Een single op de Italiaanse singletour of op de versiertoer (1)
vrijdag 3 januari 2025
De opmaat: Een Belg uit Friesland, een verwaterde dag en slapen bij het vliegveld.
In de kerstweek ging ik met 49 singles in een bus naar La Bella Italia. De afgelopen jaren was ik vaker tijdens de kerstdagen elders in Europa. Zo ook nu. De ophaalbus, vertrek om half zes, bracht mij en andere kerstreizigers naar restaurant het Witte Huis in het dorp Zeeland voor de overstap in de “echte” bus na de koffie. De karavaan bussen waaierde over het Brabantse en Limburgse land uit richting grens. Op dit eerste traject richting München viel er veel regen en natte sneeuw. Mijn reisgezelschap telde dus 50 personen, volle bak. En wat zie je dan tussen de buien door? Heksenbezems, industrie, af en toe een stop om de benen te strekken en iets te drinken, te eten en / of te toiletteren. Maar ook om kennis te maken met de reisgenoten, het gezelschap waar ik ruim een week mee zou verkeren. Tom, de chauffeur was van oorsprong een Antwerpenaar, (zijn accent verraadde zijn geboorteland overduidelijk) maar hij woonde vanwege de liefde al een tijdje in Leeuwarden… Wat je van ver haalt is lekker doet kennelijk ook in België opgeld. We hebben overnacht in een hotel bij München Airport.
Het samen-gevoel ontstaat, Let it snow, drie landen in een dag.
De volgende dag ontdekte ik aan de ontbijttafel meteen wie van deze grote groep ochtend - en wie avondmens is. Buiten was het rond het vriespunt, in de bus heerste er een aangename temperatuur, door de verwarming maar ook de Italië reizigers straalden warmte uit, zij waren zonder uitzonderring heel positief. Bij grens met Oostenrijk zagen we buiten veel sneeuw. Dat moest ik uiteraard op de gevoelige plaat vastleggen. Met de vlam in de pijp reden we naar de Brennerpas, Ik zag zowaar mensen skiën op een berghelling! Dus: Echt een White Christmas.
Na het overschrijden van de Oostenrijks – Italiaanse grens keken we omhoog naar een staalblauwe lucht, een voorproefje van wat we deze ruim vier dagen in Toscane voorgeschoteld zouden krijgen. Op advies van de chauffeur bestelde ik bij de eerste koffiestop een Americano, dat zou koffie zijn zoals Hollanders die gewend zouden zijn. Wel erg sterk, Italianen kennen niet de cupjes koffiemelk die wij gewend zijn en andere melk uit een kannetje is ijskoud. Een lange busrit later arriveerde het vijftigtal in Ronta, waar we in onze kamer konden bijkomen en een hapje eten in het restaurant. Dit Italiaans diner begon met een ontzettende kwak heel sterk gekruide spaghetti als voorgerecht. Ik verlangde op dat moment hevig naar een soepje… Het hoofdgerecht was maar matig. Gevoed maar dus niet gelaafd toog ik naar mijn kamer. Bij de balie kocht ik heel traditiegetrouw vakantiekaarten, ik baalde een beetje dat ze geen francobolli - postzegels voor verzending naar het buitenland hadden.
Florence, mooie stad, wel opletten, niet alleen op de bouwwerken. Ik wil echte koffie!
Op de eerste volledige dag was een excursie naar Florence gepland, een van de hotspots van de reis. Ook in het hotel was de koffie te sterk, het bijvullen met een sloot koude melk en veel suiker kwam de temperatuur van de drank niet ten goede…Voordat we gingen wandelden waarschuwde onze gids voor zakkenrollers. We werden belaagd door mannen uit West Afrika die prullaria wilden verkopen, daar paste ik voor, dan zien ze meteen waar mijn portemonnee opgeborgen zit.. Hoewel ik echt oplette attendeerde iemand uit de groep mij op mijn open tas, die ik fluks dichtgeritst heb. Het oor microfoontje viel om de haverklap uit mijn oor, lastig om dat vast te houden en tegelijk foto’s te maken.. We werden gewezen op de blote Michelangelo Na de gidswandeling en wat slenteren zocht ik naar een brievenbus – die was er niet , zelfs de policia municipal wist het niet. – Toen heb ik maar op een boomstronk aan de Arno zitten genieten van het zonnetje, 14 graden en dat vlak voor kerst! In de bus had ik een leuk gesprek met een dame, haar overleden broer Coen was ooit kapitein van de Ger Anna, het bevoorradingsschip van Radio Veronica begin jaren ’70. Zij vond de foto’s die ik 31 augustus jl. had gemaakt van de Veronica-reünie heel leuk.
Het kerstdiner begon weer met pasta als hors-d'oeuvre. Waar blijft mijn soep? Op kerstavond wil ik toch wel naar een kerst kerkdienst. Met twee dames liep ik naar de kerk, was eerst niet te vinden maar dankzij enkele locals kwamen we keurig op tijd aan bij het zeker in het donker niet opvallende kerkgebouw. De pastoor noemde onze groep Hollanders zelfs in zijn afscheidswoord. Na het Missa est gebaarde die pastoor ons naar een zijuitgang, we volgden een wirwar van gangen tot in een parochiezaal waar warme chocolademelk, prosecco en vruchtencake gereed stonden. Die vriendelijke ontvangst te midden van de parochianen was heel prettig. Gevolg was weer wel dat ik laat mijn bed in dook.
geplaatst door Aktivo1 - 1080 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.