De verkeerde vrouw

Ik houd wel van een feestje! Maar wie niet? Standaard “feestjes” zijn voor mij elk jaar mijn verjaardag, de verjaardagen van mijn zoon, schoondochter en hun kinderen, en van enkele goede vrienden. Kerst en Pasen vier ik niet in de huiselijke kring, los van de diepere betekenis van deze dagen.

Er zijn gelukkig nog meer heugelijke feiten, die een feestje rechtvaardigen.
Ik had een uitnodiging ontvangen voor een reünie van een groep mensen, waar ik ongeveer 50 jaar geleden wekelijks minimaal een keer contact mee had. We kwamen op een vaste dag bijeen in een eigen ruimte in mijn stad, en ik ontving een tijdje een deel van hen bij mij thuis op een gespreksavond.

Zo’n uitnodiging prikkelt de belangstelling. Temeer als je er een lijst met namen bij krijgt met vermelding van degenen, die al dan niet komen of in de afgelopen jaren het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld hebben. Een paar van hen had ik de afgelopen jaren in ander verband al meer dan eens gezien, ik zou dus niet tussen allemaal wildvreemden belanden. Uit ervaring weet ik, dat anderen mij beter herkennen dan omgekeerd. Een paar jaar eerder werd ik bij een uitvaartplechtigheid herkend door iemand, met wie ik op de lagere school had gezeten, zestig jaar eerder. Lodewijk van Avezaath zong het al in 1983: “Verrek, zeg kerel ben jij het?”.

Ik besloot maar naar deze reünie te gaan. Er was een high tea aan verbonden, alle deelnemers namen wat lekkers mee. Uit de lijst van mensen die zouden komen had ik enkele namen in mijn geheugen gegrift. Een van hen was V, ik zag haar binnenkomen, haar haren hadden de authentieke bruine kleur verwisseld door mooi egaal grijs. Maar ze had nog dezelfde uitstraling als toen ze bij mij thuis op de bank zat bij de gespreksgroep. Ik had nu een prettig gesprek met V, toch zei iets mij dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde.

Toen er buiten met een zelfontspanner (zodat iedereen er op te zien zou zijn) een groepsfoto werd gemaakt van de ca. 50 aanwezigen miste ik V op het appél. Nee, dat wilde zij duidelijk niet. Kwam het omdat zij geen groepsmens was? Even later had de organisatie van de reünie een speeddate voor de hele groep opgezet. Binnen twee keer twee minuten moest je steeds met iemand anders zes vragen beantwoorden. Het was een beetje confronterend, en ook daar liet V verstek haan. Ik durfde haar niet te vragen waarom ze zich afzijdig hield. Haar vriendin, bij wie ze bijna 50 jaar eerder een tijdje in huis had gewoond ontdekte ze pas later op de middag. Maar toen was het direct “dikke mik” tussen die twee.

In zo’n groot gezelschap ontkom je niet aan kleinere groepjes en “bilaterale” contacten. Later zag ik dat nog een andere enkeling niet echt meedeed met de groepsgerichte activiteiten. Zou dit iets met ieders karakter te maken hebben? Ik lees af en toe in profielen van deze datingsite ook dat iemand de voorkeur geeft aan een één op één contact boven het verkeren in grotere gezelschappen. . Dat is heel begrijpelijk, een mens heeft vaak behoefte om tweezaam te zijn, en één of meer anderen kunnen dat proces verstoren.

Een groepsgebeuren is uit sociologisch en psychologisch oogpunt bezien en door de bestaande en ontstane relaties heel boeiend. Kan het in een groep gebeuren, dat de aandacht voor je eigen partner verflauwt doordat een ander je gaat boeien? Heeft een groep ook gevaren? Wie herkent dit, of vinden jullie dit wat overdreven? En wat ik hier poneer zijn geen stellingen, ook geen aannames, maar meer iets om over na te denken…

Ik heb vandaag weer zo’n bui als zo’n 20 jaar geleden. De keuze ligt aan mij. Ik was op mezelf komen te staan, na 30 jaar huwelijk. Mijn kinderen allemaal de deur uit en toen kwam de midlifecrisis? Ik merkte dat ik die dertig jaar vooral met het werk en mijn idealen bezig was geweest. Ook de opvoeding van vijf kinderen houdt je bij de les. Man en vrouw proberen een team te zijn om alles op de rails te houden. Wat ik en wij dan na al die jaren vergeten waren om juist in elkaar te investeren. De vriendschap en liefdesband te versterken. We hadden elkaar verwaarloosd ondanks onze goede bedoelingen. Nooit zware meningsverschillen gehad en al helemaal geen handgemeen. Voor mij was mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen onaantastbaar. Jammergenoeg raakten we elkaar ook niet meer aan met liefkozingen. Het was gewoon over. Ik ben toen ook vertrokken en was op zoek naar een ander huis, ander werk en in mijn geval ook een ander land. Wat me toen heel erg aantrok was een kampeerbus.

