Wie het eerst komt het eerst maalt!
maandag 19 oktober 2020
Deze uitdrukking komt uit de tijd dat koren naar een molen moest worden gebracht om daar gemalen te worden, de molenaars moesten degene die het eerst met koren arriveerde, het eerst helpen, de molenaars mochten anderen geen voorkeursbehandeling geven. In 1632 werd dit in een verordening uit Utrecht vastgesteld.
De uitverkoop in januari en in juni ging vroeger gepaard met bijzondere taferelen. De beelden van vooral huismoeders, die gewapend met een grote boodschappentas en een welgevulde portemonnee een warenhuis of C & A binnenstormden en bijna met elkaar in gevecht gingen om het beste koopje te verschalken staan me nog helder voor de geest. Vergelijkbare situaties zie ik nu als er aangekondigd is, dat een nieuwe versie van een game verkocht wordt, dan liggen sommige jongeren een avond voor de winkel om hun computerspel toch maar niet te hoeven missen. Als een winkel een actie heeft, waarbij de eerste 10 of 20 klanten een aanzienlijke korting krijgen speelt dit ook. Wie bij een uitverkoop te laat komt vist achter het. Dan zijn er nog wel wat winkeldochters over, maar wie is daar naar op zoek? Soms worden die maanden later met korting in de etalage geplaatst.
In relatieland is er ook een competitie waar het gaat om de meest aantrekkelijke partner aan de haak te slaan. Dit kan ik heel goed zien op een dansavond. Daar komen allerlei dames en heren om een dansje te maken, maar er zijn ook aanwezigen, die het als een dans-contactavond beschouwen. En waarom niet? Nu, tijden de coronacrisis, ligt het dansen stil. Je kunt nu eenmaal bij stijldansen zeker geen 1,5 meter afstand bewaren. Enig alternatief zou zijn dansen met je vaste danspartner of een dansavond alleen voor personen, die negatief getest zijn op het virus.
Aan het begin van de dansavond, als de band nog niet speelde en een diskjockey voor muziek zorgde, stroomde de zaal vol. Iedereen ging zitten of begaf zich naar de bar. De mannen en vrouwen speuren naarstig om zich heen, en maken voorzichtig al een keuze. Er zijn gasten die wat later arriveren, vroege aanwezigen hadden het voordeel dat ze een goede plek konden bemachtigen en rondkijken, wie er na hen arriveert. Zo’n dansavond heeft overeenkomsten met de winkelacties… Het gaat er doorgaans wel wat beschaafder aan toe. De heer vraagt de dame of omgekeerd, er wordt een dansje gemaakt en vaak biedt de man zijn danspartner een drankje aan. Soms ontstaat er dan een leuk contact.
Wie vroeg is op een dansavond maakt meestal de grootste kans op het vinden van de leukste danspartner. Gevolg is dat er gaandeweg de avond zowel bij de heren als bij de dames de bekende muurbloempjes, dansliefhebbers (m/v) die niet zo in trek zijn aan de kant blijven. Ze zijn vergelijkbaar met winkeldochters in de uitverkoop.
Dit alles is weer vergelijkbaar met – hoe kan het anders? – met een datingsite. Ik dans zoals iedereen hier op deze site. Ik beweer niet dat ik alle pasjes goed zet, maar ik doe mijn best. Op een gegeven moment vraag ik een dame en de dames vragen een heer voor de datingdans, en ik begin aan de eerste dans. Op een datingsite staan regelmatig nieuwe leden, mensen die zich inschrijven in de hoop hier een partner te vinden. De leden, die al langer ingeschreven staan, kijken wie er zich nieuw heeft aangemeld, en zenden ze dan een voorstel om eens kennis te maken.
Na zo’n uitnodiging kunnen er een paar dingen gebeuren. De zender van het berichtje moet lang wachten op antwoord, of krijgt helemaal geen reactie. Ook gebeurt het, dat er wel een reactie komt, maar dan in de vorm van een “geen interesse”. Het valt mij de laatste tijd op, als ik het er een keer op waag en een berichtje aan zo’n nieuw lid zend vaak als reactie krijg, dat een ander mij voor was, en dat er al een dateafspraak gemaakt is. Dan geldt mijns inziens dus hetzelfde als bij de zomersale: Wie het eerst komt, het eerst maalt. Of moet ik het waarheidsgehalte van de reactie met een korreltje zout nemen?
geplaatst door Aktivo1 - 4912 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.