Ouderen als melkkoe van en voor goede doelen clubs
maandag 26 december 2022
Er zijn bepaalde periodes in het jaar, waarin ik meer dan anders “verblijd” word met enveloppen, net iets groter dan normaal. Ze voelen voor het openen ook wat dikker aan dan de brieven die doorgaans een rekening of een ander financieel verhaal bevatten. Veel van deze enveloppen komen eind mei en eind december.
In deze enveloppen vind ik een brief en een brochure van organisaties, die ooit op mijn pad zijn gekomen. Deze “clubs” verrichten landelijk en ook over de grenzen heen goed werk, om die reden zijn zij erkend door onze overheid als ANBI, Algemeen Nut Beogende Instelling. In de brief vraagt de directeur (jawel, deze organisaties zijn opgetuigd met een volwaardige directie) of de lezer van de brief de doelstelling van zijn of haar club wil financieren door een ruimhartige donatie.
Onlangs kreeg ik ook weer zo’n schrijven, met zelfs een richtbedrag voor de door mij te geven bijdrage. Die aanbeveling irriteerde mij behoorlijk. Wie is die directeur dat hij / zij kan bepalen, welk bedrag ik kan missen voor zijn kluppie? Ernstiger is het, als ik kijk naar de besteding van alle bijdragen, die zo’n organisatie ontvangt. Veel goede doelen clubs besteedden toen zij ontstonden vrijwel 100 procent van hun ontvangsten aan datgene, waar zij voor staan. Hun taken werden uitgevoerd door vrijwilligers, die vanuit hun bewogenheid met allerlei misstanden in de wereld maar ook in ons eigen land het vuur uit hun sloffen liepen om te helpen waar het maar kan.
Voor het op peil houden van de geldpot van deze organisaties wordt hard gewerkt. Een mooi voorbeeld hiervan zijn de collectanten, die gaan door weer en wind voor hun club. Wie uitrekent hoeveel collectanten op pad moeten gaan voor het salaris van een directeur zal schrikken. En die collectanten worden voor hun inspanning heel matig beloond! Ik nodig de lezers uit eens op internet te googelen op salarissen goede doelen. De uitkomsten zijn onthutsend. Vooral ouderen geven naar verhouding veel uit aan liefdadigheidsinstellingen. Daar is niets mis mee, maar ik vind dat het geld dan wel meer dan nu besteed zou moeten worden aan het doel waarvoor zij zijn opgericht.
Ik ben geschrokken als ik zie wat de directeuren van deze clubs nu verdienen. De directeur van Vluchtelingenwerk Nederland toucheerde in 2020 ruim € 160.000, de baas van Terre des Hommes ruim € 150.000. Dit geld moet ergens vandaan komen. Uiteraard zal onze overheid ook een flinke bijdrage aan deze organisaties verstrekken, maar vergeet niet dat alles wat de overheid uitgeeft, toch weer opgebracht wordt door de belastingbetaler. En los daarvan door de mensen, die het goede doel een warm hart toedragen.
Bij het geefgedrag is er nog een verschil tussen geven door mensen, die in een relatie verkeren en geven door singles. Een van de twistpunten is bij veel relaties de besteding van het gezamenlijk inkomen. Wanneer een van beiden meent dat bepaalde maatschappelijke groepen een flinke financiële injectie nodig hebben en de ander het daar niet mee eens is, dan is er een onprettige situatie. Ik heb dat aan den lijve ondervonden, destijds hadden mijn ex en ik en gezamenlijke rekening. Zij verrichtte alle betalingen, alleen aan het eind van de rit vulde ik de IB aangifte in. Pas toen ontdekte ik, dat zij bepaalde clubs erg ruimhartig gedeeld had.. Uiteraard had ik eerder aan de bel moeten trekken, maar toch…
Ik ben heel benieuwd, hoe u denkt over het geven aan goede doelen, zeker als u ziet hoeveel er bij hen aan de strijkstok blijft hangen, hoe u dat in het verleden met een partner hebt besproken, en welk standpunt u daar nu over hebt..
Zelf vind ik, dat goede doelen organisaties louter door mensen moeten worden gerund, die compassie hebben met het doel, en dat dure directeuren onnodig zijn, besteed dat geld maar aan het doel. Een onkostenvergoeding voor werkers in het veld: Okay!
Wat is dan wel de meerwaarde van deze grote jongens met hun salarissen van meer dan een ton? Zij hebben een goede babbel, en een groot netwerk, weten daardoor welke mensen in het veld – vaak ook in het buitenland - benaderd moeten worden voor hun organisatie. Dat dit benaderen niet altijd “gratis” gaat behoeft geen toelichting…
Ik wens u allen een fijne Tweede Kerstdag en een goede jaarwisseling!
geplaatst door Aktivo1 - 1727 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.