Terugblik datingsite ervaring 2020
woensdag 30 december 2020
TERUGBLIK 2020
Een terugblik op de ervaringen mbt de datingsite, dit onder een vergrootglas gelegd waarbij soms zaken wat extra benadrukt zijn maar met een goede wellicht wat roze bril moeten worden gelezen.
Een datingsite. Het middel dat wordt aangeprezen om een nieuw contact op te doen, te gaan ontmoeten.
Uiteraard in de vorm van vrienden, vriendschap, FWB, ONS of een relatie of een Lat relatie.
Een terugblik op een toch wel bewogen jaar, Een jaar dat met alle facetten die er speelden uiteraard ook
een grote invloed heeft gehad op een datingsite, en daten met zeer minimale mogelijkheden om dus te ontmoeten.
Toch kijk ik wel terug .
De terugblik van mij. Wat ik heb ervaren, geconstateerd en wat me ook wel tot denken heeft gezet, en wat me ook heeft verwonderd, op sommige momenten heeft teleurgesteld.
En uiteraard teleurgesteld doe je vaak zelf, doordat je verwachtingen te hoog zijn van iets of van de ander.
Een aantal maanden geleden heb ik me in laten schrijven. 1 maand, net voor corona
en nu sinds oktober. Met open blik maar wel met relatief, blijkt achteraf, te hoge verwachtingen. Achteraf is alles zo makkelijk maar je hebt een beeld, een idee voor een toekomst met een nieuwe liefde.
Mijn omschrijving is duidelijk. Wat ik hoop te vinden, tegen te komen. Voor de rest van mijn leven.
Veel eisen, wellicht vinden sommigen dit maar ik zie het als een wensenlijstje, lijstje met verlangen. Ik vind het wel logisch.
Dan maak je duidelijk waar je naar op zoek bent, en wat zeker niet en vertrouw je erop dat dan de personen
die zich kunnen vinden of herkennen in dit, reageren. En zij die denken, jeetje wat een wensen, het zo laten en
niet reageren in de zin van, waarom zoveel kapsones? Wie denk je dat je bent? Ben ik niet goed genoeg? Zit ik niet op de wachten toch. Zeker niet.
Begrijp ik ook wel, de reactie de houding maar is totaal zinloos en geeft frustratie voor de persoon in kwestie toch. Ik geef altijd een berichtje terug alleen dan is mijn reactie negatief omdat er te weinig overeenkomsten zijn. En dat wist de persoon in kwestie toch eigenlijk al.
Enige tijd is erover heen gegaan tot ik het besluit nam me in te schrijven. Twijfel omdat de wereld
op zo'n site toch wat vertekenend is. Wellicht romantisch, uitnodigend, vragend.
Puur voor mezelf om te kijken hoe men dat noemt "hoe je in de markt ligt",
Want als je toch een tijdje uit dat proces bent geweest van zoeken en gezocht worden, is er toch een stap te maken.
Bij aanvang en nu nog heel veel reacties en bezoeken gehad. Eigenlijk wel heel leuk natuurlijk want hoe positief is dat.
Mannen zitten ook in een andere rol. Een aantal zeer ervaren op een site, die van de hoed en de rand weten en zoekende naar nieuwe leden. Andere mannen ook voor het eerst
en nog zoekende naar een manier maar wel wetende dat stilzitten, niet reageren niets gaat opleveren,
En natuurlijk was, ben ik gecharmeerd van de lieve mooie, leuke opmerkingen, de vele complimenten ,
want die heb ik ruimschoots ontvangen.
In de trend van leuke foto 's, mooie stralende ogen, exotische uitstraling, lief gezicht, leuke lach.
Mooie duidelijke omschrijving etc. Eerlijke, oprechte en duidelijke taal.
Allemaal fijn en natuurlijk vond, vind ik dat prima.
Maar wat heeft het me gebracht. Niet echt veel, nog niet veel. Althans niet dat wat ik verwachtte.
Kritisch, ja natuurlijk is toch ieder, maar duidelijkheid, eerlijkheid is van belang, voor mij
Mijn verwachtingen zijn, waren hoog. Meer doelend op het feit dat met een goed omschreven profiel, recente foto's, makkelijke communicatie, altijd wel gesprekstof er toch voldoende leden een contact wilden inzetten.
Vice Versa, natuurlijk. Want je moet als vrouw ook gewoon actie ondernemen. En dat gebeurde, gebeurt ook wel. Korte chats, eenmalig omdat het niet klikte. Meerderen langere tijd maar er toch een onderbuik gevoel kwam dat niet goed was. Maar toch weinigen waren blijvers. Puur omdat ik openheid en eerlijkheid miste.
