De wet van Murphy en van Muphry
maandag 29 november 2021
Waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt. Ooit werd Edward Murphy, (1918-1990), een ruimtevaartingenieur, die aan veiligheid-kritieke systemen werkte bepaald bij de kans op menselijke fouten, die in zijn werkterrein natuurlijk catastrofale gevolgen kunnen hebben. De aan hem toegeschreven wet van Murphy luidt "If there's any way they can do it wrong, they will" (als er een manier is waarop ze het verkeerd kunnen doen, zullen ze dat ook doen) of ook wel "Anything that can go wrong, will go wrong" (alles wat fout kan gaan, zal fout gaan).
Volgens zijn zoon Robert was de werkelijke bedoeling van zijn vader: “Als er meerdere manieren zijn om iets te doen en een van die manieren eindigt rampzalig, dan zal iemand het op die manier doen”. Een andere “wet” komen we op allerlei fora tegen, het is een verbastering van Murphy’s law: men noemt het de wet van Muphry: Iemand die schriftelijk kritiek levert op een tekst zal op zijn beurt altijd ten minste één spel- of taalfout maken in zijn eigen tekst (deels ontleend aan Wikipedia). Deze wetmatigheid heb ik op deze site meer dan eens gezien; het betekent dat je tekstuele of inhoudelijke kritiek meer dan eens zelf moet nalezen, voordat je die uit!
Ik heb ervaring met beide bovengenoemde wetmatigheden. Wie niet, zou ik zeggen. Fouten, vergissingen, je leert ervan, maar soms moet je ze duur betalen. Ook in relaties gaat het heel vaak mis. Een derde van alle huwelijken loopt toch op de klippen, veel niet-geregistreerde relaties zullen ook vaak ongewild eindigen. Kunnen we over die missers de wet van Murphy en misschien ook die van Muphry als vergrootglas leggen?
De wet van Murphy heeft gelukkig ook positieve effecten gehad. Bij de verstrekking van medicijnen in een apotheek wordt er nu een protocol gehanteerd om fouten te voorkomen, die voor de patiënt desastreus kunnen zijn.
Hoe ga je om met kritiek? Je kunt er verschillende dingen mee doen:
Naast je neerleggen. Of zeggen: Bedankt. Maar bij jezelf denken: Bekijk het maar…
Kritiek ter harte nemen en bij een volgende gelegenheid er dankbaar gebruik van maken. Dat is de beste levenshouding. Maar die vraagt veel van degene, die kritiek ontvangt..
De kritiek weerspreken. Dan moet je met goede steekhoudende argumenten op de proppen komen.
Met de criticaster in gesprek gaan. De uitkomst van zo’n gesprek is onzeker. Soms kapt een van beiden de conversatie af, nog voordat die echt begonnen is.
Ik geloof stellig, dat de manier, waarop in een relatie op fouten en op kritiek gereageerd wordt vaak aan de basis van een voorgaande onenigheid ligt. Wie niet zelf met fouten heeft leren te leven heeft ook voor de fouten van een ander onvoldoende begrip. Er worden vergelijkingen gemaakt. Fouten en vergissingen komen in mijn hele leven voor, dus waarom niet als ik een date heb? Maar om je dan te excuseren voor een blunder, dat is andere koek.
Kunnen we / kan ik bij een date de wet van Murphy omzeilen? Kan ik voorkomen dat ik een blunder maak? Er zijn genoeg tips om Murphy de nek om te draaien bij een afspraakje. Het is zo zonde als een veelbelovende afspraak strandt door iets, wat voorkomen had kunnen worden. Welke onderwerpen kun je te berde brengen bij de date, wat is echt een no go?
Een goede voorbereiding op een date is een must. Er goed uitzien, jezelf voornemen zowel goed te spreken maar vooral goed te luisteren. Op tijd arriveren, het is al zo vaak hier gezegd.
Toch geloof ik niet echt in een vast protocol voor een date. Dan wordt het een eenheidsworst, heel saai dus. Er mag een element van verrassing in zitten, graag zelfs. En zo mogelijk een vleugje humor, maar beslist geen platte grappen. Die schrikken af!
