Je hoeft niet alles te zeggen wat je denkt
donderdag 17 november 2022
Een dame uit Noord Holland begon haar betoog in het Noord Hollands dagblad, na een ernstig verkeersongeval in haar omgeving met deze zin "bezint eer ge begint. Vervolgens zei ze, commentaar geven zonder enige, of halve kennis van de situatie is ongepast en kwetsend. Wat win je ermee? Alleen als je erbij was, heb je recht van spreken". Dit ging over verkeersongelukken. Maar geldt dit niet voor veel meer dingen, dacht ik. Ik ging er eens goed voor zitten.
Niet alleen bij ongevallen of misdrijven worden er (on)schuldigen aangewezen, ook op *social media* wordt er (vaak anoniem) snoeihard over elkaar geoordeeld. Nuances zijn er vaak niet meer. Sterker nog, als de bekritiseerde man/vrouw probeert de zaken uit te leggen, krijgt hij/zij de mestwagen over zich heen. Een beetje rekening houden met elkaars gevoelens, is dan ver te zoeken. Het is net als met voetbal, de zelfbenoemde coaches rollen zowat over elkaar heen. Een verkeerde mening of interpretatie ontstaat echter vaak uit eigen angsten en frustraties. Maar hoe gaan dit soort zaken dan op onze eigen datingsite?
Wij hebben 3 mogelijkheden om ergens op te reageren. We hebben een soort Facebook : Things To Share (T2S). Ook op een blog kan je reacties geven. De derde mogelijkheid is een persoonlijk bericht sturen (PB). Wat in mijn hoofd bleef hangen was mijn vergelijking hierboven met voetbal. De spelers op het veld geven elkaar voortdurend aanwijzingen waar de bal naartoe moet, of ze geven een speler luidkeels commentaar na een verkeerde pass. Bij overtredingen zie je de frustraties zienderogen toenemen. De scheidsrechter begint eerst met waarschuwingen, maar op een gegeven moment trekt hij een gele kaart. Die gele kaart vergelijk ik dan met steeds dezelfde persoon die negatieve reacties geeft op ons forum. Ik kan natuurlijk die persoon een poos negeren. Bij aanhoudend irritant gedrag kan ik die persoon blokkeren. Bij deze gele kaart komt er geen scheidsrechter aan te pas, dat kan ik allemaal zef doen.
De scheidsrechter bij 50plus is de redactie. Die kan ik inschakelen bij beledigingen, die worden dan wel of niet weggehaald, dat ligt aan de ernst van de opmerking. De redactie deelt soms ook een gele kaart uit : een waarschuwing. Een rode kaart bestaat ook : nepprofielen worden na melding van 50plusleden, of door ontdekking van de redactie zelf, onmiddellijk weggehaald. Een rode kaart door een 50pluslid van de site te verwijderen, doet de redactie alleen bij ernstige misdragingen, net als de rode kaart bij het voetbal. Als iemand wild om zich heen mept als een ongeleid projectiel, door willens en wetens andere 50plusleden te kwetsen of te beschadigen, kan je geroyeerd worden. Dat gebeurt gelukkig niet zo vaak.
Moet ik dan maar alles accepteren wat iemand via de openbare "kanalen" zegt? Natuurlijk niet, de 3e mogelijkheid, een persoonlijk bericht (PB) sturen naar iemand met wie ik het gloeiend oneens ben, kan verder onheil voorkomen. Soms helpt het, maar het kan ook de situatie verergeren. Feedback wordt lang niet door iedereen geaccepteerd en wordt vaak uitgelegd als bemoeizucht. De hakken worden dan in het zand gezet door diegene die op zijn/haar gedrag wordt aangesproken.
Terughoudendheid wordt erg moeilijk als iemand denkt alles wat in hem of haar opkomt over een ander, zomaar in het openbaar te kunnen zeggen. Actie is reactie, dus kijk dan niet raar op, als daar vervolgens ook reacties op komen. De situatie wordt dan erg complex. Het is soms verrekte moeilijk, maar het is meestal toch wel beter om dan maar op mijn handen te gaan zitten, ik weet het...
geplaatst door sixty - 2009 keer gelezen
Vorige berichten
Kerstgedachte
Moeder zijn
Je hebt mij negen maanden gedragen.
Je was alles voor mij,
mijn steun, mijn toeverlaat.
Je was niet in paniek toen ik gestoken werd door een bij,
je droogde mijn behuilde gelaat.
