Eeuwelingen
maandag 14 juni 2021
Door het heerlijke weer buiten ga ik graag met een goed boek op mijn patio zitten en zo dubbel genieten. Geest en lichaam vinden aldus verpozing, “Mens sana in corpere sano”, een gezonde geest in een gezond lichaam. Nu is teveel zon ook weer niet goed, en om almaar in een boek verdiept te zijn zou ik ook niemand willen aanraden.
Jaren geleden werd ik geprikkeld om het boek met de titel Eeuwelingen te kopen. Ik was toehoorder bij iemand, die hier een referaat over hield. Het is rond de eeuwwisseling geschreven door een journaliste, die voor haar boek 22 mensen heeft geïnterviewd, die elk 100 jaar of ouder waren op het moment van het interview. Een aantal van hen waren zelfs nog voor 1900 geboren, en een deel van deze stokoude personen maakte zelfs drie eeuwen mee (de negentiende, de twintigste en de eenentwintigste).
Het leest buitengewoon plezierig, het zijn allemaal levensechte verhalen, non fictie dus. Ik kon mij heel goed inleven in wat deze 22 honderdjarigen meegemaakt hebben.
De levensverwachting is de afgelopen decennia behoorlijk toegenomen. Toch zal maar een beperkt aantal 50plussers uit 2021 de 100 jaar bereiken. Dat is niet iets om op voorhand over te jeremiëren. Ik ken mensen die, hoewel ze nog redelijk vitaal zijn, van zich zelf zeggen, dat ze absoluut niet zo oud hoeven te worden.
Natuurlijk gaat het niet om de leeftijd op zich, maar over de kwaliteit van het leven. Dat heeft zowel te maken met de geestelijke en lichamelijke gezondheid, als ook met de situatie, waarin je op leeftijd geraakt. Ouder worden in je uppie is van een ander gehalte dan het zo geprezen samen oud worden. Maar… ook in de laatste versie komt er een moment, waarin een van beiden alleen komt te staan. Net als sommige overeenkomsten “van rechtswege” eindigen eindigt elke relatie onontkoombaar door het overlijden van een van beide partners. Heel af en toe lees ik in de krant over de viering van een 60 of zelfs 70 jarig huwelijk. Die berichten zijn zeldzaam, omdat veel huwelijken voortijdig stranden.
Veel vaker is er al een einde aan de relatie gekomen door een bewuste keuze om het contact te stoppen. Die echtscheiding of verbreking van een andersoortige langdurige relatie maken ook ouderen vaker mee. Een deel van de ouderen, die hun partner door overlijden verloren hebben houdt het voor gezien, zij hoeven niet meer zo nodig opnieuw aan de bak. Vooral als iemand de echte zielsverwant, zijn of haar maatje op hoge leeftijd heeft verloren doet een weduwe of weduwnaar weinig moeite om een nieuwe partner te ontmoeten. Toch… Zelfs in een verzorgingshuis bloeit er wel eens iets op. Jonge weduwnaars en weduwen staan vaker open voor een nieuwe relatiestart. Als hun partner een lang ziekbed heeft gehad gebeurt het zelfs, dat de doodzieke wederhelft hem of haar op het hart drukt niet alleen te blijven.
De eeuwelingen uit het boek zijn vrijwel zonder uitzondering weduwen en weduwnaars. Er is onderzoek gedaan naar de levensverwachting, gehuwden lopen een lager risico om te overlijden. Dit is mogelijk het gevolg van hun relatief gezonde levensstijl. Nooit-gehuwde en gescheiden mensen hebben, als gekeken wordt naar zaken als roken, drinken en overgewicht, vaker een ongezonde levensstijl. Het positieve effect van het huwelijk is voor mannen groter dan voor vrouwen. Dit komt mogelijk doordat vrouwen in het algemeen beter op de gezondheid van zichzelf en hun partner letten dan mannen. Ook onderhouden vrouwen gemiddeld grotere sociale netwerken dan mannen. Mannen kunnen met hun problemen vaak alleen bij hun vrouw terecht. Mogelijk hebben echtscheiding en sterfte van de partner hierdoor meer schadelijke gezondheidseffecten op de man dan op de vrouw. (Bron: Stat-line).
Zou een nieuwe relatie dan een garantie voor een lang leven zijn? Dat lijkt me te kort door de bocht. De kwaliteit van dat langere leven zou toch voorop moeten staan? Toch is het de moeite waard hier eens over na te denken.. Ik ga mijn geliefde boek nog maar een keertje lezen, veel honderdjarigen vertelden wat hun geheim van hun hoog bejaard zijn is, en wie weet steek ik er wat van op…
geplaatst door Aktivo1 - 2247 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.