Ik woonde tijdelijk bij vrienden en later in een tijdelijke woning, totdat die gesloopt werd. Voor de afwisseling bracht ik mijn vrije dagen, weekenden en soms weken door in mijn kampeerwagen. Ik voelde me best vrij en je zag onderweg nog eens wat. Vijf jaar later kwam ik Loes tegen. Het was meteen een schot in de roos. Ik zou mijn kampeerbusje gedag zeggen, want zij zou daar waarschijnlijk niet mee op stap willen gaan. Het tegendeel was waar, Loes vond het heerlijk om er mee op vakantie te gaan. Uiteindelijk was het karretje zo oud, dat we hem in Frankrijk lieten staan op onze liefste camping en hem nog een paar jaar daar gebruikt hebben als keuken en slaapplaats voor onze Bram, de Friese Stabijna. Het afscheid was bij een autosloperij in Frankrijk, maar daarvoor heb ik hem eerst nog moeten invoeren. Jammer.

Vandaag heb ik weer zo’n bui, ik zoek op Marktplaats voor een redelijk te betalen camper. Wat zijn de jongere modellen duur zeg. Ik heb wel besloten er een paar te bezichtigen hier in de buurt. Wie weet, als je mij uitnodigt kom ik met de camper langs. Zo niet, dan ga ik weer alleen op stap. Ik heb wel wat adressen in België, Frankrijk, Portugal en zelfs in Spanje. Ik geniet best van mijn vrijheid.

Dat het daten erg veranderd is, hoor ik wel vaker de laatste tijd. Wat is er dan veranderd en sinds wanneer? Ik denk de laatste 5 tot 6 jaar. Met het toenemend aantal single vrouwen en mannen van gevorderde leeftijd zijn de omgangsvormen ook een stuk losser geworden.

Regelmatig lees is : ik wil niet geclaimd worden, ieder zijn eigen leven. Commitment in de vorm van we delen alles met elkaar, is een zeldzaamheid is geworden. Ten dele is dat te begrijpen : we hebben inmiddels al (klein) kinderen, een fijn huis en eigen inkomen, samenwonen hoeft niet meer. Wat bij mij zeker meetelt : het feit dat ik niet meer zo snel verliefd word. Sterker nog : het is lang geleden dat ik vlinders van een man in mijn buik had.

Dat komt voornamelijk door het online daten. Ik zie al die profielfoto's voorbij komen, lees ook de profielteksten, maar voel daar niks bij. Het lijkt allemaal erg veel op elkaar. Ik probeer af en toe toch contact te zoeken, want ik sta niet voor niks op een datingsite. Spontaniteit is echter ver te zoeken, want hij is gewoon een vreemde voor mij. Ben ik te eenkennig geworden? Feit is wel dat ik al behoorlijk lang lid ben van 50plus. Een beetje murw geworden van die dagelijkse matches op de homepagina, minder zin heb gekregen in al dat zoeken.

Ook schrikt het me af ik als ik dit soort interesseberichten lees : "als je elkaar even een periode niet ziet, moet dat geen problemen geven. Doe je eigen ding, naast het gezamenlijke". Meteen maar even terug gescrold om te kijken naar zijn lidmaatschap : gratis lidmaatschap. Had ik wellicht kunnen weten door zijn standaard interessebericht aan mij. Maar mannen met een volledig lidmaatschap sturen ook vaak het standaard bericht. Hem per omgaande het standaard GEEN-interesse bericht teruggestuurd.

Ik vink aan : te weinig overeenkomsten, ondanks dat er best wel dingen in zijn profiel staan die we samen zouden kunnen gaan doen. Als er nu al in zijn profiel staat dat hij me liever niet te vaak wil zien, hoe kan ik dan verliefd op hem worden? Het belangrijkste ontbreekt immers, het opbouwen van verbinding? Dat ik monogaam ben staat niet voor niks vermeld in mijn profiel. Ik heb me op 50plus toch ingeschreven om die ene, speciale lieverd te vinden?

Het daten is door dit soort uitlatingen een stuk kouder en afstandelijker geworden, de drempel om enthousiast een date af te spreken daardoor een stuk hoger. Uiteraard verwacht ik niet dat we meteen voortvarend van start gaan. Maar om nou gelijk al in je profiel aan te geven dat je niet moet denken dat hij van plan is om veel moeite te doen om je echt (goed) te leren kennen? Is zijn vrijheid dan zo belangrijk voor hem, dat ik bij voorbaat maar beter niet teveel van hem mag verwachten? Verwacht dan ook geen interesse terug van mij.

Misschien heel simpel gedacht : als hij het fijn vindt om belangrijk te worden in mijn leven, dan zal ik me daarvoor moeten inzetten door hem snel beter te leren kennen, zodat ik hem kan koesteren en liefhebben. Een vrouw mag dat ook van hem verwachten, als hij tenminste een serieuze relatie zoekt...