Waar een wil is, is een weg
zaterdag 4 december 2021
De 1e helft van je leven ben je bezig om iemand te worden, de 2e helft van je leven ben je bezig om te accepteren dat het niet is gelukt. Toen ik deze uitspraak las, moest ik even glimlachen. In een notendop een heel leven samenvatten is razend knap. Deze quote is dan ook van een bekende filosoof, de heer Schopenauer. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit iets van de goede man heb gelezen, maar om de 2e helft van mijn leven te gaan zitten treuren om wat er niet had mogen zijn? No way !
Onwillekeurig bleef deze tekst in mijn hoofd hangen, want ergens klopt het natuurlijk. Op latere leeftijd ging ik wel mijn afgelegde levenspad evalueren, gevolgd door de vraag : hoe nu verder? Ik voelde sterk de behoefte nog een aantal dingen in mijn leven te veranderen, te beginnen met een andere baan. De tijd van freewheelen en leven van dag tot dag lag leven lag allang achter me. Het werd tijd om eens uit te zoeken wat ik redelijkerwijs nog zou kunnen bereiken in het leven. Ik heb toen gekozen voor de opleiding medisch secretaresse. Het heeft me best veel moeite gekost om dat diploma te halen, want de opleiding was behoorlijk pittig en ik was de oudste van de klas, maar het is me gelukt.
Na enige tijd gewerkt te hebben in de reguliere gezondheidszorg, vond ik uiteindelijk een interessante fulltime baan in de geestelijke gezondheid. Ik heb met veel plezier heb gewerkt bij de GGZ als secretaresse van de borderliners en de Kliniek Kort. Helaas werd de locatie waar ik werkte enige jaren later opgeheven. Ook werd ik kort daarna ernstig ziek, dus solliciteren ging even niet meer. Maar als ik niet kon werken, kon ik toch wel iets gaan doen wat ik altijd al erg leuk gevonden had, dacht ik. Ik had als teenager de sterke wens gehad om journaliste te worden, niet in de politiek, maar gewoon een column in een krant of tijdschrift. Dat was er nooit van gekomen, maar ik kon nu wel proberen om iets te gaan schrijven.
Ik ben toen lid geworden van een schrijfkring, waarvoor ik 3 jaar lang iedere 14 dagen een kort verhaal moest schrijven of iets dichten en vervolgens voorlezen aan de groep. Het heeft me geholpen om veel dingen om me heen beter te leren zien door ze op te schrijven. Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, dus valkuilen horen ook bij het leven. De hobbels in mijn leven leren zien is al heel wat, maar iets eraan veranderen kost tijd, heel veel tijd.
Ik heb ontdekt dat dat helemaal niet erg is. Als ik mijn hele leven al op een bepaalde manier functioneer en reageer, zijn veel patronen ingesleten. Maar waar een wil is, is een weg. Zie ik even het goede pad niet? Geen nood, de volgende dag kan ik altijd weer een nieuwe poging wagen...
geplaatst door sixty - 2181 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?