Met het hart op de juiste plaats
maandag 24 oktober 2022
Het meest besproken orgaan van het menselijk lichaam is het hart. Dat kan een ieder afmeten aan de gezegdes waarin het hart verwerkt is. Kortom, dit wordt een hartige blog.
Zolang ons hart klopt is er leven zegt men, hoewel het begrip hersendood steeds meer opgang vindt. Als iemand het aan zijn of haar hart krijgt is er vaak iets goed mis. Waar nu harttransplantaties vrij frequent plaatsvinden was dat bijna 60 jaar geleden een novum. Ouderen weten nog wel hoe dr. Christiaan Barnard in 1967 in Zuid Afrika de eerste geslaagde harttransplantatie verrichtte. De eerste mensen, die zo’n hart kregen overleden weliswaar doordat het lichaam het hart afstootte, later bleven geopereerde patiënten wel in leven met zo’n hart.
Ik moet toch een hartig woordje kwijt. Hewsr iedereen wel het hart figuurlijk op de juiste plaats zitten? Misschien heb ik sommigen nu met deze hartenkreet in het hart geraakt.
Ik ken gelukkig uit mijn naaste omgeving velen met een goede inborst, mensen die ik voor 100 procent vertrouw. Onlangs sprak ik zo’n vrouw. Ik weet hoe zij zich inzet voor haar medemens, en heel bijzonder, toen ze tegenover met zat had ze een shirt aan met drie gekleurde harten op de hoogte waar haar hart kennelijk zit. Daarnaast is het ook nog een heel hartelijke persoonlijkheid. Met name heb ik respect voor de wijze, waarop zij aandacht en vooral liefde geeft aan haar naasten.
Waaruit blijkt zo’n positieve levenshouding? Vrijwel altijd in de relatie tot anderen. En misschien zijn er ook onder ons, die (huis-) dieren daar ook bij willen betrekken. Vraag blijft, wat doet iemand vanuit zijn of haar mogelijkheden?
Hartelijk zijn is iets wat uitstraalt, moet het daarom altijd gepaard gaan met daden?
Natuurlijk zijn die mensen er nog steeds, waar een ieder ook al is het half twaalf ’s avonds kunt aankloppen, zonder dat ze laten blijken dat zij dit niet fijn vinden. Een oud-voorzitter van de club, waar ik jaren achtereen aan verbonden was, toonde die hartelijkheid. De deur stond altijd open, hij had een luisterend oor voor iedereen. Later heeft hij opnieuw een fijne vrouw ontmoet, die hem in haar hart had gesloten en met wie hij in het oosten van het land is gaan wonen. Begrijpen de lezers van dit alles, dat het mij aan het hart ging, toen ik hoorde van zijn overlijden. Ik had een jaar eerder niet opgepikt, waarom hij verstek liet gaan bij mijn afscheidsparty. Hij bleek al een tijd ernstig ziek te zijn. Een in alle opzichten mooi mens was er niet meer. Daar heb ik wel een traantje om gelaten.
Veel singles zijn ongemerkt op middelbare leeftijd en soms nog eerder in de rol van mantelzorger beland. De zorgzame samenleving, een credo van een van de Nederlandse regeringen eist zijn tol van diegenen, die een zorgtaak hebben voor een van hun naasten. Dat is dan weer vaak één van de ouders, die na het overlijden van de partner achter is gebleven, en door ziekte dringend een stuk aandacht en praktische ondersteuning behoeft. Het zijn trouwens meestal vrouwen, die die taak op zich nemen. Nadat de kinderen op eigen benen kwamen te staan moeten zij voor de tweede keer iemand verzorgen. Zij hebben natuurlijk hun hart op de juiste plaats.
Het hart moet dag en nacht werken. Het bloed moet door ons lichaam stromen. Behalve het orgaan dat hiervoor zorgt is er nog een ander hart, dat in wezen in het hoofd zit. Dat omvat onze emoties, de liefde die er voor andere mensen is, maar ook de onmin die er is. Ook dat hart heeft een dagtaak. Het wordt gevoed door mensen om ons heen, door wat gelezen wordt en door wat gehoord wordt. Laat een ieder daar zuinig op zijn…
Ik heb toch nog een vraag: Wie komt ontdekken op welke plaats mijn hart zit? Zij hoeft geen chirurg te zijn… Als de ontmoeting maar hartverwarmend is, waar zij en ik beiden een warm gevoel aan overhouden.
geplaatst door Aktivo1 - 1921 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.