Lekker dwalen of op een dwaalspoor geraken. Verdwaald en toch niet van het padje af.
maandag 5 augustus 2024
Op vakantie gaan betekent nieuwe wegen inslaan. Dat kan op eigen kracht, of door deelname aan een groepsreis. In het laatste geval is het risico kleiner, dat men een verkeerde route neemt. Tenzij een vakantieganger niet luistert naar de gids of niet wil luisteren: Ikke zelf doen. Wie met eigen vervoer gaat zal kunnen beamen, dat ook TomTom niet onfeilbaar is. Zelfs een chauffeur van een touringcar moet zijn gezonde verstand gebruiken en regelmatig checken, of er onderweg geen onvoorziene files (dreigen te) ontstaan. In Dresden was onze gids was niet verdwaald, en toch niet op tijd. Onze chauffeur bekende, dat hij een half uur te vroeg had ingepland. Het was trouwens wel een heel goede gids, een verteller pur sang.
Deze gids vertelde ons over Frederik August, die eerst koning der Saksen en later ook van Polen en Litouwen was. Was hij afgedwaald? Hij leidde een libertijns leven, had talloze minnaressen wat in veel nazaten resulteerde. In relatieland maakte hij een dwaaltocht..
We brachten een bezoek aan een prachtig natuurgebied, de Saksische Schweiz. Op de wandeling terug naar de bus waren twee medereizigsters eigenwijs of moet ik het eigenzinnig noemen, ze kozen als alternatief voor een afdaling naar de Elbe. De bus moest hen later ophalen. Maar ik trek ook zelf het boetekleed aan. Op de heenweg vanuit Görlitz liep ik flierefluitend de Poolse grens over, de grenspost stelde niks voor. Over de brug over de Neisse van Görlitz (Duits deel) naar Zgorlezec, het Poolse deel van dezelfde stad. Ik heb een uurtje in Polen gezworven, het was dus geen Poolse landdag en die dag was er geen markt.
Ik liep terug en toen was ik in Görlitz de weg kwijt, pas na een belletje aan en een smsje van de chauffeur kwam ik achter de naam van de parkeerplek. Er was een vriendelijke Duitser die mij onthulde dat ik maar 200 m hoefde te lopen. Pardon, na 50 m zag ik de bewuste straatnaam al en even later de bus. Ik was maar een paar minuten te laat. Die straatnaam had ik achter in de bus niet opgepikt omdat anderen door het verhaal van de chauffeur zaten te kakelen. Verdwalen bleek besmettelijk: Na de Spreewaldtocht konden vier personen de bus niet vinden ondanks de goede uitleg. Ze waren gelukkig niet van het padje af….
De naam en historie van het hotel hielden mij bij de les: Die alte Klavierfabrik in Meissen. Het is inderdaad vroeger een pianofabriek geweest, in 1834 opgericht door Ferdinand Thurmer. Ik zag op enkele verdiepingen voor de lift en in de hal een oude piano staan. Dus gedroeg ik mij de hele week piano-aan, lekker relaxt. Niet haasten. Roken is in Duitsland binnen een openbare ruimte niet meer mogelijk, op het terras stonden op de tafels roodbruine omgekeerde bloempotten, pas bij navraag ontdekte ik dat het alternatieve asbakken waren. De eieren bij het ontbijt waren zeer geliefd. Niet alleen omdat de gasten een eitje lekker vonden, maar ook door de prikkelende teksten en illustraties die een creatieve keukenmedewerker met een viltstift er op had gezet. Een zonnetje, een begroeting: Gute Morgen,Viel Spass. Chapeau!
Deze vakantie was een mooie mix van cultuur, natuur, en gewoon ontspannen bezig zijn. In het Spreewald, een (Oost-) Duitse mix van Giethoorn en de Biesbosch genoot ik van een puntertocht in een boot met 20 personen over 14 km die dus op handkracht (armkracht) voer. Zo’n krachtsinspanning doe ik de schipper niet na. Even kletterde er een regenbui op het doek boven de boot, heel verfrissend. Maar na regen komt zonneschijn. Halverwege de vaartocht meerde de boot aan bij het Openluchtmuseum van Spreewald. Op de heenweg miste ik met de camera een raaf die op 5 meter afstand op een grasveld rondscharrelde, na het pakken van het toestel was de boot helaas weer een stuk verder. In Dresden heb ik op de kade mooie shots van een bonte kraai gemaakt. Vanuit de bus zag ik nog een rode wouw, ooievaars en een ree.
Leipzig is de stad van Bach, deze grote componist is begraven in de Thomaskirche, Ik heb ook de Nicolaikirche bezocht, wat een gastvrije gemeenschap! Net als op andere woensdagen in Nederland kon ik ook hier aanschuiven bij een koffieontmoeting, een alternatief terrasje dus. Wat is het prettig om met volstrekt onbekende mensen even samen te zijn. Op de laatste dag had de buschauffeur een creatieve oplossing voor de sanitaire stop en de lunch, hij reed naar Luchthaven Kassel: daar vertrekt maar vijf keer per dag een vliegtuig, alleen naar Iraklion, Majorca en Antalya. Er was een leuk terras met een heel bijzonder welkomstbord. Wederom heel gastvrij, een man die daar in zijn uppie werkte bediende ons!
Het was een leuke, gevarieerde vakantieweek, wie heeft daar ook wel eens gedwaald?
geplaatst door Aktivo1 - 1589 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.