Daten als een egeltje
donderdag 12 november 2020
Ik ken twee dieren met stekels waar je je lelijk aan kunt bezeren. Het stekelvarken (helemaal geen familie van onze roze krulstaart) en de egel.
Het stekelvarken komt voor in Afrika en (ingevoerd) in delen van Italië. Een stekelvarken is op zich niet gevaarlijk. Maar als je het dier in het nauw drijft, kan het wel flink bijten. Het zijn heel grote knaagdieren met grote scherpe tanden.
De egel is wat kleiner en ook niet gevaarlijk, zeker niet voor de mens, hoewel het geen dier is om zonder handschoenen op te pakken. Als hij wordt aangevallen rolt hij zich op. De egel komt ook in Nederland voor, hoewel het niet goed gaat met dit dier. Hoe vaak zie je niet een geplette egel op de weg? Jammer, want het zijn heel nuttige en ook mooie dieren. Ooit zag ik kort voor middernacht een egel op de stoep in de drukke straat waar ik toen woonde vlak voor mijn huis. Ik heb hem / haar in een jas gewikkeld en bij de Stadskweektuin neergezet.
Instinctief zijn mensen bang voor deze dieren, en dat is helemaal niet nodig. Door het opzetten van hun stekels beschermen zij zich tegen dieren, die graag een lekker hapje egel lusten. Het is dus een afweerreactie. Dat kom ik ook tegen bij mensen.
Soms ontmoet ik mensen waarbij mijn opgevouwen stekels ineens recht overeind gaan staan. Dat komt door wat iemand tegen mij zegt, of doordat ik van hen schrik. Ook kan het gebeuren, dat ik bij het contact herinnerd word aan iets wat ik eerder heb meegemaakt of iemand die ik eerder heb gekend. Noem het een déja vu. Dan koppel ik heden en verleden aan elkaar.
Er is (nog?) geen datingsite voor egels. Dus moeten deze diertjes hun partner op de natuurlijke manier ontmoeten. Ik heb mij wel eens voorgesteld hoe ik als egel op date zou gaan… Met al mijn stekels als een deken om mij heen, het lijkt mij een veilig idee… Ooit vroeg iemand, hoe egels “het” doen. Gewoon, heel voorzichtig..
Niet zo lang geleden had ik een date, waarbij mijn voorgevoel mij waarschuwde, dat ik voorzichtig moest zijn. We hadden eerst afgesproken te wandelen, in coronatijd is er niet veel anders mogelijk. Het was voor mij als OV-man nog een flink stukje reizen voordat ik op het afgesproken punt aan zou komen. Ik stond al bijna met mijn jas klaar om naar het station te rijden, toen mijn date mij opbelde. Kom maar bij mij thuis, ik woon daar en daar.
Fluks fietste ik naar de bloemist voor een bosje rozen, in verwondering waarom ze mij thuis had ontboden. Dat is eigenlijk not done voor de eerste keer. Na een lange trein – en busreis (van huis uit twee en een half uur) liep ik gewapend met een uitdraai van de reisplanner naar de afgesproken locatie. Mijn stekels zaten nog opgevouwen. Na het aanbellen en opendoen schrok ik me een hoedje. De foto die ze mij had gemaild was behoorlijk geflatteerd.
We zaten samen aan de keukentafel, waarop prominent verschillende pakjes shag en vloeitjes lagen. Had ik dat nu thuis toen ik het profiel las over het hoofd gezien? Nee, roken of niet roken was domweg niet ingevuld.
Na wat praten was het tijd om weer eens op te stappen. Mijn date had nog andere besognes, ik zou naar de bus gebracht worden, tenminste, dat was zo afgesproken. Maar eerst moest haar overigens leuke hond uitgelaten worden, halverwege leerde een blik op mijn horloge dat ik nog maar weinig tijd had om de bus te halen, die maar één keer per uur reed. We namen snel afscheid, mijn stekels hadden mij die middag goed beschermd… In draf naar de bushalte.
Ook al ben ik gepantserd als een egel, toch is dat dus niet genoeg. Als ik ooit weer eens date moet ik bij een profiel beter tussen de regels doorlezen. Bij een reistijd van ruim 5 uur over de hele dag vergeleken bij een date van 2 uur kloppen de verhoudingen bepaald niet. Mijn date heeft zich niet aan mijn stekels bezeerd, ik voelde me wel veilig.. Met mij gaat alles goed, mijn stekeltjes hebben mij beschermd…. Zal ik maar net als de egeltjes in winterslaap gaan??
geplaatst door Aktivo1 - 6602 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.