Het hemelse concours hippique.
zondag 30 augustus 2020
Paardensport, of hippische sport is een verzamelnaam voor sportvormen waarbij een of meer paarden gebruikt worden. “Paardrijden is geen sport, want het paard doet al het werk.” Dat is wat ruiters regelmatig te horen krijgen. Deze uitspraak zorgt vaak voor gefrustreerde ruiters en er worden dan ook regelmatig discussies over gevoerd. ... Tijdens het paardrijden worden namelijk zowel de binnen- als buitenbeenspieren gebruikt. Verder is er veel oppositie van organisaties die zich inzetten voor het welzijn van dieren tegen paardensport, de dressuur gaat gepaard met beloningen maar ook met straffen, als het paard niet zo rijdt als zijn trainer zou willen. Het houden van een paard, een best dure hobby, verschaft veel plezier aan hen, die de paarden verzorgen en berijden.
Het bijzondere van paardensport is, dat deze sport met uitzondering van polo altijd gaat om één paard met berijder, een duo dus, die proberen te winnen qua snelheid en / of behendigheid van andere paarden met hun berijder. Ten tweede is het apart, dat het een samenspel van mens en dier betreft. Het dier doet het meeste werk, de berijder stuurt het dier aan. Die berijder kan zowel een man als een vrouw zijn, een jockey.
De titel boven de blog heeft een bijzondere historie! Het is nota bene het opschrift van een preek… Een gastpredikant waagde het afgelopen zondag naar aanleiding van de vier ruiters uit de Apocalyps deze prikkelende titel te bedenken. Elk van de vier ruiters brengt onheil over de aarde: De honger, de pest, het zwaard oftewel oorlog, vuur. Alleen over de rol van het witte paard verschillen de wetenschappers van mening. Wie verder leest in dit boek komt nog meer rampspoed tegen, die ons boven het hoofd hangt.
Bekend is de houtsnede Die vier apokalyptischen Reiter van Albrecht Dürer, die dateert uit 1498. In deze houtsnede lopen de vier gedetailleerd weergegeven ruiters de gewone mensen onder de voet. Deze beeltenis van het verhaal dat door Johannes werd opgetekend in de Bijbel is enerzijds heel gedetailleerd en schitterend, maar aan de andere kant ook huiveringwekkend. Niet bepaald een plaatje dat je laat zien aan een klein kind aan wie je een verhaaltje vertelt..
Daten zou je kunnen zien als een concours hippique, je werkt toe naar het allerbeste, de eerste plaats oftewel de ultieme date. Daten kan ook iets hemels inhouden. Als je met een leuke date aan tafel zit kun je je als het ware in de wolken wanen, een hemels gevoel. Je bent in de race om de eerste prijs te halen. Maar oh wee, er zijn meer ruiters op paarden en die gaan je echt niet helpen om jouw doel te bereiken. Dat moet je helemaal alleen doen.
Bij het daten word ook ik wel eens tegengewerkt. Er zijn wat ik gemakshalve aanduid als externe factoren. Een donker restaurant, slechte akoestiek, regen terwijl ik met haar wilde wandelen, de scheur in mijn jas net voordat ik op de plek van de afspraak kwam, het horloge dat niet goed loopt, het vergeten van de portemonnee, er zijn er legio te noemen, waardoor er een kink in de kabel komt. Maar ook zijn er andere dingen die ik wel tot op zekere hoogte kon beïnvloeden. De avond ervoor op tijd gaan slapen. Niet veel geestrijk vocht drinken voor de date, leuke kleren aandoen, de kapper een paar dagen eerder met een bezoekje vereren, een lekker geurtje opdoen, kortom, goed in mijn vel zitten.
Daten lijkt nog in een ander opzicht op een wedstrijd met paarden. Paardenrennen zijn onlosmakelijk verbonden met weddenschappen. Als je op het juiste paard wedt. Heb je mazzel. Hoe vaak wedt iemand niet net op het verkeerde paard? Een date is vaak een gok, en heel vaak heb je je kansen van te voren niet goed afgewogen. Je bent afhankelijk van de prestaties van paard en in zekere mate ook van zijn ruiter…
Wie heeft meegemaakt, dat een date niet zo liep doordat de “paarden” je in de weg zaten? Het hard hinnikende paard, het paard dat tegen je tafel aanbotste tijdens je date, en zo kan ik nog wel doorgaan? En, het allerbelangrijkste, hoe ben je daarmee omgegaan? Hield je je positieve, hemelse gevoel of kon je je teleurstelling over wat er gebeurde niet onder stoelen of banken steken?
geplaatst door Aktivo1 - 2371 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.