Het gezelschapsbeestje,
maandag 6 maart 2023
Geen enkele visite is hetzelfde. Ik wip eens per week of veertien dagen even langs bij zoon en schoondochter om - niet lachen – de Donald Duck(s) voor de kleinkinderen te brengen en een bakkie te doen. Nooit op een vaste dag in de week. Vijf keer per jaar spreek ik af om daar op verjaarsvisite te gaan. Met vrienden en kennissen maak ik doorgaans ook een gerichte afspraak, om niet voor een dichte deur te komen.
Hoewel er ouders bestaan, die niet graag over hun kinderen willen vertellen (als die kinderen het niet zo goed hebben gedaan in hun leven) zijn toch veel ouders trots op hun kinderen, vooral als die het verder hebben geschopt dan zij zelf. Door aan hun omgeving, hun vriendenkring en hun familie uitvoerig te verhalen wat hun kinderen in de maatschappij hebben bereikt verhogen zij bewust of onbewust hun eigen status. Het is eigenlijk raar, dat kinderen minder vaak aan hun omgeving over hun ouders zullen opscheppen.
Dé kans om de positie van kinderen te etaleren zijn verjaardagen van een van beide ouders. Het zelf al volwassen kroost moet dan er in berusten, dat de andere aanwezigen overstelpt worden met loftuitingen over Pietje of Marietje; hun nieuwe auto, de promotie van Piet, de villa die Piet en Marie gaan betrekken. Je ziet de ogen van beide ouders glimmen bij die verhalen. De kinderen zijn gezelschapsbeestjes. Met welk gevoel zouden Piet en Marie naar de verjaardag gaan, als zij juist aan lager wal waren geraakt, als ze veel schulden hadden of als hun relatie op de klippen dreigde te raken? Zouden ze dan überhaupt wel naar de verjaardag zijn getogen? Of zouden hun ouders terughoudend zijn om hen in hun “inner circle” te laten? Worden trouwens buiten een familieverband mensen, waar de organisator niet zoveel mee op heeft ook gemakkelijk uitgenodigd voor een party?
De verplichting om naar een “feestje” te moeten gaan om anderen, vooral de gastheer of gastvrouw te plezieren, kan zwaar drukken op de genodigden. Het feestje ontaardt vaak in een rollenspel. Sommigen spelen in dit toneelstuk een hoofdrol en anderen een bijrol.
Wie een flinke familiekring heeft, kennissen en wat vrienden, weet doorgaans welke karakters van de potentiële gasten kunnen botsen. Ooit heb ik mijn verjaardag drie keer gevierd, een keer voor de familie, een keer voor de medewerkers van mijn vereniging en ook apart voor bezoekers van de vereniging. De laatste “categorie” had ook gehoord dat ik jarig was, ze wilden ook bij mij aanwippen. Maar de medewerkers van de club schrokken; het was vooraf al bekend, dat in de gesprekken als zij tegelijk er met de gewone bezoekers zouden zijn, zaken aan de orde zouden komen, die nog onder de pet moesten blijven. Toen heb ik maar berust in een verjaardag in drie etappes.
Elk feestje heeft zo zijn eigen karakter. Moet ik /moeten we alleen maar aap, wat heb je mooie jongen spelen? Gesprekken tijdens verjaardagen destijds bij mijn schoonfamilie gingen steevast over het prachtige interieur en in het bijzonder over de antiquiteiten die mijn schoonouders en hun zoon op de kop hadden getikt. Mijn eega en ik waren bijzitters, dus in een ander opzicht gezelschapsbeestjes. Veel gesprek was er niet, gevoelige zaken die er wel degelijk waren ( een zwaar psychisch gehandicapt zusje) werden uit de weg gegaan.
In een “relatie” kan het gebeuren, dat een van beiden pronkt met de ander. Schoolvoorbeeld is de wat oudere man, die met een jonge aantrekkelijke dame op een boulevard of langs terrasjes flaneert waar ook bekenden vertoeven. Die dame zorgt voor verhoging van zijn ego, zijn gevoel van eigenwaarde. Laat zij zich dit welgevallen? Er zijn allerlei cartoons aan deze situaties gewijd. Wie heeft wel of juist helemaal geen bezwaar tegen deze “constructie”? Ik denk dat in onze moderne tijd zo’n situatie niet meer kan! Dat een van beide het gezelschapsbeestje is van de ander, dat is niet meer passend. Natuurlijk is er niets op tegen om op een goede manier trots te zijn op je partner …. Een heel bijzonder gezelschapsbeestje is de Japanse geisha. Een uitstervend cultuurverschijnsel, in heel Japan zijn er nog maar 200. Eigenlijk is dat meer een vorm van “vermaak” tegen betaling….
geplaatst door Aktivo1 - 1570 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.