Even pas op de plaats maken...
zaterdag 24 oktober 2020
Jarenlang dacht ik dat alles waar ik mijn schouders onder zou zetten probleemloos zou gelukken. Zelfoverschatting? Of eerder minder bewust van de grenzen, die ik als actieveling graag opzoek. Twee jaar eerder had ik al besloten om voor het allergrootste deel van mijn vrijwilligerswerk mijn gitaar aan de wilgen te hangen.
Die beslissing had ik wel overwogen genomen. En ik heb er nooit spijt van gehad!
Nu er al weer twee jaar een zeven voor mijn leeftijd staat heb ik ontdekt, dat binnen die relatieve rust het gevaar op de loer ligt om dingen te doen, die ik beter kan overlaten aan mensen die pakweg 30 of 40 jaar jonger zijn. Maar dan doemt er een maatschappelijk probleem op.
Mensen uit die leeftijdsgroep hebben het druk met hun carrière, hun relatie, hun kinderen, hun partner, hun idealen. Dat alles kost tijd, aandacht en energie. Dit betekent vrijwilligers steeds bestaan uit mensen die niet meer actief aan het betaalde arbeidsproces meedoen. Er is in wezen niets tegen op de inzet van onze ouderen; vraag is alleen hoever die belasting van de 65 plus club mag gaan. Ik heb ontdekt, dat zij dit vaak doen vanuit een stuk verantwoordelijkheidsgevoel voor hun taak en betrokkenheid bij de organisatie, waarvoor ze zich inzetten.
Maar, er is meer in mijn leven dan alleen maar karweitjes doen, waarvoor een andere generatie of zijn neus ophaalt of met allerlei …. smoesjes komt om ze niet te hoeven doen.
Onlangs voelde ik me al een paar dagen niet senang. Iets met adem, ik kon het gevoel niet goed beschrijven. Op een dag moest ik helpen met schoonmaken voor mijn organisatie en me daarna haasten naar huis; daar zou ik via beeldverbinding notuleren. Achteraf hoefde men niet eens een verslag. Ik was bepaald not amused..
Enkele dagen later kon ik niet in slaap komen. Ik banjerde door het huis en werd ineens extreem kortademig. Gauw ging ik weer op bed liggen, direct begon mijn hart te protesteren. Bed uit, weer dat gehijg en mijn hart deed heel leuk mee aan deze kwelling. Wat nu rond 1 uur in het holst van de nacht? Na een kwartier hakte ik de knoop door, en ik belde 112. In no time stond de ambulance voor de deur, ik kreeg wat EHBO en ik moest halsoverkop mee, in pyjama en een jas, met een paar dingen die ik altijd bij me heb.
In het ziekenhuis kreeg ik eerst een coronatest, later zou er nog een volgen. Ik kwam terecht op een kamer die voor dit soort patiënten gereserveerd is, maar toevallig(?) wel op dezelfde etage als waar COVID 19 vastgestelde mensen verbleven. Gelukkig kreeg ik bij de tweede test te horen dat ik geen corona heb. Wat een spanning…
Na een verhuizing naar een gewone longafdeling kwam door onderzoek de aap uit de mouw, een longembolie, heel goed te genezen door bloedverdunners. Als ik naar huis zou willen moest het zuurstofgehalte in mijn bloed wel normaal zijn. Er volgden nog wat onderzoeken en controles, en hiep hoi, twee dagen eerder dan gepland kon ik het hotel “Verpleeg en genees” achter me laten. Geen kwaad woord over de behandeling. En de inzet van mijn schoondochter en zoon was grandioos.
Ik had het gevoel dat iemand mij op de vingers tikte, ik moest even pas op de plaats maken . Zoiets van: “Je denkt wel dat je alles kan, maar denk er aan dat er grenzen zijn!” Toen ontdekte ik tegelijkertijd, hoe fijn het is om fijne familie en vrienden te hebben. Ook van leden van de datingsite heb ik veel medeleven mogen ondervinden. Ik heb geleerd om nog zorgvuldiger om te gaan met mijn lichaam. Mens sana in corpere sano: Een gezonde geest in een gezond lichaam hangen dus nauw met elkaar samen. Ook vind ik, dat ik mijn leven niet door anderen moet laten leven of door een te ver doorgevoerd verantwoordelijkheidsgevoel.
Ook heb ik ontdekt, hoe waardevol het is als ik weer een echt maatje zou hebben. Daten met als doel een echte relatie te krijgen is prima, wat jammer dat de mogelijkheden nu zo miniem zijn…
geplaatst door Aktivo1 - 3970 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.