Hoe heet die ook al weer?
maandag 19 augustus 2024
Ik spreek in allerlei groepjes regelmatig met 80-plussers. Er komen dan vaak herinneringen bovendrijven uit het verleden. Op een dag was er een nieuwkomer in zo’n groepje, die vertelde dat hij in een straat van mijn woonplaats woont, welke mij heel bekend in de oren klonk. Er bleek, dat hij maar enkele huizen verder woonde dan het woonhuis, waarin ik in 1949 in geboren ben.
Gaandeweg de babbel kwamen anderen in de groep tot de ontdekking, dat ze gemeenschappelijke kennissen hadden. Waar de een meteen met een naam op de proppen kwam moest de ander omschrijven wie hij bedoelde. “Hoe heet die ook al weer?” was een zin, die regelmatig uitgesproken werd. Deze gang van zaken kom ik ook elders tegen. Ik betrap mijzelf er op, dat ik ook niet meteen een naam kan ophoesten van iemand uit mijn verleden.
Het vergeten van een naam is niet meteen een doodzonde. Het geheugen van veel mensen wordt bij het klimmen der jaren minder. Maar er zijn momenten, waarop het heel pijnlijk is als ik merk, dat ik van iemand niet meer de meest essentiële dingen heb onthouden.
Ik zie het als confronterend, als ik iemand op de site zie, met wie ik ooit in het verleden contact had, maar van wie ik in de verste verten niet meer weet waarom dat contact ergens gestrand is. Dit merk ik vooral als het zogenaamde herintreedsters betreft; leden die een tijdje geheel offline waren (vaak omdat ze iemand ontmoet hadden) en daarna toch weer in beeld kwamen, mogelijk omdat hun date uiteindelijk niets geworden is.
Het geheugen is iets heel bijzonders. Er is een korte termijn geheugen en een geheugen voor dingen die langer terug hebben plaats gevonden. Man kan het trainen, maar toch zullen sommigen meer dan anderen dingen vergeten. Ultra kort geheugen ontmoette ik in zo’n groepje ooit bij een man, die iedereen bij elke keer dat hij met mij en de anderen praatte vroeg, hoe we heten. Tenslotte gaven we hem maar een briefje met onze namen in de volgorde, waarin we zaten.
Ook bestaat er selectief geheugen, men herinnert zich zaken die iemand zeer aan het hart gaan gemakkelijker dan dingen, waar iemand in het geheel niet in geïnteresseerd is. Het hangt van de omgeving af, hoe die op mij reageert of ik hiermee kan leven. Ik vind evenwel, dat ik niemand hierom minder mag achten!
Niettemin zijn er gebeurtenissen ook uit mijn verleden, die zo’n diepe indruk hebben achtergelaten, dat ik ze niet meer uit mijn geheugen kan en wil wissen. Minder fijne zaken zou ik wel willen vergeten, dat lukt niet… Is dat iets als een selectief geheugen kweken?
Op korte termijn koester ik herinneringen aan mooie dingen die ik tegenkom, als natuurmens word ik ontroerd door bijzondere vogels die mijn pad kruisen. De zilverreiger in een slootje, het groepje putters midden op straat, de sperwer die ooit vlak voor mij in de tuin neerstreek,
Nu herinner ik me dat ik aan een kersenstruik, die buuf in mijn border heeft geplant de eerste bloesem zag.
Is de mate, waarin het vak Vaderlandse Geschiedenis, zoals dat destijds op de lagere school heette, beheerst wordt een indicatie voor het geheugen? Iedereen weet het toch nog wel: 1600 Slag bij Nieuwpoort, 100 jaar voor Chr. De Batavieren komen in ons land. Herinneringen aan een grijs verleden, jaartallen zijn ook iets van het geheugen. Maar absoluut niet het belangrijkste.
In een relatie is het geheugen soms een twistpunt. Denk maar aan de vrouw, die boos wordt als haar partner hun huwelijksdag vergeet en haar niet “verrast” met een boeketje of voor haar iets anders meeneemt. Of is dat ouderwets? Ik denk dat het veeleer attent is. Het (teloor gaan van) geheugen en attent zijn staan op gespannen voet met elkaar…
geplaatst door Aktivo1 - 1354 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.