Op donderdag zijn ze elkaars lovers

Hoe vind ik een geschikte partner?

In vroeger tijden was het gewoon, vooral in welgestelde kringen, om huwelijken al vroeg te arrangeren. Zodra een kind geboren was ging men al zoeken naar geschikte huwelijks kandidaten, soms werden er zelfs huwelijks makelaars ingeschakeld om uit te zoeken waar een geschikte kandidaat gevonden kon worden voor de pasgeboren spruit. Het was belangrijk om een en ander vast te leggen in een huwelijkscontract met daaraan verbonden de bruidsschat die de twee belanghebbende partijen overeenkwamen. Niet zelden zocht men het ook met behulp van hogere machten, kaartlezers en wichelroedelopers werden gevraagd om hun krachten aan te wenden.
Ook op deze site met behulp van een vragenlijst wordt een profiel gemaakt. Het invullen was toch wel een werkje want het moet wel zorgvuldig gebeuren.
Ik geef aan hoe ik ben, wat ik hoop te vinden in een eventuele nieuwe relatie, wat ik beslist niet wil. Deze wensenlijst is ingegeven uit ervaringen, opgedaan in het verleden, lessen die geleerd zijn in eerdere relaties, vermijden van strubbelingen.
Maar opposites attract, les extrêmes se touchent.
Dus is het misschien niet zaak om juist het tegengestelde te zoeken? Wat maakt dat ik zoek naar een gelijkgestemde partner terwijl het juist ook spannend en interessant kan zijn om een totaal anoder karakter naast me te zoeken?
Het is een zaak van herkennen, het is makkelijk converseren met iemand die het in bijna alle zaken eens is met mij, het voelt vertrouwd als we aan een half woord genoeg hebben, er is weinig kans dat meningsverschillen in veelvoud de relatie zullen verstoren.
En toch wil ik me ook laten verrassen, wil ik nieuwe dingen leren, tot nieuwe inzichten komen, soms ook een beetje sparren en tot een afspraak komen: we zijn het eens dat we het niet eens zijn!
Het is een tegenstelling, enerzijds vertrouwd, anderzijds nieuw en verrassend. Het wordt vaak de “ klik” genoemd
En dat vormt denk ik meteen het belangrijkste punt bij het zoeken en vinden van DE geschikte partner want hoe krijg je die klik, het speciale gevoel dat dit de partner is waarmee je verder wilt?
Mijn ervaring is dat geen 1 relatie hetzelfde is, zelfs als ik wel dezelfde persoon blijf, maar mijn nieuwe partner hoeft in niets te lijken op mijn eerdere partner. En dat maakt het vinden van een passende kandidaat moeilijk. Bijkomend probleem is dat ook ik veranderd ben in de loop der tijden.
Dit allemaal maakte het voor mij toch best wel moeilijk om een profiel te schrijven, want wie ben ik, wat zoek ik en hoe wil ik het……
Wie heeft het antwoord, wie kan duidelijk uitleggen wat er beter kan?
Niemand, dus het blijft een gok, een avontuur, natuurlijk voor beide kanten, en hopen dat de vonk toch overslaat.

gaan over zitten op een bankje, beginnen aan een nieuw werkstuk, over stofzuigen en zo maar door. Het gaat nooit over dat schattige roodborstje in mijn tuin, of de koolmeesjes die er spelen, de duif die op mijn stoel poept. Sinds ik hiernaar toe ben verhuist ben ik gestopt met; ‘ik moet nog….’, tegen mezelf te zeggen. Moeten is een soort van lijst waar maar geen eind aan komt. Doen is beter. Door; ‘ik ga…’ te zeggen veranderde er iets, aarzelingen namen af, mijn besluiteloosheid verdwijnt. ‘Ik ga de duivenpoep opruimen’.

De keuze om te gaan daten, na jaren van alleen zijn, gaat er niet om dat ik een partner moet zien te vinden, het gaat over wat ik doe; 'ik leg contact en kijk naar verder'.

De keren dat ik op date ben gegaan ben ik achteraf tot geen andere conclusie gekomen dan dat alles wat er gezegd en gebeurd was onvoorspelbaar was. Is er iemand, die ook op date ging en al op voorhand wist wat er uit zou komen? Als een dater zo’n vooruitziende blik had zou hij / zij bij een negatief vooruitzicht de afspraak toch kunnen afzeggen?

