Wachtwoorden
maandag 10 augustus 2020
Honderden jaren geleden waren allerlei gebouwen en daarmee degenen, die daarin verbleven geheel anders beveiligd dan nu. Ook toen was er een bittere noodzaak om iets te bedenken, waardoor onbevoegden geen toegang konden krijgen tot het kasteel, het raadhuis, noem maar op. Aan de poort van een kasteel stond een poortwachter. Als hij al op grote afstand iemand zag komen, waar hij over twijfelde of hij die wel kon toelaten haalde hij de brug over de slotgracht op. In minder twijfelachtige situaties werd de bezoeker staande gehouden, de visite moest hard maken, dat die welkom was. Het risico bij deze procedure was, dat de kasteelheer volledig afhankelijk was van de betrouwbaarheid van zijn poortwachter en overig personeel. Als iemand die had omgekocht hielpen zijn maatregelen om zich te beveiligen niets.
Een gast kon toegang verkrijgen door een brief te tonen met een uitnodiging voor het bezoek, of door een afgesproken wachtwoord uit te spreken. Dan liet de poortwachter hem door, en veelal moest de bezoeker zich daarna nog eerst laten aandienen bij de kasteelheer.
De toegang tot de gewone huizen was niet op die manier beveiligd. In het Midden Oosten waren vroeger huizen van verschillende deuren voorzien, zodat een ongewenste gast niet na het openen van een deur kon binnendringen. Na een bepaalde tijd ’s avonds liet men meestal niemand meer binnen.
Tegenwoordig is er in toegangsbeveiliging tot gebouwen deels anders voorzien. Er is soms nog wel een portier, maar veel vaker hebben bezoekers pasjes of moeten ze een toegangscode bij de deur intoetsen, waarna de deur opengaat. Veelal is de entree ook voorzien van een camera, waarop bezoekers geregistreerd worden. Wachtwoorden, toegangscodes, ik word ermee om de oren geslingerd. Als ik wat wil kopen via internet, als ik ergens aan mee wil doen, staat men te popelen om me te registreren en ik krijg dan een uniek wachtwoord. In een aantal gevallen mag ik zelf zo’n wachtwoord bedenken. Oh wee, als ik het vergeten ben. Cruciaal zijn de codes van je DigiD, je bankrekening, je mobiel.
Om toegang te krijgen tot het hart van iemand, om een relatie met iemand aan te gaan heb je soms ook een wachtwoord nodig. Dat wachtwoord kun je niet zelf verzinnen, je moet weten waarmee je de beoogde partner kunt raken. Natuurlijk zijn er wanhopige oplossingen. Als je geliefde in een kasteel woont, streng bewaakt door mensen uit de omgeving kun je de slotgracht overzwemmen. Of je kunt een stormram gebruiken om de poort binnen te komen. Maar werkt dat? Soms is er een extra beveiliging in de vorm van alligators in de slotgracht of soldaten op de tinnen, die met tonnetjes met pek klaarstaan.
Je zou kunnen overwegen een serenade te brengen voor het kasteel, in de hoop dat jouw geliefde naar je zang en muziek komt luisteren. Een ander wachtwoord, een middel om tot je date door te dringen is een attentie. Maar dit alles helpt niets, als je niet de juiste snaren weet te bespelen, als jouw wachtwoord niet correspondeert met wat er in de ander opgeslagen is.
Wat is het in de praktijk moeilijk de juiste woorden en ook de juiste toon te vinden, als je een date hebt. Zeker als je niet lang met elkaar mailt of belt voor de date, want dan is het maar de vraag, of je de juiste code gaat gebruiken. Het hart kan ook op slot zitten, en dan helpt het allerbeste wachtwoord geen zier. Dan is de gesprekspartner in feite helemaal niet toe aan een nieuwe relatie.
Wanneer er een langere periode overheen gaat voordat je elkaar kunt ontmoeten kan er van alles gebeurd zijn, waardoor de weg naar elkaar geblokkeerd raakt. Het is mogelijk, dat iemand anders jou je wachtwoord ontfutseld heeft, en dat je zonder het te weten achter het bet vist. Kortom, een afspraakje, een date is mijns inziens onvoorspelbaar… Als iemand met jouw wachtwoord aan de haal is gegaan is dat best zuur… Dat is dan iemand, die bij jouw date wél de juiste snaar heeft weten te treffen.
geplaatst door Aktivo1 - 2848 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.