Een wiebelkont die een jojo aan het lijntje houdt?!
maandag 12 februari 2024
Toen ik jaren geleden een goede kennis wekelijks op maandag hielp op de markt van de Westerstraat in Amsterdam en indien nodig op de nog bekendere Albert Cuyp markt zag ik veel verschillende mensen langs de kramen lopen. Er waren serieuze klanten bij, die regelmatig voor wat nieuws kwamen en daar hield mijn vriendin heel goed rekening mee.
Daarnaast waren er ook veel personen, die je in een zin kon beschrijven: Kijken, kijken, passen en niet kopen. Twijfelaars, zeker, die zaten er tussen, maar ook mensen, die de markt als een uitje zagen. Dit is natuurlijk niet hetzelfde als funshoppen! Er waren zelfs mensen bij, die persé iets wilden passen, hoewel mijn vriendin dat nadrukkelijk afraadde en zelfs niet toestond. Het leven van een marktkoopvrouw gaat niet over rozen.
Wie bij C&A, Peek en Cloppenburg en al helemaal in een winkel in de P.C. Hooftstraat binnenloopt wordt door het winkelpersoneel welkom geheten, ze zullen hun best doen om hun klant te verleiden tot een aankoop. Ook op de markt doen de marktkooplui alles om de aandacht te vestigen op hun uitgestalde waren. In een supermarkt of andere winkels die levensmiddelen verkopen stelt het personeel zich anders op. Er wordt wel getwijfeld bij bepaalde aankopen maar voor winkelmedewerkers is dit toch anders dan voor de marktlui.
Het weifelgedrag / twijfelgedrag bij de keuze voor aankopen kom ik ook tegen bij het daten. Afspraken die op het laatste moment niet doorgaan, mogelijke afspraken die gecanceld worden na een mailwisseling. Er zijn heel begrijpelijke redenen, waarom er een kink in de kabel komt bij een afspraak, maar als een naar een bepaalde datum verzette afspraak ook dan kort van tevoren opnieuw afgezegd wordt heeft dat een impact. De afgezegde persoon heeft mogelijk voor die afspraak eerst iets anders in de agenda laten vallen., en zal aan zijn omgeving ook weer vertellen, dat de afspraak niet door ging. Op zijn of haar netwerk laat hij of zij dan een rare indruk achter. De afzeggende partij in deze situaties is eigenlijk een wiebelkont en de afgezegde een jojo. Aantrekken en afstoten. Alleen wie echt met een jojo speelt doet het voor de lol. Weifelen bij een date is meer iets wat in het karakter zit.
Soms is er een domino-effect. Een verzonnen voorbeeld: Jan staat in een winkel achter de toonbank, hij krijgt op zijn werk een telefoontje van zijn vrouw. Hun dochtertje moet naar de tandarts, en mams moet onverwacht invallen als cursusleidster. Dus: Of Jan terug wil rijden naar huis (25 km), hun dochter wil ophalen, naar de tandarts brengen, wachten op de behandeling en weer naar huis brengen. De collega van Jan is niet blij. Moest eigenlijk op tijd weg om een pakketje op te halen, wat ze vanavond bij een verjaardag zou geven. Ze belt haar partner op of die de honneurs wil waarnemen. (En zo kan ik nog wel even doorgaan. Kortom, een gebeurtenis staat vaak niet op zichzelf). In dit voorbeeld is er sprake van een noodgeval, maar er zullen ook voorbeelden zijn, waarbij een afzegging van een afspraak om emotionele redenen plaats vindt.
Overal kom ik mensen tegen die snel kunnen beslissen en hun besluit gestand doen maar ook mensen, die altijd blijven twijfelen en op een eenmaal genomen besluit terugkomen. De geloofswaardigheid van degene, die een afspraak en – wat ik vaak meemaakte – een date afzegt staat behoorlijk onder druk. Evenwel, ook de geloofwaardigheid van de ander. Is het een goed idee om eerst heel goed na te gaan, of een afspraak überhaupt wel mogelijk is, of dat er eigenlijk al iets anders is, wat belangrijker is dan een date, of dat iemand eigenlijk met tegenzin instemt met een ontmoeting? Daarmee worden telefoontjes voorkomen in de sfeer van “Sorry, ik had helemaal vergeten dat… Onze afspraak kan niet doorgaan”. Soms heb ik de indruk, dat er bij zo’n telefoontje een leugentje om bestwil wordt gebruikt.
Wanneer een afspraak tot twee of drie keer toe afgezegd wordt dreigt het contact dood te bloeden. Hoeveel is er dan nog over van het enthousiasme, waarmee de eerste afspraak gemaakt is? Wie heeft (ook) ervaringen met jojo’s en wiebelkonten? Ik ben wel bang dat de jojo’s hun ervaringen hier eerder zullen delen dan de eeuwige twijfelaars..
geplaatst door Aktivo1 - 1288 keer gelezen
Vorige berichten
Als de rook om mijn hoofd is verdwenen
Dat is een bekend lied van Boudewijn de Groot uit 1969. De eerste 2 regels van dit lied : Valt het je op dat de zon feller schijnt als de rook om je hoofd is verdwenen. Valt het je op dat de wind harder waait, als je hem tegen hebt in plaats van mee. Eigenlijk is dit lied tijdloos, want als we eerlijk zijn, hebben we allemaal weleens momenten dat dingen ons boven het hoofd dreigen te groeien.