Een paar jaar geleden heb ik in een andere blog verteld over de kortste date ooit. Een dame, die op mij af kwam en mij begroette met: “Ik zal het jou meteen maar zeggen. Ik heb helemaal geen klik met jou, we kunnen als je dat wil nog wel koffie drinken”. Zij had in elk geval een vooruitziende blik, maar zij praktiseerde die eigenschap op het verkeerde moment.

Een date begint toch een paar dagen of weken eerder, bij het schriftelijke en liefst ook telefonische contact. Bij het eerste contactmoment is het belangrijk, dat beiden hun gedachten, hun gevoelens goed in woorden via de mail kenbaar kunnen maken. Een goede beheersing van de Nederlandse taal strekt dan tot voordeel. Wanneer in zo’n mail taalfouten staan ben ik op mijn qui-vive. Als ik bij lezing merk, dat het epistel een resultaat is van vertaling via Google translate krijg ik argwaan over de bedoeling van de opstelster van het relaas. Uiteraard geldt dit ook voor een profiel. Wanneer het echt extreme vormen aanneemt ga ik met die dame absoluut niet op date.

Een afspraakje, waarbij de daters na de begroeting elkaar stil aanstaren is gedoemd te mislukken. Iemand die goed zijn of haar mondje kan roeren oftewel beschikt over een goede mondelinge uitdrukkingsvaardigheid heeft bij een date een streepje voor. Maar als een van beiden in het gesprek de boventoon voert en wel zodanig, dat de gesprekspartner er geen speld tussen kan krijgen zal die date ook stranden. Grote kans, dat de onderwerpen, die de praatgrage dater aanroert de ander in het geheel niet interesseren. Of is dat een aanname?

Ik dacht vroeger dat er een verschil zou zijn tussen mannen en vrouwen bij de praatvaardigheid. Die aanname klopt niet! Uiteraard is niet iedereen even goed van de tongriem gesneden. En vaak worden bij zo’n gesprek stokpaardjes bereden. Wat zou het fijn zijn, als die onderwerpen ter sprake komen, waar beide daters in geïnteresseerd zijn. Goed is het, als de gesprekspartners elkaar de kans geven om op in te springen op wat ter berde wordt gebracht, en ook is het prettig als zij waar nodig het aandurven om op een discrete manier iets te corrigeren.

Ergens goed in zijn: Laat ik alleen datgene zien waar ik goed in ben of durf ik mij ook kwetsbaar op te stellen? Is mijn date onder de indruk van de hobby’s waar ik vol verve over vertel, of juist niet? Kan ik de aandacht, de echte interesse opbrengen voor wat haar bezig houdt en heb ik de moed om te zeggen, als iets van haar bezigheden in het geheel niet mijn ding is? Het is aardig om eens wat profielen van een datingsite te vergelijken en dan te zien, welke bezigheden er bij mannen en vrouwen uitspringen.

Wat zou het een eye-opener zijn, als ik wist welke hobby’s echt scoren bij de andere sekse. En natuurlijk dan vergelijken, of er liefhebberijen zijn, die ik ook zelf doe. Daar kom ik niet achter door de lijst met liefhebberijen door te lopen, ze zouden dan in een volgorde met een waardering van 1 tot 10 moeten staan. En is dat waar ik zelf goed in ben ook hetzelfde als wat ik belangrijk vindt om aan te treffen in mijn mogelijke partner? Of is dat enkel het welbekende plusje, de kers op de taart?

Jaren geleden heb ik een relatie gehad met een vrouw die een opleiding voor holistische massage had gevolgd, en daarvoor ook geslaagd was. Zij heeft dat ook bij mij gepraktiseerd, en hoewel ik niet kon tippen aan haar vaardigheid bracht ik het er volgens haar niet slecht van af. Zou bereidheid om zich niet alleen te verdiepen in elkaars hobby’s maar ook er samen mee aan de gang te gaan helpen in een relatie? Of is het toch meer dat ieder zijn eigen ding moet blijven doen, en is het voldoende dat de partners hun belevenissen met elkaar delen? Stel voor dat een wederhelft beter gaat worden in de hobby van de ander!