Na corona

Vorig jaar heb ik al eens in een blog even gememoreerd, hoe een intercomboodschap van een conducteur van een trein bijzonder positief over kan komen bij de reizigers. Maar dat voerde terug op een gebeurtenis van jaren daarvoor.
Ik was afgelopen weekend een paar uur op visite geweest bij twee van mijn beste vrienden in het Gooi. De vrouw van dit stel maakt het niet goed, zij lijdt aan dementie en haar partner heeft na een korte periode, waarin zij op doordeweekse dagen in een zorginstelling verbleef, toch besloten haar weer zelf thuis te helpen. Wel heeft een ongelukkige val thuis haar nog meer narigheid bezorgd. Hij is (82) een stuk ouder dan zijn vrouw en mist een oog. Dat is op zich ook al een beperking.

Mijn treinreis van vandaag (terug) vanuit het Gooi via Amsterdam naar Haarlem prikkelde mij om iets te schrijven over een aspect, dat velen in hun broekzak kunnen steken.
Ik werd tussen Amsterdam en Haarlem helemaal blij over de aankondigingen van de conducteur. Kortom: voor hem gold: ((he) maked my day)... De man is zo positief, dat heb ik nog nooit zo ervaren. Zowel de passagiere, die naast mij zat als ik waren heel blij over zijn oppeppers. Ik zag op een gegeven moment een lange slanke getinte conducteur door het gangpad lopen, aan het accent van de stem, die uit de intercom had geklonken wist ik vrijwel zeker, dat hij het was.

Lang leve Google op internet. Want thuis gekomen zocht ik op vrolijke conducteur en bingo: zijn naam (Robbert van Callias) en zijn leeftijd (59), ik had hem veel jonger geschat rolden er zo uit. Er bleek dat zowel de EO als KRO/NCRV hem op tv hebben geïnterviewd en dat er ook artikelen over hem in landelijke bladen hebben gestaan. Door deze info kreeg ik een goed beeld van de man en vooral wat hem beweegt zich zo positief op te stellen.

Hoewel het een fijn bezoek was bij mijn vrienden ging ik er toch wat droevig vandaan. Als ik in het verleden hen mocht meemaken waar ze net als ik graag uit dansen gingen, gingen varen met hun eigen boot en allerlei andere dingen samen buitenshuis deden raakte het mij diep te zien, hoe het nu gesteld was. Daarom fleurde de conducteur met zijn omroepberichten mij op.

Is het misschien zo, dat iedereen regelmatig een oppepper nodig heeft in zijn of haar leven? Soms komt dat stukje vreugde door wat men zelf doet, en wellicht vaker zijn er mensen op ons pad, die ons die vreugde helpen te (her-) ontdekken. De passagiere naast mij verwoordde haar gevoel met “een hart onder de riem steken”. En dat kon ik enkel beamen.

Er zijn natuurlijk niet alleen tijdens een treinreis maar ook in het leven van alledag momenten, waarop een oppepper helpt, waardoor je uit je ellende omhoog getild wordt. Denk aan een date, die – opnieuw – op niks uitgelopen is, als je dan een goede vriend of vriendin tegenkomt, waarmee je wat gaat drinken en bij wie je jouw verhaal kwijt kunt, dan helpt dat enorm. Een nog belangrijker moment: Het bezoek aan een arts, die een niet zo fijn bericht voor je had. Een geliefde, die na een lang ziekbed of juist heel plotseling overleden is. Zo’n klein zonnestraaltje kan dan niet uit jezelf komen. Er moeten mensen in jouw omgeving zijn, die begrip voor je hebben, die weten hoe ze je uit de put kunnen halen.

Even een voorbeeld van de boodschap van de conducteur:
‘Beste reizigers, we naderen station …. een leven zonder liefde is als een landschap zonder zon. Daarom is het van groot belang om van uzelf te houden. Ik wens u een geweldige dag’

Zou u – zou jij ook blij zijn of glimlachen na zo’n treinreisje als ik beschreef? Ik denk dat velen van deze conducteur heel wat kunnen leren. Ik probeer op Things2share nog een filmpje over deze conducteur te plaatsen.
Ik wens iedereen een mooie levensreis!

Ik ben nogal eens de vraag tegengekomen waarom vrouwen nou toch op ‘bad boys’ vallen.
Dat zijn mannen die zich niet binden maar wel flirten, macho doen, en een beetje de “in ieder stadje een ander schatje” mentaliteit hebben.
Maar waarom vinden vrouwen dat nou aantrekkelijk? Ik moet –helaas- zeggen dat ik er ook niet ongevoelig voor ben.

