Aan een dood paard trekken of het paard achter de wagen spannen..
maandag 9 november 2020
Een paard wordt beschouwd als een edel dier. We gebruiken die edelen wel voor veel doeleinden, als rijdier, als lastdier, en na hun dood kunnen we hun vlees goed gebruiken. Maar voor paardenrennen en voor het dragen van lasten is een levend paard nodig.
Ruim een jaar geleden heb ik een blog geplaatst over een karretje dat op de zandweg reed. Ik wil dit aspect nogmaals op een andere manier aanroeren.
Ergens las ik op deze site een klacht van een vrouw, dat mannen zo slecht communiceren. Zij verhaalde, hoe zij tijdens een gesprek steeds het voortouw moest nemen; er vielen dan ook regelmatig ijzige stiltes.
Wie daadwerkelijk op date gaat – ik hoop, dat we hier binnenkort weer voor in zijn én dat dan de beperkingen om te gaan daten minder zijn! – weet welke aspecten bij een ontmoeting essentieel zijn. De eerste klap is een daalder waard. Hoe ik mij presenteer is het eerste, dat de dame ziet, waarmee ik heb afgesproken. Natuurlijk is het uiterlijk, kleding, een blij gezicht, heel belangrijk. Maar, dan komt het er echt op aan.
Niemand mag verweten worden, dat hij of zij niet goed van de tongriem gesneden is. De een is nu eenmaal meer welbespraakt dan de ander. Maar als het een eenzijdig sollicitatiegesprek wordt – vraag en antwoord – heeft een date weinig kans op vervolg. Toch wil dit niet zeggen, dat iemand met een rijke woordenschat in een gesprek altijd in het voordeel is. Bekend is het verhaal van een vrouw, die zich irriteert aan een man, die tegenover haar in de trein onafgebroken met zijn mobiel naar uit het gesprek blijkt met zijn echtgenote over van alles zit te kletsen. Op een zeker moment zegt de vrouw overduidelijk – zodat de echtgenote het ook kan horen – “Piet, je vergeet toch niet dat wij vanavond hebben afgesproken uit eten te gaan?” Piet stopte abrupt met zijn gebabbel…
Het nemen van het initiatief speelt evenzeer in een bestaande relatie. Het stereotiepe beeld van het patriarchale gezin, waarin vader alles bepaalde, alle initiatieven nam is niet alleen weg van het toneel, maar wie denkt dat dit model geheel weg is heeft het mis. Hoewel in mindere mate vindt de ontwikkeling naar relaties op basis van gelijkwaardigheid ook bij een aantal etnische minderheden plaats, tenminste als beide partners een behoorlijke opleiding / ontwikkeling hebben. Toch moet er in die groepen van de samenleving nog een inhaalslag plaats vinden.
Niettemin zijn er talloze stellen, waarbij een van tweeën duidelijk de toon aangeeft. De ander laat zich dat welgevallen, of moppert af en toe een beetje. Als je allebei in je relatie hier vrede mee hebt, wie ben ik / bent u om daar commentaar op te leveren? Hoewel het in alle leeftijden voorkomt, dat een van beiden de kar trekt zullen jongeren meer geneigd zijn om beurten het voortouw te nemen. Zolang de posities van het paard en de wagen maar niet steeds dezelfde zijn hoeft dat geen bezwaar te zijn.…
De klacht over het niet opstarten van de communicatie en ook over het gebrek aan initiatief zal vaker geuit worden bij ouderen. Behalve een gesprek hoort er ook iets extra’s te zijn. Concreet: Als je met iemand een date hebt en allebei niet meer zo “piep” bent is het fijn, als er bij elke nieuwe ontmoeting ook iets is, waarmee ik de ander kan verrassen. . Bij een latrelatie lijkt het prima, dat degene, waar de ontmoeting / het verblijf plaats vindt, met een leuk idee komt, de volgende keer is de ander aan de beurt om iets te bedenken. In je eigen woonplaats weet je meestal net wat meer te bedenken dan je vriend of vriendin.
Is empathie ook het toverwoord bij de communicatie? Ik zou denken van wel! Je inleven in de ander is super belangrijk! Wie een goed geheugen heeft en paraat heeft, wat de ander bezig houdt heeft een streepje voor.. Mooi zou zijn als ieder in een relatie om beurten het paard en de wagen is. Een utopie? En dan wel graag een springlevend paard…. Ik wed niet graag op paarden die op apegapen liggen.. Want aan een dood paard trekken is onbegonnen werk..
geplaatst door Aktivo1 - 2472 keer gelezen
Vorige berichten
Complementair
Complementair betekent : compleet maken. Een ander woord is aanvulling, maar dan in de betekenis van extra. Het duidt op twee dingen die elkaar zo goed aanvullen, dat ze elkaar versterken. Bij complementaire kleuren zijn dat : 1) rood en groen, 2) blauw en oranje, 3) geel en paars. De afzonderlijke kleuren worden hierdoor ook versterkt. Bij auto's is de versterkende factor uiteraard brandstof, zonder brandstof kan een auto niet rijden. Er is ook nog zoiets als complementaire zorg : aanvullende zorg. Bij pijnklachten kan je behalve medicatie dan ook nog kiezen voor acupunctuur.
