Het hart van de regelneef of van de regelnicht
maandag 31 oktober 2022
In elke organisatie, in elk bedrijf, in elk gezin en in elke relatie is iemand die de toon aangeeft, die het initiatief neemt, die aan de touwtjes trekt. Het zijn mensen, waar niemand omheen kan. Ze zijn heel waardevol, als ze verstek laten gaan door ziekte of vakantie moeten anderen hun werk vaak bij hun eigen taak uitvoeren. Maar ze kunnen ook heel irritant zijn. Hun “ondergeschikten” moeten met goede argumenten komen om de regelaar van hun gelijk te overtuigen. Een regelneef of regelnicht laat zich niet gauw gezeggen.
Overal waar deze regelaars actief zijn is er sprake van een groeimodel. Zij zijn absoluut niet per definitie supermensen, het spreekwoord “In het land der blinden is eenoog koning” is vaker op hun van toepassing. Overal waar er sprake is van een samenwerkingsverband tussen mensen moeten er taken en verantwoordelijkheden verdeeld worden. Niet iedereen staat vooraan, als er gevraagd wordt iets op te pakken. En zeker niet als dat rotklusjes zijn!
Zo’n regelneef zal doorgaans die vervelende klussen niet zelf doen, hoewel er uitzonderingen op deze regel zijn. Ik heb ooit gewerkt op een afdeling, waar de teamleider niet alleen leiding gaf maar ook dingen deed, die in het geheel niet in zijn taakomschrijving stonden. De meewerkende chef dus. Hij stond heel dicht bij de medewerkers van zijn afdeling en werd zeer geprezen om zijn loyale opstelling. Toch was hij ook een regelneef, maar dat liet hij niet blijken. Zijn hart was eerst bij zijn medewerkers en eigenlijk daarna bij het bedrijf.
Jaren nadat ik het bedrijf verlaten had – mijn chef was veel jonger dan mij – ging er een nieuwe wind waaien in het bedrijf. Er kwam een nieuwe directeur die onder het mom van competenties mensen met een bepaald opleidingsniveau op leidinggevende posities plaatste. Iedereen werd primair op zijn of haar papieren beoordeeld. U raadt het al, mijn voormalige chef stond voor de keuze, of zich bij te laten scholen of elders zijn heil zoeken. Er kwam iemand uit een heel ander vakgebied op zijn plek. Mijn chef moest een traject in van herplaatsing buiten het bedrijf, mijn collega’s misten hem node. De regelneef of eigenlijk regelnicht was in deze situatie natuurlijk de directeur…
Regelneven zijn nu eenmaal onmisbaar in onze samenleving. Ik ken iemand, die afgestudeerd is als planoloog en eigenlijk drs. voor zijn naam mag zetten. In zijn werk moet hij veel regelen. Maar thuis liggen de kaarten anders. Hij is getrouwd, en zijn vrouw geeft aan wat er in huis moet gebeuren, zij heeft ook nog een betaalde baan. Iemand wordt niet van de ene op de andere dag een regelneef. Iedereen kan van tijd tot tijd extra taken uitvoeren, die worden aangereikt. Maar een regelneef, dat zit enerzijds in de persoon en aan de andere kant is het een ontwikkeling, die de regelneef in wording doormaakt. Zou de opvoeding van doorslaggevende betekenis zijn voor het zich ontwikkelen als regelneef of als “ondergeschikte”?
Hoe werkt dit in een relatie? Ik gaf dit net aan in een voorbeeld van een stel, dat overigens al lang getrouwd is, dat het kan, dat iemand enerzijds in zijn werk de regelaar is maar in de huissituatie een andere rol vervult. Weet men voordat er met een beoogde partner in zee wordt gegaan welke positie hij of zij in een relatie zou kunnen innemen? Natuurlijk wordt er al snel ontdekt, of iemand bazig is of juist het tegenovergestelde, een passief persoon is, die alles over zich heen laat komen, die klakkeloos accepteert wat er gevraagd wordt en zelf geen tegengas geeft. Maar weet degene, die de toon aangeeft hoe dit toch op een liefdevolle manier gedaan kan worden? En laat die daarbij ook zijn of haar hart spreken?
De directeur (eigenlijk was het een regelnicht) uit de waargebeurde historie van mijn bedrijf had naar mijn mening geen hart voor mensen, mogelijk wel hart voor de zaak. Na een aantal jaren moest zij toch opstappen. De redenen waarom dit vertrek plaatsvond kan ik niet uit de doeken doen, het is bizar als een regelneef / regelnicht zelf ontregeld raakt… Ik zal er nooit achter komen, waar zij zich achteraf beschouwd met hart en ziel voor heeft ingezet. Ik zou wel eens willen kunnen kijken in het hart van zo’n regelneef. Wat zijn haar of zijn beweegredenen om zo te acteren? Hoe ga je als regelneef om met mensen, die geen initiatief nemen? Bij een date begint dit al. Wat gaan we doen, waar? Hoe verloopt een date van een regelneef? Wie heeft zoiets ervaren?
geplaatst door Aktivo1 - 1591 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.