Pas op je woorden
maandag 4 augustus 2025
"Pas op je woorden" is een uitdrukking die in het Nederlands wordt gebruikt om aan te geven dat je voorzichtig moet zijn met wat je zegt, of dat je je taalgebruik moet aanpassen. Het kan betekenen dat je je moet inhouden, je woorden moet wegen, of je taalgebruik moet aanpassen aan de situatie of de persoon met wie je praat.
Zowel bij het eerste contact via een mailtje van een datingsite als bij de eerste echte ontmoeting is het gebruik van de juiste woorden cruciaal. Het is grappig, dat er bij beide vormen van communiceren verschillende mogelijke valkuilen aanwezig zijn.
Wie voor de eerste keer een profiel aanmaakt op een datingsite heeft niet altijd door, dat hoe een profiel er uit ziet van doorslaggevende betekenis is voor het slagen van de poging om iemand voor hem of haar te interesseren. Wat gaat er zoal mis?
Verkeerde gegevens invullen, leeftijd niet correct, een foto die niet deugt of van jaren geleden is. Dat is bekend. Iemand kan ook gegevens over het uiterlijk zo invullen, zoals hij of zij zich zelf ziet. Nu wil ik evenwel een ander punt aan de orde stellen. De woordkeuze, de vaardigheid in het Nederlands is heel belangrijk. Grammaticale fouten en typfouten zijn in een profiel uit den boze, daarmee staat de houder van het profiel meteen een aantal punten achter op andere daters, die wel een taalkundig goed profiel hebben gemaakt.
Het opleidingsniveau is maar voor een deel oorzaak voor foutjes in deze teksten. Vaker is het domweg slordigheid, gehaast zijn, waardoor een profiel er niet perfect uitziet. Het is goed voordat je je aanmeldt alles wat er staat zelfs hardop voor te lezen, en wat onjuist is in die fase nog te veranderen. Enkele zaken zoals leeftijd en geboortemaand kun je achteraf niet wijzigen. Dat kan alleen de beheerder van de site.
Ik heb een paar keer met iemand die lid werd of al was het profiel bekeken en voorgesteld de teksten wat pakkender te maken en tegelijkertijd storende fouten te verbeteren.
Ook in het mailverkeer voorafgaand aan een dateafspraak kan er het een en ander mis gaan. Het is net zo als wanneer je vroeger een brief schreef en naar een geliefde zond. Daar schonk je ook aandacht aan, voordat je ‘m frankeerde en in de brievenbus deed.
Een volgende gelegenheid waarbij tijdens de aanloop naar een mogelijke relatie op woorden moet worden gelet is het telefoontje voordat er een afspraak komt. Je kunt vaak door de woordkeuze van degene met wie je belt een beeld krijgen van die persoon. Ik vind zo’n telefoontje nog lastiger dan de eigenlijke date; dan zie je elkaar immers.
En dan… de date! Ik heb vrijwel nooit een andere taal te hoeven spreken dan Nederlands (In Nederland spreken we Nederlandse taal. Dan begrijpen wij elkaar tenminste allemaal).. Voor het gesprek is het slim nog even op het profiel te spieken. Er zijn mensen die goed van de tongriem gesneden zijn, voor wie een date-gesprek een “eitje” is. Maar ook zullen er daters zijn, die niet zo goed uit hun woorden kunnen komen. Voordeel van het gesprek is weer, dat grammaticafoutjes niet in beeld komen.
Pas op je woorden, dat geldt ook bij de date. En ook op het ontbreken van woorden. Net als je in een profiel of in een mail geen overbodige spaties of witregels gebruikt zijn stiltes tijdens een date ook een teken aan de wand. En als andere uiterste: Iemand die de hele tijd aan het woord is waardoor de ander niet aan het woord komt.
Wie is ook wel eens afgeknapt op het woordgebruik in een profiel, een mail of tijdens de date? Ik ben bang dat het er velen zullen zijn…
geplaatst door Aktivo1 - 117 keer gelezen
Vorige berichten
Kunstgebit
Zelden hoor ik er iets over,maar in de profielen wordt het soms vermeld dus misschien een goed topic om eens over te bloggen: het kunstgebit. Terwijl toch onze generatie best wel achteloos met snoep was, en menig tandarts zijn hupotheek heeft afgelost met zenuwbehandelingen en kronen. Als ik de statistieken er even bij pak, zie ik wel dat het aantal mensen met volledig kunst gebit vroeger hoger was, het schommelt nu rond de 11% voor de groep 65-75 jarigen, terwijl daarboven het 35% is. (zie ook https://www.staatvandemondzorg.nl)
Ik heb er nog een persoonlijke anekdote bij: toen ik 17 was, woonde er een knappe bouwvakker schuin boven mij, je kent ze wel, het soort dat zomers met ontbloot bovenlijf staat te metselen en zich in moet houden niet naar alle meisjes te fluiten:) Logisch natuurlijk dat ik hem wel wilde troosten toen zijn vriendinnetje hem had gedumpt. Maar, nu komt het, toen wij dus behoorlijk dronken in een discotheek klaarstonden voor de eerste tongzoen, fluisterde hij me opeens in mijn oor dat hij een kunstgebit had! Ik verstond er niet veel van en dacht waar maakt hij zich nou druk over? Geeft allemaal niks hoor, riep ik zonder te weten waar het over ging:)
En eerlijk is eerlijk, hij was heel handig met de tong en ik had amper door dat er iets gaande was. Maar terwijl we in het holst van de nacht door de Alkmaarse stegen terug naar huis liepen, liet hij het mij zien, floep en het gebit was uit! Best wel shocking, want hij was een jaar of 25, maar ik vond het ook wel moedig dat hij het zo aanpakte. Nou ja, onze verkering duurde misschien drie maanden, maar in die drie maanden raakte ik er al aardig aan gewend hoor, wel een heel ander mondgevoel, dat moet ik toegeven! Dus daarmee had ik veertig jaar geleden al een voorsprong op de gemiddelde 50plusser zeg maar:)
Maar ik ben benieuwd, hebben jullie dit soort genante momenten al meegemaakt of is het taboe er inmiddels van af?