En het niet respectvol is dat men op diverse paarden gokt, wedt.
Chatten met een ieder.
Tuurlijk ieder zijn ding, maar het zijn in deze blog mijn bevindingen, mijn ervaringen, mijn meningen.
Kun je het wel of niet mee eens zijn, maar is niet relevant nu.
Wat zijn regels bij een datingsite? Regels qua omgang, benaderen, inhoud, respect, fatsoen. Zijn er niet echt. Er zijn voorwaarden maar die staan totaal los van het gedrag van mensen.
En je verwacht volwassen mensen met normen en waarden want qua leeftijd moeten we dit toch in ons hebben.
Maar een datingsite blijft natuurlijk anoniem toch? Want een foto, beschrijving, telefoonnummer, mailadres wat zegt dat? Beetje inherent aan een datingsite.
Alles heeft te maken met respect, vertrouwen. Anders kunnen we het hier toch wel vergeten.
Natuurlijk mag en ga ik niet generaliseren. Mbt de mannen, daar kan ik redelijk over schrijven. Want daar heb ik toch mee te maken, te maken mee gehad.
Hoe de vrouwen acteren , daar kan ik niets van of over zeggen. Maar zal niet echt anders zijn in bepaalde gevallen
Waarom men doet zoals men doet? Heb geen idee maar geeft voor mij aan dat het serieus zoeken naar, toch wel heel veel vraagtekens geeft.
En zorgt uiteraard voor wantrouwen, afstand en veelal afhaken.
De datingsite zie ik, de metafoor gebruikend, als een snoepkraam. Zoveel smaken, keuzes en vooral het ongeduld hebben niet te kunnen, willen wachten om die ene de smaak echt te proeven en te willen houden. Maar snel het andere ook wil proberen omdat er nog zoveel snoepjes liggen. Erg eigenlijk als ik dit zo schrijf. Is dit iets uit de kindertijd, maar daarom ook het vergelijk.
Waarom ik het daarmee vergelijk? Gewoon omdat je bemerkt als je in contact bent met iemand er soms ook andere chats worden warm gehouden. De focus op dat ene snoepje kost teveel moeite door de verleiding.
Klinkt dat negatief? Ja.
Heeft dat met jaloezie te maken? Nee
Heeft dat met ongeduld van de ene te maken en geduld van de ander ? Ja
Heeft het met weinig respect van de andere te
maken? Ja
Daten is natuurlijk heel moeilijk geweest de afgelopen periode. Improviserend en zeker in de zomer waren er wel tal van
mogelijkheden. Maar ook daarin lopen zaken spaak. Korte eenmalige ontmoetingen omdat een volgende wellicht toch weer
aantrekkelijker is. Ik kan nog heel veel daarover schrijven maar het is zoals het is, denk ik dan maar.
Heb in de periode op een datingsite toch aardig wat betekenissen van woorden geleerd.
ONS: One Night Stand. Wordt heel vaak gebruikt bij het chatten terwijl er tocht echt staat dat men een relatie wil
FWB: Friends with Benefits. Ook wel een alternatief voor sommigen ipv een Lat relatie. Terwijl het toch echt iets anders is
Ghosting: dat is dus vreselijk. Heb het eens nagelezen.
Ghosten is niets meer van je laten horen. Kan na een korte relatie zijn, een ontmoeting - date, facetimen, bellen. Maar ook geen mogelijkheid meer
geven, krijgen om zaken uit te spreken, bespreekbaar te maken. Alle communicatie is afgesloten dus niet meer bereikbaar via telefoon, whats app, mail
en de site. Op de site is het fenomeen blokkeren dus dan ook van toepassing. We hebben het regelmatig hierover bij T2S.
Wat het betekent dat communicatie niet meer kan, dus wordt geblokkeerd daar heeft de persoon die blokkeert geen notie van. Het kenmerkt vaak bindingsangst en laf gedrag
de confrontatie niet meer aangaan, durven. De ander blijft zitten met een gevoel van frustratie, onzekerheid, gekwetst te zijn en verliezen van zelfvertrouwen.
Want ook al is het niet dat wat je hoopte dat het zou zijn, er moet toch ruimte blijven voor een gesprek.
En helaas blijkt dat mannen vaak kiezen voor ghosting.
Niet mijn woorden en wil dit zeker niet negatief plaatsen maar onderzoeken naar ghosting hebben dit aangegeven. Dus mijn excuses dat het hier vermeld wordt
Vrouwen zijn veelal van het praten en mannen zeker in dit soort van situaties niet.
