Rijmelarij

Match

Mr. Wrong, zo noemde ik hem in mijn gedachten na mijn eerste date alweer heel wat jaartjes geleden. Ik was een beginneling, nog maar net op het pad van daten aanbeland. Nieuwsgierig, verwachtingsvol, een tikje nerveus, want ja uiteindelijk is dit een geplande ontmoeting. Geen spontane ontmoeting tijdens een praatje, een drankje wat je wordt aangeboden, of een toevallige aanraking, hem aankijkt en een gevoel van herkenning krijgt. Dat laatste is mij eeuwenlang al eens overkomen, dus het bestaat... Het gevoel dat je die persoon beter wilt leren kennen, er een spontane match is. Een match zonder informatie vooraf.

Dagelijks worden mij profielen door 50 plus match aangeboden die met mij zouden kunnen matchen. Zelfs het matchpercentage is in procenten uitgedrukt. 100% match, 60%...Dit alles gebaseerd op ingevoerde gegevens. Alles is meetbaar en de slogan “Meten is weten”, is ons allen bekend. Wat niet meetbaar is zijn de gevoelens, eerlijkheid, de zintuigen en de manier van communiceren. Interesse in iemand hebben. Wanneer ook nog de bijbehorende foto ivan het profiel verwachtingsvol is en er een percentage van 100% match is, zou dit kunnen leiden tot een afspraak wanneer ook de ander geïînteresseerd is. Maar de beleving in de praktijk valt dikwijls anders uit dan werd verwacht.

Zo verwachtingsvol, nieuwsgierig en gespannen ik in het begin was, is nu al lang verleden tijd. Ik zie nu een ontmoeting als een uitje en vind het altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Maar Mr. Wrong, één van mijn eerste afspraakjes, ben ik nooit vergeten, ook al was het matchpercentage 100%.

Mr. Wrong

Ik kwam binnen in het retaurant.

Aan een tafel een heer.

Het was voorlopig de enige klant,

met mij erbij was het er ééntje meer.

 

Harde voetstappen klinken op de houten vloer,

de ober komt naderbij.

Twee koffie en ik vraag wil je er nog iets bij.

Geen zoetigheid, de stilte ligt op de loer.

 

Date je al lang?

Nee, het is de eerste keer.

Vragen werden op mij afgevuurd,

het lijkt wel of ik solliciteer.

 

Ik roerde een interesse aan uit zijn profiel.

De waterval brak los, zakelijk, zonder aantoonbare emotie

geen glimlach, zijn gezicht bleef zuur.

En ik...ik luisterde al bijna een uur.

 

Bij het afscheid bedankte hij mij voor het fijne gesprek.

Vriendelijk heb ik hem vaarwel gezegd.

Waarom er geen match is tussen is

heb ik hem maar niet uitgelegd.

 

Liefs,

Monique

Een paar weken geleden was het buiten de deur niet fijn vertoeven. De onderkoelde grond in combinatie met regen zorgde voor spekgladde wegen. Ik kon zelfs mijn deur niet uit, lopen kon alleen met spikes onder de schoenen. Anders was een uitglijder het resultaat geweest, jaren geleden leverde dit in dezelfde situatie mij een gebroken enkel op. Voorkomen is beter dan genezen.

Het voordeel van mijn geschreven woorden ten opzichte van alles, wat ik spreek is de mogelijkheid om iets te corrigeren, nog voordat het geuit wordt. Daarom moet ik voordat ik iets over mijn lippen laat komen heel goed opletten, dat dit de toets der kritiek kan doorstaan van degene(n) die mijn verhaal hoort of horen. Als ik in het verleden voor een gezelschap iets ging voordragen had ik altijd mijn tekst uitgewerkt op papier voor mij.

Tegenwoordig zie ik sprekers hoe langer hoe meer gebruik maken van een tablet of laptop, hoewel er vaak daarnaast een uitgeprinte tekst aanwezig is. Je kunt namelijk nooit weten of de techniek het laat afweten. Ondanks die voorzorgsmaatregelen gaat er bij een toespraak regelmatig wat fout. Het hangt natuurlijk af van het onderwerp, van de manier waarop dit voorbereid is, van de spreekvaardigheid van de redenaar, en van het publiek. Zijn zij echt geboeid door wat hij of zij te vertellen heeft, of horen ze het alleen als een verplicht nummertje omdat ze toehoorder zijn en hopen zij, dat de toespraak snel ten einde is?

Bij een toespraak is een goed taalgebruik een eerste vereiste. Beroemd is de volgende legendarische uitspraak: ‘Iek ben Konijn van Olland’ van Lodewijk Napoleon Bonaparte (1778-1846), van 1806 tot 1810 ‘Koning van Holland’. Dit was humoristisch, helaas komt het vaker voor, dat er iets gezegd wordt, waardoor de luisteraar beledigd of geïrriteerd is.