Meestal hebben die mannen sterke gelijkenissen met een Alpha man, alleen zijn ze het niet. Ze zijn sterk, hebben zelfvertrouwen, vallen op, en ze hebben leider-kwaliteiten. Puur dat laatste schijnt al een sterke uitwerking te hebben op vrouwen.

Het ‘waarom’ is eigenlijk niet zo vreemd. Lang geleden was het voor overleven van belang een sterke man aan je zijde te hebben, liefst dé sterkste, de Alpha. Die kon jou en je kroost beschermen en van eten en onderdak voorzien.
Wat ook meespeelde is dat een sterke en gezonde man een grotere kans biedt voor gezond en sterk nageslacht.

Al dat soort primal instincts zitten nog altijd in ons brein. Onze hersentjes zijn uit verschillende lagen opgebouwd. De overlevings instincten komen uit het oudste deel: het reptielenbrein.

Die zogenaamde bad boys zie je veel in films. Denk aan “Saturdaynight Fever” en “Grease”.
Grappige is dat John Travolta eerst als bad boy werd neergezet, om dan later in het verhaal toch meer een Alpha te worden. Iemand die alsnog lef heeft en een leider is, maar wel compassie en liefde toont.
Geen wonder dan toch dat hij zo razend populair werd.
Ik ben er nooit overheen gekomen, ik vind hem nog altijd super aantrekkelijk!

Een extreem voorbeeld van vrouwen die op bad boys vallen, zijn vrouwen die verliefd zijn op serial killers of andere zware criminelen in de gevangenis. Om vervolgens per brief een relatie met zo iemand op te bouwen en er 100% van overtuigd zijn dat ze een liefdesrelatie hebben.
Mogelijk ligt er iets anders aan ten grondslag bij die vrouwen, maar ik kan er geen koek van bakken.

De reden dat ik aan dit onderwerp dacht is eigenlijk de docu serie “Mantracker” die ik aan het kijken ben.
De hoofdpersoon daarin is cowboy Terry Grant, die ik woest aantrekkelijk vind. Gewoon een hele mooie man.
Zijn doen en laten trekt me ook aan, dat stoere mannelijke, en dan vind ik hem ook leuk, wat nergens op slaat, want dat is niet op iets concreets gebaseerd.
Zou iemand die zo’n ruig leven in de wildernis gewend is als cowboy een goede partner zijn? Ik weet dan weer net te weinig af van die life-style.

Een ander soortgelijk iets waren de vroegere Drum reclames in de bioscoop. Met een aantrekkelijke cowboy in de wildernis die dan ergens een shaggie ging roken.
Bizar toch hoe marketinglui onze gevoelens en emoties bewerken om ons in te geven wat aantrekkelijk is?!
Het schetste regelrecht het beeld dat een echte man is zoals die kerel in die reclame.
Het heeft mij altijd wel wat gedaan: ik keek als tienermeisje uit naar die reclames, bijna nog meer dan naar de film zelf.

En dan is er James Bond die dan wel afgebeeld werd als gentleman, maar wel in elke film met een andere vrouw seks had.
Daarmee ook een scheef beeld schetsend over hoe een man hoort te zijn. Miljoenen vrouwen die James Bond sexy, aantrekkelijk vinden en hét voorbeeld van een ‘echte man’, maar het is wel een man die mensen doodt en die je niet trouw is. Niet echt een Alpha man!

Toch niet zo vreemd dan dat hordes (jonge) vrouwen voor verkeerde mannen vallen! Jaren van -onopgemerkte- indoctrinatie in films & andere media schuif je niet zomaar van tafel.

Speelt dit fenomeen ook bij vrouwen?
Zoals ik het zie, absoluut!
Ik weet nog dat ik ooit hoorde “Je hebt vrouwen die je n**** en vrouwen die je trouwt.”
Nou is dat meer een perspectief van de man, maar je hebt vrouwen die eruit springen qua gedrag en vrouwen die dat niet doen.
Daarbij valt te denken aan flirten, sexy kleding, competitief, veel zelfvertrouwen, aandacht trekken/krijgen door hun hele doen en laten.
En waarschijnlijk ook veel seksuele partners.

Ook dit zie je weer terug in films en series, o.a. de genoemde “Saturdaynight Fever” en “Grease”.
Ik schat dat weinig meisjes wilden zijn zoals Sandy (Grease) in eerste instantie was. Dat werd gezien als een doezeltje, terwijl ze eigenlijk gewoon normaal was.
Maar de sexbomb waarin ze zich aan het eind ontpopte sprak veel meer aan.
Daarmee ook weer een beeld schetsend dat je sexy moet zijn om erbij te horen.