Laten we hopen dat 2021 een beter datingjaar wordt met mooie ontmoetingen en meer mogelijkheden
Veel geluk en een mooi 2021
geplaatst door Sanne1 - 2051 keer gelezen
Vorige berichten
Potjeslatijn
Op ieder potje past een dekseltje. Voor de potjes in mijn keuken gaat dat doorgaans wel op. De potjes en deksels zijn redelijk standaard en vaak uitwisselbaar. Ik kan bovendien ervan uitgaan dat wanneer een potje vandaag bij het deksel past, dat het ook morgen nog het geval zal zijn. Die voorspelbaarheid is een hele geruststelling. Ik ben ook vertrouwd met de inhoud van mijn potjes. Ik weet welke ingrediënten ik moet combineren om er een behoorlijke maaltijd mee mee op tafel kan krijgen. Met sommige ingredienten moet ik behoedzaam omgaan, dat heb ik allemaal wel onder de knie. Per slot van rekening heb ik tijd genoeg gehad om dat allemaal te ontdekken. Mijn verzameling potjes is in de loop der jaren behoorlijk uitgedijd, maar desalniettemin overzichtelijk, alles heeft zijn plek gekregen.
In spreekwoordelijke zin is het een ander verhaal. Potje-vindt-dekseltje mag dan opgaan voor twintigers – vooropgesteld dat die redelijk ongeschonden door de puberteit heen zijn gekomen – maar als vijftig- zestig- zeventigplussers zijn we net als die keuken, ieder van ons een hele verzameling potjes gevuld met verhalen en ervaringen. En op sommige potjes zit ook al een stevig deksel – de kunst is dan juist om het deksel er ooit nog eens vanaf te krijgen, zodat de inhoud verwerkt kan worden. Onze eigen potjes zijn ons vertrouwd, we weten wat er in zit en hoe we ermee moeten omgaan. Maar de potjes die een ander meebrengt, daar moet je maar het beste van hopen.
De vele jaren die mensen feitelijk nodig hebben om elkaars provisiekast te leren kennen en daarmee mooie mengsels te creëren is ons vaak niet gegund. Begrijpelijk ook, want je kunt van te voren niet weten of dat überhaupt kans van slagen heeft. Maar als je nog niet van elkaar weet welke potjes een ander meebrengt, van welke potje je kunt proeven en welke je nog maar even dicht moet laten, dan moet je maar net de mazzel hebben dat je het juiste dekseltje losdraait. En daarna weer, totdat je ook eens een potje kunt breken. En omgekeerd is dat natuurlijk ook het geval. Anders maak je er een potje van. Dat is dus bijna onvermijdelijk.
Potjes met gedistilleerde levenservaring, levenslessen ook, is een voorstelling van zaken die bekend is geworden door de tovenaarswereld van Harry Potter - die naam komt ook niet uit de lucht vallen: potjes met dromen, angsten, verlangens. Vaak een geheimzinnige, duistere inhoud die bedoeld is om geheim te blijven, of in elk geval in de private sfeer, maar in een fantasiewereld loopt het uiteraard anders en aan het eind komt alles goed. Joanne Rowling had het idee overigens weer, althans dat vermoed ik, van Roald Dahl’s GVR. De vriendelijke reus die dromen verzamelt in glazen potjes en de fijne dromen naar slapende kinderen blaast met zijn dromentrompet. De potjes met foute dromen zijn rood en die met goede dromen zijn blauw of groen. Was het maar zo eenvoudig.
In de zevende hemel
Vorige week was er iedere avond een kerstfilm op tv. Meestal zijn die films mierzoet, dus ga ik daar niet naar kijken. Maar ach, eentje om alvast een beetje in kerstsfeer te komen kan geen kwaad. Zoals vaak het geval is, was de plot overbekend. Een jonge, knappe prins die incognito een lief, mooi burgermeisje ontmoet.
Zij werkt in een banketbakkerszaak met heerlijke bonbons, chocola en gebak. Hij wordt straal verliefd op haar. Zij weet uiteraard niet dat hij een prins is en hij geniet daar met volle teugen van. Deze plot zou prima kunnen passen in de boekjes van de Bouquetreeks, de hoofdpersonen daar zijn zonder uitzondering ook jong en knap. Meestal zijn het twintigers, hooguit begin dertig jaar. Ze leven in een droomwereld die veel mensen aanspreekt.
