Iemand deleten corrigeren of in gesprek blijven
maandag 17 oktober 2022
Iemand deleten corrigeren of in gesprek blijven
Wie vroeger op kantoor heeft gewerkt en nu al een tijdje AOW-er is weet nog hoe er vroeger gehandeld werd, toen hij of zij fouten ontdekte in een getypte tekst. Eerst was er een vlakgummetje, maar dat liet vaak lelijke strepen achter. Ooit werd Typex uitgevonden, het bekende flesje met correctielak, de typiste moest even wachten tot de lak droog was, en dan kon er weer getypt worden. Of er was een stift met wit spul, dat een typiste over de fout smeerde.
Als het resultaat van de correcties echt te wensen achter liet belandde het getypte vel in de prullenbak of de versnipperraar. Jaren later ontstond de elektronische typmachine waarmee het foutje nog gemakkelijker hersteld kon worden. Nu, met de pc en laptop is corrigeren een fluitje van een cent. Ik betrap mijzelf er op, dat ik bij het typen wat nonchalant word omdat ik toch niet altijd in één keer correcte tekst hoef te produceren…
Taalfouten zijn niet fijn. Een lezer heeft mij gewezen op een bepaalde stijl in mijn verhalen, dat heb ik mij aangetrokken. Als ik dat wil veranderen lijkt het wel mee te vallen. Voor iemand die graag schrijft is desalniettemin een structurele aanpassing van de schriftelijke gedachtenspinsels ook ingrijpend. Ook een schrijver heeft gevoelens. Het is nooit “U vraagt en wij draaien”, iets deleten, iets aanpassen gaat gepaard met de inzet van geestelijke energie!
In het leven van alledag en zeker in relaties worden veel fouten gemaakt, het zijn vaak regelrechte blunders. Niet altijd is het typex mannetje op tijd ter plekke om de fout te herstellen. Dan komt het op mijzelf aan hoe ik dit repareer. En ook of ik mijn stommiteit bereid ben te accepteren. Mijn gevoel van schaamte kan mij daarbij in de weg zitten.
Ooit las ik ergens dat ik beter met iemand de misschien moeilijke discussie kan aangaan dan dat ik hem of haar laat vallen. Bij het schrijven van tekst is een fout zo hersteld, daar hoef ik geen zwaar gesprek over te voeren. Maar bij een persoon, iemand van vlees en bloed is dat toch anders. Toch zie ik in mijn omgeving ook, dat men iemand laat vallen als hij / zij niet meer nodig is. Hoe gemakkelijk worden tegenwoordig vriendschappen beëindigd. Per appje, smsje, iemand wordt in wezen gewoon deletet. Komt dat alleen door de huidige communicatiemiddelen of is het een kwestie van gemakzucht? Wie een gemaakte fout herstelt zal eerst moeten bekijken wat voor dit herstel nodig is. De juiste woorden en soms ook reparatiemiddelen. Daarnaast is ook een geschikte tijd van belang.
Iemand opzij zetten gebeurt ook in andere delen van de maatschappij. Het meest treffende voorbeeld is wanneer iemand wordt ontslagen. Er wordt vaak een keuze gemaakt: Jij mag blijven, jij moet weg. Het is nog erger als degene die ontslagen is ontdekt, dat een nieuwe medewerker de opengevallen plaats heeft ingenomen, puur omdat dit de baas om financiële redenen beter uit kwam.
Geld is de wortel van alle kwaad. De oorzaken waarom in een relatie iemand bij het afval beland zijn minstens even kwalijk. Oh ja, ook bij een relatiebreuk kan geld een reden zijn: als er niets meer te plukken valt verlaten vrienden de Mecenas, de weldoener, of de suikeroom.
Even bekend is de situatie, waarin een vrouw aan de kant wordt gezet na een lang huwelijk en “ingeruild” voor het hittepetitje van kantoor, de chef die met zijn veel jongere secretaresse aan de rol gaat, nadat hij uitgekeken is op zijn eega. Hij moest voor die verandering zijn partner deleten. Dit lijkt een beetje op het velletje getypte tekst, dat geheel versnipperd wordt. In een langdurige relatie is er veel gezegd, ook zaken die moeilijk te corrigeren zijn.
Een reden voor deleten is “De koek is op”, oftewel, er is geen perspectief op het voortzetten van een eerst veelbelovend contact. Het kan ook zijn dat er niet genoeg fut meer is om energie in een relatie te steken die door allerlei oorzaken schade heeft opgelopen. De beslissing om met een contact te stoppen is voor beide partijen heel ingrijpend. Maar soms moet er een knoop doorgehakt worden.
geplaatst door Aktivo1 - 2187 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.