Ik ben geen Sugar Daddy
zaterdag 14 januari 2023
Waarom staan wij op een datingsite? Toch om iemand te ontmoeten? En waarom willen wij iemand ontmoeten? Voor een stukje gezelligheid, om samen dingen te doen, ervaringen en gevoelens te delen, op termijn ook samen een beschuitje te eten… Allemaal argumenten die heel legitiem zijn, waar velen zich in zullen herkennen.
Toch is dit niet altijd zo. Helaas zijn er andere motieven, waarom iemand zich met een profiel presenteert op een site. Het lastige is dat die beweegreden dikwijls niet direct uit een profiel gehaald kan worden en dat die achterliggende gedachte ook niet altijd uit het telefoontje voorafgaand aan de eigenlijke date ter sprake komt. Pas als beide daters elkaar in het echt zien en spreken wordt helder, waarom iemand een partner wil. En ook dan liggen niet altijd meteen alle kaarten op tafel.
Onlangs nodigde een op het eerste gezicht niet onaardige, veel jongere dame mij uit voor een date, ik vond het bijzonder zowel door het leeftijdsverschil als ook door de fysieke afstand - pakweg drie uur reizen met OV en fiets. Dit alles verliep via een zgn. “gratis” site, maar wat is gratis?? In haar profiel stond dat ze een voorkeur had voor oudere mannen.
Toen ik aankwam op het station na een lange treinreis was ze niet present. Een telefoontje naar haar huis mondde uit in een apart verzoek: Ik woon daar en daar, geef het adres maar aan de chauffeur van een taxi en laat je bij mij afzetten. Er stond al een taxi gereed, en een paar minuten later en maar zes euri armer was ik bij het aangegeven adres. Een stadswandeling zat er dus kennelijk niet in, en ook geen cafeetje met koffie en wat lekkers.
Toen ik het huis naderde zag ik haar al in de deuropening staan. Ik rook iets wat ik tegenwoordig zelden ruik. Op haar profiel stond toch dat ze maar zelden rookt? Uit de gevulde asbak in de huiskamer bleek, dat ik dat “zelden” met een korreltje zout moest nemen.
Ik mocht zitten op een hoekbank tegenover een megagroot tv scherm waarop heel irritant een video van een voetbalscene continu herhaald werd. Waar ben ik in vredesnaam in beland?
Zowel de jongste zoon van 7 als haar tienerdochter kwamen binnenlopen, het leek een beetje georkestreerd. Ik had ook foto’s van mijn familie meegenomen naast het gebruikelijke presentje, een doos Merci. Een beker met koffie was waar ik naar verlangde, die kwam gelukkig onder mijn handbereik. Ik moest een triest verhaal aanhoren over haar historie.
En aan het eind van die litanie toen kwam de aap uit de mouw. De dame dreigde met kinderen haar huis uitgezet te worden wegens schulden. Aan mij het verzoek of ik voor € 2000,- garant wilde staan. Nu, mooi dus niet! Ik ben allergisch voor het geven van geld aan vreemden. Och, haar schuldeiser zou ook wel akkoord gaan met een eerste aflossing van € 500,- ook het voorstel om een bijdrage als genoemd uit mijn portemonnee te verstrekken wimpelde ik af. Tenslotte was haar ultieme verzoek om even aan de overkant € 100,- te pinnen voor boodschappen en medicijnen. Ik bood aan om met haar boodschappen te doen, maar dat was niet mogelijk, de winkels waren te ver, de enige oplossing was GELD! GELD! GELD!
Na mijn afwijzing van dit verhaal draaide de sfeer 180 graden om. Ik besloot de kuierlatten te nemen, mocht zelf zonder “begeleiding” het pand verlaten, een illusie armer maar een ervaring rijker. Bij binnenkomst was mij al opgevallen dat er twee bijzondere achternamen op het deurplaatje stonden. Thuis heb ik een van de namen die ik onthouden had gegoogeld met de naam van de stad. Dat was schrikken; het eerste resultaat op internet was een groot krantenartikel van enkele jaren her over allerlei niet zulke prettige activiteiten van deze familie, waar ook de politie bij betrokken was.
Er was dus gepoogd mij tot sugar daddy te promoveren. Helaas voor de dame, poging is niet gelukt! Wie heeft ook deze ervaringen, en misschien zijn er ook sugar mams? Er zijn dus in elk geval sugar baby’s. Ik erken dat dit vooraf beter afgestemd had kunnen worden, maar niettemin geloof ik, dat ik niet de enige ben die hier, let wel bijna, ingetuind was.
geplaatst door Aktivo1 - 2059 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.