Terugblik datingsite ervaring 2020
woensdag 30 december 2020
TERUGBLIK 2020
Een terugblik op de ervaringen mbt de datingsite, dit onder een vergrootglas gelegd waarbij soms zaken wat extra benadrukt zijn maar met een goede wellicht wat roze bril moeten worden gelezen.
Een datingsite. Het middel dat wordt aangeprezen om een nieuw contact op te doen, te gaan ontmoeten.
Uiteraard in de vorm van vrienden, vriendschap, FWB, ONS of een relatie of een Lat relatie.
Een terugblik op een toch wel bewogen jaar, Een jaar dat met alle facetten die er speelden uiteraard ook
een grote invloed heeft gehad op een datingsite, en daten met zeer minimale mogelijkheden om dus te ontmoeten.
Toch kijk ik wel terug .
De terugblik van mij. Wat ik heb ervaren, geconstateerd en wat me ook wel tot denken heeft gezet, en wat me ook heeft verwonderd, op sommige momenten heeft teleurgesteld.
En uiteraard teleurgesteld doe je vaak zelf, doordat je verwachtingen te hoog zijn van iets of van de ander.
Een aantal maanden geleden heb ik me in laten schrijven. 1 maand, net voor corona
en nu sinds oktober. Met open blik maar wel met relatief, blijkt achteraf, te hoge verwachtingen. Achteraf is alles zo makkelijk maar je hebt een beeld, een idee voor een toekomst met een nieuwe liefde.
Mijn omschrijving is duidelijk. Wat ik hoop te vinden, tegen te komen. Voor de rest van mijn leven.
Veel eisen, wellicht vinden sommigen dit maar ik zie het als een wensenlijstje, lijstje met verlangen. Ik vind het wel logisch.
Dan maak je duidelijk waar je naar op zoek bent, en wat zeker niet en vertrouw je erop dat dan de personen
die zich kunnen vinden of herkennen in dit, reageren. En zij die denken, jeetje wat een wensen, het zo laten en
niet reageren in de zin van, waarom zoveel kapsones? Wie denk je dat je bent? Ben ik niet goed genoeg? Zit ik niet op de wachten toch. Zeker niet.
Begrijp ik ook wel, de reactie de houding maar is totaal zinloos en geeft frustratie voor de persoon in kwestie toch. Ik geef altijd een berichtje terug alleen dan is mijn reactie negatief omdat er te weinig overeenkomsten zijn. En dat wist de persoon in kwestie toch eigenlijk al.
Enige tijd is erover heen gegaan tot ik het besluit nam me in te schrijven. Twijfel omdat de wereld
op zo'n site toch wat vertekenend is. Wellicht romantisch, uitnodigend, vragend.
Puur voor mezelf om te kijken hoe men dat noemt "hoe je in de markt ligt",
Want als je toch een tijdje uit dat proces bent geweest van zoeken en gezocht worden, is er toch een stap te maken.
Bij aanvang en nu nog heel veel reacties en bezoeken gehad. Eigenlijk wel heel leuk natuurlijk want hoe positief is dat.
Mannen zitten ook in een andere rol. Een aantal zeer ervaren op een site, die van de hoed en de rand weten en zoekende naar nieuwe leden. Andere mannen ook voor het eerst
en nog zoekende naar een manier maar wel wetende dat stilzitten, niet reageren niets gaat opleveren,
En natuurlijk was, ben ik gecharmeerd van de lieve mooie, leuke opmerkingen, de vele complimenten ,
want die heb ik ruimschoots ontvangen.
In de trend van leuke foto 's, mooie stralende ogen, exotische uitstraling, lief gezicht, leuke lach.
Mooie duidelijke omschrijving etc. Eerlijke, oprechte en duidelijke taal.
Allemaal fijn en natuurlijk vond, vind ik dat prima.
Maar wat heeft het me gebracht. Niet echt veel, nog niet veel. Althans niet dat wat ik verwachtte.
