wél mag plukken, een pluktuin. Tenminste, als je voor wat je meeneemt betaalt aan de eigenaar van het land.. Eigenlijk is dit een slimme formule, hij hoeft zelf niet te plukken, spaart arbeidskosten, en er hoeven geen bloemen omdat ze verlept zijn weggegooid te worden!
Ooit zat ik op een protestantse middelbare school met zowel jongens als meisjes in elke klas. Op een steenworp afstand was een katholieke MAVO voor enkel meisjes. Er werd ons in de wandelgangen duidelijk gemaakt, dat we tijdens onze pauzewandeling ons niet bij de andere school moesten laten zien. Deze MAVO had grote ramen, reden waarom we die school het aquarium doopten (afblijven met je handjes)… Het was moeilijk de verleiding te weerstaan en er toch omheen te wandelen..
Op een datingsite kom ik als ik goed lees er snel achter hoe graag iemand een contact wil. Soms lijkt het, alsof iemand vanaf haar of zijn profiel de lezer smeekt: Pluk me, pluk me! Zo gemakkelijk als het plukken van een boeketje in een pluktuin gaat dat evenwel niet. Je moet beschikken over goed gereedschap, een snoeischaar dus. Er zijn ook bloemen, die helemaal niet geplukt willen worden, ze vinden het heerlijk in hun bloembedje, waarom zou je je leven slijten in een vaas – en dan duurt dat leven fiks korter!
Precies dezelfde twee verschillende uitgangspunten kom ik tegen bij het daten. Het is een illusie dat allen, die hier ingeschreven staan wanhopig verlegen zijn om een maatje. Maar een enkele keer lees ik over iemand, die het alleen-zijn zat is. Dat is een negatieve benadering. Typisch iemand, die als hij / zij een bloem was in een veld de voorbijgangers smekend aankijkt en stamelt: Pluk me, pluk me. Met zo’n houding bied je je als het ware op een presenteerblaadje aan. Wat voor gevolgen heeft zo’n insteek?
De maatregel in “Coronatijd” die het meeste invloed heeft op het daten is social distancing, op anderhalve meter blijven. Een oud liedje komt nu weer bovendrijven: “Je mag er alleen maar naar kijken, maar aankomen niet”. Tenzij je zeker zou weten dat je allebei niet besmet bent. Dat zou je pas weten als je het er voor over hebt om òf te wachten tot er een vaccin is tegen corona òf als je als daters bereid bent voor een date twee weken in quarantaine te gaan. Ook diegenen die pluk me hoog in hun vaandel hebben staan kunnen spontaan daten wel vergeten.
Het kan ook nog op twee manieren, passief en actief. Waar iemand het initiatief neemt, gebeurt het af en toe dat je een berichtje krijgt van iemand, waarvan je op je klompen aanvoelt dat die echt wanhopig verlegen is om een relatie. Mannen willen dan vaak gewoon onder de pannen zijn, vrouwen zoeken meestal niet iemand voor hun natje en droogje en een leuk verblijf.. Maar wel een invulling van een gemis. Soms komt die aanpak omdat iemand bang is, dat hij / zij niet zo goed “in de markt ligt”. …
Passief blijkt meer uit de ruimte, die iemand in een profiel biedt. Bij een heel ruime leeftijdsmarge, geen beperkingen in andere opzichten krijg ik de indruk, dat diegene er weinig aan gelegen is, hoe die ander is, als er maar een ander is.. Zou een ontmoeting op die basis op den duur echt slagen?
geplaatst door Aktivo1 - 3099 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.