Wat me soms opvalt in de datingwereld, dat er nog best vaak gedroomd wordt van de perfecte man of droomvrouw, waardoor je je ineens in de zevende hemel waant. Alleen zijn wij ongeveer veertig jaar ouder dan de hoofdpersonen in die tv-films. Ik denk ook weleens aan die boeken van de bouquetserie als ik in het profiel van een man van 70+ lees : ik wil de sterren van de hemel vrijen met haar. Zij, ook 70 zou graag in zijn sterke armen willen verdwijnen.
Als je zoiets opschrijft voel je je in je hoofd misschien ook wel weer twintig jaar. In werkelijkheid zijn velen ons niet meer zo soepel en lenig. Twee tot drie dagen spierpijn lijkt me na zo'n woeste vrijpartij niet denkbeeldig. Daarom vind ik intimiteit een veel beter woord. Intimiteit kent vele gradaties. Van een arm om je heen, tot knuffelen, elkaar teder aanhalen. Wat daar verder nog van komt zie ik later wel weer...
Door het raam
Tenminste twintig minuten, zo lang moet ik dit volhouden van mezelf. Mijn benen draaien rond en rond, mijn armen bewegen in hetzelfde ritme heen en weer. Crosstrainer, zo heet dit ding. Het staat voor het grote raam, naast de loopbanden, en er zitten knopjes op waarmee ik de draaicirkel kan vergroten en verkleinen. Die draaicirkel moet natuurlijk groter, steeds groter - wat goed is voor de heup, voor de heupen. En goed voor mijn moreel.
Het raam van de sportschool is van donker glas, het soort glas dat de wereld van binnen naar buiten gezien helder maakt, en de wereld van buiten naar binnen juist donker. Binnen, daar wordt serieus getraind: Het aardige echtpaar, de grijze man met het buikje, de hockey meisjes, de behulpzame Engelsman, de man die zijn drinkfles alvast op zijn volgende toestel zet, de donkere jonge vrouw in het wijde, witte trainingspak. Ze straalt stijl en klasse uit, deze vrouw, en ze zegt nooit wat. Totdat ze verschrikkelijk hard niest in de toiletruimte achter de kleedkamer. ‘Did I frighten you’, vraagt ze helemaal betraand om het hoekje van de deur. ‘No, you amazed me. I didn’t know you could sneeze that loud’. Ze lacht, en we wensen elkaar ‘a nice day’ als ik naar huis ga.
En buiten, buiten op het plein, daar lopen de scholieren, de reizigers met hun rolkoffers en hun rugtassen, de vaders en moeders met hun kinderwagens en hun boodschappentassen. De scholieren dragen zwarte puff jacks op grijze joggingbroeken - behalve die ene prachtige jongen. Die jongen draagt een wijd uitstaand capuchonjack tot net boven zijn blote navel. Ze lijken elke dag vijf euro mee te krijgen om van te lunchen, de scholieren. Genoeg voor een plastic zakje met twee croissantjes, een blikje energiedrank en een zak chips. Eetze, kinders! De jongens kijken niet naar het raam van de sportschool, de meisjes wel - en aan het even verschikken van hun haren te zien, kijken ze dan naar hun eigen spiegelbeeld. Soms ziet iemand mij - mijn haar licht nogal op achter het donkere glas - en soms zwaait zo iemand dan maar. Ik zwaai terug, voel mij voor even de koningin van de crosstrainers. Mannen wanen zich nogal eens ongezien, alsof het buiten voor mij even donker is als voor hen binnen. Zo’n man blijft dus kijken, zolang hij voor het raam loopt. Ha, ik kan langer naar hem kijken dan hij naar mij! Hij is een docent, een reiziger, een man op weg naar de supermarkt. En ik ben Lois Dodd*, de kunstdocent wier eigen werk pas groots werd tentoongesteld toen ze 85 was. Ze schildert ramen, en het licht dat op de wereld achter het raam valt. Het valt op een open ruimte - zoals achter mijn raam - op bomen, gebouwen, op een heel bos, op het raam van een schuurtje, op het wapperende wasgoed aan de lijn. Rode lakens! Die zullen niet in de wasmachine naar vlekkerig roze verkleuren door een rode sok.
Over sokken gesproken: Ik trof een orthopeed die pas aan opereren denkt als het me niet meer lukt om mijn sokken aan te trekken. Dat heb ik zo voor elkaar, hoor: Een maand lang minimaal bewegen en kijk nou eens, ik kan mijn sokken niet meer aantrekken! Eh. Dat ga ik dus niet doen. Zelfs als jij belooft elke ochtend langs te komen om mij mijn sokken aan te trekken, ga ik dat niet doen.
*Lois Dodd heeft momenteel een expositie in het Haagse Kunstmuseum: ‘Framing the ephemeral'.