Bij een eerste date weet ik niet veel af van het leven van degene met wie ik heb afgesproken. Dan is het gevaar groot, dat ik een gevoelige snaar raak in het gesprek. Het gevaar is dan, dat ik om niet op lange tenen te trappen in het gesprek mij beperk tot de bekende koetjes en kalfjes. Ook kunnen er letterlijke uitglijders tijdens een date gebeuren. Ooit verschoof ik mijn stoel op een terras om beter te gaan zitten, helaas zakte een poot van mijn stoel in een gat dat bedoeld was voor het insteken van een parasol. Dat was op z’n zachtst gezegd een ongemakkelijke situatie. Een andere misser is het uitbundig groeten van een oude liefde, als die toevallig langs het tafeltje van het terras loopt, waar mijn date en ik zitten.

Ook bij het betalen van de rekening voor de consumpties kan het mis gaan, en het moment van afscheid nemen is zelfs cruciaal voor een vervolgdate of een “einde oefening”. Beide situaties staan of vallen letterlijk en figuurlijk bij het wederzijdse verwachtingspatroon. Het komt m.i. heel gekunsteld over om daar woordelijke afspraken over te maken, maar wel is het goed om te letten op niet verbale hints. Iedereen laat op zijn of haar manier zien, dat een rekening gesplit kan worden en ook of er bij een afscheid een knuffel dan wel alleen een handdruk welkom is. Als mijn gesprekspartner dat doet met een gestrekte arm weet ik ook meteen, dat er geen vervolgdate in zit…

Een andere blunder kan liggen in de outfit, waarmee ik mijn date tegemoet treed. De een houdt nu eenmaal van een driedelig pak, een ander vindt casual passend. Is het een schande als ik / als u/jij een blunder maakt bij een date? Hebt u / jij dat wel eens meegemaakt, en hoe hebt u / jij zich er uit gered?
Waar mensen daten gaat er wel eens wat mis. Als iemand vaker een date heeft gaat er ook vaker wat mis. Ik ken evenwel mensen, die nooit een uitglijder zullen maken… Het merendeel van die mensen staat niet op een datingsite…
Om een uitglijder te voorkomen kan ik mij ergens aan vasthouden. Toen ik onlangs na twee dagen sneeuw in het zuiden des lands een stenen trap moest afdalen waarvan de treden spekglad waren hield ik mij goed vast aan de leuning. Waaraan kan ik mij vasthouden bij een date om uitglijders te voorkomen? Heel lang geleden trof ik een dame met een spiekbriefje bij de date, dat vond ik op mijn beurt ietwat overdreven…

 

Sterker nog, het zou een middelmatig teken zijn, als dat wel het geval was. Alleen maar "pleasen" zou immers betekenen dat ik met alle winden mee zou waaien. Uiteraard schrijf ik hier voor een doelgroep, datende 50plussers.

De redactie verlangt dan ook van de bloggers op deze site dat hun schrijfsels gaan over het daten, de liefde, mijn leven als single en wat ik daarin allemaal meemaak. Mijn columns zijn dan ook persoonlijk en realistisch. Ik ben een gewoon mens en niks menselijks is mij vreemd. Het is daarom een utopie dat ik alleen maar de mooie en grappige kanten van mijn leven als single kan laten zien. Ik ben daar open in, maar zie mijn openheid niet als exhibitionisme.

Als ik iets voel of meemaak, zijn er anderen die er mogelijk iets in herkennen of hetzelfde ervaren. Wie weet word ik dan via de reacties op een nieuwe of helpende gedachte gebracht. Dat is waardevol wat betreft het nadenken over waar ik sta in een bepaalde kwestie. Uiteraard zullen er altijd mensen zijn die zich aan mijn blogs storen, dat is dan maar zo.

Ik ben opgegroeid in groepsdenken en volgzaam zijn, zeker als vrouw. Kan dat niet meer iets meer zus of zo belicht worden, zodat niemand er aanstoot aan kan nemen? Soms zijn dingen gewoon niet leuk en dat hoort ook bij het leven. Mijn kop in het zand steken, helpt niet. In deze roerige tijd, hoeft dat gelukkig ook niet. Vrouwen zijn bovendien veel zelfstandiger en mondiger geworden dan in het tijdperk van de gulden.

We moeten tegenwoordig zelf veel dingen regelen via de DIGID en de computer. Bovendien werken veel vrouwen nog buitenshuis, waar ze ook voor zichzelf moeten opkomen, anders wordt je overruled door collega's die jou wel even een paar treetjes lager willen laten zingen. Wordt het niet eens tijd dat mannen die de tijd nog hebben meegemaakt dat een vrouw slechts dienstbaar was en lief op de achtergrond bleef staan, beseffen dat in een nieuwe relatie die oude tijd voorgoed voorbij is?

Een vrouw met een eigen mening heeft niet perse haar op haar tanden, maar geeft gewoon af en toe wat gezond tegengas, daar is niks mis mee. Misschien zou dat het grote aantal "mismatches" kunnen verminderen. Alleen maar je zondagse gezicht laten zien houdt immers niemand op den duur vol?...