De notenkraker als er een harde noot gekraakt moet worden.
maandag 16 november 2020
Er zijn veel muziekgenres, voor wie van muzikale klanken wil genieten is er voor elk wat wils. Door de eeuwen heen is er veel gecomponeerd, en ik hoef niet alles mooi te vinden. In de zomer trof ik in de brievenbus een briefje aan van een jong echtpaar, dat in een straat om de hoek woont. Ze zouden enkele dagen later een feestje houden, en het kon zijn dat ook ik dan wat muziek zou horen.
Om negen uur ’s avonds barstte het feest inderdaad los. Liedjes van André Hazes en andere Nederlandstalige musici schalden door de tuinen, zodat je het straten ver kon horen. Live muziek, dat wel. Over smaak valt te twisten.
De klassieke muziek heeft gelukkig ook veel aanhangers. Bezoek aan concerten ligt al een paar maanden stil, Mozart, Beethoven c.s. hadden het rustig. Liefhebbers van hun oeuvre moesten zich behelpen met uitvoeringen van symfonieën, opera’s, kamermuziek door het opzetten van een cd in hun huiselijke omgeving. Je mist dan wel alle gezelligheid en sfeer van het avondje uit naar de concertzaal. Die – maar dan geheel andere – sfeer missen ook doorgaans wat jongere bezoekers van muziekfestivals.
De Russische componist Tsjaikovski hield veel van sprookjes. Dat blijkt wel uit zijn muziek voor het Zwanenmeer, Doornroosje en de Notenkraker. Hij heeft in 1892 kort voor zijn dood de muziek voor de Notenkraker gecomponeerd. Het sprookje is van de Duitse schrijver E. Hoffmann. Het gaat over een notenkrakerpop, die een meisje als kerstcadeau krijgt; zij droomt, dat de notenkraker tot leven komt en een prins is. Uiteraard wordt zij verliefd op de prins, die ook een vijand heeft, de muizenkoning.
Een notenkraker is een mooie vogel, die als zeldzame gast ons land meestal in de winter aandoet. Een notenkraker heeft het formaat van een kraai maar een mooie tekening op zijn bruine verenpak, waardoor deze vogel weer even doet denken aan een spreeuw. De meeste Nederlanders kennen een notenkraker evenwel als een apparaat om noten van hun harde schaal te ontdoen. Er zijn figuurlijk gesproken ook veel mensen met een harde schaal om zich heen. Het valt niet mee om die schaal open te breken. Daar heb je een goede notenkraker voor nodig. Die schaal dient als bescherming voor hun innerlijk.
Mensen lusten ook wel noten, om die noten van hun schil te ontdoen zijn notenkrakers van staal en hout gefabriceerd. Mensen gebruiken dus een notenkraker maar zijn ook zelf een notenkraker. Soms is hun notenkraker niet in staat om door de schaal te breken. Hij is roestig geworden. Of degene, die hem ter hand neemt wordt belemmerd door anderen in zijn omgeving, die hem net als de muizenkoning uit het sprookje van Hoffmann behoorlijk dwars zitten. Ook is het mogelijk, dat degene die de noot wil kraken de kracht ontbreekt. Een notenkraker moet het van zijn doortastendheid hebben, zelf heeft hij niet veel noten op zijn zang. Toch gaat het om de noot, de inhoud van de schaal. Dat kan een simpele pinda zijn, een olienootje, die kunnen de meesten wel met hun knuisten de baas. Om walnoten, pecannoten of cashewnoten van hun omhulsel te ontdoen kan ik zo’n hefboom-apparaat niet ontberen.
Ook bij het dategebeuren merk je, dat er velen zijn, die je kunt vergelijken met een noot, die lastig te kraken is. Geduld is een schone zaak. En vergeet niet dat er concurrentie is, weliswaar niet in de vorm van een muizenkoning, maar meer als iemand, die net wat meer te bieden heeft dan jij zelf. Van tijd tot tijd lees ik een klacht van potentiële daters, die maar niet aan de bak komen. Een beginnende dater in datingland moet realistisch zijn, er is veel keuze. Enerzijds ben ik als ik net met daten begin nieuw, en daarom zijn degenen die mijn profiel lezen nieuwsgierig, maar ik ken de spelregels nog niet.
Een notenkraker – nu bedoel ik de vogel!- is vaak ook onbekend in ons land, het is een invasiegast. Daarom zijn vogelaars zeer geïnteresseerd als er eentje gespot wordt! Je zou hem in datingland kunnen vergelijken met een knapperd, die zich aangemeld heeft. In het sprookje was er een prins (eerst de notenkrakerspop), een meisje en een muizenkoning. In de werkelijkheid zijn er veel meer muizenkoningen… Daar moet je mee kunnen dealen. Zullen we dan samen een zak noten kraken?? Ik ben bang dat iedere dater zijn eigen noten moet kraken… Hopelijk kan ik de dop om de noot wel kraken…
geplaatst door Aktivo1 - 5342 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.