Hopelijk duikt Edward Murphy niet op, als we op een terras zitten. Hij doolt al ruim 30 jaar niet meer rond op deze aardkloot, maar je kunt het nooit weten..
geplaatst door Aktivo1 - 774 keer gelezen
Vorige berichten
Schril stemmetje
Ik wacht op de lente. Nou ja, op de ochtend. In een tweepersoonsbed, onder een tweepersoons wollen dekbed en twee tweepersoons wollen dekens. Het dekbed is dun en licht, de dekens zijn dik en zwaar en zo gedrieën houden ze mij zowel warm als koel genoeg. Maar. Zodra ik mij omdraai, glijden de dekens van het dekbed af en daarmee van het bed. Zo heel erg tweepersoons is het nou ook weer niet. Wanneer ik de dekens tussen matras en bedrand stop, kruipt het dekbed naar de rand. Naar de rand aan de kamerkant of naar de rand aan de raamkant, maar sowieso naar de rand. Ik snap het niet. Dit was vorig winter perfect. Dit werkte. Ik begon aan de nacht onder de driedelige stapel, en begon aan de dag van onder die driedelige stapel.
Zal ik het doen? Zo'n dik, wollen dekbed kopen? Een éénpersoons? Zo'n bijna twee kilo zware baal wol die niets anders doet dan mij warm houden, en mij geruststellen met zijn zwaarte? Een baal wol die geen plaats geeft aan illusies. Geen ruimte heeft voor een man naast mij, voor dé man naast mij. Een baal wol die mij nooit meer dat valse-hoop-duetje met mijzelf laat zingen. Nee, ik schud deze hoes om dit dekbed, helemaal alleen voor mij, helemaal voor mij alleen.
De mens is een meerstemmig wezen. Zo zat ik na mijn weloverwogen, brave 'booster' nog geen minuut in de trein naar huis, of ik las al over een vierde prik. Het schrille tegen-stemmetje in mij blies: Nou is het genoeg. Het is te gemakkelijk, steeds weer een beroep doen op de welwillenden. Ik wacht wel op de lente. Ik wacht wel tot ik slaap. Ik ben helemaal geen slechte slaper. Ik ben wel blogschrijfster op deze datingsite. Ik ben een foto bij een lapje tekst, een virtueel wezen waarover geroddeld mag worden, vooral als iemand het waagt om meer dan eens positief te reageren. Mijn begrip is diep en oneindig, mijn troost en bemoediging zijn vanzelfsprekend. Waren vanzelfsprekend. Ik ben ermee gestopt - en daarvoor moest ik een hoge berg beklimmen, over een giga drempel stappen. Mij inleven in de ander is, was immers mijn zelfgekozen opdracht op deze wereld - en hoe makkelijk is dat niet als ook die ander slechts bestaat uit een foto en een lapje tekst? Het bleek een valkuil. Maar wees gerust: Ik verleen virtueel nog wel troost bij calamiteiten, bij tegenvallende tv programma´s, lekkende wasmachines en bij te hete bekers chocolademelk ofzo. En als jij je daardoor tekort gedaan of zelfs beschadigd voelt, als het echt belangrijk voor je is dat ook ik jou schrijf wat jij graag wilt lezen: Stuur mij dan een bericht. Misschien kunnen we er samen toch iets goeds uit peuren.
Wanhopig
Een jaartje na mijn scheiding las ik een oproep in de regionale krant: men zocht mensen voor de rubriek “SOLO”.
Omdat ik dacht te voldoen aan de zoekterm gaf ik me op, met een bezoek van een jonge journaliste en een vlotte hipster-fotograaf tot gevolg.
Ik heb weinig te verbergen dus het werd een openhartig gesprek waarvan natuurlijk de sappigste opmerkingen werden uitvergroot en belicht.
En toen kwam de dag van publicatie, tjonge, jonge, ik werd met naam en toenaam genoemd met woonplaats, dus was ik redelijk makkelijk te traceren.
De telefoon stond roodgloeiend.
Zo belde er een meneer wiens stem op die van mijn oom leek.
Hij vertelde echter dat hij sinds september van het vorige jaar weduwnaar was en zich erg eenzaam en alleen voelde. Of ik zo aardig wilde zijn om een keer een kop koffie met hem te komen drinken. Wij woonden immers in het zelfde dorp, op fiets- en loopafstand en waren allebei vrijgezel.
Ik bedankte zo vriendelijk mogelijk voor deze uitnodiging en wenste hem een fijne dag.
Opnieuw de telefoon, dezelfde meneer, van wie ik nog steeds niet wist wie hij was en wiens verhaal ik moeilijk kon volgen. Ik heb hem dus zo vriendelijk mogelijk doorverwezen naar een maatschappelijk werker. Dat leek me gepaster dan in te gaan op zijn oneerbare voorstellen.
Een kennis kwam mij haar krant brengen met daarin mijn hoe-het-zo-was-gekomen-verhaal en twee leuke beeltenissen.
Ik vertelde haar ,vers van de pers ,het verhaal van de voor mij onbekende weduwnaar-dorpsgenoot.
