Spontaan gesprek op een terras
vrijdag 2 september 2022
Nadat mijn vakantiekleding weer netjes gewassen in de kast lag en ik de planten binnen en buiten water had gegeven, vond ik het toch wel stil in mijn huis. Ik moest weer wennen aan het alleen zijn.
In ons weekkrantje stond een leuk artikel over het rock &roll-weekend in Akersloot. Dat vindt ieder jaar plaats in het laatste weekend van augustus, maar is door Corona al twee jaar niet doorgegaan. Op het dorpsplein staat dan het hele weekend een grote danstent, waar een rockband jaiv- muziek speelt. Dames in wijde rokken met Petticoat eronder komen daar dansen. Nu werd het weer georganiseerd en uiteraard hoopten ze op een grote opkomst.
Zaterdag had ik al gemist, dus belde ik zondag een vriendin. Samen fietsten we naar dit spektakel om te gaan kijken en luisteren. Het was zo druk in de open danstent, dat we er niet naar binnen gingen. We zochten naar twee plaatsen op het terras van het horecapand daar vlakbij. Dat viel niet mee, alle tafels waren bezet. Aan EEN tafel zaten twee oudere heren en stonden nog twee lege stoelen. Met mijn liefste glimlach vroeg ik of we mochten aanschuiven en dat mocht. Er scheen een aangenaam zonnetje op ons bolletje en ik bestelde voor mijn vriendin en mij wat te drinken.
De heren wilden maar wat graag een gesprek met ons en aldus geschiedde. Zo kregen we te horen dat ze allebei al lange tijd weduwnaar waren en beiden een eigen boot hadden aan het Alkmaarder Meer. De oudste werd binnenkort 80, zijn vriend was 76 jaar oud. Samen gingen ze om beurten met een van die boten varen. In de winter troffen ze elkaar in de botenstalling. Ze rommelden dan wat aan, ieder op zijn eigen boot en gingen daarna samen wat drinken. Dus jullie vervelen je niet, doen jullie goed, zei ik waarderend.
Toen zijn vriend even naar binnen was naar het toilet, zei de 80-jarige tegen mij "ik ben ruim 50 jaar gelukkig getrouwd geweest. Ik vind het wel goed zo, ik hoef geen vrouw meer. Mijn vriend daarentegen kijkt iedere avond naar First Dates. Ik krijg de volgende dag dan uitgebreid verslag van de uitzending. Ik beet op mijn lip om niet in lachen uit te barsten. Mijn vriendin keek snel de andere kant op, omdat ze ook haar gezicht niet in de plooi kon houden.
Wat is het geheim van 50 jaar zo'n goed huwelijk (?) vroeg ik snel aan hem om mijn lachen maar in te kunnen houden. Hij antwoordde : zij regelde alles. Ik deed precies wat zij wilde, dan kregen we nooit ruzie. Zij kon toch alles beter dan ik, dus ertegenin gaan had geen enkele zin, voegde hij er rustig aan toe. Maar jij hebt toch ook kwaliteiten? Werd je dan niet ondergesneeuwd? vroeg ik. Ach, ik vond het wel makkelijk zo, zei hij met een olijke knipoog.
Zijn vriend had ondertussen binnen afgerekend en schoof zijn stoel netjes onder de tafel als teken van vertrek. Lieve dames, wij wensen jullie een prettige dag verder, geniet van de muziek, maakte hij een einde aan dit gesprek. Wij gaan maar weer eens een kijkje nemen op mijn boot, die ligt achter dit cafe in de jachthaven aan de steiger...
geplaatst door sixty - 1701 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?