Over tijd
Net toen ik op reis ging gaf mijn horloge er de brui aan. Ik dacht nog, ik laat het onderweg wel ergens nakijken, misschien is het alleen de batterij. Maar daar is het niet van gekomen, het was eigenlijk wel prima zo, een tijdje zonder. Toch keek ik bij het ontwaken in mijn tentje telkens werktuiglijk naar mijn nu tijdloze pols. Geen idee hoe laat, dat blijft een rare gewaarwording, want de slaapdronken blik op het horloge imarkeert normaal gesproken het moment dat een schemerig dromenland plaats maakt voor de nieuwe dag. Even de gewaarwording hoezeer ik in het dagelijks leven aan de klok verslingerd ben, meer is het niet. Natuurlijk kon ik ook op mijn smartphone kijken, die daar ook ergens moest rondslingeren, maar dat hoefde nog even niet, ik had immers alle tijd om even te genieten in de ‘twilight zone’, op deze vreemde plek, in dit vreemde land.
Het heeft wel iets symbolisch, deze toevallige samenloop van omstandigheden. Het is alsof de voorzienigheid een hint wilde geven, een horloge heb je hier niet meer nodig...
Iederen heeft wel eens de ervaring, dat tijdens een vakantie, of zelfs maar een weekend weg, de tijd zoveel langer lijkt dan gewoonlijk. En als je daarna weer terug bent, dan gaan de dagen juist in een flits voorbij. Het contrast kon niet groter zijn. Het komt natuurlijk omdat je op reis onderweg zoveel meer meemaakt dan thuis. En thuis liggen de routineklussen weer voor je klaar, zeker als je wat langer bent weggeweest. Het lijkt erop dat de menselijke tijd meer wordt gemeten in ervaring dan in uren. Met name het onverwachte lijkt de tijd flink te kunnen oprekken. Terwijl omgekeerd in een routineus proces, zoals uren achtereen achter het stuur, de tijd ineenschrompeltt- daarmee heb ik ook weer de nodige ervaring kunnen opdoen. Het komt er dus op neer dat tijd ‘onlosmakelijk’ verbonden is met beleving. En dat hoeft natuurlijk niet alleen vakantie te zijn.
In het kader van dit blog vroeg ik me ook nog af, of je in je eentje op reis méér tijd ervaart, of juist minder, dan wanneer je samen bent. Aangezien ik deels samen en deels alleen onderweg was, kan ik uit eigen ervaring zeggen dat ik in mijn eentje de ervaringen toch wat intensiever beleef dan samen. Logisch, sowieso moet ik dan alles zelf uitzoeken (eerlijk gezegd vind ik het altijd wel prima als een ander dat doet ;-), dus alerter zijn want geen oplettende metgezel als ik iets doms doe. Maar belangrijker is dat ik dan helmaal mijn eigen tempo kan hebben, stilstaan waar ik wil, opmerkzamer kan zijn, een beetje meer focus. Want er is niemand om rekening mee te moeten houden, iemand die misschien andere wensen heeft dan ik, wat overigens natuurlijk geen punt is, een kwestie van geven en nemen. Aan het samenzijn zitten natuurlijk wel weer andere voordelen, ook qua beleving. Naar een concert bijvoorbeeld, dat doe ik niet gauw in mijn eentje, ook niet op reis. Je kunt elkaar ook inspireren en uiteraard is het fijn om de ervaringen met elkaar te delen. Het ligt dus genuanceerd. Maar ja, zoals welbekend, in goed gezelschap vliegt de tijd voorbij!
Ik zal mijn horloge laten repareren, maar ik heb er nog geen tijd voor gehad.
Gat
Wat ik deed als ik geen loopjongen op de camping was, vroeg ze, terwijl ze wachtte op de patat die ze besteld had.
Mijn antwoord zorgde voor gefronste wenkbrauwen. Typisch zo iemand die bang was om in een groot zwart gat te vallen na het werkzame leven, vond ze.
Ik zei, dat ik nooit veel op heb gehad met het concept van pensioen. Wat voor haar natuurlijk alleen maar een bevestiging was.
Ze moest er niet aan denken om iets te hebben met zo iemand die geen tijd voor haar en leuke dingen had.
En wat doe jij, behalve andere mensen de maat nemen tijdens je vakantie, vroeg ik. Alweer gefronste wenkbrauwen. Ze trok een groot deel van het jaar door Europa in haar camper. Dan maak je tenminste wat mee en ontmoet je leuke mensen, vond ze.
Ik zei, dat ik in mijn werk ook veel meemaak en leuke mensen ontmoet. Appels en peren wat haar betrof.
Ach, ons hele leven is een groot gat, wilde ik nog zeggen, een klein gaatje in de eeuwigheid. En de een vult het met lesgeven, de ander met reizen in een camper en weer een ander met achtendertig hobby's. Maar ik zei het niet. In plaats daarvan gooide ik nog maar een nieuwe portie in de frituur.