Het leeuwendeel
maandag 28 september 2020
Het leeuwendeel - een fabel.
Grote schrik beving iedereen in het dierenrijk . Koning Leeuw had laten weten, dat hij geen zin meer had in het koning – zijn. Iedereen vroeg zich af, waarom hij van de ene op de andere dag besloten had te stoppen. Waarom? Koning Leeuw had het toch naar zijn zin? Alle dieren zorgden voor zijn natje en droogje, en als tegenprestatie zorgde de koning ervoor, dat er rust heerste in dit deel van de dierenwereld en voor raad. Niemand, die wat kwaads in de zin had waagde het in de omgeving van de koning iets uit te halen, of hij kreeg te maken met Leo.
Nadat Koning Leeuw zijn besluit kenbaar had gemaakt wist alleen hijzelf, wat er aan schortte: Hij miste iets, hij was de enige leeuw en hij kon met geen ander dier praten over wat hem echt bezig hield. Hoe erg hij het vond om in zijn uppie de woeste bruller uit te hangen, terwijl hij eigenlijk een heel gevoelig typje was.
De andere dieren merkten, dat Leo niet meer de opgewekte leeuw was, zoals zij hem al vele jaren kenden. Er werd besloten om een vergadering uit te schrijven. Misschien konden ze, ook al wilde Leo niemand van hen zijn diepste zielenroerselen bekend maken, toch op een idee komen om hem te helpen.
Eerst kwam de aap met een suggestie. Laat mij wat gekke dingen doen, ik weet wel een paar geweldige apenstreken. Zo gezegd, zo gedaan. De aap vertoonde zijn kunsten voor de leeuw, maar die werd er warm nog koud van. Leo gaf de aap een schouderklopje, hij mocht zijn hofnar worden. Maar de leeuw bleef toch een en al droefheid uitstralen.
De slang bracht een geheel ander voorstel. Laten we een mooi hol maken voor Leo. Dan hoeft hij als het slecht weer is niet in de buitenlucht te slapen. In dat hol kan hij zijn onderdanen ook ontvangen, die hem regelmatig komen raadplegen. De slang had natuurlijk ervaring met holen, elke avond kroop hij in zijn holletje. Ook dit voorstel strandde, Leo voelde zich zelfs beledigd. Hij had altijd buiten geslapen, waarom zou dat nu anders moeten? Net alsof hij een watje was, dat niet tegen een regenbuitje kon.
De beer stelde variatie voor van het dagelijks menu van hun koning. Leo was tot nu toe vegetariër! Maar wie offerde zich dan op om op ’s konings menukaart te staan? Die beer had gemakkelijk praten, hij had genoeg aan honing en bessen! De luiaard dacht aan een mooi bed (dat vond Leo maar niks. Hij sliep liever gewoon op de grond). Omdat de luiaard zelf hangend aan een boom sliep hoopte hij stilletjes, dat hij het bed na verloop van tijd van de koning kon overnemen, zodat hij het zelf niet hoefde te maken.
Tenslotte nam een oude, wijze uil het woord. Hij nam het de overige dieren kwalijk, dat ze de problemen van Leo niet goed begrepen. Ze kwamen met oplossingen die hen zelf goed uitkwamen, maar ze wilden zich niet in Leo’s situatie inleven. De uil had van een ver familielid, de kerkuil die in de nabijheid van mensen zijn nest had gehoord, dat veel mensen een maatje, een partner hadden. Kunnen we Leo niet blij maken met één of meer koninginnetjes? (Leeuwen hebben een hele harem…) Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. De olifant kwam met een lumineus idee. Hij had via trompettersignalen gehoord, waar nog meer leeuwen waren. Hij draafde naar een ver gelegen savanne, en met een smoesje lukte het hem een paar leeuwinnen te verleiden met hem de lange weg terug naar Leo’s koninkrijk te maken. Zou het klikken?
Leo schrok eerst, toen hij voorgesteld werd aan de Leonidas. Dat was goed geregeld, zo dachten alle andere dieren. Maar de Leonidas maakten duidelijk, dat ze niet de tweede viool in het koninkrijk wilden spelen. Leo had niet voorzien, dat zijn leeuwendeel nu in één klap een deeltje was. Maar na verloop van tijd wende hij aan de nieuwe situatie. Ook de Leonidas moesten zich aanpassen. Allen waren een stuk vrijheid kwijt, maar ze kregen er veel voor terug.. Na verloop van tijd gingen de dieren als ze een probleem hadden naar de Leonidas. De andere dieren kregen ook snel door, dat ze nu veel meer moesten bijdragen aan de koninklijke hofhouding. Ze hadden namelijk niet voorzien, dat leeuwen aan één leeuwin niet genoeg hebben. Hadden ze dan toch Leo moeten laten aftreden en iemand anders uit hun midden tot koning moeten uitroepen? Tot slot: 1. Relaties lossen dus niet al je problemen op. 2. Koppelen moet je aan profs overlaten. 3. Delen is een kunst op zich. 4. Je adviseurs zijn alleen maar in schijn je beste vrienden. 5. Ik word toch maar geen leeuw…
geplaatst door Aktivo1 - 6352 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.