Kritisch, ja natuurlijk is toch ieder, maar duidelijkheid, eerlijkheid is van belang, voor mij
Mijn verwachtingen zijn, waren hoog. Meer doelend op het feit dat met een goed omschreven profiel, recente foto's, makkelijke communicatie, altijd wel gesprekstof er toch voldoende leden een contact wilden inzetten.
Vice Versa, natuurlijk. Want je moet als vrouw ook gewoon actie ondernemen. En dat gebeurde, gebeurt ook wel. Korte chats, eenmalig omdat het niet klikte. Meerderen langere tijd maar er toch een onderbuik gevoel kwam dat niet goed was. Maar toch weinigen waren blijvers. Puur omdat ik openheid en eerlijkheid miste.
En het niet respectvol is dat men op diverse paarden gokt, wedt.
Chatten met een ieder.
Tuurlijk ieder zijn ding, maar het zijn in deze blog mijn bevindingen, mijn ervaringen, mijn meningen.
Kun je het wel of niet mee eens zijn, maar is niet relevant nu.
Wat zijn regels bij een datingsite? Regels qua omgang, benaderen, inhoud, respect, fatsoen. Zijn er niet echt. Er zijn voorwaarden maar die staan totaal los van het gedrag van mensen.
En je verwacht volwassen mensen met normen en waarden want qua leeftijd moeten we dit toch in ons hebben.
Maar een datingsite blijft natuurlijk anoniem toch? Want een foto, beschrijving, telefoonnummer, mailadres wat zegt dat? Beetje inherent aan een datingsite.
Alles heeft te maken met respect, vertrouwen. Anders kunnen we het hier toch wel vergeten.
Natuurlijk mag en ga ik niet generaliseren. Mbt de mannen, daar kan ik redelijk over schrijven. Want daar heb ik toch mee te maken, te maken mee gehad.
Hoe de vrouwen acteren , daar kan ik niets van of over zeggen. Maar zal niet echt anders zijn in bepaalde gevallen
Waarom men doet zoals men doet? Heb geen idee maar geeft voor mij aan dat het serieus zoeken naar, toch wel heel veel vraagtekens geeft.
En zorgt uiteraard voor wantrouwen, afstand en veelal afhaken.
De datingsite zie ik, de metafoor gebruikend, als een snoepkraam. Zoveel smaken, keuzes en vooral het ongeduld hebben niet te kunnen, willen wachten om die ene de smaak echt te proeven en te willen houden. Maar snel het andere ook wil proberen omdat er nog zoveel snoepjes liggen. Erg eigenlijk als ik dit zo schrijf. Is dit iets uit de kindertijd, maar daarom ook het vergelijk.
Waarom ik het daarmee vergelijk? Gewoon omdat je bemerkt als je in contact bent met iemand er soms ook andere chats worden warm gehouden. De focus op dat ene snoepje kost teveel moeite door de verleiding.
Klinkt dat negatief? Ja.
Heeft dat met jaloezie te maken? Nee
Heeft dat met ongeduld van de ene te maken en geduld van de ander ? Ja
Heeft het met weinig respect van de andere te
maken? Ja
Daten is natuurlijk heel moeilijk geweest de afgelopen periode. Improviserend en zeker in de zomer waren er wel tal van
mogelijkheden. Maar ook daarin lopen zaken spaak. Korte eenmalige ontmoetingen omdat een volgende wellicht toch weer
aantrekkelijker is. Ik kan nog heel veel daarover schrijven maar het is zoals het is, denk ik dan maar.
Heb in de periode op een datingsite toch aardig wat betekenissen van woorden geleerd.
ONS: One Night Stand. Wordt heel vaak gebruikt bij het chatten terwijl er tocht echt staat dat men een relatie wil
FWB: Friends with Benefits. Ook wel een alternatief voor sommigen ipv een Lat relatie. Terwijl het toch echt iets anders is
Ghosting: dat is dus vreselijk. Heb het eens nagelezen.
