Een vos verliest zijn streken én zijn haren niet.
maandag 7 december 2020
Van alle dieren spreekt de vos zeer tot verbeelding van de mensen. Ook al omdat vossen hun leefgebied de afgelopen decennia behoorlijk uitgebreid hebben. De komst van de vos in de duinen en de invloed van zijn komst op andere dieren betekende veel onderzoek, verschillende biologen gingen kijken, of de vos werkelijk de oorzaak was van de terugloop van het aantal konijnen en vogelsoorten.
De vos heeft ook in de literatuur zijn sporen ruimschoots verdiend!
Van den vos Reynaerde is het Middelnederlandse Reynaertverhaal, het is echter in hoofdzaak gebaseerd op een Frans verhaal: Le Plaid, letterlijk vertaald 'het pleidooi'. Dit verhaal verscheen rond 1160 en was het eerste deel van een grotere verzameling vossenverhalen. Ook in de Griekse literatuur, o.a. bij Aesopus speelde de vos een rol. (Bron: Wikipedia).
Ik heb twee keer een ontmoeting gehad met een vos. Ooit fietste ik in het ochtendschemer door een woonwijk in Santpoort toen Reintje opeens mijn pad kruiste. Het was maar een korte kennismaking, snel was de viervoeter tussen de bosjes verdwenen. In diezelfde tijd fietste ik met een groepje op een dijkje in recreatiegebied Spaarnwoude, Het was een snikhete dag. Opeens riep iemand, dat onder de hoge dijk een vos liep. Het was een jong beestje, één van de fietsers pakte een flesje water en spoot daarmee naar de vos. Het leek een beetje op vosje plagen.
In mijn huiskamer hangt een bijzondere foto achter een glasplaat. De erfgenamen van Piet, een natuurfotograaf, die ik goed gekend heb schonken mij die foto; hij heeft die prent met een zelfontspanner gemaakt. Hij zit gehurkt op twee mater afstand van zijn camera op statief, terwijl een nieuwsgierige grote vos het statief beklimt, vol aandacht voor de camera en de fotograaf. Ik ben de erven nog altijd dankbaar voor de fijne herinnering aan deze man.
De eigenschappen die een vos toegedicht worden : sluwheid, slimheid zijn niet altijd positief. Het is zelfs zo dat als ik iemand hoor dat hij of zij Vos of De vos heet ik automatisch een beetje op mijn hoede ben. Terwijl daar natuurlijk geen enkele reden voor is.
Er zijn vier eigenschappen, die van een positieve beleving afdalen naar een minder aangename beleving: verstandig, slim, sluw en listig. De laatste drie worden vaak in verband gebracht met een vos, deze beeldvorming is vooral ontstaan door de verhalen uit de Middeleeuwse literatuur. Net als elk roofdier gaat een vos behoedzaam te werk als hij zijn prooi probeert te verschalken.
Hoe is dat met mensen? Nog wat dichter bij huis, hoe ga ik / gaan we te werk bij het daten? Als ik ouder word, als we ouder worden en sommige mannen hun haren verliezen, daten we dan anders dan toen we jong waren? Vaak heb ik gelezen, dat mannen jagers zijn, maar is dat op alle heren van toepassing? Dan worden we net als Lowieke de Vos uit de Fabeltjeskrant, die alleen maar aan lekkere hapjes denkt.
Vrouwen vinden, hoezeer de emancipatie ook ingeworteld is in onze maatschappij, toch fijn als ze met egards, hoffelijk dus benaderd worden. Vrouwen klagen er terecht over dat veel mannen heel recht op hun doel afgaan. Vergelijk een man eens met een vos, die zal toch ook anders gedragen als hij een wijfje tot de zijne wil maken als wanneer hij een prooi wil vangen.
Misschien vinden sommige dames de directe benadering juist wel prettig, dan weten ze waar ze aan toe zijn. Mogelijk is dit iets voor een stevige discussie… Als klap op de vuurpijl: De coördinatrice van het beetje vrijwilligerswerk dat ik nu nog doe heet… de Vos… Daarom heb ik ervaring met het omgaan met een vos…
De titel betrek ik even op mijzelf. Ik heb gelukkig nog behoorlijk wat haar op mijn bol. Af en toe doe ik wat doms, noem het een streek. Maar we vergaloppeert zich niet? Daarom ben ik ook wel eens een vos..
geplaatst door Aktivo1 - 2499 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.