Blogs

In profielen wordt nogal eens geschreven dat men een aanvulling, oftewel toevoeging, zoekt. Het is zo makkelijk gezegd, het is een beetje een standaard iets geworden. Zelf denk ik dat het voor velen een manier is om aan te geven dat men een leeg rugzakje heeft, want men heeft immers geen invulling meer nodig.
Maar wat houdt aanvulling nou eigenlijk in?
Het kan mogelijk voor iedereen anders zijn, naar gelang de behoeften en karakter.

In het verleden ligt het heden, in het nu wat worden zal. Een uitspraak van Willem Bordewijk. Mijn vakantie in Normandië bestond voor een flink deel uit de herinnering aan de invasie van de geallieerden op 6 juni 1944. Ik heb veel plaatsen waar dit deel van het strijdtoneel in Noordwest Frankrijk plaats had bezocht met de bus. Het heeft veel indruk op mij gemaakt. Wat ben ik achteraf blij, dat ik mij jarenlang ingelezen had in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, veel wat ik tijdens mijn bezoek zag refereerde aan tekst en foto’s uit mijn boeken over WO II. In de onvermijdelijke souvenirshops bij de herinneringscentra zag ik heel wat boeken liggen, mijn ervaring is, dat vooraf informatie vergaren en tot mij nemen beter werkt.

Mijn eerste auto was een Opel. Daarna heb ik de rest van mijn leven in Franse auto's gereden.

Een heel gedoe, op reis. De afgelopen dagen gingen op aan voorbereiding, werk afronden, huis op orde maken.

Het begon allemaal met knarsend gedraai van de Stoomcarrousel, waar Betsy van Driel, 65 en weduwe), fervent breister ( maar alleen op woensdag) zich elegant probeerde te nestelen in een houten wagentje dat, naar haar mening, de vering had van een kerkbank in de winter. Net toen ze haar tas vol pepermuntjes, zakdoeken en een thermoskan met koffie op schoot had gelegd, plofte er iemand naast haar neer.

Ik liep de supermarkt van Castricum uit, gelegen aan een winkelplein, toen ik een hartverscheurend gehuil hoorde. Op een stenen bank vlakbij de ingang van de supermarkt, zat een wat slordig uitziend stel. Zij huilde aan een stuk door en schreeuwde tegen hem. Hij zat onverstoorbaar een sigaret te roken en keek recht voor zich uit. Hij bekommerde zich totaal niet om haar. Ik ving in het voorbij gaan deze zin op : hoe kan je me dat verbieden, als je weet dat ik dat nodig heb? Ik wist niet of zij hulp nodig had, maar durfde me er niet mee te bemoeien.

"Vlinders in je buik" is een spreekwoordelijke uitdrukking die gebruikt wordt om een gevoel van opwinding, zenuwachtigheid, en soms ook verliefdheid te beschrijven. Het gevoel is vaak vergelijkbaar met een soort kriebels of onrust die je in je buik voelt. (bron: Google).

Een droom. Ik sta zo maar wat naar buiten te staren, door de tuindeuren van ons (?!) nieuwe huis. De buren hebben hun tuin omheind met een hek van glimmend staaldraad. Hun tuin is een hoog duin geworden, een duin vol spelende honden. In onze tuin zit nu een zandgat met dezelfde vorm als het duin van de buren; een diepe duinpan. Ik wil dit oplossen, wil iemand bellen om goede raad, maar ik weet niet wie. Ik wil de tuindeuren openen, maar telkens steekt er een hond zijn kop naar binnen.

Wie zoekt, die vindt! Ik wist tot nu toe niet van hun bestaan af: “Locofaulismen”. Ik dacht dat e.e.a. onder de noemer “bijnamen” bestond. Edoch, een zoektocht naar voorbeelden van naambordjes voor landgenoten wonende in bepaalde Nederlandse gebieden, steden of eilanden leverde een leuk resultaat op. U zult zich afvragen welk nut een dergelijke zoekactie heeft.

Ik kijk graag naar natuurdocumentaires. De zorgzaamheid waarmee veel dieren hun jongen groot brengen en beschermen tegen alle gevaren van de buitenwereld verbaast me iedere keer weer opnieuw. Ik snap ook dat de instandhouding van de soort, vooral in het wild, soms offers eist en zwakkere dieren ten prooi kunnen vallen aan andere dieren, want in de natuur geldt van oudsher de wet: eten of gegeten worden.