Ghosten is niets meer van je laten horen. Kan na een korte relatie zijn, een ontmoeting - date, facetimen, bellen. Maar ook geen mogelijkheid meer
geven, krijgen om zaken uit te spreken, bespreekbaar te maken. Alle communicatie is afgesloten dus niet meer bereikbaar via telefoon, whats app, mail
en de site. Op de site is het fenomeen blokkeren dus dan ook van toepassing. We hebben het regelmatig hierover bij T2S.
Wat het betekent dat communicatie niet meer kan, dus wordt geblokkeerd daar heeft de persoon die blokkeert geen notie van. Het kenmerkt vaak bindingsangst en laf gedrag
de confrontatie niet meer aangaan, durven. De ander blijft zitten met een gevoel van frustratie, onzekerheid, gekwetst te zijn en verliezen van zelfvertrouwen.
Want ook al is het niet dat wat je hoopte dat het zou zijn, er moet toch ruimte blijven voor een gesprek.
En helaas blijkt dat mannen vaak kiezen voor ghosting.
Niet mijn woorden en wil dit zeker niet negatief plaatsen maar onderzoeken naar ghosting hebben dit aangegeven. Dus mijn excuses dat het hier vermeld wordt
Vrouwen zijn veelal van het praten en mannen zeker in dit soort van situaties niet.
Laten we hopen dat 2021 een beter datingjaar wordt met mooie ontmoetingen en meer mogelijkheden
Veel geluk en een mooi 2021
geplaatst door Sanne1 - 2046 keer gelezen
Vorige berichten
GemEenZaam
Eenzaamheid is een probleem, dat sinds 2019 best wel gestegen is. Hoeveel en bij wie het gestegen is,daarover verschillen de meningen, maar het was in 2023 minstens elf procent (https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2024/39/1-op-de-10-mensen-sterk-eenzaam-in-2023)
Mijn jongste kind is op zichzelf gaan wonen in 2020 en kort daarna is ook nog haar vader overleden, dus ook in mijn persoonlijk leven is de kans op eenzaamheid gestegen sinds 2019. Nu ben ik iemand die zich zelden verveelt en nog goed gezond is, maar toch zijn er soms momenten dat ook ik geconfronteerd word hiermee. Het ergst lijkt mij als je het gevoel krijgt dat je nergens heen kan.
Een paar maanden woonde ik in een prachtig huis in een forensendorp niet ver van Den Haag, maar ik kende daar echt geen sterveling. Vanwege covid was het mij ook niet toegestaan met lijn E naar Den Haag te gaan waar mijn dochters studentenkamer is. Natuurlijk fiets ik veel en graag maar opeens voelde ik hoe dicht ik al bij een potientiele eenzaamheid zat; stel dat mijn fiets gestolen werd of dat mijn been brak, dan zou ik zomaar bij die elf procent komen! Gelukkig ging juist op dat moment de telefoon: "Mevrouw De Optimist, u staat al meer dan tien jaar op onze wachtlijst en er is nu een appartement leeg gekomen in onze GemEenZaamHeid*, wilt u het komen bezichtigen?"
Dat liet ik mij natuurlijk geen twee keer vragen, de bezichtiging was best ingewikkeld omdat we met mondkapjes op meters afstand van elkaar moesten lopen, en bovendien was het twee keer zo duur en drie keer zo klein, maar binnen 48 uur zei ik ja tegen mijn nieuwe avontuur in de GemEenZaamHeid! En nu woon ik hier dan alweer vier jaar naar tevredenheid, kijk uit over de daken van Leidse hofjes en luister tevreden naar het carillion van de Hooglandse kerk.
Vorig jaar werd ik zestig en leidde ik mijn vrienden en kennissen, de meesten totaal onbekend met dit concept, rond en legde uit hoe het werkt in de praktijk. "Kijk, hier zijn kippen en moestuintjes en bloemen, zelf heb ik geen groene vingers maar om toch iets bij te dragen doe ik eens per jaar een hele dag takken in de hakselaar met een koptelefoon op, echt een rotklus die niemand graag doet en waardoor ik me niet schuldig voel, dat ik graag tussen de bloemen en de moestuintjes buiten ontbijt.