Je plakte een pleister op mijn gewonde knie,
en luisterde naar mijn verhalen.
Je telde de nachtelijke uren
toen ik als tiener onderweg was naar avonturen.
Onopvallend begeleidde je mij naar de volwassenheid.
Zag mij verliefd worden en je wist,
dat je op loslaten werd voorbereid.
Je vertrouwde mij toe aan het leven
en liet mij, soms aarzelend, maar met liefde gaan.
Eens dat kleintje in je armen, schreiend geboren,
dat schepseltje was ik, ook moeder geworden van twee zonen.
Daardoor heb ik je leren begrijpen.
Leven geven aan een kind is willen vasthouden en moeten loslaten.
Liefs Monique
Ik wens alle lezers sfeervolle Kertdagen toe.
Dierenliefde
Liefde voor een huisdier kan ver gaan, (bijna) net zover als ware het je eigen kind. Dat bewijst onderstaand echt gebeurd verhaal, wat me vanochtend ter ore kwam. Ik was bij een vriendin thuis uitgenodigd om samen gezellig een kop koffie te drinken. Haar kater lag languit gestrekt op de vensterbank te genieten van de warmte van de radiator, wat behaaglijk omhoog kringelde.
Hij bleef lekker liggen, kwam niet naar me toe, maar hij volgde wel alles wat er in de kamer gebeurde. Het gesprek kwam op een gegeven moment op de tv-serie : Dierenkliniek Down Under in Australië, wat op doordeweekse dagen vlak voor het 18.00 uur journaal wordt uitgezonden op RTL8. Daarin zie je ook huisdieren die geopereerd moeten worden. De baasjes van het dier zitten vol spanning in de wachtkamer te wachten of de operatie gelukt is,
Soms moet de hond of kat nog een paar dagen blijven, maar vaak mag hij dezelfde dag mee naar huis, tenminste : als het een kleine ingreep was. De blijdschap van zowel dier als het gezin is groot als ze weer met elkaar herenigd worden. Soms wordt aan de tv-kijker nog wat achtergrondinformatie verstrekt . Zo schrok ik hoe kostbaar sommige operaties kunnen zijn. Zo duur dat er soms crowdfunding voor nodig is om de operatie te kunnen bekostigen.
Mijn kennis beaamde dat volledig. Haar dochter had al haar spaargeld moeten aanspreken voor de operatie van haar kat. die maar liefst 3500 euro kostte Ze had de poes al vele jaren en had het er graag voor over. Helaas heeft de kat daarna nog maar een half jaar geleefd. Vervolgens heeft ze 8 maanden gespaard om een raskat aan te schaffen en meteen een ziektekostenverzekering voor huisdieren erbij afgesloten. Helaas heeft deze poes een speciaal dieet nodig wat haar 200 euro per maand kost. Een rib uit haar lijf, want ze heeft maar een bescheiden inkomen.
Zelf heeft mijn kennis haar kater opgehaald bij Stichting Zwerfdier in Alkmaar. Een rustige kat, maar wel gewend om regelmatig naar buiten te gaan. Na 6 weken gewenning heeft ze hem af en toe losgelaten in haar achtertuin, maar ze durft hem nog niet de voordeur uit te laten gaan, want ze heeft hem pas 3 maanden. Met Oud en Nieuw in aantocht houdt ze hem nu 10 dagen binnen, want ze weet nog niet hoe hij op vuurwerk gaat reageren. Ik ben als de dood dat hij er dan vandoor gaat, zei ze. Gelukkig is al dat geknal dit jaar voor het laatst. Volgend jaar is het zelf afsteken van vuurwerk voor particulieren verboden, stelde ik haar gerust...
Samen
Nu binnenkort steeds dichterbij komt en vroeger ook,
komt alles samen. Ik heb steeds minder tijd of is dat de eeuwigheid?
Dat alles wat er is, kan, zal zijn en was, er is op één moment? Ik weet het niet.
Weet wel dat vroeger samen vroeger was en dat back to the future een film is.
Maar misschien is dat het geheim van mijn toekomst, hem loslaten, mijn beeld ervan, jou niet meer laten figureren in deel vier van de trilogie.
Samen straks bestaat niet, nu niet, nog niet. We hebben tijd, een eeuwigheid. Om gewaar te zijn, te worden van ons ontstaan, bestaan, vergaan. Ook dat hoort bij de eeuwigheid.
Zullen we ons de eeuwigheid inschieten? Eens kijken waar het eindigt? Oud? Nieuw? Samen?