Wat mij persoonlijk helpt, is antwoord krijgen op iets belangrijks d.m.v. gerichte vragen te stellen. Ik hoop dan een duidelijk antwoord te krijgen, zodat die rook om mijn hoofd echt verdwijnt. Ik krijg hopelijk meer grip op iets, of beter nog, ik kan de kwestie afvinken, zodat ik het niet meer hoef te onthouden en van me af kan zetten. Mijn beste vriendin zit anders in elkaar : ik vraag het wel als het zover is, dat is vroeg genoeg, zei ze. Voor mij gaat dit niet op, gaf ik haar als antwoord. Ik ben bang dat ik het vergeet, plus dat ik liever niet te lang in onzekerheid wil blijven, zeker met belangrijke zaken.
Maar wat is nou wijsheid? Maak ik me te druk over iets, wat misschien zonder mijn vraag ook wel op zijn pootjes terecht komt? Misschien wordt die vraag verderop in het gesprek beantwoord, zei ze ook nog. Onmiddellijk komt er een "maar"... in me op. In een persoonlijk gesprek kan ik meestal geen dingen opschrijven om later te vragen, dus word ik onrustig. Ik hoor dan niet meer goed de rest van wat de ander zegt. Aan de andere kant besef ik goed dat iemand onderbreken niet zo fijn is voor degene die me net iets aan het vertellen is.
Hoe los ik dat op? Bij de dokter of een belangrijke instantie kan ik iemand meenemen die met me meeluistert, maar in een persoonlijk gesprek gaat dat niet op. Dan blijft die vraag me kwellen, daar heb ik moeite mee. Ik heb er het volgende op bedacht. Op een gegeven moment las ik toch een moment in waarop ik zeg : als ik je goed begrijp wil je dit zeggen... De ander kan er dan nog op terugkomen of er nog iets aan toevoegen.
Is dit nou het gevolg van mijn gevorderde leeftijd? Als ik eerlijk ben, heb ik al veel langer last van het vast moeten houden van een vraag of een directe reactie ergens op. Ik moet gewoon op mijn handen gaan zitten en proberen de concentratie van het gesprek vast te houden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe gaan jullie hiermee om?
Over sokken enzo
De al wat oudere man van nu heeft het niet makkelijk. Is hij zijn hele volwassen leven door om het even welke vrouw beschimpt vanwege zijn hoog opgetrokken witte sokken, nu verachten jonge vrouwen hem vanwege zijn enkelsokken. Kijk naar ons, roepen ze, kijk hoe wij dat doen, hoge witte sokken dragen! Ach, hoe vaak is hij wel niet afgewezen omdat hij bij een date fier zijn witte sokken droeg?
Nog niet zo lang geleden, op een veel te warme dag, had ik een wandeldate met een man die speciaal voor de gelegenheid zijn onzichtbare sokken had aangetrokken. Nou was deze man een ervaren wandelaar, hij wist dus dat zijn ijdelheid zere voeten zou opleveren. Soms zijn zere voeten niet erg - en soms dus wel. Als de beloning uitblijft, bijvoorbeeld. Had ik zijn kuiten niet genoeg bewonderd, of deed het er niet meer toe of ik hem aantrekkelijk vond of niet? Hoe dan ook, op een bankje aan de bosrand trok hij zijn onzichtbare sokken uit en verving ze door functionele wandelsokken, sokken tot boven de enkel. Ik keek gebiologeerd toe - wat hij niet zo leuk vond, geloof ik. En ik? Ach, ik wilde alleen maar weten of ik de gedachte kon verdragen om zijn teennagels te knippen. Daar heb ik ooit een blog over geschreven. Maar toen, tijdens die wandeling, was het te warm om er een samenhangend verhaal van te kunnen maken…
Bij gebrek aan geschikte wandelingen in het algemeen en aan date-wandelingen in het bijzonder, besloot ik op een ochtend om naar Rotterdam te reizen. In het Natuurhistorisch Museum liep de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ - wat mijn denkhoofd vertaalde als ‘zich herhalende patronen, een rij opeenvolgende gebeurtenissen met één constante factor’.
