Waar vissen de reiger en de ooievaar naar?
maandag 1 februari 2021
Er zijn vogels die zich voeden met dierlijk voedsel, zelfs met andere vogels, en andere vogels zijn als het ware vegetariër. Over de manier waarop de ooievaar aan zijn trekken komt bestaat een bekend kinderliedje: Aan de oever van de Rotte, tussen Delft en Overschie. Het eindigt heel droevig. Toch is dit gewoon natuur. Dieren zullen niet voor de lol andere dieren tot hun maaltijd promoveren, enkel omdat zij en hun nageslacht moeten overleven jagen ze op hun prooi. Mensen zijn daar in de loop der eeuwen anders over gaan denken en handelen. De jacht en de sportvisserij zijn daar een voorbeeld van.
Behalve de dierenbescherming bestaat er een organisatie die opkomt voor de rechten van vissen. Dat weten weinig mensen, de Vissenbescherming timmert maar beperkt aan de weg. Deze Stichting, opgericht in 2000, is een gedreven organisatie die zich zowel op Nederlands als op Europees niveau inzet voor het welzijn van vissen en andere in het water levende dieren. Onder de aanhangers van deze stichting zijn bijna als vanzelfsprekend veel vegetariërs en veganisten.
Ooievaars vissen niet alleen naar kikkers en reigers vangen niet alleen visjes. Ook muizen staan op hun menu. Mensen vissen ook, beroepshalve en voor hun plezier. Een ieder zal begrijpen, dat de Vissenbescherming fel te weer trekt tegen de activiteiten van de vissers. Toch is er nog een andere vorm van vissen, die mensen wel en reigers en ooievaars niet praktiseren. Mensen proberen iets uit te vissen of ergens naar te vissen.
Graag willen wij het naadje van de kous weten, soms moet de onderste steen boven komen om onze nieuwsgierigheid voor 100 % tevreden te stellen. En dan gaan sommige mensen heel ver. Het kan ook dat we achterdochtig zijn en daarom uit willen vissen, wat waar is. Vraag is of iemand na het ontdekken van de waarheid daar gelukkig mee is. Die waarheid is vaak heel confronterend. Er zijn tegenwoordig realityshows, waaruit de gevolgen blijken, als aan het daglicht komt dat iemand een scheve schaats gereden heeft. Op SBS 9 is “Overspel in de liefde” een serie nagespeelde gebeurtenissen. Een van beide partners (meestal de vrouw) ontdekt dat haar grote liefde het niet zo nauw neemt met de beloften van trouw.
Er wordt ook op een datingsite geklaagd, dat sommigen in verschillende vijvers vissen. Dat kun je een ooievaar of een reiger niet verwijten, die moeten wel af en toe een andere plek voor hun diner opzoeken. Maar ik heb gehoord dat men op verschillende sites vaak dezelfde personen tegenkomt. Dan heeft het aanmelden voor verschillende sites niets vernieuwends…
Bijzonder is het, dat de ooievaar in zeker opzicht weer wel het symbool van vernieuwing is door het verhaaltje dat kleine kinderen wordt wijsgemaakt. De brenger van nieuw leven, vergelijkbaar met Sinterklaas op het dak als brenger van cadeautjes. Gelukkig hebben mijn ouders mij vroeger nooit op dat dwaalspoor gezet, zij vertelden mij dat de kindjes uit de kinderwinkel kwamen. Er was inderdaad niet ver van ons huis een winkel met allemaal babyspullen.
Waarom is de ooievaar trouwens opgenomen in het wapen van Den Haag? Beweerd wordt, dat hiervoor mogelijk is gekozen omdat ooievaars vroeger verondersteld werden geluk te brengen.
Ik geloof dat dieren als ze niet monogaam zijn anders dan mensen niet over de slimheid beschikken hun handelwijze te verbergen. Sommige dierensoorten zijn op zich polygaam, dat heb ik in een eerdere blog al eens aangekaart. Hoe die gevoelens bij dieren zijn ten opzichte van partners weet ik ook niet. Mogelijk komt dat omdat dieren geen emancipatie kennen,
Ergens naar vissen, dat doen mensen ook. Die behoefte klinkt onschuldiger, meestal gaat het dan om complimentjes, om een aardig gebaar. Maar het is veel leuker als je een complimentje krijgt, zonder dat je er naar hoeft te vissen. Een schouderklopje, zeker in deze tijd doet een mens goed. Ook bij het daten is het belangrijk als je de plusjes van je date durft te uiten. Ieder mens heeft positieve puntjes en die mogen best benoemd worden! Soms ontdek je in een dategesprek leuke dingen, die je niet verwacht hebt. Natuurlijk moet je eerst voorzichtig uitvissen, welke plussen je gesprekspartner heeft.
geplaatst door Aktivo1 - 2406 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.