Globaal lijkt het ‘bad’ zijn bij vrouwen te draaien om sexy zijn & seks en bij mannen om stoer zijn & seks.

Maar er moet toch een overlap mogelijk zijn? Casual zijn, gezonde normen & waarden hebben, en als de gelegenheid er is meer als Alpha man of vrouw. Met nog altijd die sterke normen & waarden.

Is dat niet wat Alpha man & Alpha vrouw zijn inhoudt?
Sterk, zelfvertrouwen, soms op de voorgrond, soms niet, sterke normen & waarden, anderen steunen in plaats van onderuit halen, en het hart op de juiste plek.

Is dat het verschil tussen Alpha en bad boy/girl? Dat het niet draait om ego en/of seks hebben. Maar compassie hebben, echte verbindingen aan kunnen & willen gaan, vanuit het hart komen, maar alsnog sterk en vol zelfvertrouwen zijn. En daarmee super aantrekkelijkl!

Brainstorm gerust mee!

Iemand echt zien? Daar bedoel ik de inborst van de persoon mee, dus verder kijken dan alleen de oppervlakte. Dat kan nog weleens een discussiepunt zijn, want bij een profiel kijk je toch allereerst naar het uiterlijk. Soms zegt een man tegen me. Je foto's zijn prima, maar ik wil niet eerst met je gaan mailen, ik wil je gewoon meteen zien, dat werkt het best. Mag jij vinden, denk ik dan, maar ik ga niet ergens naartoe voor praktisch een blind date. Ik wil eerst zijn stem horen, nader kennis met hem maken via de telefoon voordat we elkaar gaan treffen. Een goed gesprek komt dan wel bij de ontmoeting.

Dan komt de bottleneck. Je kan iemand bij de 1e ontmoeting niet uitgebreid gaan ondervragen, een date is geen sollicitatiegesprek, het is ook geen lijst die je gaat afvinken. Hoe de man op me overkomt ontdek ik meestal vrij snel, maar klopt mijn indruk wel? Tijdens een wandeling vertelt hij vaak meer over zijn leven dan in een druk restaurant, maar dat durf ik niet meteen. Eerst maar eens samen wat drinken in een restaurant om wat vertrouwen te tanken. We weten allebei immers niet of er daarna nog behoefte is aan een wandeling. Als het gesprek in het restaurant al stroef gaat omdat hij weinig heeft te zeggen, geen belangstelling in mij toont, of nog erger, alleen maar over zichzelf praat, hoeft voor mij die wandeling niet meer. Ik ben zelfs bang dat het nog erger wordt als ik ook nog eens met hem ga wandelen.

Datzelfde is ook het geval als een man zich lelijk over zijn ex uitlaat, moppert over zijn mislukte dates, of zijn hele medische dossier oplepelt. Na ongeveer een kwartier zeg ik : ik ben hier gekomen om JOU te leren kennen, laten we het over wat anders hebben. Het is voor ons allebei fijner om eventuele overeenkomsten tussen ons te ontdekken. Een man die onze date dan toch nog als uitlaatklep blijft gebruiken, neem ik na de koffie afscheid van. Ik zeg netjes tegen hem voor ik naar huis ga dat ik het bij deze ontmoeting wil laten. Ook wens ik hem verder succes met daten.

Een weduwnaar, heb ik veel meer compassie mee, ik snap dat hij over zijn overleden vrouw en de eenzaamheid die hij nu ervaart, wil praten. Na een tijdje geef ik het gesprek voorzichtig een andere wending. Als het gesprek dan toch weer terugkeert naar zijn enorme verlies, zeg ik wel op een gegeven moment : Ik begrijp je verdriet, maar wellicht ben je nog niet toe aan daten, denk er thuis maar eens rustig over na en laat het me weten. Ik neem dan hartelijk afscheid van hem en wacht thuis zijn bericht af.

Bij een gezellige date, maar nog niet gelijk voldoende feeling voelen met hem, kan alles eerst rustig laten bezinken en er later op terugkomen een goede optie zijn. Een tweede ontmoeting kan me dan meer helderheid geven als we daarin een wat diepgaander gesprek hebben. Het zou zomaar kunnen dat ik hem via een eerlijk en open gesprek echt begin te ontdekken en dan opeens wel aanknopingspunten zie...