Klimaat en milieu

Even de grens over in Antwerpen.
Waarmee maakt iemand mij blij? Hoe goed bedoeld ook, ik spring geen gat in de lucht bij een verjaardagscadeautje of een aardigheidje dat mijn zoon voor mij meeneemt als hij in verband met Vaderdag langs komt. Van mijzelf weet ik uiteraard wel, waar ik echt warm van word. Een dag uit de Randstad naar de stad, waar ik graag verkeer, daar kan ik weer op teren. 

Ik besloot mij op een zaterdag dus weer eens te verwennen met een dag Antwerpen. Nu ja, dag, heen en terug kostte het veel reistijd. Kort voor vertrek ontdekte ik via de reisplanner, dat ik een flink stuk moest omrijden via Amsterdam en Den Bosch waardoor ik inclusief twee keer extra overstappen twee keer een uur moest treinen bovenop de drie uur die ik normaliter naar Antwerpen kwijt ben. Het was dus best druk en een beetje onrustig. Onderweg zie ik dan veel, als er in de berm naast de trein een reegeit graast word ik plezierig geraakt, als natuurfreak. De leuke namen van de stations onderweg doen mij af en toe glimlachen: Kijkuit, Antwerpen Luchtbal en Wildert. Gelukkig dat de naam van het laatstgenoemde stadje met een t en niet met een s eindigt.

In Antwerpen dronk ik op de Keyserlei op mijn favoriete terras heerlijk koffie, prima geserveerd voor dezelfde prijs als de beker koffie van de kiosk van station Roosendaal. En dan aan de wandel. The Chocolate Line had weer een prachtige chocolade figuur van een draakje met een witte (chocolade-) vis, wat is dat een mooi atelier waar bonbons gemaakt worden. Even verrassend is de Shopping Stadsfeestzaal, ook aan het Meir, een schitterend interieur. Ik had ook behoefte aan rust. En die kreeg ik op een presenteerblaadje aangereikt.

In de Botanik tuin, een soort Hortus Botanicus maar heel wat kleiner dan de Leidse variant is het heerlijk toeven, genieten van de veelheid van planten. De zon scheen volop, ik genoot van de oase van rust, er waren niet veel andere bezoekers. Ik vervolgde de wandeling over de Groenplaats en de Grote Markt, Daar was het wel druk, voor het stadhuis ontwaarde ik een groep mensen rond een bruid en bruidegom. Op zaterdag worden in Antwerpen vaak huwelijken gesloten.

Via de Europa Nostra buurt (voorzichtig schuifelen over de kasseien) en het Vleeshuis bereikte ik het Steen aan de kade van de Schelde. In dit karakteristieke gebouw was een mooie tapisserie, een zaal met wandtapijten, een zaal met een foto-expositie en van de bovenste etage had ik een fraai uitzicht over de Schelde en de stad.

Een stukje verder ben ik na een wandeling over de panoramaboulevard via twee klepperende roltrappen afgedaald in de voetgangerstunnel onder de Schelde, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik had behoefte aan een rustpunt. Wederom werd ik op mijn wenken bediend in de Andrieskerk. Van het slenteren word je moe, ik heb daarom een sessie die daar mogelijk was op de hometrainer met een bijbehorend filmpje over een pelgrimstocht maar overgeslagen, ook de grote boksbal in de kerk heb ik nauwelijks beroerd… Een foldertje bij de ingang vond ik heel bijzonder, een tekst daarin die een aanmoediging tot kerkbezoek is plaats ik hier:
“Een aanrader
Na een moeizame maandag een vervelende dinsdag een afmattende woensdag een stresserende donderdag een al te lange vrijdag en een shopping drukke zaterdag : Begin de week weer fris met een zondagsmis! In de Andrieskerk, een oase van rust. “
Wie de folder heeft geschreven sloeg de spijker op zijn kop. Rust is onbetaalbaar.

Naar het station liep ik - weer door de drukte - langs twee straatoptredens, van een marionettenspeler en twee acrobaten. Veel mensen op de baan, tja, het is zaterdag.. Met een veelheid van indrukken, waarvan ik een deel in deze blog beschreef, tufte ik weer naar het noorden. Een prima dag, drie jaar geleden heb ik dit met een date van de site beleefd. Met een maatje is het toch gezelliger. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Is dit een idee voor een gezamenlijk uitstapje?

Vakantieliefde
Eergisteren teruggekeerd na een vakantie van twaalf dagen met jongste zoon naar het Zuiden van Frankrijk. Alles inmiddels uitgepakt en ligt weer op zijn plaats in mijn eigen kast. Zoonlief weer vertrokken naar zijn woonplaats, maar het voelt leeg. Met twee iets ondernemen, samen op een terras eten, een bakje koffie, of een biertje, een cocktail drinken, fijne gesprekken voeren, voegt toch iets toe aan de sfeer van de cultuur en omgeving in een ander land. Ik moet nog even wennen aan het weer alleen zijn na deze fantastische vakantie. Single zijn heeft ook zijn goede kanten, ik ben er inmiddels aan gewend, maar deze ervaring leert mij toch weer hoe prettig samen zijn is. Samen hebben we mooie herinneringen gemaakt en dat is leuk om nu aan terug te denken, te kijken naar de foto’s en de filmpjes van leuke momenten en van de bezienswaardigheden die we bezocht hebben.

