Daten met of zonder slakkengangetje.
maandag 12 oktober 2020
Een van de meest verguisde dieren is de slak. Veel mensen vinden het maar niks, als ze een slak in hun tuin of zelfs in huis tegenkomen. Hoewel het spreekwoord beweert, dat je niet op alle slakken zout moet leggen, doen tuinliefhebbers er alles aan deze glibberraars uit hun tuin weg te houden. Terecht, want ze eten aan het jonge groen dat niet voor hen bedoeld is. Vooral als het geregend heeft komen slakken aan de oppervlakte. Milieufreaks drukken ons deels terecht op het hart slakken niet met chemische bestrijdingsmiddelen het leven zuur te maken.
Er zijn dieren die wel van een slak als lekker hapje houden. Merels zijn er dol op, ze laten het breken van het huisje liever aan andere vogels over, zoals de zanglijster. Niet zo bekend is dat de hazelworm, een pootloze hagedis die op een slang lijkt, naaktslakken heerlijk vindt. Ooit zag ik in Duitsland een hazelworm liggen in de zon maar bijna onder de wielen van een touringcar, die net wilde vertrekken. Een paar uur eerder had ik daar talloze naaktslakken op mijn pad aangetroffen. Ik heb dit “slangetje” met afgrijzen van de omstanders met de hand gepakt en in de struiken overgeplaatst. Puur zonde als dit prachtige dier vermorzeld was geweest! Mijn - zij het beperkte- kennis van reptielen kwam me goed van pas.
Een kenmerk van de slak is zijn traagheid. “Een trage slak” wordt niet voor niets gezegd in de volksmond. Een tuinslak zou er 21 uur over doen om een kilometer af te leggen. Alleen het zeepaardje wint het in negatieve zin van hem qua tempo. Verrassend genoeg is het zeepaardje het traagste dier, en wel omdat het rechtstaand zwemt.
Mensen hebben individueel een heel verschillend lichaamstempo. Een veelgehoorde klacht is dat iemand niet vooruit te branden is. Van iemand, die aangeeft dat hij of zij graag wandelt mag je verwachten dat-ie niet opziet tegen een kilometer of tien met de benenwagen te gaan. Wie door fysiek ongemak beperkt is in zijn / haar bewegingen zal in een datingprofiel niet zo snel wandelen invullen. Maar het is positief dat die mensen ook een kans wagen op de datingmarkt! Een oudere man, die ik goed ken wandelt nog steeds met rollator door de stad heen maar over zichzelf grapt hij als anderen hem voorbijstreven: “ Het slakje komt er ook aan, hoor!” Wie om zichzelf kan lachen heeft de juiste instelling!
In de coronatijd gaat daten anders dan in de zomer van vorig jaar Nog steeds is er veel terughoudendheid om een afspraak te maken; wanneer er toch een date is moet je met allerlei beperkingen dealen. Het heeft geen zin een hand uit te steken, ook al heb je allebei je hand keurig ontsmet met de inhoud van een spuitbus met gel, een handdruk wordt niet op prijs gesteld. Maar dan? Een hug is al helemaal uit den boze…
Snelheid is tegenwoordig niet een pré bij daten. Het is goed als je bij een afspraakje elkaar ruimte en tijd gunt. Een date via 50plusmatch is denk ik toch anders dan via Tinder…. Ik heb met die exponent van Social Media zelf geen ervaring, het is meer iets van, voor en door jongere singles. Aan de andere kant kan een date tussen 50-plussers een slepende zaak zijn. Natuurlijk loop ook ik niet meer zo hard als 50 jaar geleden. Toch probeer ik me niet te vereenzelvigen met een slakje maar als ik een date heb wel de vaart er in te houden…
Onlangs had ik een date die uitmondde in een flinke fietstocht. Totaal had ik die hele dag bijna 40 km afgelegd. Mijn date en ik hebben er geen race van gemaakt, maar we hebben ons ook weer niet als slakken gedragen, anders was ik pas over een paar dagen thuis geweest. Anders dan een tuinslak had ik mijn huisje namelijk niet op mijn rug… Oké, de date heeft niet geresulteerd in een tweede afspraak, maar het was prima voor mijn conditie. Dus was het daten zonder slakkengangetje..
geplaatst door Aktivo1 - 3782 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.