Op station Rotterdam Centraal hangen twee in oranje werkkleding gehulde mannen de kerstverlichting op: Hoogwerker, trapje, pylonnen, afzethek, afzetlint; dit is andere koek dan de kerstboom thuis. Het is koud in Rotterdam, en het is er vooral veel te druk. Een fietser laat me met een galant handgebaar het zebrapad oversteken, maar de auto naast hem rijdt door, zodat ik stop en alsnog bijna onder de fiets kom. Pas in het Museumpark voel ik me weer op mijn gemak. Het Depot, die gigantische, met spiegelglas beklede bloempot, laat zich prima lenen als testobject bij een date - bedenk ik terwijl ik naar mezelf sta te staren. Zijn we blij om elkaar samen te zien lopen? Besluiten we om de Eerste Kus te vereeuwigen in de bolle spiegels? Maar om mij heen lopen al wat oudere vrouwen, twee aan twee, en ze praten over culturele dingen. Oh ja, de mogelijk toekomstige geliefden lopen natuurlijk langs de zee…
In het Natuurhistorisch Museum ziet de tentoonstelling ‘Stippen, strepen en spiralen’ er kinderlijk uit. Niks zich herhalende patronen. Ik kies voor het best interessante ‘Nationaal Park Rotterdam’. Rotterdam is immers de stad van mijn vader.
Terug op station Leiden Centraal, blijkt ook daar de kerstverlichting te zijn opgehangen. En op het bureaublad in mijn werk/logeerkamer liggen sokken te wachten tot ik er met een gedicht en vrolijk papier een sinterklaascadeautje van maak. Het zijn sokken voor mijn schoonzoons, sokken met fietsen erop, en met treinen. Ik koop graag sokken. Zelf heb ik vierentachtig paar sokken: zomer sokken, winter sokken, hoge sokken, lage sokken, enkelsokken, teensokken, compressie sokken, wandelsokken, te oude sokken, nieuwe sokken - en witte sokken. De witte draag ik voornamelijk ‘s nachts, ook wanneer jij naast, bij, of met mij slaapt. Dan weet je het alvast.
Genieten van je relatie net zoals van je eten?
Ik probeer waar mogelijk thuis te eten. Omdat ik nog steeds single ben kook ik vaak voor een paar dagen tegelijk, wat over is wordt in een of meer bakjes in de koeling bewaard. Voorverpakte ingrediënten zijn qua hoeveelheid vaak afgestemd op huishoudens van een persoon, en eenmaal opengemaakte pakjes kunnen soms moeilijk bewaard worden.
Er is niets mis met uit eten gaan, ik ken heel wat alleengaanden die hun kookplaat of fornuis vrijwel nooit gebruiken. Anderzijds is het een uitdaging om een lekkere maaltijd op tafel te zetten zonder dat het je de kop. teveel tijd en energie kost. Toch is het gezelliger met z’n tweetjes aan tafel te zitten. Ik ken van nabij een stel, waarvan de ene helft na de scheiding geen warm eten heeft klaargemaakt, hoewel zij een prima ingerichte keuken heeft. Toen zij nog getrouwd was kookte manlief altijd…
Eten is bedoeld als voeding voor het lichaam, maar het mag / moet ook smakelijk zijn. Dat hangt af van wat er op het menu staat, maar evenzeer van wie het klaarmaakt en of diegene er plezier in heeft achter de pannen te staan. Als er dan een smakelijke maaltijd op tafel komt, doorgaans als avondeten, is het genieten. Variatie van het menu en gezond eten zijn een van de pijlers waarop een gezond lichaam rust.
Ik denk, dat je ook in en van een relatie mag genieten, misschien zelfs wel moet genieten. Als het plezier er niet (meer) is, dan is het goed net als bij het samenstellen van een menu te kijken, of het schort aan de samenstelling van de maaltijd, aan de kok(s) of aan diegenen, die aan tafel plaatsnemen.
Ik heb op vakantie in het buitenland een paar teleurstellende ervaringen met eten in een hotel beleefd. In een op papier driesterren hotel in Frankrijk was het ontbijt zo miserabel, dat een van de gasten en ik een dag daarvoor naar de plaatselijke super gingen om fruit en brood, dat normaal te snijden was te kopen. In Italië, een half jaar eerder was het diner beneden de maat.
Is het mogelijk zo, dat wat de een voor zichzelf acceptabel vindt voor iemand anders niet door de beugel kan? Net als in een relatie, wanneer ik twee relaties naast elkaar leg waarin de verhoudingen op het eerste gezicht vergelijkbaar zijn. Dan zijn er onderhuidse spanningen, waardoor het ene stel wel bij elkaar blijft het andere stel uit elkaar gaat.
Soms raakt het genieten als mensen langdurig met elkaar samen zijn op de achtergrond. Een ander stel met puberkinderen, dat ik ook goed ken werken allebei; ondanks hun drukke gezin gaan ze regelmatig getweeën naar een theatervoorstelling, ze zijn dol op cabaret. Dan genieten ze in hun relatie van iets, waar ze samen in geïnteresseerd zijn. Dat is dan natuurlijk “Quality time”.
Door de drukke tijd ruimen mijns inziens velen die een relatie hebben te weinig tijd in om samen te genieten. Met alle gevolgen van dien. Elk van beiden ontwikkelt eigen interesses, het praktiseren daarvan kost tijd, vaak geld, en als slot van het liedje is men uit elkaar gegroeid.
Misschien zou er een recept, een tijdlijn voor het samen genieten zijn. Dan moet de wil daarvoor wel aanwezig zijn!