Zodra je bij thuiskomst de deur van je huis opent ben je weer belandt in de normale gang van zaken. De post die er nog ongeopend voor je klaar ligt, de was die gedaan moet worden, maar vooral het nieuws van radio en Tv brengt je weer terug in de realiteit. En dan doel ik voornamelijk op al de ellende die er in de wereld momenteel gaande is.

Dat vind ik het heerlijke aan vakantie, niks moeten en genieten van alles wat anders is, nieuwe dingen, plaatsen en gewoontes ontdekken in het land waar ik verblijf. Mijn zoon en ik zitten wat dat betreft wel op één lijn. Ik blijf het vakantie noemen, hoewel ik natuurlijk in zekere zin nu altijd vakantie heb, maar even geen verplichtingen hebben en doen en laten kunnen waar ik zin in heb.

In de plaats waar we nu verbleven, vlak in de omgeving van de Mont Ventoux, heb ik zo’n 10 jaar geleden eens een date afspraak gehad met een man ook uit Nederland, die in de omgeving een huis aan het bouwen was. Een bijzondere ervaring om te daten in Frankrijk. Ik heb er een leuke herinnering aan. De ambiance, de sfeer, het mooie weer, alles tezamen maakte het tot een onvergetelijke herinnering.

Waar ik ook nog dikwijls in deze vakantieperiode aan terug denk is aan de vakantieliefde in Spanje op twintig jarige leeftijd. Met vriendin samen op vakantie. De eerste keer, dat ik in een vliegtuig zat. Haar vriend was er al met een vriend en zij verbleven op een camping. Veertien dagen met zijn vieren opgetrokken, maar ook de vriend en ik waren geregeld samen op pad. En… ik werd verliefd. Een heerlijke tijd. Samen aan het strand, samen naar de disco, waar ik voor het eerst cuba libre dronk, samen op de waterfiets. Eenmaal terug in Nederland verdween die sfeer als sneeuw door de zon. Wij woonden 250 km van elkaar en de reële werkelijkheid van het dagelijks leven, werken, sporten vrienden e.d. droeg ertoe bij, dat de liefde verwaterde. Overgebleven zijn de leuke herinneringen.

Liefs,
Monique

Onlangs ben ik 75 geworden - wat de kans dat ook ik jong zal overlijden weer kleiner heeft gemaakt. En de combinatie wandelen/krachttraining schijnt het verouderingsproces te stoppen - wat ik prettig vond om te lezen, maar wat ik niet geloof. Wel heb ik spierpijn rond mijn oksels. Hé, heb ik ook kringspieren rond mijn oksels? Wat weet ik nog meer niet van mezelf? Ik weet vooral niet wie ik nog kan worden: een mens blijkt immers op oudere leeftijd nog steeds nieuwe hersencellen aan te maken. Dat las ik ook, en dat geloof ik wel.

‘Als het je niet om de inhoud van je werk, maar om je positie ten opzichte van anderen gaat, leef je in hongerige leegte.’ (Sarah Sluimer, schrijver, theatermaker)

Zal ik ook op het boksclubje gaan, eindelijk leren boksen? Nu ‘zelfingenomen’ het nieuwe ‘arrogant en belerend’ blijkt te zijn, kan het geen kwaad mijn reflexen te trainen; misschien worden mijn nieuwe hersencellen dan hersencellen vol snelheid en moed. Hoewel. Ik was, die dag op dat station, de eerste die zag wat het meisje wilde, de eerste die tegen haar schreeuwde…
Ik kreeg, ter introductie, een rondleiding door de sportschool waar de senioren fitnes- training werd gegeven - en daar, tegenover de matten, hing een grote, zwarte boksbal met de tekening van een leeuwenkop. Een brullende leeuwenkop, met daaronder de naam van mijn toen nog zwaar zieke broer. Ik maakte een foto, tekende rode harten rond de leeuwenkop en stuurde hem een appje met dit plaatje. Het heeft geholpen, liet broerlief later weten. Hij is weer thuis, en hij maakt het goed. Ik hoef helemaal niet te leren boksen.

‘Oude vrouwen kunnen laten zien dat je niet zo bang voor de ouderdom hoeft te zijn.’ (Liesbeth Woertman, schrijver, psycholoog)

Het meisje loopt op het perron aan de overkant. Wij, mijn zus en ik, zitten samen op een stationsbankje - en de naderende sprinter kondigt de laatste minuut aan van een hele dag samen. Hoe oud zou ze zijn, dat meisje? Achttien? Ze ziet eruit zoals meisjes er tegenwoordig uitzien: strak truitje, los jasje, wijde lange broek, lange haren. Het meisje rent nu, ze wil de trein aan deze kant van het station halen, moet daarvoor door het tunneltje. Ze stopt. Ze lacht. Laat zich van het perron zakken. Ik schreeuw ‘neee, niet doen’, een man roept ‘stom wijf’. Maar ze doet het wel, ze loopt over de spoorrails naar het perron aan onze kant en klimt weer naar boven. Even verderop maakt de trein een noodstop. Het meisje verdwijnt snel naar het verste deel van het perron, waar geen geschrokken menigte staat die haar zou kunnen lynchen. Later hoor ik dat de conducteur haar de trein uit heeft gezet. En nu zien mijn zus en ik steeds weer dat meisje over de spoorrails lopen. Op een keer gaat dat echt fout. Goed fout.