Er op uit okay, maar dan liever samen
maandag 6 februari 2023
Vele jaren geleden, toen de reclame via radio en televisie nog in haar kinderschoenen stak, hoorde ik een liedje dat ik nooit zal vergeten:
Uit, even uit, uit nu en dan,
Maakt dat u er weer tegen kan, dus
Als u even genoeg van het huishouden hebt
Is er voor u een eenvoudig recept
Uit, even uit, goed voor u!
Dit reclamedeuntje was bedoeld om de luisteraars aan te sporen hun vertier buitenshuis te zoeken. In die tijd, pakweg 20 jaar na de Tweede Wereldoorlog werd vooral in de avonduren veel vrije tijd nog thuis besteed, er was nog geen vijfdaagse werkweek, en mensen hadden ook financieel minder mogelijkheden dan nu in de 21e eeuw. Er was wel horeca en ook waren er musea, theaters, bioscopen en dansgelegenheden, dierentuinen, maar pas in de jaren zestig zijn er meer mogelijkheden voor ontspanning buitenshuis ontstaan. En men kreeg meer tijd voor ontspanning. Begrijpelijk dat de eigenaren van die zaken toen graag meer bezoek wilden.
Ik vind het niet gezellig om in mijn eentje naar de hiervoor genoemde plekken te gaan. Een terrasje pakken is nog tot daar aan toe, dan kan ik ook als single genieten van een drankje en van alles wat er aan mij voorbij gaat. Door het klimaat in Nederland is dat alleen prettig in een deel van de lente en van het najaar en in de zomer. Bezoek aan een theater en een museum zijn voor mij typisch uitjes om samen met iemand te ondernemen. Zo was het jammer, toen ik onlangs met iemand een museum wilde aandoen, ik alleen naar binnen mocht omdat de hond van mijn wandelgenote niet mee naar binnen mocht.
Na de corona lockdown wilde eigenlijk iedereen graag even er uit, en dan niet alleen wandelen of fietsen, maar vooral genieten van muziek, toneel, exposities en dansen. Nu is dansen bij uitstek aan de ene kant iets, wat men graag in gezelschap doet, anderzijds durf ik als alleenstaande ook zonder partner een dansgelegenheid binnen te gaan, er is altijd wel een dame, die met mij aan de zwier wil. Soms vraag ik een van de lady’s, een andere keer word ik zelf ten dans gevraagd.
Uit eten is een andere tak van sport. Ik ken veel singles, die niet van koken houden en daarom elke avond buitenshuis een snelle hap naar binnen werken, als variatie op een magnetrondiner. Dan is het eten om de trek, de honger te stillen. Vaak worden mensen die alleen uit eten gingen naar een onprettige plek in een restaurant gezonden, het bekende tafeltje bij de deuropening of bij het toilet. Ooit, in de tachtiger jaren van de twintigste eeuw, waren er in ons land initiatieven om dat uit eten voor singles gezelliger te maken. Het motto heette “Aanschuiftafels”. Idee was dat alleenstaanden zo gemotiveerd worden om tijdens het eten leuke contacten op te doen. Het leek een beetje op First Dates, alleen ging er geen selectie door “deskundigen” aan vooraf. Helaas is dit concept doodgebloed.
Met de feestdagen in zicht en bijvoorbeeld bij een verjaardag is het natuurlijk heel ongezellig om alleen iets buiten de deur te doen. Hoewel, ik ken mensen die daar geen bezwaar tegen hebben. Andere singles vinden het ook geen punt om deze dagen thuis door te brengen. Nog een andere optie is dit met vrienden en familie te vieren; ik kan mij heel goed voorstellen, dat dit toch vooral op uitnodiging gaat, niemand zal zich graag opdringen bij de kinderen als het kerstfeest nadert. Ooit zag ik een kennis van mij op haar verjaardag in haar uppie in een restaurant eten, hoewel ik haar daags tevoren uitgenodigd had voor een dinertje.
Thuiszitten of er op uitgaan is dus een keuze die iedereen zou moeten kunnen maken. Maar als men er op uit gaat, is dat samen leuker? Bij de keuze wat je gaat doen moet je wel op één lijn zitten. Vaak zal een van beiden met een voorstel komen, dat is dan de trekker van de kar, die er op uit gaat. Zou deze trekker dat altijd willen blijven doen en zou degene, die zich min of meer laat meezeulen altijd genoegen nemen met die positie? Mag ik deze ontboezemingen samenvatten met: Samen is leuker, mits in het juiste gezelschap?
geplaatst door Aktivo1 - 1538 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.