Het zonnetje in ons leven
maandag 14 april 2025
Ik zat een paar dagen geleden te genieten van het lentezonnetje, dat uitbundig scheen op de tegels en de border van mijn patio. Hoewel het volgens het weerbericht op deze zevende april nog maar 13 graden was, voelde het toch aangenaam. De warmte blijft “hangen” tussen de schutting en de muur van de achterburen. En nu, om drie uur ’s middags, schijnt de zon heerlijk uit het westen. Tot 12 uur wordt hij tegen gehouden door de hoge muur en dakkapel van de achterburen.
Door die zonnestralen word ik zelf ook geestelijk verwarmd. De zon geeft mij energie om naar buiten te gaan, dat ene boodschapje dat ik had uitgesteld te doen en om aardig te zijn als er iemand mijn pad kruist. Zo kom ik regelmatig ook zonnetjes in mijn leven tegen.
Wat word ik blij als iemand mij oprecht welkom heet in een groep, waar ik wat ga drinken. Als ik een keer daar niet ben is men belangstellend: “Waar was je vorige week?”. Zo’n simpele vraag getuigt al van empathie, mee voelen met mij.
Wat doet het mij goed als die autochauffeur of – chauffeuse mij met mijn fiets voorrang geeft op een dubieus kruispunt.
Wat is het aardig als ik met drie boodschapjes in mijn hand bij de kassa voor een vrouw mag die voor de kassa wacht en zelf een boodschappenkar volgeladen met allerlei zaken heeft.
De rollen kunnen ook omgekeerd zijn. Ik ken nu in korte tijd zeven mensen die in een zorgcentrum verblijven, voor een deel zelfs op loopafstand. Als ik zie hoe klein hun wereld is geworden terwijl ik hen in het verleden heel anders heb meegemaakt. De man met ALS, veel jonger dan ik, die enkel palliatieve zorg krijgt en toch heel opgewekt blijft. Aan zijn instelling kan ik een voorbeeld nemen. Door hem regelmatig te bezoeken ben ik een van de zonnetjes in zijn leven. In dezelfde instelling verblijft een echtpaar, weliswaar op aparte kamers. Hij is uitbehandeld. Ik heb ze nog maar een half jaar geleden actief meegemaakt. Het was zijn lust en zijn leven om op een doordeweekse dag keihard (hij is heel doof) op een kerkorgel te spelen, dat gaat nu niet meer. Zij was op zo’n dag altijd koffieschenkster in de inloop. Nu zijn ze wel de hele dag bij elkaar maar “wonen” toch in twee aparte kamers. Gelukkig zijn er heel wat zonnetjes die nu afleiding geven in hun leven.
Ook voor mensen die (nog) niet fysiek of psychisch in de kreukels zitten zijn er zonnetjes. In het bedrijfsleven kan een goede meelevende chef veel betekenen voor zijn medewerkers. Ik prijs mij gelukkig dat ik de laatste pakweg 20 jaar van mijn werkzame leven zo’n “baas” had. Het was ook een meewerkende groepsleider. Altijd klaar staan voor mij en voor mijn collega’s, een luisterend oor. Zo’n zonnetje heeft weer een uitstraling op het hele team.
Er zijn ook in een relatie zonnetjes. Een van beide partners (m/v) komt thuis na een werkdag en hij of zij wordt welkom geheten door de andere partner of door een van de kinderen. Als opa word ik vertederd als een van mijn kleinkinderen open doet. Even een knuffel.
Ik geloof dat die zonnetjes een van de eerste levensbehoeften zijn. Net als de zonnestralen in de tuin nodig zijn voor een goede groei van de planten. Niettemin, een regelmatig buitje regen is ook onontbeerlijk voor alles wat er in de tuin boven de grond komt, om maar te zwijgen over de bloemen en de vruchten aan de struiken en bomen.
Misschien hebben die zonnetjes in het leven nog een andere functie. Ze neutraliseren de negatieve uitingen, onaardige opmerkingen naar ons toe, nare dingen die iedereen meemaakt. Het zijn de oppeppertjes die ik tenminste maar moeilijk kan missen. Als ik niet zo gauw een zonnetje kant en klaar voorhanden heb ga ik er naar op zoek, of ik ga iets gezelligs ondernemen om de ellende te vergeten. Elke dag streef ik naar een goede balans tussen dingen, die ik als noodzakelijk kwaad beschouw en leuke zaken.
Wie van u / jullie is zich ook bewust van zonnetjes en probeert tegelijk een goed evenwicht tussen zon en wolken te creëren?
geplaatst door Aktivo1 - 884 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.