Maar hoe werkt het tussen twee mensen die elkaar moeten aanvullen met een verschillend vakgebied? Begrijpen die elkaar ook? Dat is nog weleens een dingetje. Ze hebben allebei kennis van zaken van hun eigen vakgebied en moeten dat zien te combineren met de ander. Goede communicatie is dan wel een vereiste. Om misverstanden te voorkomen is het nodig om alles goed op elkaar af te stemmen, niet alleen qua planning, maar ook om overbodige arbeid te vermijden. Iedereen kent wel dit scenario, waarbij je denkt : moet die stoep alweer open? Kon dat nou niet anders?
Maar hoe ben je complementair in een relatie? Soms is er een die veel aan het woord is, terwijl de ander luistert. Af en toe zegt de luisteraar iets tussendoor, maar vaak ook niet. Dat hoeft niet storend te zijn als degene die veel praat iets boeiends te vertellen heeft. Die vlieger gaat echter lang niet altijd op. Dat kan ik dan als buitenstaander zien, als de ogen van de luisteraar gaan afdwalen, hij of zij de gesprekspartner niet meer aankijkt. Ook kan de luisteraar zich opeens volledig gaan concentreren op zijn/haar kopje koffie. Er zijn natuurlijk ook mensen die allebei goed kunnen. Daar bestaat zelfs een uitdrukking voor : praten en breien tegelijk.
Maar werkt dat ook zo bij een jarenlange relatie? Af en toe even hmmm, of ja/ja tegen de partner zeggen volstaat meestal wel, als je partner weer eens op de praatstoel zit. De praktijk is wel dat je de helft dan niet hoort, zodat de verteller zich vaak genoodzaakt voelt om het gesprek te herhalen. Leuk is dat natuurlijk niet, voor beiden niet. Maar hoe los je dat soepel op? Vaak is dat niet op te lossen, ieder vogeltje zingt nou eenmaal zoals het gebekt is. Soms kan je berusting (of irritatie) voorkomen als de luisteraar het ook eens op een humoristische manier oplost met een grapje. De prater kan er dan vaak ook wel om lachen. Hij of zij weet immers zelf ook wel hoe de vork in de steel zit.
Plompverloren over iets anders beginnen is moeilijker, zeker als de verteller net goed op dreef is. In een date los ik het vaak zo op : na een tijdje zeg ik : Ik snap dat je hier mee zit, maar ik ken deze man of vrouw niet, zullen we het hierbij laten, of ... fijn dat je zoveel geleerd hebt in die job, maar zullen we het over iets anders gaan hebben? Het lijkt me leuker om te horen wie jij bent en te ontdekken of we genoeg raakvlakken hebben...
Einde oefening, zag je het aankomen?
Aan elke relatie komt hoe je het wendt of keert ooit een einde. (Een van) de relatiepartners besluit (en) er een punt achter te zetten, om welke redenen dan ook. Een van beiden overlijdt, of in een enkel geval, bijvoorbeeld door een ernstig ongeluk, komen beiden te overlijden. Het kan voorkomen, dat de geliefden door omstandigheden buiten hen om langdurig gescheiden worden, denk aan een oorlogssituatie, waarna er in de loop der jaren een andere partner in beeld komt.
Zowel na een echtscheiding als nadat een van beide partners overleden is rijst de vraag: Heb je, hebben jullie het zien aankomen? Er is een levensgroot verschil tussen de tijd die voorafgaat aan het einde van een relatie door overlijden van een van beide partners en de tijd voordat twee partners uit elkaar gaan.
Over een langdurig ziekteproces van een partner lees ik in een profiel en soms als ik een date met een weduwe heb verhalen, die elk uniek zijn. Die periodes worden ook verschillend ervaren door de overblijvende partner; ik heb ontdekt, dat voor het rouwproces, de tijd die nodig is voor het verwerken van het verlies absoluut geen standaard termijn staat. Uit de verhalen die enkele weduwen en weduwnaars mij vertelden is duidelijk geworden, dat het verloop van het rouwproces sterk beïnvloed wordt door de manier, waarop de tijd voor het overlijden ervaren is. Ik ken een weduwnaar, die zijn partner aan Parkinson verloor; deze ziekte legde als het ware een bom onder hun relatie, die niet ontploft is omdat zij overleed voordat de situatie escaleerde. Maar ook omdat hij veel liefde en geduld had om haar te verzorgen. Kort na haar overlijden meldde hij zich op een datingsite.
Ook als een van beide partners leed onder Alzheimer hangt veel af van het incasseringsvermogen van de ander. Vaak wordt dan besloten tot plaatsing in een zorginstelling, soms voor zeven dagen per week, of anders voor een deel van de week, dan is de zieke partner bijvoorbeeld in het weekend weer thuis. Zo’n besluit markeert dan een keerpunt in hun beider leven.
