De hunkerbunker

Ik wilde een prei kopen, een mooie prei. Immers, het bereiden van een goede maaltijd begint met het kopen van zorgvuldig gekozen ingrediënten. Ingrediënten? Een goede prei heeft verder niets nodig! Geen motiverend sausje van goede wil, geen keukenkruiden om het toch nog gezellig te maken. Alleen wat koolzaadolie om hem in te smoren en, vooruit, een vrolijk stemmende klodder tomatenketchup.

Bij preien is de eerste greep goud waard. Wanneer ik in de winkel eenmaal een prei heb afgekeurd en teruggelegd, ben ik geneigd om alle andere preien nóg kritischer te bekijken. Eerst de hele krat met preien in ogenschouw nemen dus!
Er staat een man voor de krat. Wat kleiner, al wat ouder, spijkerbroek, sjofel T-shirt. Hij buigt zich diep voorover en zoekt in een razend tempo, prei voor prei, de voor hem meest aantrekkelijke preien uit de krat. Wat ik dus van hem zie, is zijn tot halverwege de bilnaad reikende spijkerbroek, en zijn blote armen. Een gestrekte rechterarm die door de preien ragt en een gebogen linkerarm die steeds meer preien te dragen krijgt. Vrijwel alle preien moet hij inmiddels hebben betast, bevoeld, beknepen - en dat alles met die spijkerbroek tot halverwege zijn billen. Heb ik al eens geschreven dat ik behoorlijk vies kan zijn van andere mensen? Nee? Dan is dit het juiste moment: Ik kan behoorlijk vies zijn van andere mensen. Niet alleen van al dan niet digitale mensen die gemakkelijk jokken ofzo, maar ook van schuldloze voorbijgangers. Het is iets met vreemde genen, denk ik: van nabije familie ben ik niet vies. Van een geliefde trouwens ook niet. Een geliefde smaakt lekker; hoe zou hij mijn geliefde kunnen zijn als ik niet met hem wilde zoenen?

Al met al begin ik gevoelens te ontwikkelen voor de preien in de krat. Gevoelens van afkeer. Vanochtend nog heb ik een enquête van mijn energieleverancier ingevuld, een enquête die tot mijn verbijstering mijn gevoelens voor het bedrijf wilde blootleggen. En nu dan mijn gevoelens voor die preien! De handen van de man van hen af wassen lukt nog wel, het is immers het lot van een prei om opgepakt en weer neergelegd te worden. Maar hoe krijg ik de bilnaad van die man uit de prei van mijn keuze? Met hamburgers? Met een moot zalm? Ik loop de winkel maar uit; de natuurvoedingswinkel even verderop verkoopt immers ook preien. Daar, in die winkel, kies ik in alle rust de allermooiste, de allerliefste prei. ´Dat is dan vijf euro vijftig, mevrouw´, zegt de kassier onbewogen. Ik mag de prei terug leggen in zijn kratje.
Komkommer is ook lekker.

Ik neem even een pauze en zal drie weken in Lissabon verblijven. Ik hoop dat die reis mij meer duidelijkheid geeft waar ik in de toekomst zal wonen. De tweede week van september ben ik weer terug.

en weer thuiskomen.

De vakantie zit er weer op, we zijn weer terug en wat hebben we genoten van heerlijk weer, de prachtige omgeving, goede accommodatie, mijn kleinzoon die zich prima heeft vermaakt, mijn dochter was ook nog jarig dus dat hebben we gevierd met haar vader en zijn vrouw en een bbq, leuke mensen ontmoet( helaas geen loslopende man van mijn leeftijd maar dat was ook niet het doel).
De voorlaatste dag is altijd een beetje dubbel: nog even flink genieten van het vakantie gevoel maar ook alvast voorbereiden op het aanstaande vertrek. En als de dag van vertrek is aangebroken dan wil ik zo snel mogelijk op pad, terug naar huis, want de vakantie zit er op en thuiskomen is ook weer leuk.
Met de nadruk op “ thuis” want dat is het gevoel dat ik heb, de plek die ik ken en waar ik me veilig voel, waar ik blind de weg weet, mijn eigen bedoeninkje.
En toch, hoe blij ik ook ben om de voordeur sleutel om te draaien en weer naar binnen te gaan, de bekende dingen te zien, alles weer op te ruimen op de vertrouwde plek en te zitten in mijn heerlijke stoel met een lekker kopje koffie, toch knaagt er iets, want ik kom alleen thuis, geen stemmen waar ik de afgelopen week mee heb geleefd en aan gewend was.
Ik word niet opgewacht door een lief persoon die vraagt hoe het is geweest, die vraagt of ik hulp nodig heb met uitpakken, die nieuwsgierig is naar de foto’s, mij verrast met een kopje koffie…..ik ben weer alleen.
Dit gevoel is maar kort, want ik ben er al een paar jaar aangewend maar het bekruipt me soms toch even.
Nou ja, wie weet, misschien komt er toch weer een speciaal iemand op mijn pad, misschien gaan we zelfs samen op vakantie en komen we samen thuis, kunnen we samen de foto’s bekijken waar we samen op staan, gaan we samen mooie herinneringen maken.
Wat zou dat mooi zijn….