Ware liefde roest niet ook niet na 25 jaar
maandag 13 februari 2023
Onlangs ging ik naar een buurthuis in Osdorp / Amsterdam West. Daar vind elke eerste zondagmiddag van de maand een optreden plaats van een Arubaanse zanger die met achtergrondmuziek allerlei bekende liedjes ten gehore brengt. Zijn repertoire bestaat uit zowel Nederlandstalige nummers als songs uit de Antillen en andere landen. Er kan op zijn gevarieerde repertoire ook nog gedanst worden.
Omdat zijn partner een maand geleden heel ziek was, eigenlijk was zij door het ziekenhuis opgegeven, ging het optreden toen niet door. Maar uit telefonische info bleek, dat hij deze zondag wel aanwezig zou zijn. Ik fietste naar het buurthuis, en bij aankomst zag ik veel drukte in de zaal. Er waren mensen bezig met vet versieren met slingers en ballonnen, op de tafels lagen bordjes met een rood servetje. In wat voor feest was ik beland?
Hoewel de zanger er zelf al was besloot ik een van de versierders even aan te schieten. Wat bleek? Onze muzikant was exact op deze zondag 25 jaar getrouwd. Zijn vrouw zou over een kwartiertje ook arriveren, gebracht door de zogenaamde Wensenambulance. Het was haar laatste (?) wens om nog eenmaal een optreden van haar man bij te wonen te midden van de trouwe bezoekers van het buurtcentrum. Daarvoor was hun zilveren bruiloft een unieke gelegenheid!
De vorige keer had ik al gehoord, hoe liefdevol deze man de afgelopen jaren als mantelzorger voor zijn vrouw had gezorgd. De eerste keer dat ik er kwam wist ik niet eens, dat de dame in de rolstoel zijn vrouw was. Nu viel alles op zijn plek. Twee vrijwilligers van de Wensenambulance kwamen met hun auto nota bene met zwaailicht aanrijden. Zij hielpen haar vanaf een brancard in een rolstoel en reden haar de zaal in.
Kort na binnenkomst van zijn vrouw hief de zanger een lied aan, waarin hij zijn liefde voor haar bezong. Er schoot bij mij een brok in mijn keel. Wat mooi dat je jouw liefde voor en van je partner zo en plein public kunt en wilt uiten. Van allerlei kanten kwamen bezoekers met kleine presentjes en prachtige boeketten bloemen naar haar en haar echtgenoot toe, zo werd hun zilveren bruiloft toch echt een feestje, ondanks de heel onzekere toekomst.
Op voorstel van de leidster van het buurtcentrum heven allen het “Lang zullen ze leven” aan. Het paste enerzijds wel in de sfeer van deze middag, maar aan de andere kant wist ieder wel, dat het “lang” uit dit lied heel betrekkelijk was. Immers, de doelstelling van de Wensenambulance is mensen te helpen, die niet lang meer te leven hebben bij het vervullen van hun laatste wens. Dit kan van alles zijn, de wensen kunnen alleen in vervulling gaan met een goede medische begeleiding. De organisatie heeft ruim 250 vrijwilligers vanuit politie, brandweer, ambulancediensten en ziekenhuizen. Een geweldig initiatief!
De middag ging verder met veel bekende liederen, waarop volop gedanst werd. Medewerkers van het buurthuis deelden heerlijke Antilliaanse hapjes uit. De vrouw van de zanger genoot ook zichtbaar van alles wat er om haar heen gebeurde. Bij dit alles proefde ik de ware liefde, tussen de zanger en zijn vrouw, maar ook de fijne liefdevolle sfeer onder de aanwezigen. Het was ook een multicultureel feest, ik ging na een paar uur heel blij op de fiets naar huis.
Liefde tussen twee mensen is iets wat zich in iedere relatie weer anders manifesteert. Misschien is het bovenstaande een voorbeeld van hoe het overal zou moeten zijn… Ook na 25 of meer jaren. Ik weet heel goed, dat velen hier die tijd in hun relatie niet hebben kunnen volmaken, maar als het een fijne liefde is, dan heb ik weer respect voor de manier, waarop beide partners dat laten zien. Ik kon mijn tranen die middag moeilijk bedwingen…
geplaatst door Aktivo1 - 1673 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.