Aan een dood paard trekken of het paard achter de wagen spannen..
maandag 9 november 2020
Een paard wordt beschouwd als een edel dier. We gebruiken die edelen wel voor veel doeleinden, als rijdier, als lastdier, en na hun dood kunnen we hun vlees goed gebruiken. Maar voor paardenrennen en voor het dragen van lasten is een levend paard nodig.
Ruim een jaar geleden heb ik een blog geplaatst over een karretje dat op de zandweg reed. Ik wil dit aspect nogmaals op een andere manier aanroeren.
Ergens las ik op deze site een klacht van een vrouw, dat mannen zo slecht communiceren. Zij verhaalde, hoe zij tijdens een gesprek steeds het voortouw moest nemen; er vielen dan ook regelmatig ijzige stiltes.
Wie daadwerkelijk op date gaat – ik hoop, dat we hier binnenkort weer voor in zijn én dat dan de beperkingen om te gaan daten minder zijn! – weet welke aspecten bij een ontmoeting essentieel zijn. De eerste klap is een daalder waard. Hoe ik mij presenteer is het eerste, dat de dame ziet, waarmee ik heb afgesproken. Natuurlijk is het uiterlijk, kleding, een blij gezicht, heel belangrijk. Maar, dan komt het er echt op aan.
Niemand mag verweten worden, dat hij of zij niet goed van de tongriem gesneden is. De een is nu eenmaal meer welbespraakt dan de ander. Maar als het een eenzijdig sollicitatiegesprek wordt – vraag en antwoord – heeft een date weinig kans op vervolg. Toch wil dit niet zeggen, dat iemand met een rijke woordenschat in een gesprek altijd in het voordeel is. Bekend is het verhaal van een vrouw, die zich irriteert aan een man, die tegenover haar in de trein onafgebroken met zijn mobiel naar uit het gesprek blijkt met zijn echtgenote over van alles zit te kletsen. Op een zeker moment zegt de vrouw overduidelijk – zodat de echtgenote het ook kan horen – “Piet, je vergeet toch niet dat wij vanavond hebben afgesproken uit eten te gaan?” Piet stopte abrupt met zijn gebabbel…
Het nemen van het initiatief speelt evenzeer in een bestaande relatie. Het stereotiepe beeld van het patriarchale gezin, waarin vader alles bepaalde, alle initiatieven nam is niet alleen weg van het toneel, maar wie denkt dat dit model geheel weg is heeft het mis. Hoewel in mindere mate vindt de ontwikkeling naar relaties op basis van gelijkwaardigheid ook bij een aantal etnische minderheden plaats, tenminste als beide partners een behoorlijke opleiding / ontwikkeling hebben. Toch moet er in die groepen van de samenleving nog een inhaalslag plaats vinden.
Niettemin zijn er talloze stellen, waarbij een van tweeën duidelijk de toon aangeeft. De ander laat zich dat welgevallen, of moppert af en toe een beetje. Als je allebei in je relatie hier vrede mee hebt, wie ben ik / bent u om daar commentaar op te leveren? Hoewel het in alle leeftijden voorkomt, dat een van beiden de kar trekt zullen jongeren meer geneigd zijn om beurten het voortouw te nemen. Zolang de posities van het paard en de wagen maar niet steeds dezelfde zijn hoeft dat geen bezwaar te zijn.…
De klacht over het niet opstarten van de communicatie en ook over het gebrek aan initiatief zal vaker geuit worden bij ouderen. Behalve een gesprek hoort er ook iets extra’s te zijn. Concreet: Als je met iemand een date hebt en allebei niet meer zo “piep” bent is het fijn, als er bij elke nieuwe ontmoeting ook iets is, waarmee ik de ander kan verrassen. . Bij een latrelatie lijkt het prima, dat degene, waar de ontmoeting / het verblijf plaats vindt, met een leuk idee komt, de volgende keer is de ander aan de beurt om iets te bedenken. In je eigen woonplaats weet je meestal net wat meer te bedenken dan je vriend of vriendin.
Is empathie ook het toverwoord bij de communicatie? Ik zou denken van wel! Je inleven in de ander is super belangrijk! Wie een goed geheugen heeft en paraat heeft, wat de ander bezig houdt heeft een streepje voor.. Mooi zou zijn als ieder in een relatie om beurten het paard en de wagen is. Een utopie? En dan wel graag een springlevend paard…. Ik wed niet graag op paarden die op apegapen liggen.. Want aan een dood paard trekken is onbegonnen werk..
geplaatst door Aktivo1 - 2574 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.