De aanloopperiode naar een echtscheiding of het uit elkaar gaan zonder dat er sprake was van een huwelijk of een geregistreerd partnerschap is vrijwel altijd heel heftig. Er hangt veel van af of beide partners zich al verzoend hebben met het einde van de relatie of dat een zich blijft verzetten tegen de scheiding.
Schuldgevoel, onbegrip, boosheid, verdriet, en een gevoel van onmacht, zich verzetten tegen wat gaat komen, maar anderzijds is er vaak ook een opluchting. Een van tweeën omarmt de hernieuwde vrijheid na een vaak jarenlange beklemming, opgesloten zijn in een huwelijk waarin hij of zij niet tot een volledige ontplooiing kwam. Soms zag men het totaal niet aankomen, dat de relatie op de klippen zou lopen. Is dat evenwel niet iets als de koppen in het zand steken, struisvogelgedrag? Er waren toch signalen van barstjes in de verhouding? Werden die aanwijzingen genegeerd of ging men er van uit, dat het wel als vanzelf goed zou komen?
Ik geloof zelf, dat die aanlooptijd naar een ontsporing van een band tussen twee mensen, die heel enthousiast aan een relatie begonnen, gebaseerd op liefde ongemerkt al kan beginnen kort na het bevestigen van de band. Als je 24/7 met elkaar omgaat komen er heel andere dingen bovendrijven dan tijdens de verkeringstijd. Zouden nu anno 2025 daarom zoveel latrelaties het relatief lang uithouden?
Pokon
Alles dat je aandacht geeft, groeit. Of het nu plantjes zijn,of polarisatie, zelfvertrouwen of angst, als je het maar genoeg aandacht geeft, wordt het almaar groter:) De eerste keer dus dat ik met mijn jutter in de zevende hemel was, had hij dan ook een kleine witte button opgespeld met daarop de tekst "Ik zie je".
Het was maar goed dat hij naar zijn revers wees, want het was een donkere regenachtige avond en ik had mijn leesbril niet opgezet en was een en al aandacht voor zijn verhalen:) Maar een heel belangrijk punt, mensen willen zich gezien voelen, verlangen naar aandacht, we kunnen als senioren wel smalend doen over tieners die aan hun smartphone gekleefd zitten, maar zij hunkeren ook naar aandacht en wat voor ons de lieve briefjes en gevatte opmerkingen bij het 50plus platform zijn, zoeken zij op hun eigen 10plus platforms.
Enkele jaren was ik mentor van allerlei tieners met aandachtsdeficienties in onze aandachtseconomie en ik gaf hen dan ook mijn volle aandacht. Wanneer de wekker om zes uur afging, gaf ik eerst mijn biologische kinderen te eten en daarna scande ik mijn, toen nog papieren, agenda. Was het een dag waarop een van schatjes een badpak en bruine boterhammen kon vergeten? Had ik de auto vandaag nodig voor het geval de bloedsuiker zo laag werd dat ik naar Leyweg moest rijden? Kreeg ik een twintigjarige gezinsvoogd op bezoek die zelf de luiers amper ontgroeit was? Het waren hectische jaren maar alles draaide op aandacht, zoals de economie op olie destijds.
Waar ik me toen nog niet bewust van was, maar inmiddels wel, is dat ik zelf ook ADD heb, maar dan aan de bovenkant van het spectrum, en dat mijn bovengemiddelde sterke concentratie en creativiteit daar juist aan te danken zijn! Heerlijk vind ik het dan ook om samen te focussen op een gedachte en samen die hele achtbaan af te roetsen die daaronder hangt, alsof je niet twee aparte breinen hebt, maar samen een nog grotere, bijna ongelimiteerde toegang tot het universum kunt bereiken en dat zonder een pilletje of liter tequilla:) Met heel veel mensen kan ik dit, als ik ze mijn toewijding en aandacht schenk, ook met collega's, leerlingen of bewindslieden, maar het allerfijnst is het toch wel met mijn favoriete flapdrol die er net als ikzelf elke dag weer iets bijleert en een scherp observatievermogen heeft.
Echter zelfs wij zijn altijd online tegenwoordig, zelfs in ondoordringbare wouden horen we piepjes dat er mail binnenkomt of de stem van de routeplanner dat we omkeren moeten omdat we een afslag gemist hebben en dat is best weleens verdrietig. Want dan wint de nieuwsgierigheid het toch vaak van het verstand en gaan we even kijken of het toch niet die ene belangrijke klant is of dat kleinkind dat in de trampoline bekneld is geraakt. Wat dan gelukkig bijna nooit zo is, maar dan zien we ook de aanhef van tien andere mailtjes en ja hoor, weg is de aandacht, weg is het bos, weg is de liefde en weg is het geluk.
Daarom, beste mensen, let goed op wat je aandacht geeft, geef alleen aandacht aan datgene, dat nodig moet groeien, en niet al datgene wat geen aandacht verdient. Want angst en polarisatie krijgen ook zonder jou al genoeg pokon!