Dit is de fitness, en daar wordt dan yoga gedaan en de pingpongtafel staat daar om de hoek bij de zaagtafel! Zijn er nog vragen of is er nog iets anders dat jullie willen zien?" Vragend keek ik rond naar mijn bezoekers. "Is het niet heel erg duur of vervelend om steeds te moeten vergaderen?" Ja, want daar had ik ook nog over verteld, omdat alles democratisch wordt besloten, duren vergaderingen vaak wel tot elf uur 's avonds, vijf of zes keer per jaar. Als bestuurskundige ben ik niet vies van vergaderingen natuurlijk maar echt erg efficient lijkt het niet te verlopen. "Ach, duur, duur, wat zal ik zeggen, goedkoop is anders, maar ik hoef niet meer op een club of een volkstuin erbij te huren, ook hoef ik me niet druk te maken als de wasmachine stuk gaat en tal van dat soort dingen. En bovendien, als er weer covid uitbreekt dan zit ik hier goed, nooit meer eenzaamheid en altijd genoeg liefhebbers om een potje te pingpongen!"
Hebben jullie ook maatregelen bedacht om de eenzaamheid te voorkomen, of is het voldoende om elke dag eens op T2S rond te kijken?
*Officiele naam is natuurlijk ietsje anders:)
Als de rook om mijn hoofd is verdwenen
Dat is een bekend lied van Boudewijn de Groot uit 1969. De eerste 2 regels van dit lied : Valt het je op dat de zon feller schijnt als de rook om je hoofd is verdwenen. Valt het je op dat de wind harder waait, als je hem tegen hebt in plaats van mee. Eigenlijk is dit lied tijdloos, want als we eerlijk zijn, hebben we allemaal weleens momenten dat dingen ons boven het hoofd dreigen te groeien.
Wat mij persoonlijk helpt, is antwoord krijgen op iets belangrijks d.m.v. gerichte vragen te stellen. Ik hoop dan een duidelijk antwoord te krijgen, zodat die rook om mijn hoofd echt verdwijnt. Ik krijg hopelijk meer grip op iets, of beter nog, ik kan de kwestie afvinken, zodat ik het niet meer hoef te onthouden en van me af kan zetten. Mijn beste vriendin zit anders in elkaar : ik vraag het wel als het zover is, dat is vroeg genoeg, zei ze. Voor mij gaat dit niet op, gaf ik haar als antwoord. Ik ben bang dat ik het vergeet, plus dat ik liever niet te lang in onzekerheid wil blijven, zeker met belangrijke zaken.
Maar wat is nou wijsheid? Maak ik me te druk over iets, wat misschien zonder mijn vraag ook wel op zijn pootjes terecht komt? Misschien wordt die vraag verderop in het gesprek beantwoord, zei ze ook nog. Onmiddellijk komt er een "maar"... in me op. In een persoonlijk gesprek kan ik meestal geen dingen opschrijven om later te vragen, dus word ik onrustig. Ik hoor dan niet meer goed de rest van wat de ander zegt. Aan de andere kant besef ik goed dat iemand onderbreken niet zo fijn is voor degene die me net iets aan het vertellen is.
Hoe los ik dat op? Bij de dokter of een belangrijke instantie kan ik iemand meenemen die met me meeluistert, maar in een persoonlijk gesprek gaat dat niet op. Dan blijft die vraag me kwellen, daar heb ik moeite mee. Ik heb er het volgende op bedacht. Op een gegeven moment las ik toch een moment in waarop ik zeg : als ik je goed begrijp wil je dit zeggen... De ander kan er dan nog op terugkomen of er nog iets aan toevoegen.
Is dit nou het gevolg van mijn gevorderde leeftijd? Als ik eerlijk ben, heb ik al veel langer last van het vast moeten houden van een vraag of een directe reactie ergens op. Ik moet gewoon op mijn handen gaan zitten en proberen de concentratie van het gesprek vast te houden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe gaan jullie hiermee om?