Zij wist mij te vertellen dat het een 91-jarige meneer betrof die aan de rand van het dorp woonde met zijn ongehuwde dochter.
Was hij vergeten dat hij al twee keer had gebeld? Ik heb de derde keer zelf maar de verbinding verbroken.
Ook kreeg ik op Facebook een vriendschapsverzoek van een andere weduwnaar, de gepensioneerde voormalige dorpsdokter, die maar heel even mijn huisarts was, nu ruim 20 jaar geleden.
Zijn overleden vrouw was cursiste in een van mijn glasgroepen, dus ik kende hem alleen als man-van-Jet.
Na een aantal dagen werd ik door een vriendin gebeld dat de betreffende heer me “online” het hof maakte. Ik probeerde hem uit te leggen dat een en ander beter in een persoonlijk berichtje verwoord kon worden. Te laat! Ook hij had mijn telefoonnummer achterhaald en belde, in kennelijke staat , op.
Als ik financieel moeilijk zat wilde hij me wel ondersteunen en hij wilde graag nader kennis maken…..ook dit aanbod heb ik vriendelijk doch beslist afgeslagen.
Een andere weduwnaar hielp me met verhuizen en deed allerlei klusjes voor me in de hete zomer van 2017. Hij maakte mij vele dagen zwetend en schaars gekleed mee. Ook was hij mijn hoop-in-bange-dagen toen mijn stoppen letterlijk en figuurlijk waren doorgeslagen. Ik was geschokt toen hij voorstelde dat ik hem wel “in-natura” mocht belonen voor al die zogeheten KUTklusjes……
Ook op deze site word ik voornamelijk bezocht door (voor mij) te oude mannen of door mannen die vallen op mijn “vrolijke, jeugdige” uitstraling.
Ik ben de wanhoop nabij maar gun mezelf nog een keer verliefd-tot-over-mijn-oren en dikke vette verkering.
Tot die tijd drink ik warme chocolademelk en eet een chocoladebroodje als zoethoudertje.
Blanco..
Volledig zonder inspiratie begin ik iets op de witte achtergrond van mijn scherm te typen...een Blog block wellicht?? Of misschien te veel in en emotionele Roller coaster geleefd de afgelopen maanden.. erbij de donkere voor mij altijd "lastige" maanden van het jaar ...Ieder jaar beloof ik mezelf het "beter" aan te pakken, op tijd mijn daglichtlamp in gebruik te nemen, positieve gedachten op te roepen, contact te zoeken en niet helemaal weg te kruipen in mijn veilige maar oh zo eenzame schulp...me and my dog's...:(. Veelal heb ik het gevoel goed bezig te zijn..out going en contact proberen te maken...initiatief rondom de Nieuwjaars wandeling bij Bunnik en de Brouwersdam gelanceerd (helaas Corona gooide roet in het eten) maar zonder het beoogde resultaat.
Beetje the story ..of my life..veel ideeën en pogingen deze uit te voeren met veelal matig resultaat...de vraag die in mij opkomt is..wat doe ik fout? .. doe ik überhaupt iets fout of is het gewoon hoe het leven met mij en ieder ander omgaat? Onvoorspelbaar en ook vaak bijzonder demotiverend. 😟
Misschien is "te veel denken" ook niet gezond...Misschien zijn verwachtingen en hoopvolle gedachtes betreffend een vriendschap/Lat juist ook te hoog gegrepen voor iemand uit het Spectrum?! Over psychische kwetsbaarheid praten of lezen spreekt ook niet tot de verbeelding van de bijna altijd opgewekte medeleden...het negatiefste wat ik ooit hier las bij de "wie zoek ik" was.."ik zoek een vrouw" zonder problemen" ...ik hoop dat die schrijver dan ook smetteloos door de keuring komt 😱
En wat meer zou ik toe kunnen voegen aan de inmiddels meerdere keren in Blog's beschreven onderwerpen zoals: Intimiteit, Verwachtingen, Leeftijd- Woonplaats eisen/wensen en andere al vaak bediscussieerde vraagstukken of statements?
Uiteindelijk is alles al een keer gedeeld en van commentaar voorzien en ga ik bij mezelf merken dat mijn enthousiasme om de soms lange lappen tekst te lezen aan het tanen is. Aan de literaire Elite stukken waag ik mij niet eens 😎 Helaas is er ook weinig vers "Blog" bloed zowel aan de schrijvers- als aan de Commentatoren kant. Een klein kringetje wat zich na gelang van interesse of de huid volscheld of elkaar fijn bevestigt. Gaat vervelen 💤...
Ik laat het maar even zo..ga zeker niets schrijven alleen om de "spotlight's" op te zoeken of om naar like;s te hengelen...
🍀