Over sokken enzo
De al wat oudere man van nu heeft het niet makkelijk. Is hij zijn hele volwassen leven door om het even welke vrouw beschimpt vanwege zijn hoog opgetrokken witte sokken, nu verachten jonge vrouwen hem vanwege zijn enkelsokken. Kijk naar ons, roepen ze, kijk hoe wij dat doen, hoge witte sokken dragen! Ach, hoe vaak is hij wel niet afgewezen omdat hij bij een date fier zijn witte sokken droeg?
Nog niet zo lang geleden, op een veel te warme dag, had ik een wandeldate met een man die speciaal voor de gelegenheid zijn onzichtbare sokken had aangetrokken. Nou was deze man een ervaren wandelaar, hij wist dus dat zijn ijdelheid zere voeten zou opleveren. Soms zijn zere voeten niet erg - en soms dus wel. Als de beloning uitblijft, bijvoorbeeld. Had ik zijn kuiten niet genoeg bewonderd, of deed het er niet meer toe of ik hem aantrekkelijk vond of niet? Hoe dan ook, op een bankje aan de bosrand trok hij zijn onzichtbare sokken uit en verving ze door functionele wandelsokken, sokken tot boven de enkel. Ik keek gebiologeerd toe - wat hij niet zo leuk vond, geloof ik. En ik? Ach, ik wilde alleen maar weten of ik de gedachte kon verdragen om zijn teennagels te knippen. Daar heb ik ooit een blog over geschreven. Maar toen, tijdens die wandeling, was het te warm om er een samenhangend verhaal van te kunnen maken…
Bij gebrek aan geschikte wandelingen in het algemeen en aan date-wandelingen in het bijzonder, besloot ik op een ochtend om naar Rotterdam te reizen. In het Natuurhistorisch Museum liep de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ - wat mijn denkhoofd vertaalde als ‘zich herhalende patronen, een rij opeenvolgende gebeurtenissen met één constante factor’.
Op station Rotterdam Centraal hangen twee in oranje werkkleding gehulde mannen de kerstverlichting op: Hoogwerker, trapje, pylonnen, afzethek, afzetlint; dit is andere koek dan de kerstboom thuis. Het is koud in Rotterdam, en het is er vooral veel te druk. Een fietser laat me met een galant handgebaar het zebrapad oversteken, maar de auto naast hem rijdt door, zodat ik stop en alsnog bijna onder de fiets kom. Pas in het Museumpark voel ik me weer op mijn gemak. Het Depot, die gigantische, met spiegelglas beklede bloempot, laat zich prima lenen als testobject bij een date - bedenk ik terwijl ik naar mezelf sta te staren. Zijn we blij om elkaar samen te zien lopen? Besluiten we om de Eerste Kus te vereeuwigen in de bolle spiegels? Maar om mij heen lopen al wat oudere vrouwen, twee aan twee, en ze praten over culturele dingen. Oh ja, de mogelijk toekomstige geliefden lopen natuurlijk langs de zee…
In het Natuurhistorisch Museum ziet de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ er kinderlijk uit. Niks zich herhalende patronen. Ik kies voor het best interessante ‘Nationaal Park Rotterdam’. Rotterdam is immers de stad van mijn vader.
Terug op station Leiden Centraal, blijkt ook daar de kerstverlichting te zijn opgehangen. En op het bureaublad in mijn werk/logeerkamer liggen sokken te wachten tot ik er met een gedicht en vrolijk papier een sinterklaascadeautje van maak. Het zijn sokken voor mijn schoonzoons, sokken met fietsen erop, en met treinen. Ik koop graag sokken. Zelf heb ik vierentachtig paar sokken: zomer sokken, winter sokken, hoge sokken, lage sokken, enkelsokken, teensokken, compressie sokken, wandelsokken, te oude sokken, nieuwe sokken - en witte sokken. De witte draag ik voornamelijk ‘s nachts, ook wanneer jij naast, bij, of met mij slaapt. Dan weet je het alvast.